نشریه پرستاری ایران
سال:1398 | دوره:32 | شماره:117 |تعداد مقالات:12

اختلافات مربوط به موضوع حق نویسندگی یا Authorship، این روزها به طور فزاینده ای در فضای آکادمیک مطرح شده و مشکلات زیادی را برای پژوهشگران و همچنین شورای سردبیری نشریات علمی ایجاد کرده است. با توجه به افزایش تعداد دانشجویان در مقاطع تحصیلات تکمیلی و فعالیت های پژوهشی متعاقب آن، همه روزه شاهد بگو مگوهای رسمی و غیر رسمی در مورد مبهم و ناعادلانه بودن تصمیم گیری های مربوط به اسامی نویسندگان و نارضایتی دانشجویان و اساتید در این زمینه هستیم. این نارضایتی ها، ضرورت وجود سیاست های روشن مبتنی بر عملکرد افراد در فرایند پژوهش و انتشار نتایج آن را بیش از پیش روشن می سازد. آگاهی در مورد این سیاست ها و کابرد آن ها در عمل، می تواند نقش مؤثری در پیشگیری از سوء استفاده های احتمالی و مدیریت اختلاف نظرهای رایج در خصوص حق نویسندگی داشته باشد.

زمینه و هدف: بیماری دیابت با شیوع حدود 5/4 میلیون نفر در ایران، دارای ماهیت مزمن پیشرونده به همراه عوارض طولانی مدت است که به دنبال به کارگیری نادرست مهارت های مقابله ای ناشی از تأ ثیر عامل روانشناختی احساس پیری باعث افت سلامتی می شود. پژوهش حاضر به منظور تعیین ارتباط احساس پیری با استقلال عملکردی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو در مرکز دیابت شهرستان بروجن انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه مقطعی به روش غیراحتمالی در دسترس بر روی 123 سالمند 60 تا 74 سال مبتلا به دیابت در شهرستان بروجن انجام شد. بعد از اخذ رضایت نامه کتبی، پرسشنامه Barthelجهت ارزیابی استقلال عملکردی و Brief Ageing Perceptions Questionnaire B-APQ)) برای بررسی احساس پیری (ادراک از سالمندی) به صورت مصاحبه حضوری در مدت زمان 20 دقیقه تکمیل شد. یافته ها: یافته ها در پژوهش حاضر نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمره کل احساس پیری در سالمندان مورد مطالعه 5/7 ± 21/58 بود که نشان از احساس نامطلوب از پدیده سالمندی داشت که بعد ادراک منفی از پیری 1/16 درصد را شامل می شد. میانگین نمره استقلال عملکردی سالمندان مورد پژوهش 8/4 ± 71/95 بود که 8/52 درصد شرکت کنندگان دارای وابستگی جزئی و کمترین تعداد (4/11%) دارای وابستگی متوسط بودند. نتایج مطالعه ارتباط آماری معنی دار و معکوس بین نمره کل استقلال عملکردی و نمره کل احساس پیری (001/0P<، 37/0-r=) را نشان داد. نتیجه گیری کلی: با توجه به نتایج این مطالعه که ارتباط معنی دار و معکوسی را بین ادراک از سالمندی و استقلال عملکردی در گروه مورد مطالعه نشان داد، شناخت و آگاهی از این گونه عوامل روانشناختی و ظرفیت و استقلال عملکردی در گروه های سنی متفاوت می تواند به سیاست گذاری مرتبط با سلامت جامع سالمندان و طراحی برنامه های پیشگیرانه به عنوان مراقبت های کل نگر و انجام مداخلات آموزشی و مشاوره ای بیانجامد. بنابراین پیشنهاد می گردد با توانمندسازی سالمندان و افزایش استقلال عملکردی در آنان، ادراک این گروه سنی را از سالمندی بهبود بخشید. برای کاهش احساس منفی از سالمندی می توان با راهکارهایی همچون آموزش و مشاوره های توانمندسازی، احساس مثبت از سالخوردگی را در آنان تقویت نمود و آنان را در راستای ارتقاء سلامت و استقلال عملکردی پیش برد.

