تولید گیاهان زراعی
سال:1389 | دوره:3 | شماره:1 |تعداد مقالات:15

در شرایطی که رشد گندم در دوره بعد از گلدهی با کمبود رطوبت مواجه شود، مواد پرورده ذخیره شده در ساقه از دوره پیش از گلدهی نقش مهمی در تامین مواد پرورده برای دانه در حال رشد دارد. به منظور بررسی میزان ذخایر ساقه در ارقام مختلف گندم با ارتفاع ساقه متفاوت، آزمایشی در سال زراعی 87-1386 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارسنجان اجرا شد. آزمایش بصورت کرت های خرد شده با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 6 رقم گندم (مرودشت، فلات، کرج 3، قدس، عدل و کاوه) به عنوان فاکتور فرعی و سه تیمار آبیاری (آبیاری کامل، انجام تنها یک آبیاری در دوره پس از گلدهی و قطع کامل آبیاری در دوره پس از گلدهی) به عنوان فاکتور اصلی بود. نتایج نشان داد که قطع آبیاری پس از گلدهی باعث کاهش معنی دار عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، وزن هزار دانه و وزن ساقه گردید. همچنین ارقام مختلف از نظر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، تعداد سنبله در مترمربع، تعداد دانه در سنبله، ارتفاع ساقه و وزن ساقه اختلاف معنی داری با یکدیگر داشتند. مقایسه اثر ترکیب تیماری رقم و آبیاری نشان داد که ارقام مختلف واکنش متفاوتی نسبت به قطع آبیاری پس گلدهی نشان می دهند، به طوری که با قطع آبیاری پس از گلدهی، وزن هزار دانه و عملکرد دانه در ارقام پابلند به میزان کمتری در مقایسه با ارقام پاکوتاه کاهش یافت. همچنین کاهش وزن ساقه با قطع آبیاری در ارقام پابلند بیشتر از ارقام پاکوتاه بود. این نتایج حاکی از آن است که میزان ذخایر ساقه موجود در ارقام پابلند برای استفاده در دوره پر شدن دانه، بویژه در شرایط نامساعد، بیشتر از ارقام پاکوتاه است. که این ویژگی می تواند برای توسعه ارقام مقاوم به خشکی در برنامه های اصلاحی مورد استفاده قرار گیرد.

با توجه به افزایش جمعیت دنیا و نیاز به تامین غذا، افزایش عملکرد گیاهان زراعی همانند غلات از مهمترین راهکارهای نیل به این هدف بوده که تا حدود زیادی با تعیین و شناسایی عوامل موثر بر افزایش عملکرد غلاتی مثل گندم تحقق می پذیرد. این تحقیق به منظور ارزیابی عملکرد دانه و تعیین ارتباط آن با برخی ویژگی های وابسته به عملکرد در یک جامعه هاپلوئید مضاعف گندم نان شامل 100 لاین حاصل از تلاقی با ذرت، به همراه والدین (CK1 و ES32) و 6 رقم گندم نان ایرانی اجرا گردید. صفات مورد مطالعه شامل عملکرد دانه در واحد سطح، تعداد پنجه بارور و تعداد کل پنجه در گیاه، تعداد گره، ارتفاع بوته، طول و عرض برگ پرچم، طول سنبله، تعداد بذر در سنبله و وزن صد دانه بود. نتایج حاکی از ضرایب همبستگی مثبت و معنی دار (P<0.01) بین عملکرد دانه با تعداد دانه در سنبله، طول سنبله و طول و عرض برگ پرچم بود. بر اساس نتایج رگرسیون مرحله ای: طول سنبله، تعداد پنجه، طول برگ پرچم و تعداد دانه در سنبله مهمترین صفات در توجیه تنوع موجود در عملکرد دانه بودند. تجزیه ضرایب مسیر ساده نشان داد که طول سنبله و تعداد دانه در سنبله به ترتیب بیشترین اثر مستقیم مثبت و معنی دار (P<0.01) را بر عملکرد دانه در واحد سطح دارد. تجزیه ضرایب مسیر زنجیری نیز نشان داد، تعداد پنجه اثر مستقیم مثبت و معنی داری (P<0.05) بر عملکرد دانه داشت. همچنین اثر مستقیم تعداد دانه در سنبله بر وزن صددانه و نیز اثر مستقیم طول سنبله بر تعداد دانه در سنبله، معنی دار بود. نتایج تجزیه های متعامد (اورتوگونال) حاکی از عدم وجود اختلاف معنی دار بین ارقام بومی نسبت به ارقام هاپلوئید مضاعف از نظر مهمترین صفت اقتصادی یعنی عملکرد بود. نتایج این تحقیق می تواند در انتخاب ویژگی های مهم وابسته به عملکرد به عنوان شاخص های انتخاب عملکرد دانه گندم با توجه به یکنواختی جامعه هاپلوئید مضاعف مورد استفاده قرار گیرد و راه را جهت افزایش بالقوه عملکرد ارقام گندم هموار سازد.

