مجله دانشکده دندان پزشکی اصفهان
سال:1387 | دوره:4 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

مقدمه: گزارش های مختلفی در مورد میزان نهفتگی دندان نیش در جوامع و نژادهای مختلف وجود دارد. هدف از این پژوهش تعیین شیوع نهفتگی پالاتالی دندان نیش بالا در کودکان 11 -10 ساله شهر مشهد بود.مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی مقطعی، 1472 دانش آموز 11-10 ساله شهر مشهد توسط نمونه گیری از نوع تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. در تشخیص نهفتگی به صورت بالینی، سن دندانی به عنوان یک معیار مهم در نظر گرفته شد. کودکانی که در معاینه بالینی مشکوک به نهفتگی بودند، جهت انجام رادیوگرافی و درمان پیشگیری به دانشکده دندان پزشکی مشهد ارجاع شدند. وضعیت دندان های لترال در افرادی که مشکوک به نهفتگی در نظر گرفته شدند، بررسی شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون دقیق فیشر در سطح اطمینان 05/0 مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: با در نظر گرفتن سن دندانی، 5/5 درصد از کودکان در معاینه بالینی مشکوک به نهفتگی بودند و برای بررسی رادیوگرافی ارجاع شدند. شیوع نهفتگی پالاتالی دندان نیش بالا در جمعیت مورد بررسی 1/1 درصد بود. نهفتگی در دختران شایع تر از پسران بود. ارتباط معنی داری بین دندان های لترال غایب یا میخی شکل با موقعیت پالاتالی دندان نیش مشاهده شد (05/0>p value).نتیجه گیری: شیوع نهفتگی دندان نیش بالا در جمعیت مورد بررسی درصد به نسبت زیادی را نشان داد. به دلیل اهمیت قابل ملاحظه دندان های نیش در اکلوژن و زیبایی لبخند، پیشنهاد می شود اقدامات لازم جهت تشخیص و پیشگیری از این وضعیت در سن مناسب انجام شود تا احتمال نهفتگی این دندان ها کاهش داده شود.

مقدمه: ژل های سفید کننده ممکن است باعث افزایش ریزنشت در پرکردگی های کامپوزیتی گردند. همچنین استفاده از چسباننده های رزینی مناسب ممکن است ریزنشت را کاهش دهد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان ریزنشت در پرکردگی کامپوزیتی با کاربرد چسباننده های رزینی سلف اچ و توتال اچ نسل پنجم، ششم و هفتم پس از کاربرد ژل سفید کننده کارباماید پراکساید 35 درصد بوده است.مواد و روش ها: پس از تهیه حفرات CLV در سطح باکال و لینگوال 30 دندان کشیده شده گاو، دندان ها به 6 گروه (5=n) تقسیم گردیدند. سپس یکی از چسباننده های رزینی (توتال اچ) single bond (گروه های 1 و 4)، (سلف اچ) Prompt L- pop (گروه های 2 و 5) و (سلف اچ) G. bond (گروه های 3 و 6)، در حفرات استفاده شد و سپس حفرات توسط کامپوزیت Z100 ترمیم گردید. در مرحله بعد، گروه های 4 و 5 و 6 در سه نوبت با فاصله زمانی یک هفته به مدت 30 دقیقه تحت تاثیر ژل کارباماید پراکساید 35 درصد،opalescence Quick  قرار داده شدند. نمونه ها پس از 500 مرتبه ترموسایکلینگ در دمای 5±2◦c و55±2◦c ، به مدت 24 ساعت در فوشین بازی 2 درصد قرار داده شدند. سپس دندان ها برش داده شده، نفوذ رنگ توسط استریومیکروسکوپ با بزرگنمایی (40×) بررسی گردید. یافته ها توسط آزمون های Kruskal- wallis و Mann- whithny در سطح اطمینان 0.05 مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: تفاوت آماری معنی داری در ریزنشت با کاربرد چسباننده های رزینی مختلف و ژل سفید کننده 35 درصد کارباماید پراکساید مشاهده نگردید (063/0=p value) با کاربرد ژل سفید کننده، ریزنشت در مارجین لثه ای بیش از مارجین اینسیزالی بود (037/0=p value).نتیجه گیری: ریزنشت در کاربرد چسباننده های رزینی سلف اچ و توتال اچ (نسل پنجم، ششم و هفتم) با ژل سفید کننده کارباماید پراکساید 35 درصد مشابه بوده، میزان آن در مارجین لثه ای بیش از مارجین انسیزالی می باشد. 

