مقالات و بررسیها
سال:1387 | دوره:41 | شماره:دفتر 87 (ویژه فلسفه و کلام اسلامی) |تعداد مقالات:8

آفرینش از مفاهیم اساسی در جهان بینی اسلامی است که نقشی برجسته در همه ابعاد اندیشه دینی ایفا می کند. در این میان متکلمان اشعری به منظور تعظیم خداوند، با وسعت بخشیدن به قلمرو قدرت و اراده الهی، نظریه خلق از عدم را برگزیده اند. این دیدگاه مبتنی بر پیش فرضها و لوازم خاصی است و از برخی مشکلات عقلی رنج می برد. در این مقاله سعی شده است مبانی این نظریه بررسی و مشکلات و لوازم عقلی آن مطرح شود و سپس مورد نقد قرار گیرد. ترکیب نظریه اشاعره با وجود شناسی ملاصدرا پیشنهادی است که می تواند تصویری قابل دفاع از خالقیت الهی پدید آورد.

با اینکه متکلمان امامی، اشعری و معتزلی، خداوند را مرید دانسته اند و در باب مساله اراده الهی بحث کرده اند، لکن از چند لحاظ میان آنها اختلاف است:1- آیا اراده، صفتی است عین ذات یا زاید بر ذات؟2- آیا اراده، از صفات قدیم است یا حادث؟3- آیا اراده، از صفات ثبوتی است یا سلبی؟4- آیا اسناد اراده به خداوند حقیقی است یا مجازی؟5- آیا اراده، صفتی است موجود یا از احوال است؟ این نوشتار آرا هر سه مکتب کلامی را درباره مساله اراده الهی بررسی کرده است.

بی تردید اندیشه های وجودشناختی شیخ اکبر، محیی الدین بن عربی و شنکره از بزرگترین ره آوردهای حوزه تحقیقات نظری و کشف و شهودهای عرفانی در گستره عالم اسلام و خطه پهناور هند، بلکه سرتاسر پهنه خاک به شمار می رود. اندیشهای عرفانی که در تنگنای حصار «وجود بما هو موجود» محدود و محصور نمی ماند، بلکه فراتر از همه شناخت آن را روزنه ای به روی خورشید و راهی به سوی رهایی می داند و مکتب رفیعی را بر شالوده آن استوار می سازد که به مکتب «وحدت وجود» معروف است. از این روی، نوشتار حاضر به لحاظ اهمیت موضوع برای شناخت عمیق تر و فهم هر چه بهتر آرا و اندیشه های وجودشناختی این دو اندیشمند بزرگ مسلمان و هندو بر اساس وجوه تشابه و قرابتهای قیاس پذیر که مآلا آنها را در کنه و ذات خود همسان جلوه می دهد، به بررسی و مقارنه مفهوم ذات بلاتعین در نظام عرفانی ابن عربی با نیرگونه برهمن شنکره، که در هر دو مکتب «وجود» خوانده می شود، می پردازد.

یکی از مسایل مهم در حوزه فلسفه ذهن معاصر، مساله «اذهان دیگر» است که امروزه با دو رویکرد معرفت شناختی و مفهومی از آن بحث می شود. در این مقاله پس از توضیح صورت مساله در دو رویکرد یاد شده و مروری بر تاریخچه آن، بر مساله معرفت شناختی اذهان دیگر متمرکز شده، به بررسی یکی از پاسخ های ارایه شده به آن یعنی راه حل تمثیلی خواهیم پرداخت. مبنای اصلی این پاسخ آن است که ما می توانیم با تعمیم استقرایی حالات ذهنی خود به دیگران، باور به اذهان دیگر را موجه سازیم. پس از بیان برخی روایت های ابتدایی و تکمیلی این راه حل، ایرادات عمده ای که بر آن وارد شده است بررسی می گردد. البته ادعای نهایی این مقاله آن است که با دغدغه ارایه توجیه معرفت شناختی برای اعتقاد به اذهان دیگر، درجه احتمالی که از تمثیل مورد بحث حاصل می شود به حدی است که برای توجیه معرفتی این باور کفایت می کند.

عشق انسانی که در آموزه های صوفیه و نیز منتقدان آنها غالبا با تعبیر «عشق مجازی» ظاهر می شود، یکی از مواضع غامض و دشوار در عرفان اسلامی است. اهمیت روزبهان در این عرصه، از آنجاست که وی نه تنها از به کاربردن اصطلاح رایج «عشق مجازی» تعمدا امتناع و به جای آن از تعبیر «عشق انسانی» استفاده می کند، بلکه تجربه عشق انسانی را برای تحقق عشق ربانی اجتناب ناپذیر می داند. آموزه روزبهان، بالطبع این پرسش را پیش می کشد که حیثیت معرفت شناختی عشق انسانی چیست که بدون تجربه آن، عشق ربانی رخ نمی نماید. در این پژوهش، به منظور یافتن پاسخ، نخست نشان داده می شود که تحسین عشق انسانی در اندیشه عرفا در قالب پارادایم های گوناگون رخ داده است؛ سپس جایگاه عشق انسانی در منظومه عرفانی روزبهان مورد کاوش قرار گرفته و با شرح واژه کلیدی «تجلی» و تبیین فرایند «تاویل»، نوآوری های روزبهان در این باب طرح و تحلیل گشته و وجوه تمایز اندیشه وی با عارفان دیگری که عشق مجازی را مقبول می داشته اند، تقریر شده است.

قرائتی از سوره عصر که مغایر با قرائت های معتبر قرآن کریم می باشد به امیر مومنان (ع) نسبت داده شده است، از آن جهت که این قرائت در بردارنده اضافه هایی بر سوره عصر است، پذیرش آن به معنای حذف بخش هایی از قرآن کریم است، بررسی اسناد دو روایتی که این قرائت را به امام (ع) نسبت می دهد، بیانگر این است که این روایات از جمله اخبار آحاد است و جز توسط یک راوی مجهول الحال نقل نشده است، ابو اسحاق سبیعی تنها کسی است که روایت را از آن راوی نقل کرده است، روایت های ابو اسحاق از جهت عدم تصریح به سماع و تحدیث و نیز تدلیس او مورد نقد جدی رجالیان و محدثان قرار دارد، علاوه بر آن ابو اسحاق در سال های پایانی عمر از حافظه مناسبی برخوردار نبوده است، قرائت منسوب همراه با اختلاف نیز نقل شده است به گونه ای که این اضطراب و آن اخلال در سند، پذیرش آنرا ناممکن می سازد.

«استقراء» مساله ای است که از دیر زمان متفکران به ویژه فیلسوفان علم را به خود مشغول ساخته است و هر یک به فراخور توان به تبیین آن پرداختند و این توجه، زمانی تشدید یافت که گروهی از تجربه گرایان در مقابل کسانی که قیاس را یگانه راه معتبر برای استنتاج معرفی می کردند، ایستادند و برای یقینی ساختنی استقرا گام های مهمی برداشتند.