به منظور مطالعه برخی محافظت کننده های سرمایی در ژنوتیپ های متحمل به سرما (IRCTN33 وIRCTN34 ) و ژنوتیپ حساس به سرمای هویزه که از آزمایش قبلی انتخاب شده بودند، گیاهچه های چهارده روزه برنج در فیتوترون به مدت چهارده روز در معرض دمای 15/13oC (به ترتیب شب - روز) به عنوان تیمار تنش و 29/22oC (شب – روز) به عنوان تیمار شاهد قرار گرفتند. آزمایش در قالب فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار در سال 1385 انجام شد. بیشترین و کمترین مقدار هدایت روزنه ای به ترتیب در ژنوتیپ IRCTN33 و رقم حساس به سرمای هویزه بود. کل قندهای محلول برگ در شرایط تنش به طور معنی دار بیشتر از تیمار شاهد بود و بیشترین مقدار آن در شرایط تنش در ژنوتیپ هویزه اندازه گیری شد، ولی تجمع قندهای محلول نتوانست باعث القای تحمل نسبت به دمای پایین در این ژنوتیپ حساس به سرما شود. در صورتیکه کل قندهای محلول ریشه در شرایط شاهد بطور معنی دار بیشتر از تیمار تنش بود و کمترین مقدار آن در ژنوتیپ متحمل به سرمای IRCTN33 دیده شد. نشاسته برگ در شرایط شاهد بیشتر از تیمار تنش بود و بیشترین مقدار آن در برگ رقم حساس هویزه دیده شد. مقادیر ساکارز و فروکتوز در شرایط تنش بیشتر از شرایط شاهد بود. فسفات معدنی ریشه در شرایط شاهد به طور معنی دار از شرایط تنش بیشتر بود. پتانسیل اسمزی برگ در شرایط شاهد بیشتر (مثبت تر) از شرایط تنش بود و کمترین مقدار (منفی ترین) آن طی شرایط تنش در ژنوتیپ هویزه دیده شد. هدایت روزنه ای با پتانسیل کل آب برگ و پتانسیل اسمزی برگ همبستگی معنی داری نشان داد. افزایش ساکارز، گلوکز و فروکتوز برگ باعث کاهش هدایت روزنه ای شد در صورتی که با افزایش قندهای محلول ریشه، هدایت روزنه ای افزایش یافت. تنش سرما باعث کاهش ظرفیت فتوسنتزی و ایجاد بی نظمی هایی در روابط مبدا و مقصد گردید و تجمع قندهای محلول در برگ ژنوتیپ حساس به سرمای هویزه نتوانست باعث القای تحمل نسبت به تنش دمای پایین گردد.

آفتابگردان (Helianthus annus L.) مهمترین گیاه روغنی در ایران است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات کاربرد ریزمغذی ها بر عملکرد آفتابگردان در شرایط تنش خشکی بود. این آزمایش در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گلمکان (ایران) در سال 1384 با استفاده از آزمایش اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار صورت گرفت. آبیاری با سه سطح (معمول، تنش کم، تنش شدید) به عنوان فاکتور اصلی و شش تیمار کودی ریزمغذی ((1) شاهد، (2) مصرف آهن، (3) مصرف آهن + روی، (4) مصرف آهن + روی + مس، (5) مصرف آهن + روی + مس + منگنز و (6) مصرف آهن + روی + مس + منگنز + بور) به عنوان فاکتور فرعی در داخل کرتهای قرار گرفتند. کودهای پایه (نیتروژن، فسفر، پتاسیم) و ریزمغذی ها بر اساس نیاز گیاه و آزمون خاک استفاده شدند. نتایج نشان داد که ارتفاع گیاه، مقدار کلروفیل در برگها، قطر طبق، تعداد دانه در طبق و عملکرد دانه اختلاف معنی داری در تیمار شاهد نسبت به تیمارهای تنش داشتند. اما تیمار آبیاری اثر معنی داری بر تاریخ گلدهی، وزن هزار دانه و درصد روغن نداشت. همچنین نتایج نشان داد که تیمارهای ریزمغذی تعداد دانه در طبق، عملکرد بذر و درصد روغن را به طور معنی داری افزایش دادند. بنابراین تحت شرایط خشکی کاربرد ریزمغذی ها مقاومت به خشکی در آفتابگردان را افزایش می دهد.