مقدمه: به منظور دستیابی به کانال ریشه استریل جهت موفقیت درمان اندودنتیک، استفاده از محلول های شیمیایی ضروری است، چرا که به دلیل وجود موانع فیزیکی و مورفولوژیکی، پاکسازی کامل کانال از طریق روش های مکانیکی امکان پذیر نیست. هدف از این پژوهش، بررسی اثر حلالیت بافتی هیپوکلریت سدیم و کلسیم هیدروکساید به صورت جداگانه و ترکیبی می باشد.مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی-آزمایشگاهی، 200 نمونه از قطعات بافت بندناف جنین انسان هر یک به وزن 03/0 گرم به مدت یک هفته در یکی از گروه های 5 گانه (هر گروه 40 نمونه) در 10 میلی لیتر از محلول های مورد آزمایش زیر قرار داده شد:1- کلسیم هیدروکساید 0.6 (g per ml)، -2 هیپوکلریت سدیم 5/0 درصد، 3- هیپوکلریت سدیم 5 درصد، 4- ابتدا محلول کلسیم هیدروکساید به مدت یک هفته و سپس 30 دقیقه هیپوکلریت سدیم 5/0 درصد، 5- نرمال سالین.اثر حلالیت بافتی این مواد پس از یک هفته با توزین نمونه ها مقایسه گردید. داده ها با استفاده از آزمون Kruscal wallis و t-test در سطح اطمینان 0.05 آنالیز آماری شدند.یافته ها: گروه 1 (محلول کلسیم هیدروکساید) با گروه 5 (نرمال سالین) اختلاف معنی داری نداشتند. سایر گروه ها همه با هم در سطح (p value > 0.01) دارای تفاوت معنی دار بودند.نتیجه گیری: طبق یافته های این پژوهش، حلالیت بافتی هیپوکلریت سدیم 0.5 درصد کمتر از 5 درصد و اثر هر دو این مواد از کلسیم هیدروکساید بیشتر می باشد. کاربرد ابتدایی کلسیم هیدروکساید، حلالیت هیپوکلریت سدیم 0.5 درصد را افزایش نمی دهد.

مقدمه: حساسیت دندانی یک درد گذرا به همراه محرک های خارجی است. پاسخ به محرک ها در اشخاص مختلف، متفاوت می باشد. از علل حساسیت، آشکار شدن توبول های عاجی در اثر تحلیل لثه یا نازک شدن سمان در ناحیه طوق می باشد. دو درمان اصلی برای رفع حساسیت شامل پوشاندن توبول های عاجی آشکار شده توسط پیوند لثه یا مواد ترمیمی و بلوک کردن عصب به وسیله نیترات پتاسیم، می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان تاثیر دو ماده رفع حساسیت دندانی نیترات پتاسیم 3% و سدیم فلوراید 2% پس از جراحی پریودنتال بود.مواد و روش ها: جامعه آماری این تحقیق را 12 بیمار که تحت عمل جراحی پریودنتال قرار گرفته و عمل جراحی آنان حداقل شامل سه کوادران فکی بود و در هر کوادران حداقل یک دندان حساس وجود داشت، تشکیل دادند. میزان حساسیت قبل از کاربرد سدیم فلوراید و نیترات پتاسیم اندازه گیری شد. در گروه شاهد نیز حساسیت اندازه گیری و ثبت گردید. دو ماده نیترات پتاسیم و سدیم فلوراید در دو کوادران [فک بالا یا پایین] اعمال گردید و کوادران فک دیگر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد. میزان حساسیت پس از هفت و چهارده روز در سه گروه اندازه گیری و ثبت گردید. آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های Wilcoxon و Friedman در سطح اطمینان 05/0 انجام گرفت.یافته ها: در هر سه گروه پس از هفت و چهارده روز، حساسیت دندانی کاهش یافت و این کاهش بین زمان های صفر، هفت و چهارده روز تفاوت معنی دار بود. اما پس از هفت و 14 روز در بین سه گروه تفاوت آماری معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: اگرچه استفاده از سدیم فلوراید 2% و نیترات پتاسیم 3% باعث کاهش معنی دار حساسیت دندانی طی یک دوره دو هفته ای می گردد، اما در مقایسه با گروه شاهد برتری خاصی نشان نداده است. تایید کارایی احتمالی این مواد نیاز به بررسی های بیشتری دارد.