زمینه و هدف: قارچ کاندیدا مسئول90-50 درصد عفونت های دستگاه تناسلی زنان است. مقاومت ایجاد شده در برابر داروهای آزول، ضرورت تحقیق داروهایی جدید در درمان عفونت های واژینال را مطرح نمود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر کرم واژینال شیرین بیان با کلوتریمازول برعلائم ولوواژینیت قارچی انجام شد. روش بررسی: مطالعه یک کارآزمایی بالینی سه سوکوراست که بر روی 60 زن مبتلا به واژینیت قارچی انجام شد. معیار ورود داشتن دو علامت از علائم ولوواژینیت قارچی (خارش، سوزش، ترشح سفید پنیری، درد حین مقاربت و سوزش ادرار) و اسمیر واژینال مثبت بود. واجدین شرایط پس از اخذ رضایت نامه آگاهانه با انتخاب یکی از کارت های A، B به یکی از گروه ها تخصیص داده می شدند. بیماران هر شب یک اپلیکاتور از کرم واژینال کلوتریمازول یا شیرین بیان را که در تیوب های 50 میلی گرمی مشابه که از قبل با حروف A، B توسط داروساز مشخص شده بود، استعمال می کردند. ابزار گردآوری اطلاعات فرم ثبت اطلاعات جمعیت شناختی و باروری، چک لیست مشاهدات بالینی و فرم ثبت نتایج اسمیر واژینال بود. پس از تکمیل دوره درمان هفت روزه مجدداّ در درمانگاه زنان، از نمونه های پژوهش معاینه و اسمیر واژینال انجام می شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 16 و با آزمون های آماری کای دو، مک نمار و روش معادلات برآوردگر تعمیم یافته تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج اسمیر واژینال و بهبود علائم ترشح، درد حین مقاربت، سوزش و تحریک در گروه های تحت درمان با کلوتریمازول و شیرین بیان مشابه بود، بهبود علائم خارش و سوزش ادرار در گروه کلوتریمازول بهتر از شیرین بیان بود. نتیجه گیری کلی: کرم واژینال شیرین بیان می تواند به عنوان نوعی درمان جانبی در کنار درمان های اصلی در زنانی که تمایل به استفاده از داروهای گیاهی دارند به کار برده شود. لذا می توان تجویز آن را به ماماها و متخصصین زنان توصیه نمود.

زمینه و هدف: بیماران دارای استومی گوارشی دوره هایی از تنش های روانی و جسمی از جمله اختلال در خودکارآمدی را تجربه می کنند. تصور می شود عواملی مانند هوش هیجانی می توانند با خودکارآمدی در بیماران، مرتبط باشند. این مطالعه با هدف تعیین همبستگی هوش هیجانی با خودکارآمدی در بیماران دارای استومی گوارشی انجام شده است. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه توصیفی همبستگی بود که با همکاری 155 نمونه (79 مرد، 76 زن) بیمار دارای استومی گوارشی ( کلستومی و ایلئوستومی) که در سال 1397 به بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران و انجمن استومی ایران مراجعه نمودند انجام یافت. روش نمونه گیری به شیوه در دسترس بود. ابزار پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه خودکارآمدی استومی و پرسشنامه هوش هیجانی Schutte بود. تجزیه تجلیل داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی، آزمون ANOVA و تی مستقل انجام شد. یافته ها: بر اساس نتایج ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی مثبت و معنی داری بین هوش هیجانی و خودکارآمدی وجود داشت (001/0>0=P) (49/0 r=). هرچند که بین هوش هیجانی با مشخصات جمعیت شناختی بیماران رابطه ی معنی داری یافت نشد. اما بین خودکارآمدی با مشخصات جمعیت شناختی بیماران در بعد وضعیت تأهل ارتباط معنی داری وجود داشت (03/0=P)، بدین صورت که بیماران متأهل از سطح خودکارآمدی بالاتری برخوردار بودند. نتیجه گیری کلی: بیمارانی که هوش هیجانی بالاتری داشتند از سطوح خودکارآمدی بالاتری نیز برخوردار بودند، توصیه می شود با برنامه ریزی و اجرای مداخلات آموزشی در زمینه ی هوش هیجانی، قدمی مثبت در جهت افزایش خودکارآمدی این بیماران برداشته شود.

