مقدمه: اکثر مطالعات نشان می دهند که افزایش سطح پلاسمایی هموسیستئین یک عامل خطر برای بیماری عروق کرونر می باشد. اما بررسی های انجام شده در مورد نقش هموسیستئین در بیماران جوان، با انفارکتوس حاد میوکارد اندک می باشد. هدف این مطالعه بررسی همراهی احتمالی بین سطح پلاسمایی هموسیستئین و انفارکتوس حاد میوکارد زودرس می باشد.روشها: این مطالعه موردی - شاهدی شامل 83 بیمار با انفارکتوس حاد میوکارد و 83 فرد سالم به عنوان گروه کنترل بود. پارامترهای بیوشیمی مشخص شد و هموسیستئین به روش ایمونواسی آنزیمی اندازه گیری شد. از آنالیز رگرسیون لجستیک چند متغیره برای ارزیابی همراهی هموسیستئین و بروز انفارکتوس حاد میوکارد استفاده شد.نتایج: غلظت هموسیستئین در بیماران با انفارکتوس حاد میوکارد نسبت به گروه کنترل بیشتر بود و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. 15.54 ±8.9 mmol/L, P=0.002) و (19.54±13.3 افزایش هموسیستئین پلاسما با انفارکتوس حاد میوکارد زودرس همراهی داشت (نسبت شانس برابر با (5.05. افزایش کلسترول (نسبت شانس (4.21، اعتیاد به تریاک (نسبت شانس (4.78 و سن (نسبت شانس (1.24 هم چنین همراهی با انفارکتوس حاد میوکارد داشتند.بحث: نتایج این بررسی نشان داد که سطح پلاسمایی هموسیستئین در بیماران جوان با انفارکتوس حاد میوکارد افزایش یافته است و افزایش سطح پلاسمایی هموسیستئین همراه با انفارکتوس حاد میوکارد می باشد. بنابراین در کلیه بیماران جوان با انفارکتوس حاد میوکارد سطح پلاسمایی هموسیستئین بایستی اندازه گیری شود.