مقدمه: با توجه به این که دندان قروچه و فشار دادن دندان ها از عادات پارافانکشن مهم است و باعث بروز اختلال در عضلات جونده و مفصل فکی می شود، همچنین بسیاری از بیماران از وجود عادات پارافانکشنال خود آگاه نیستند، این پژوهش جهت سنجش شیوع این عادات پارافانکشنال با توجه به علایم دهانی مرتبط با آن ها صورت گرفت.مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی-تحلیلی مقطعی، 683 بیمار مراجعه کننده به کلینیک های دندان پزشکی اصفهان به طور تصادفی مورد معاینه قرار گرفتند. بررسی شامل پرسش از بیمار درباره سابقه دندان قروچه و فشار دادن دندان ها روی هم به انضمام معاینات بالینی شامل معاینه مفصل فکی و عضلات جونده و معاینات داخل دهانی می شد. در معاینه، سایش های دندانی، براق شدن ترمیم های آمالگام، گاز گرفتن مخاط داخل گونه، کنگره دار شدن لبه های زبان، لقی دندان ها و هایپرتروفی عضلات جونده مد نظر قرار می گرفت. اطلاعات با آزمون X2 در سطح اطمینان 05/0 آنالیز آماری شد.یافته ها: شیوع دندان قروچه، 6/14 درصد و شیوع فشار دادن دندان ها روی هم، 3/29 درصد بود. 8/16 درصد خانم ها و 2/12 درصد آقایان دندان قروچه می کردند. شیوع فشار دادن دندان ها در دو جنس تفاوت معنی داری نداشت. در افراد مبتلا به دندان قروچه، سایش دندانی با 55 درصد و درد عضلات جونده با 53 درصد، شایع ترین علایم بودند و در افراد مبتلا به فشار دادن دندان ها روی هم، سایش دندانی با 42 درصد و صدای مفصل گیجگاهی-فکی با 5/37 درصد، شیوع بیشتری داشتند.نتیجه گیری: شیوع فشار دادن دندان ها روی هم، بیشتر از دندان قروچه بود. در افراد مبتلا به دندان قروچه، سایش دندانی و درد عضلات جونده و در مبتلایان به فشار دادن دندان ها روی هم، سایش دندانی و صدای فک، علامت های شایع بودند. بین علایم دهانی با دندان قروچه و فشار دادن دندان ها روی هم، ارتباط معنی داری وجود داشت و به این طریق، امکان ارزیابی دقیق تر شیوع عادات پارافانکشن نامبرده وجود داشت.

مقدمه: استفاده مجدد از فلزات بیس در کارهای ریختگی ممکن است اثرات منفی بر تطابق مارجینال رستوریشن داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر ریکستینگ آلیاژهای بیس متال دوباره ریخته شده بر تطابق عمودی مارژین روکش های ریختگی و همچنین بررسی اثر نوع خط خاتمه تراش بر تطابق مارژین با درصدهای مختلف آلیاژ دوباره ریخته شده می باشد.مواد و روش ها: در این پژوهش، 2 مدل فلزی با خط خاتمه تراش Shoulder bevel 45º و Shoulder 135º ساخته شد و بر روی هر کدام از آنها 15 عدد کوپینگ مومی فرم داده شد. هر گروه 15 تایی به 3 گروه 5 تاییA ، B و C تقسیم شد. در گروه A از آلیاژ 100 درصد نو، در گروه B از آلیاژ ترکیبی 50 درصد نو و 50 درصد یک بار ریخته شده و در گروه C از آلیاژ 100 درصد یک بار ریخته شده استفاده شد. الگوهای مومی آماده شده با آلیاژهای فوق ریخته و کوپینگ های فلزی آماده گردید. کوپینگ های فلزی آماده شده روی دای قرار داده شد و با گیره مخصوص ثابت گردید و توسط میکروسکوپ متریک و دوربینMoticam ، فاصله عمودی مارژین رستوریشن تا خط خاتمه تراش دای در 4 نقطه باکال، لینگوال، مزیال و دیستال اندازه گیری شد. اطلاعات به دست آمده توسط آزمون آنالیز واریانس دو طرفه و t-test در سطح اطمینان 05/0 مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین فاصله عمودی ایجاد شده در گروه های مورد پژوهش به قرار زیر می باشد: گروه A1 (خط خاتمه تراش شولدر 135º و آلیاژ نو): 11/156 میکرون. گروه A2 (خط خاتمه تراش شولدر بول 45º و آلیاژ نو): 74/99 میکرون. گروه B1 (خط خاتمه تراش شولدر 135º و آلیاژ مخلوط 50 درصد آلیاژ نو و 50 درصد آلیاژ یک بار ریکست شده): 38/273 میکرون. گروه B2 (خط خاتمه تراش شولدر بول 45º و آلیاژ مخلوط 50 درصد آلیاژ نو و 50 درصد آلیاژ یک بار ریکست شده): 07/123 میکرون. گروه C1 (خط خاتمه تراش شولدر 135º و آلیاژ 100 درصد یک بار ریکست شده): 40/369 میکرون. گروه C2 (خط خاتمه تراش شولدر بول 45º و آلیاژ 100 درصد یک بار ریکست شده): 97/106 میکرون. استفاده از 3 درصد مختلف آلیاژ باعث ایجاد تفاوت در میانگین فاصله عمودی بین گروه های مختلف می شود (036/0=p value) در میانگین فاصله عمودی بین دو خط خاتمه تراش shoulder- bevel 45º) و shoulder 135º) در هر یک از درصدهای مختلف آلیاژ، تفاوت معنی داری وجود داشت (001/0=p value).نتیجه گیری: استفاده از 3 درصد مختلف آلیاژ (آلیاژ 100 درصد جدید، 50 درصد آلیاژ جدید و 50 درصد ریکست، آلیاژ 100 درصد ریکست)، باعث ایجاد تفاوت در میانگین فاصله عمودی می شود. با توجه به میانگین کمتر در گروه) A آلیاژ 100 درصد فلز جدید)، بهتر است از فلز خالص جدید استفاده شود. در گروه C (آلیاژ 100 درصد ریکست) تفاوت معنی داری بین دو نوع خط تراش وجود دارد. پس استفاده از آلیاژ 100 درصد ریکست شده برای هیچ کدام از دو نوع خط تراش مطلوب نمی باشد. 