زمینه و هدف: شناخت ویژگی های عاطفی، اجتماعی و سلامت روان زنان نابارور می تواند در جهت کمک به کیفیت زندگی آنان کمک کننده باشد. در این راستا یکی از مسایل مهم برای تسریع این امر، تعیین بهزیستی روانشناختی است. هدف از رائه این مقاله مروری جامع بر پژوهش های انجام شده درباره بهزیستی روانشناختی زنان نابارور در سراسر ایران است. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مروری است. به منظور یافتن مطالعات مرتبط در زنان نابارور ایرانی، جستجو از طریق پایگاه های اطلاعاتی معتبر فارسی زبان شامل: بانک اطلاعات نشریات کشور و پایگاه های مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی و بانک اطلاعات مقالات علوم پزشکی ایران و پایگاه های انگلیسی زبان شامل: Google Scholar, EMBASE, Web of Science, MEDLINE, Pub Med, Science Direct, Scopus با ترکیبی از کلید واژه های: Infertil” , infertility, well-being, “ psychological well-being” , ‘ Iran’ “ women که معادل فارسی آن ها به ترتیب زنان نابارور، ناباروری، بهزیستی و بهزیستی روانشناختی و ایران می باشد بدون محدودیت زمانی انجام شد. از مجموع 24 مقاله بدست آمده بعد از بررسی دقیق، 12 مقاله که به طور مستقیم در مورد بهزیستی روانشناختی زنان نابارور در ایران بود، در این مطالعه وارد شدند. یافته ها: با توجه به مرور متون مربوطه، بهزیستی روانشناختی زنان نابارور در سالهای اخیر نسبت به گذشته افزایش یافته و در شهر های بزرگ با قومیت های مختلف به ویژه فارس زبان، میانگین بهزیستی روانشناختی نسبت به شهرهای کوچک بیشتر است، در صورتی که مداخلات آموزشی و مشاوره ای که به شکل های مختلف بر روی بهزیستی روانشناختی زنان نابارور در ایران انجام شده، همه سبب بهبود بهزیستی روانشناختی آنان شده است. نتیجه گیری کلی: گرچه بهزیستی روانشناختی زنان نابارور ایرانی در مطالعات اخیر افزایش یافته است، ولی با توجه به این که بعضی متغیرهای دموگرافیک بر میزان بهزیستی روانشناختی اثر می گذارند و بیشتر پژوهش های انجام یافته در ایران ارتباط بین متغیرهای دموگرافیک را با بهزیستی روانشناختی در نظر نگرفته است، به نظر می رسد، نیاز به مطالعه ای توصیفی با حجم نمونه بالا است که بتواند اثر بعضی متغیرهای دموگرافیک مثل تحصیلات، قومیت و محل سکونت را بر متغیر بهزیستی روانشناختی بررسی کند.

زمینه و اهداف: خطاهای دارویی یکی از مشکلات عمده در امر بهداشت و درمان در جهان است که سالانه سبب مرگ و میر و عوارض جسمی و روحی فراوانی در بیماران، خانواده ها و جامعه می شود. از آنجا که پرستاران یکی از اعضای کلیدی در امر مراقبت مستقیم از بیماران می باشند، این مطالعه با هدف تعیین شیوع، موانع گزارش دهی و عوامل مؤثر بر بروز خطاهای دارویی از دیدگاه پرستاران انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-تحلیلی بر روی 140 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر بجنورد در سال 1396انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای چهار قسمتی شامل اطلاعات جمعیت شناختی، ارزیابی نوع خطاهای دارویی، علل گزارش نکردن آن ها و عوامل مؤثر بر بروز آن ها بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیلی و نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده گردید. مهم ترین دلایل اشتباهات دارویی به ترتیب شامل عوامل مربوط به بخش (69/0 ± 40/3)، عوامل مدیریت پرستاری (91/0 ± 31/3) و عوامل مربوط به پرستار (78/0 ± 16/3) بود و عوامل فرایند گزارش دهی مهم ترین علت عدم گزارش دهی بیان شد. همچنین بین متغیرهای جمعیت شناختی پرستاران با خطاهای دارویی، پروتکل های دارویی، عوامل مربوط به پرستار، عوامل مربوط به بخش، ترس از عواقب گزارش دهی، عوامل فرایند گزارش دهی و ترس از عوامل مدیریتی رابطه معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری کلی: با توجه به این که بسیاری از خطاهای دارویی مرتبط با عوامل درون بخش و مدیریتی می باشد، مدیران پرستاری باید بر اصلاح فرایندهای مؤثر بر خطاهای دارویی و گزارش دهی آن ها، تأکید بیشتری داشته و به دنبال راهکارهای کنترل وکاهش این خطاها باشند.