به منظور بررسی تاثیر مصرف تری سیکلازول (بیم) بر کاهش خسارت غرقابی در گیاهچه های کلزا، آزمایشی در سال 1386 با 4 تیمار (شاهد، غرقابی، تری سیکلازول + غرقابی و تری سیکلازول) در 3 تکرار به اجرا گذاشته شد. گیاهچه های کلزا بعد از مرحله 3 برگی با محلول تری سیکلازول 75 درصد محلول پاشی شدند. اعمال تنش غرقابی (در مرحله 5 برگی به مدت 21 روز)، منجر به کاهش درصد بوته های سالم، ارتفاع بوته، سطح برگ، میزان کلروفیل، وزن خشک کل و نسبت ریشه به شاخساره، در گیاهچه های تیمار شده نسبت به شاهد شد. محلول پاشی تری سیکلازول باعث افزایش سطح برگ ها، میزان کلروفیل و وزن خشک کل (به ترتیب 38/1، 11/7 و 9/28 درصد) و کاهش ارتفاع بوته (9/12 درصد)، نسبت به شاهد بدون غرقابی شد. محلول پاشی تری سیکلازول، خسارت غرقابی را در گیاهچه های کلزا به میزان قابل توجهی کاهش داد و درصد بوته های سالم، ارتفاع بوته، سطح برگ، میزان کلروفیل، وزن خشک کل و نسبت ریشه به شاخساره را به ترتیب 2/21، 9/38، 5/17، 5/31، 60 و 2/27 درصد نسبت به گیاهچه هایی که بدون محلول پاشی تحت تنش غرقابی قرار گرفته بودند، افزایش داد. درصد بوته های سالم، تعداد برگ های خشک در هر گیاهچه، وزن خشک کل، وزن شاخساره، وزن خشک ساقه، وزن خشک برگ، سطح برگ، عرض بزرگ ترین برگ و میزان کلروفیل در تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری را نشان دادند. صفات ریشه ای اندازه گیری شده شامل طول ریشه (TL)، سطح ریشه (RA)، حجم ریشه (RV)، چگالی ریشه (RDW/RV) و صفات ریشه ای محاسباتی شامل نسبت وزن تر ریشه به حجم خاک (RMD)، نسبت طول ریشه به حجم خاک (RLD)، نسبت وزن خشک ریشه به حجم خاک (DRMD)، قطر ریشه (RD)، چگالی سطح ریشه (RSD) و ظرافت ریشه (RF)، تفاوت معنی داری را در تیمارهای مختلف نشان دادند. به نظر می رسد که با مصرف تری سیکلازول قبل از وقوع تنش، می توان خسارت ناشی از تنش غرقابی را در گیاهچه های کلزا تا حدی کاهش داد.