مقدمه: استئوکندروما یکی از شایع ترین تومورهای خوش خیم استخوانی است که فکین را به ندرت درگیر می کند. هدف از این مقاله، گزارش یک بیمار مبتلا به استئوکندرومای بزرگ در فضای مفصل گیجگاهی-فکی می باشد که با روش استئوتومی گردن و کندیل و سپس reshaping درمان شده است.گزارش مورد: بیمار مردی 26 ساله و مبتلا به یک استئوکندرومای بزرگ در فضای مفصل گیجگاهی-فکی سمت چپ بود که با شکایت انحراف فک پایین به سمت راست و آسیمتری صورتی در سال 1381 به بیمارستان طالقانی تهران مراجعه کرده بود. در این بیمار ابتدا به دلیل بزرگ بودن تومور قوس استخوان، گونه شکسته شد و سپس از روش استئوتومی گردن کندیل استفاده شد که به دنبال آن گردن کندیل باقیمانده فرم داده شد و قوس گونه به جای اول خود برگردانیده و با مینی پلیت و پیچ ثابت گردید.نتیجه گیری: کندیلکتومی به عنوان درمان متداول برای همه بیماران پیشنهاد نمی شود. درمان های جراحی شایع شامل کندیلکتومی و بازسازی می باشد. در صورت درگیری محدود کندیل، حفظ ساختمان باقیمانده و reshape کردن کندیل پیشنهاد می شود و در صورت احتمال بروز بدخیمی و امکان عود مجدد تومور، از درمان های محافظه کارانه استفاده نمی شود.

مقدمه: تالاسمی یک نوع اختلال ژنتیکی است که به علت نقص در سنتز هموگلوبین به وجود می آید و باعث اختلال در اریتروپوئز و در نهایت اتساع جبرانی فضاهای مغز استخوان می شود که به نوبه خود عامل ایجاد ناهنجاری های متعدد اسکلتی در بیماران مبتلاست. افزایش طول عمر این بیماران باعث گردیده است که اصلاح ناهنجاری های صورتی در آنها مورد توجه قرار گیرد. قبل از انجام جراحی های ارتوگناتیک در این بیماران، باید ارزیابی هماتولوژیک همه جانبه ای صورت گیرد. ضمن این که همکاری تنگاتنگی با متخصصین هماتولوژی، قلب و بیهوشی لازم است. به طور معمول به علت احتمال خونریزی زیاد حین عمل، جراحی در چند مرحله و جراحی فک بالا به صورت Shaving یا جراحی سگمنتال صورت می گیرد. در این مقاله موردی معرفی می شود که جراحی استئوتومی فک بالا و چانه یک بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور، در یک مرحله صورت گرفته است.مواد و روش ها: بیمار خانمی 20 ساله بود که مورد شناخته شده تالاسمی ماژور بوده، از اختلالات ظاهر صورت و دندان ها شکایت داشت. در بررسی صورت گرفته، نامبرده دچار رشد بیش از حد فک بالا در جهات قدامی و عمودی بود، ارتفاع یک سوم تحتانی صورت بیشتر از مقادیر طبیعی بود و چانه از نظر قدامی خلفی در موقعیت خلفی تر از طبیعی بود. پس از بررسی همه جانبه هماتولوژیک قبل از عمل، جراحی impaction و pushback در فک بالا همراهAdvancement genioplasty  در یک مرحله برای بیمار صورت گرفت. بررسی های هماتولوژیک پس از انجام عمل تکرار شد. نتایج بعد از عمل در بررسی شش ماهه، به طور کامل با ثبات بود.