زمینه و هدف: با توجه به ماهیت بیماری و وضعیت مددجویانی که تحت درمان هستند، در بخش های روانپزشکی فشار، تنش و استرس بیشتر از سایر بخش ها است که این امر ممکن است سلامت عمومی پرستاران در همه ابعاد را به خطر اندازد. این موضوع می تواند کیفیت زندگی کاری پرستاران راتحت تأثیر قرار دهد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط کیفیت زندگی کاری با سلامت عمومی پرستاران شاغل در بخش های روانپزشکی مراکز آموزشی درمانی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام گرفته است. روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی است که در آن 200 نفر از پرستاران شاغل در بخش های روانپزشکی مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران که با روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص نسبتی انتخاب شدند، شرکت داشتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل Quality of Work Life QuestionnaireوGeneral Health Questionnaire بود. در تجزیه و تحلیل آماری از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی مستقل و آنالیز واریانساز طریق نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره کیفیت زندگی کاری کسب شده پرستاران مورد پژوهش در سطح متوسط و میانگین نمره کسب شده در سلامت عمومی آنان در سطح خوب به دست آمد. کیفیت زندگی کاری به طور کلی با سلامت عمومی در دو حیطه علائم اضطرابی و اختلال خواب (026/0P=) و علائم افسردگی (041/0P=) همبستگی معنی دار آماری معکوس داشتند یعنی با افزایش کیفیت زندگی کاری نمره سلامت عمومی در حیطه علائم اضطرابی و اختلال خواب. و علائم افسردگی. یافت که نشاندهنده بهبود سلامت عمومی در دو بعد ذکر شده می باشد. نتیجه گیری کلی: کیفیت زندگی کاری می تواند سلامت عمومی پرستاران بخش های روانپزشکی را در ابعاد علائم اضطرابی و اختلال خواب و علائم افسردگی تحت تأثیر قرار دهد. به کارگیری سیاست هایی جهت ارتقاء شرایط کار و بهبود کیفیت زندگی کاری پرستاران می تواند اثرات مطلوبی بر سلامت عمومی آنان در بخش های روانپزشکی داشته باشد.

زمینه و هدف: ایمنی بیمار یکی از اجزای مهم در کیفیت مراقبت های بهداشتی محسوب می شود. یکی از مشکلات اصلی ارائه دهندگان خدمات بهداشتی در ارتقاء کیفیت مراقبت ها، نگرش های غیرایمن کارکنان است که با بروز خطاها و حوادث بیمارستانی ارتباط نزدیکی دارد. از طرف دیگر، توسعه مطلوب ایمنی بیماران بدون ایجاد نگرش ایمن در تسهیلات بهداشتی و درمانی امکان پذیر نیست. هدف از مطالعه حاضر تعیین نگرش مراقبین سلامت به ایمنی بیمار در اتاق عمل بیمارستان های آموزشی منتخب شهر اصفهان می باشد. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مقطعی ازنوع توصیفی-تحلیلی است که در سال 1397 بر روی 217 نفر از مراقبین سلامت شاغل دراتاق عمل بیمارستان های آموزشی منتخب شهر اصفهان با روش نمونه گیری سهمیه ای انجام گردید. داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد نگرش ایمنی (SAQ) جمع آوری شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 18 و با روش های آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تی مستقل و همبستگی پیرسون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره کل نگرش ایمنی مراقبین سلامت 06/59 با انحراف معیار 84/11 از 100 به دست آمد. بالاترین نمره مربوط به بعد شناخت استرس با میانگین 93/79 با انحراف معیار 46/17 و کمترین نمره مربوط به بعد شرایط کاری با میانگین 01/48 با انحراف معیار 07/18 بود. بر این اساس، 3/49 درصد افراد مورد نظر، نمره نگرش خود نسبت به ایمنی بیمار را بسیار خوب و عالی توصیف کردند. اگرچه 7/50 درصد آن ها نیز این نمره ایمنی را متوسط تا ضعیف ذکر کردند. نتیجه گیری کلی: با توجه به نتایج، میانگین نگرش ایمنی در میان همه کارکنان اتاق عمل ایده آل به نظر نمی رسد. اهتمام مدیران و کارکنان بیمارستان ها در انجام برنامه های مداخلاتی مؤثر در جهت ارتقای فرهنگ و نگرش ایمنی در میان کارکنان اتاق عمل ضروری می باشد.