به منظور بررسی تحمل به شوری لاین های امید بخش سورگوم علوفه ای داخلی این آزمایش در دو مرحله آزمایشگاهی و مزرعه ای انجام گردید. در مرحله جوانه زنی تیمارهای آزمایش شامل سطوح شوری 5، 10، 15، 20، 25 و 30 دسی زیمنس بر متر و یک تیمار آب مقطر به عنوان شاهد و ارقام شامل KFS1، KFS2، KFS3، KFS4، MFS1، MFS2 و LFS56 بودند. در آزمایش مزرعه ای نیز ارقام فوق در دو شرایط تنش شوری (با آب 11 dS/m) و بدون تنش شوری (با آب 2dS/m) طی سال های 83 و 84 کشت گردیدند. نتایج آزمایش نشان داد که در شرایط آزمایشگاهی با افزایش شوری محیط کشت، T50 مدت زمان لازم برای 50 درصد جوانه زنی) افزایش یافت. همچنین بدون در نظر گرفتن نوع رقم، آستانه تحمل در مرحله جوانه زنی 8.37 dS/m با شیب 1.64 درصد برآورد گردید. در شرایط مزرعه ای و غیرشور بیشترین عملکرد تر را رقم KFS2 با متوسط 25/77 تن در هکتار تولید کرد و پس از آن رقمهای KFS3 و KFS4  بیشترین عملکردها را داشتند. در شرایط تنش شوری بالاترین عملکرد تر مربوط به رقم KFS3 با متوسط 63/55 تن در هکتار بود. در این شرایط رقم KFS2 بطور متوسط 44/49 تن در هکتار تولید کرد. بر اساس شاخص حساسیت و تحمل به تنش ارقام KFS3 و KFS2 را می توان از لحاظ پایداری عملکرد ارقام مناسبی دانست.

به منظور ارزیابی تاثیر سیستم های مختلف حاصلخیزی خاک بر کیفیت دانه نخود زراعی رقم پیروز آزمایشی در سال های 1386 و 1387 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی شهرستان سنندج انجام گردید. آزمایش به صورت کرت های دو بار خرد شده (اسپلیت - اسپلیت پلات) در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی، در سه تکرار انجام گرفت. کود سبز به عنوان عامل اصلی، ترکیب های مختلف کود پایه به عنوان عامل فرعی و ترکیبی از کود های بیولوژیک به عنوان عامل فرعی - فرعی تعیین گردید. نتایج نشان داد که کود سبز به طور معنی داری سبب افزایش مقادیر عناصر نیتروژن، فسفر، منیزیم و منگنز دانه گردید. همچنین کود سبز تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه، درصد پروتئین و فیبر خام دانه داشت. کاربرد کود های آلی نیز به افزایش میزان عناصر نیتروژن، پتاسیم، فسفر و منیزیم دانه منجر گردید. از طرف دیگر کود های پایه تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه، درصد قند، نشاسته و پروتئین دانه داشتند. کود های بیولوژیک نیز تاثیر معنی داری بر صفات کیفی دانه داشتند. اثر متقابل کود سبز و کود های پایه تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه، نیتروژن، آهن و منیزیم دانه داشت. بیشترین درصد قند، پروتئین، نشاسته و عناصر معدنی در ترکیب همزمان باکتری های حل کننده فسفات و قارچ تریکودرما ایجاد گردید. استفاده همزمان از کمپوست، کود دامی و کود شیمیایی به حصول بیشترین مقادیر عناصر نیتروژن، پتاسیم، فسفر، منیزیم، سیسریتول، قند کل و پروتئین دانه منجر گردید. بنابراین می توان اظهار داشت که استفاده همزمان از کود شیمیایی، دامی و کمپوست ضمن بهبود کیفیت دانه، باعث افزایش عملکرد دانه، کاهش استفاده از کود های شیمیایی شده و از نظر زیست محیطی نیز بسیار مفید است.

پارامترهای آب و هوایی و اقلیمی و اثرات آن ها روی گیاهان زراعی یکی از مهمترین عوامل موثر در افزایش عملکرد تولید است. با بررسی آگروکلیمایی می توان امکانات بالقوه مناطق مختلف را تعیین و از این امکانات حداکثر بهره برداری را نمود. این تحقیق به منظور شناسایی پتانسیل توان اکولوژیکی مناطق کشت کلزا از نظر دمایی در استان های خراسان انجام شد. طبقه بندی اقلیمی به روش دومارتن گسترش یافته، به منظور شناسایی کلی اقلیم منطقه انجام شد. با استفاده از دمای مناسب کاشت (20-15 درجه سانتی گراد) و فرمول ویبول (احتمال 75 درصد) تاریخ کاشت تعیین گردید. بر اساس محاسبه درجه روز موثر موردنیاز هر مرحله، تاریخ رسیدن به مراحل فنولوژی محاسبه گردید. دماهای مناسب و محدودکننده مراحل مختلف فنولوژی کلزا از منابع مختلف استخراج و احتمال وقوع آنها در مناطق مورد مطالعه ذیل محاسبه گردید. ارتباط متوسط عملکرد کلزا و دماهای مطلوب و محدودکننده در مراحل مختلف فنولوژی بررسی شد. پس از مرتب سازی و تشکیل لایه های دمایی با استفاده از معادلات رگرسیونی مناطق کشت به چهار ناحیه مشخص، بسیار مطلوب (تربت حیدریه، قوچان، بجنورد و گلمکان)، مطلوب (بیرجند، قاین، مشهد، نیشابور و فردوس)، نسبتا مطلوب (سرخس، کاشمر، گناباد، تربت جام و سبزوار) و نامطلوب (بشرویه و نهبندان) پهنه بندی گردید.

