علوم و فناوری رنگ
سال:1398 | دوره:13 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

در پژوهش حاضر، پراکنه های پلی یورتان آب پایه خود شبکه ای شونده در دمای محیط به روش فرآیند استن ساخته شدند. اثر حضور غلظت های مختلف از 3-(آمینوپروپیل) تری اتوکسی سیلان به عنوان عامل اتصال دهنده عرضی مطالعه شد. جهت بررسی ساختار شیمیایی و حضور گروه های آلکوکسی سیلان از آزمون های رزونانس مغناطیسی هسته پروتون و طیف سنجی فوریه زیر قرمز استفاده شد. محتوای ژل نمونه حاوی wt%10 از عامل سیلانی، 90. 5% گزارش شد که تاییدی بر تشکیل ساختار به شدت شبکه ای سیلوکسانی بود. با وجود افزایش در اندازه ذرات پلی یورتان از 36. 5 به 63 نانومتر در غیاب و حضور wt%10از عامل سیلانی، توزیع باریک در اندازه ذرات پلی یورتان (0. 2>PDI) و مقادیر مطلق پتانسیل زتای بالای mV 40، پایداری کلوئیدی بالای این پراکنه ها را نشان داد. افزایش جدایش میکرو فازی در نمونه های شبکه ای شده توسط آزمون میکروسکوپ نیروی اتمی مشاهده شد. بهبود چشمگیر در مقاومت آبی (جذب آب < 5%)، خواص مکانیکی (مدول یانگMPa 420 و استحکام کششی MPa 46. 7) و پایداری حرارتی (º C321= Tmax1و º C407=Tmax2) پلی یورتان آب پایه حاوی wt%10از عامل سیلانی، نشانگر عملکرد عالی اتصال دهنده عرضی سیلانی در ساخت پوشش های آب پایه پلی یورتانی است.

مرکب آهن-مازو یکی از انواع مرکب های به کار رفته در گذشته است که از چهار جز اصلی مازو، زاج، صمغ عربی و آب تشکیل شده است و به دلیل ناپایداری شیمیایی، با گذر زمان دچار تغییر رنگ می شود. آنچه در این پژوهش مورد کنکاش قرار می گیرد بررسی تأثیر عصاره اَفسَنتین و همچنین نسبت مازو به زاج مورد استفاده در ساخت مرکب بر پایدارسازی رنگ مرکب آهن-مازو به استناد منابع قدیم و مطالعات آزمایشگاهی است. در این پژوهش پس از ساخت دو نوع مرکب مشکی با استفاده از منابع کهن، نمونه ها تحت پیرسازی نوری و دما-رطوبت قرار گرفت و پس از بررسی با استفاده از آزمون های تعیین میزان اسیدیته و رنگ سنجی، مشخص شد که افزودن عصاره گیاه آرتمیزیا آبسینتیوم به مرکب آهن-مازو سبب پایدارسازی رنگ آن می شود و نسبت مازو به زاج نیز عامل مهمی در این پایداری به شمار می رود.

هدف این تحقیق بررسی تطبیقی نتایج روش های FTIR و TLC در شناسایی ماده رنگزای قرمزدانه در الیاف تاریخی – باستان شناختی و بررسی معایب و مزایای آنها است. ابتدا نمونه هایآماده شده تحت پیرسازی دما، طبق نظریه فلر 1994 قرارگرفتند و تغییرات فام و pH آنها بررسی شد. برای بررسی تغییرات قبل و بعد از پیرسازی، (ATR-FTIR) و بعد از استخراج ماده رنگزا، TLC انجام شد. نتایج نشان داد، pH ابریشم رنگرزی شده با قرمزدانه افزایش یافته است و کمترین میزان تغییرات Rf در محاسبه مربوط به TLC را دارد و نتایج طیف سنجی ATR-FTIRنشان داد، در مقایسه الیاف خام، رنگرزی شده و پیر سازی شده این مطلب مشهود است که تفاوتی بین لیف خام و لیف رنگرزی شده وجود ندارد لذا بایستی استخراج صورت گیرد تا طیف مربوط به اجزا ماده رنگزا مشخص گردد.

در این تحقیق، فرمول بندی حمام فسفات منگنز به منظور ایجاد لایه ای مقاوم در برابر خوردگی، سایش و اصطکاک بر روی سطح فولاد کم کربن (St37) مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور ابتدا محلول پایه فسفات منگنز با بهینه سازی غلظت هرکدام از اجزا سازنده حمام، تهیه شد. سپس اثر افزودنی های اگزالات پتاسیم و اکسید نیکل بر روی خواص پوشش نظیر ضخامت، وزن واحد سطح (با مقدار بهینه gr/l 0. 1 ± 1 اکسید نیکل وزن پوشش مقدار gr/m20. 2± 39. 8 و با مقدار بهینه gr/l 0. 1 ± 0. 5اگزالات پتاسیم وزن پوشش مقدار gr/m2 0. 3± 48. 99 گردید. )، ریخت شناسی، مقاومت به خوردگی و سایش بررسی گردید و درنهایت بهترین پوشش ها مشخص شد. نتایج آزمون های مختلف نشان داد که فاز عمده پوشش فسفات منگنز، هوراولیت می باشد که در پوشش های حاصل از محلول فاقد هرگونه افزودنی، شکل بلورها، به صورت مکعب می باشد، که البته با اضافه کردن افزودنی ها شکل بلورها تغییر کرده و اندازه ذرات نیز ریزتر و فشرده تر می گردد. بالاترین مقاومت خوردگی به دست آمده تحت آزمون مه نمکی (98 ساعت) و طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی (EIS) ( با مقاومت انتقال بار (Rp) Ω . cm2253± 77983)مربوط به پوشش فسفات حاوی اکسید نیکل می باشد. مطابق نتایج حاصل از آزمون پین روی صفحه (Pin on disk)نمونه های فسفاته و صابونی شده، ضریب اصطکاک سطح را از حدود 0. 6 (برای فولاد بدون پوشش) به حدود 0. 15 کاهش داده، که این مسئله نشان دهنده خاصیت ضد سایش و اصطکاک این پوشش ها می باشد.