تاثیر تراکم بوته (25، 35 و 45 بوته در مترمربع به ترتیبD3, D2, D1 ) و تلقیح با باکتری رایزوبیوم (بدون تلقیح، تلقیح با رایزوبیوم، تلقیح با رایزوبیوم به همراه عناصر میکرو به ترتیب R2, R1, R0) بر رشد و عملکرد نخود، در سال 1387 در مزرعه تحقیقاتی کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار بررسی گردید. تراکم بوته بر تعداد دانه در نیام و وزن 100 دانه اثر غیرمعنی دار و بر عملکرد دانه تک بوته و شاخص برداشت تاثیر معنی دار داشت. تاثیر تلقیح با ریزوبیوم بر وزن 100 دانه غیرمعنی دار و بر تعداد دانه در نیام، تعداد دانه در بوته و شاخص برداشت معنی دار شد. اثر متقابل بین تراکم بوته و ریزوبیوم بر تعداد شاخه فرعی، تعداد نیام در شاخه، تعداد نیام در بوته، تعداد دانه در بوته و عملکرد دانه در واحد سطح معنی دار گردید. بالاترین عملکرد دانه تک بوته (6/3 گرم) و شاخص برداشت (21/45 درصد) از D1 و پایین ترین میزان آنها به ترتیب با 6/2 گرم و 79/35 درصد از D3 حاصل گردید. بیشترین تعداد دانه در نیام، عملکرد تک بوته و شاخص برداشت بترتیب با مقادیر 03/1 ،8/3 گرم و 72/43 درصد از تیمار R2 و کمترین مقادیر آنها به ترتیب با 86/0، 5/2 گرم و 91/33 درصد از R0 بدست آمد. بیشترین تعداد شاخه فرعی از ترکیب تیماری D1*R1 وD1*R2، تعداد نیام در شاخه از هر سه سطح تلقیح D1 و D2*R2 تعداد دانه در بوته در هر سه سطح تلقیح D1 و D2*R1 و D3*R2 بدست آمد. در حالی که کمترین مقادیر تعداد شاخه فرعی، تعداد نیام در بوته و تعداد دانه در بوته در D3*R0 و کمترین تعداد نیام در شاخه در D2*R0  بدست آمد. بیشترین و کمترین عملکرد دانه بترتیب مربوط به ترکیب تیماری D3*R2 و D1*R0 بود. بررسی شاخص های رشد نشان داد که با افزایش تراکم کاشت و تلقیح بذور با باکتری رایزوبیوم به همراه به کارگیری ریزمغذی ها، شاخص سطح برگ، زیست توده کل، سرعت رشد محصول، سرعت رشد نسبی و سرعت جذب خالص افزایش یافت.

به منظور شناسایی ارقام مقاوم به خشکی 29 ژنوتیپ گندم به عنوان فاکتور رقم و تیمارهای آبیاری و عدم آبیاری به عنوان فاکتور آبیاری در یک طرح اسپلیت بلوک در 3 بلوک در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران مورد کشت قرار گرفتند. همبستگی ضعیف و غیرمعنی داری (r=0.35) بین عملکرد در شرایط تنش خشکی (Ys) و نرمال رطوبتی (Yp) نشان داد که بین عملکرد در دو شرایط دیم و آبی همبستگی وجود ندارد. برای شناسایی ژنوتیپ های مقاوم از شاخص های STI، TOL، SSI، MP،HARM ، TI و  GMPو تجزیه به مولفه های اصلی و بای پلات استفاده شد. دو مولفه اول در مجموع %99.7 تغییرات را توجیه کردند، با توجه به ضرایب شاخص ها در مولفه های اول و دوم، مولفه اول به عنوان مولفه مقاومت و مولفه دوم به عنوان حساسیت به تنش خشکی شناخته شد. با توجه به اطلاعات حاصل از بای پلات ژنوتیپ های روشن، اینیا، کویر، الوند، ws-82-6، قدس، ws-82-9 و بک کراس روشن به عنوان مقاوم و ژنوتیپ های امید، قفقاز، مرودشت، نوید و تجن به عنوان حساس به خشکی معرفی گردید.