استفاده از دی اکسید تیتانیم در فرآیندهای تصفیه نیازمند به کارگیری روش هایی همچون استفاده از مواد کربنی و ساخت کامپوزیت جهت بهبود عملکرد این ماده است. در پژوهش حاضر از نانولوله کربنی (CNT)، اکسید گرافن (GO) و اکسید گرافن کاهش یافته (RGO) به منظور بهبود عملکرد TiO2 در حذف متیلن آبی تحت تابش نور مرئی، استفاده شده و تاثیر استفاده هم زمان از ورقه های گرافنی و CNT در افزایش فعالیت TiO2 مطالعه شده است. ساختار و عملکرد نانوکامپوزیت سنتز شده توسط طیف سنج زیرقرمز، پراش پرتو ایکس، میکروسکوپ الکترونی روبشی و طیف سنج فرابنفش-مرئی مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصل نشان می دهد که با استفاده از روش سل-ژل امکان سنتز ترکیب سه تایی TiO2-GO-CNT وجود داشته و استفاده هم زمان از ورقه های گرافنی و CNT در ساخت کامپوزیت، عملکرد مناسبی برای رنگ زدایی به همراه داشته است به طوری که پس از90 دقیقه، حذف 94% از متیلن آبی گزارش شده است. افزایش سطح، انتقال سریع الکترون ها و پراکندگی یکنواخت مواد کربنی می تواند از جمله دلایل بهبود عملکرد کاتالیزور نوری کامپوزیت TiO2-GO-CNT باشد.

در این پژوهش، عصاره گیاه گلرنگ به عنوان بازدارنده سبز در محیط خورنده اسید کلریدریک 0. 1 مولار استفاده شد تا میزان کاهش خوردگی فلز نرم در این محیط بررسی گردد. در گام نخست، از گیاه تازه گلرنگ عصاره تهیه شد. ترکیبات موجود در گیاه گلرنگ توسط آزمون تبدیل فوریه طیف سنجی زیر قرمز (FT-IR) شناسایی شد. سپس محلول اسید کلریدریک 0. 1 مولار حاوی ppm 500 از عصاره گیاه گلرنگ تهیه شد. در مرحله بعد، میزان خوردگی فلز نرم غوطه ور شده در این محلول طی زمان توسط آزمون های طیف نگاری امپدانس الکتروشیمیایی (EIS) و پلاریزاسیون مورد بررسی قرار گرفت و نتایج آنها با نتایج حاصل از فلز غوطه ور شده در محلول اسید کلریدریک 0. 1 مولار در عدم حضور بازدارنده مقایسه شد. ریخت شناسی سطح فولاد های غوطه ور شده توسط آزمون میکروسکوپ الکترونی روبشی انتشار میدانی (FE-SEM-EDX) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمون EIS حاکی از آن بود که اضافه کردن ppm 500 از بازدارنده سبز گلرنگ به محلول اسید کلریدریک 0. 1 مولار باعث افزایش چشم گیری در میزان مقاومت خوردگی فولاد نرم در مقایسه با نمونه شاهد شد. نتایج آزمون پلاریزاسیون نشان داد سازوکار عملکرد بازدارنده به صورت مخلوط می باشد.

در این مقاله از صفحات اکسید گرافن اصلاح سطحی شده توسط بنزایمیدازول به عنوان نانوذرات تقویت کننده پوشش اپوکسی استفاده شد. در این راستا، پس از سنتز اکسید گرافن و جذب فیزیکی مولکول های بنزایمیدازول بر روی آن، نانوصفحات اکسید گرافن اصلاح شده توسط بنزایمیدازول به همراه نانوذرات اصلاح نشده در بستر رزین اپوکسی به طور کامل پخش شدند. خواص فیزیکی مکانیکی پوشش های حاصل توسط آزمون DMTA و کشش مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی، ریخت شناسی سطح شکست پوشش ها و چگونگی پخش نانوصفحات بررسی شد. نتایج نشان داد که مولکول های بنزایمیدازول به صورت موفقیت آمیزی با ایجاد پیوندهای غیر کووالانسی، سطح اکسیدگرافن را اصلاح نموده است. همچنین با افزودن نانوذرات اصلاح شده به پوشش، استحکام کششی نهایی، مدول یانگ، کرنش تا نقطه شکست و انرژی در نقطه شکست به ترتیب 81، 15، 310 و 207 % نسبت به پوشش اپوکسی بدون نانوذرات افزایش یافت. این بهبود خواص فیزیکی-مکانیکی پوشش به دلیل پخش بهتر نانوصفحات در پوشش و اتصال قوی تر مابین نانوصفحات با رزین است.