به منظور بررسی واکنش عملکرد برنج و سوروف در سطوح علف کش و تراکم کاشت، آزمایشی به صورت کرت های خردشده با چهار تکرار، در مزرعه دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین در سال 1384 انجام شد. سطوح علف کش مولینیت (صفر، 3، 5 و 7 لیتر در هکتار) در کرت های اصلی و سه تراکم بذر برنج (100، 120 و 140 کیلوگرم در هکتار) در کرت های فرعی قرار گرفتند. اثر متقابل علف کش و تراکم کاشت بر عملکرد برنج و سوروف، تعداد خوشه برنج و سوروف در واحد سطح، و تعداد دانه در خوشه برنج و سوروف معنی دار بود. در هنگام عدم مصرف علف کش، عملکرد برنج در تراکم 120 کیلوگرم بذر در هکتار، به طور قابل توجهی از دیگر تراکم ها بالاتر بود. از سوی دیگر، مشاهده می شود که بالاترین عملکرد برنج و کمترین عملکرد سوروف با مصرف 5 لیتر علف کش در هکتار به دست آمد. در این سطح علف کش، بین تراکم های مختلف کاشت تفاوت معنی داری در مقایسه با سطح شاهد وجود نداشت. عملکرد برنج در تراکم 120، تغییرات کمتری را در مقایسه با دو تراکم دیگر نشان داد و معنی دار نبود. در تراکم 120 کیلوگرم بذر در هکتار، روند تغییرات عملکرد گیاه زراعی و گیاه هرز در برابر هم، دارای شیب کمتری، در مقایسه با دو تراکم دیگر بود. در مجموع به نظر می رسد که ایجاد تراکم بهینه کاشت می تواند موجب کاهش حساسیت گیاه زراعی به دیگر عوامل محیطی و زراعی از جمله رقابت گیاهان هرز یا مصرف نهاده هایی مانند علف کش گردد.

جهت بررسی مدیریت تلفیقی علف های هرز در مزارع پنبه آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 13 تیمار در 4 تکرار در ورامین، فارس و خراسان در سال 1385 انجام گردید. تیمارهای پیش کشت و پیش رویشی در تلفیق با تیمارهای پس رویشی قرار گرفتند و مقایسه شدند. به طوری که یکی از علف کش های خاک مخلوط شامل تریفلورالین و اتال فلورالین و یک علف کش پیش رویشی به نام پرومترین + فلومتورون در تلفیق با دو تیمار پس رویشی شامل علف کش تریفلوکسی سولفورون سدیم و استفاده کولتیواتور (به عنوان یک ابزار کنترل مکانیکی) استفاده گردید. تیمارهای دو مرتبه کولتیواتور، بدون کنترل علف های هرز و وجین تمام فصل نیز جهت مقایسه با تیمارهای مذکور منظور شد. نتایج به دست آمده نشان داد تلفیق علفکش تریفلوکسی سولفورون سدیم به صورت پس رویشی با یکی از علفکش های خاک مخلوط و یا تلفیق آن با علفکش پیش رویشی پرومترین + فلومتورون در افزایش عملکرد بسیار موثر بود و بهتر از مصرف هر یک از چهار علف کش مذکورکه به تنهایی مصرف شده بودند عمل نمود. کولتیواتور در تلفیق با یکی از علف کش های خاک مخلوط خصوصا اتالفلورالین و تلفیق آن با علف کش پیش رویشی پرومترین + فلومتورون تاثیر قابل توجهی در کنترل علف های هرز نشان داد. البته علف کش تریفلوکسی سولفورون سدیم در مقایسه با کولتیواتور که به عنوان تیمارهای پس رویشی درنظر گرفته شده بودند، در تلفیق با سایر علف کش های قبل از کشت در کنترل علف های هرز و افزایش عملکرد موثرتر بود.

تاثیر آبیاری محدود در دوره نمو بذر بر کیفیت فیزیولوژیکی بذرهای حاصل در آزمایشگاه، گلخانه و مزرعه بررسی گردید. این آزمایش در آزمایشگاه و گلخانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی به ترتیب با 4 و 3 تکرار و ظهور گیاهچه در مزرعه به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار اجرا گردید. تیمارها شامل عامل رقم (ارقام منوکین، ویلیامز و لاین اس.آر.اف × تی 3)، عامل تنش خشکی (بذرهای تولید شده در شرایط آبیاری گیاهان مادری پس از مقادیر 50 (آبیاری مطلوب)، 100 (تنش متوسط)، 150 (تنش شدید) میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A) بود. نتایج نشان داد که در آزمون های آزمایشگاهی تنش خشکی تاثیر معنی داری بر جوانه زنی روزانه، قوه نامیه و بنیه بذر داشت. ظهور گیاهچه از بستر ماسه در گلدان و در شرایط مزرعه تحت تاثیر عامل های آزمایش قرار نگرفت. جوانه زنی در آزمون جوانه زنی استاندارد با جوانه زنی در آزمون سرما همبستگی مثبت و معنی داری داشت. ظهور گیاهچه در مزرعه ارتباط معنی داری با جوانه زنی در آزمون جوانه زنی استاندارد، آزمون سرما و آزمون پیری تسریع شده داشت و می توان با استفاده از این آزمون ها ظهور گیاهچه در مزرعه را برآورد نمود.

کشت مخلوط می تواند به عنوان یکی از راه های افزایش عملکرد و پایداری تولید در واحد سطح مطرح باشد. به منظور بررسی کشت مخلوط ذرت و سویا در تاریخ های مختلف کاشت، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری طی سال های 1384 و 1385 به اجرا در آمد. آزمایش در قالب اسپلیت پلات با دو فاکتور بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در دو سال و در چهار تکرار انجام شد. فاکتور اول تاریخ کاشت (A) در سه سطح ] a1 (اول اردیبهشت)، a2 (15 اردیبهشت)، a3 (30 اردیبهشت)] و فاکتور دوم نسبت های کاشت  (B)در پنج سطح ] b1 (8 ردیف ذرت)، b2 (2 ردیف سویا + 2 ردیف سویا) b3 (3 ردیف سویا + 2 ردیف ذرت + 3 ردیف سویا)، b4 (3 ردیف ذرت + 2 ردیف سویا + 3 دیف ذرت) و b5 (8 ردیف سویا)] بود. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد، تعداد دانه در مترمربع، تعداد دانه در گیاه، تعداد دانه در بلال و بیشترین وزن خشک چوب بلال در ذرت در تاریخ 15 اردیبهشت، در تیمار b3 و در سال دوم بود. با افزایش ردیف های کاشت ذرت و کاهش ردیف های کاشت سویا مقدار محصول، تعداد دانه در گیاه و تعداد دانه در متر مربع، در ذرت افزایش و در سویا کاهش یافت. بیشترین نسبت برابری زمین (LER) در کشت مخلوط و در تیمار b3 با مقدار 37/1 بود که نشان دهنده سودمندی کشت مخلوط است.

به منظور مطالعه تاثیر تاریخ کاشت و تراکم بوته بر روی عملکرد علوفه و برخی صفات مرفولوژیکی ذرت (سینگل کراس 704) آزمایشی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی گرگان در سال 1387 به اجرا در آمد. در این آزمایش دو تاریخ کاشت (30 فروردین و 1 تیر) و 6 تراکم بوته (25، 45، 65، 85، 105 و 125 هزار بوته در هکتار) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که ارتفاع بوته، قطر ساقه، عملکرد سیلویی، وزن بلال و عملکرد الیاف خام تحت تاثیر تاریخ کاشت قرار گرفتند. حداکثر عملکرد سیلویی و عملکرد بلال در تاریخ کشت 30 فروردین به ترتیب با 64900 و 20039 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. تمامی صفات مورد بررسی تحت تاثیر تراکم بوته قرار گرفتند. با افزایش تراکم بوته، قطر ساقه، قطر بلال، طول بلال و وزن بلال کاهش یافت. حداکثر عملکرد سیلویی، وزن بلال و پروتئین خام از تراکم 85000 هزار بوته در هکتار بدست آمد. بنابراین جهت تولید ذرت سیلویی تراکم بوته بایستی کمتر از 85000 هزار بوته در هکتار باشد.