پژوهش پرستاری ایران
سال:1388 | دوره:4 | شماره:14 |تعداد مقالات:9

مقدمه: مراقبت کانگرویی مادر اولین بار سال 1978 برای مراقبت نوزادان با وزن کم تولد استفاده شد. مطالعات کمی درباره استفاده از این روش در مورد نوزادان رسیده و رفتارهای مادری پس از تولد انجام شده است. این تحقیق با هدف تاثیر مراقبت کانگرویی بر روی رفتارهای دلبستگی (احساسی، مراقبتی، مجاورتی) مادران نخست زای ایرانی با نوزاد رسیده بلافاصله پس از تولد طراحی شده است. روش: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که در یکی از بیمارستان های شهر تهران انجام شده است. 90 زن باردار به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه مورد و شاهد وارد شدند. در گروه مورد نوزاد برهنه بلافاصله پس از تولد در تماس با بدن برهنه مادر به مدت 15-20 دقیقه قرار گرفت و از مادر خواسته شد بلافاصله پس از تولد نوزاد خود را لمس و تغذیه کند. سپس طی 15 دقیقه مشاهده پژوهشگر با استفاده از چک لیستی مشتمل بر سه نوع رفتار احساسی، رفتار مجاورتی و رفتار مراقبتی رفتار مادر را ثبت می کرد. در گروه شاهد روتین بیمارستان انجام شد. نمونه ها یک و 3 ماه پس از زایمان پیگیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو و تی و نرم افزار SPSS v.14 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین کل رفتار دلبستگی در بعد رفتار احساسی بعد از یک و سه ماه بعد از تولید در گروه مداخله (به ترتیب 24 و 29) و در گروه شاهد (به ترتیب 18 و 18) بوده که آزمون تی مستقل تفاوت را در هر دو مرحله معنادار نشان داد (p=0.001). اما در بعد رفتار مجاورتی بعد از یک و سه ماه بعد از تولد در گروه مداخله (به ترتیب 18 و 18) و در گروه شاهد (به ترتیب 13 و 18) بوده که آزمون تی مستقل تفاوت را در هر دو مرحله معنادار نشان داد (p=0.001). همچنین در بعد رفتار مراقبتی بعد از یک و سه ماه بعد از تولد در گروه مداخله (به ترتیب 5.9 و 5.7) و در گروه شاهد (به ترتیب 5.6 و 6) بوده که آزمون تی مستقل تقاوت را در هر دو مرحله معنادار نشان نداد (p=0.2). نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت که روش کانگرویی به علت اثرات مثبت آن در دراز مدت بر رفتارهای دلبستگی مادر اثربخش بوده و پرسنل بخش مامایی، که اولین سطح تماس بین مادر و نوزاد محسوب می شوند، باید به برقراری این نوع تماس (پوست به پوست) حساس بوده و مدت این تماس را افزایش دهند.

مقدمه: دیابت بیماری مزمنی است که به رفتارهای خودمراقبتی ویژه ای تا پایان عمر نیاز دارد. خودکارآمدی پایه ای برای تقویت خود مراقبتی در دیابت است که نقش زیادی در درمان و کنترل عوارض در این بیماری دارد. هدف این مطالعه یافتن وضعیت سازه خودکارآمدی در بیماران دیابتی و نیز بررسی عوامل مرتبط با آن طراحی و اجرا شده است. روش: در یک مطالعه مقطعی 100 نفر به صورت تصادفی ساده از میان افراد مبتلا به دیابت انتخاب شدند. میزان خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش با استفاده از پرسشنامه DMSES اندازه گیری شد. میزان قندخون و HBA1c در آزمایشگاه همان مرکز بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS در سطح معناداری a=0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین قندخون افراد 140 و 10.24 HbA1c بود. نتایج این بررسی نشان داد که ارتباط منفی بین میانگین نمره خودکارآمدی (97.6±11.6) و شاخص های تشخیصی در بیماران دیابتی وجود دارد (r=-0.76). همچنین تفاوت آماری معناداری بین نمره خودکارآمدی افراد مجرد (120) با افراد متاهل (158) وجود دارد. این تفاوت همچنین بین نمره خودکارآمدی افراد تحصیل کرده (104) و افراد بی سواد (57) دیده شد که این تفاوت ها از لحاظ آماری معنادار بودند (p=0.001). نتیجه گیری: میزان خودکارآمدی در بیماران دیابتی در سطح مطلوبی نبوده است و نیاز به ارتقای آن در برنامه های خودمراقبتی احساس می گردد.

مقدمه: سونداژ ادراری یکی از روش های اصلی در درمان و مراقبت بیماران می باشد و پیدایش باکتریوری با علایم و عوارض نامطلوب و کاهش کیفیت خدمات بهداشتی درمانی همراه است. به کارگیری هر اقدام ایمن و مقرون به صرفه در کاهش یا جلوگیری از بروز آن اهمیت دارد. یکی از آن ها استفاده از محلول های ضدعفونی است. به نظر می رسد انجام کار به روش تمیز نسبت به استریل نیز بدون خطر باشد و استفاده از آب از نظر اقتصادی، سهولت دسترسی، نداشتن عوارض بر محلول های آنتی سپتیک ارجحیت دارد بنابراین این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر آب و بتادین بر میزان باکتریوری در شستشوی پرینه هنگام سوندگذاری انجام شد. روش: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شاهددار است که در سال 1386 انجام گرفت، نمونه پژوهش شامل 60 نفر از بیماران زن بستری در بخش زنان بیمارستان شهید صدوقی یزد بودند که به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه آب و بتادین تقسیم شدند. ابتدا مشخصات دموگرافیک ثبت و سپس نمونه کشت ادرار به آزمایشگاه ارسال و بیماران سوندگذاری شدند. برای یک گروه در شستشوی پرینه آب و گروه دیگر از بتادین استفاده شد. هنگام خروج سوند نمونه ادرار به آزمایشگاه ارسال گردید و نتایج باکتریوری بیشتر از 103 و نوع میکروارگانیسم مشخص شده ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میزان بروز باکتریوری در دو گروه (%18.3) بود و به تفکیک گروه ها: آب (%20) و بتادین (%16.7) باکتریوری داشتند که تست دقیق فیشر اختلاف معناداری بین دو گروه نشان نداد (p=0.5). و همچنین از نظر میکروارگانیسم مولد عفونت ادراری به تفکیک گروه ها: آب: استافیلوکوک آئروس (%6.65)، اشیرشیاکلی (%10) وانتروکوک (%3.35) و بتادین: کوکسی گرم مثبت (%3.35)، استافیلوکوک (%3.35)، استرپتوکوک (%3.35) و اشیرشیاکلی (%6.65) بود که آزمون آماری کای اسکوئر بین دو گروه اختلاف معناداری نشان نداد (p=0.5). نتیجه گیری: فراوانی باکتریوری و میکروارگانیسم مولد باکتریوری در هر دو گروه تفاوت معنادار نداشت بنابراین به نظر می آید که استفاده از بتادین باکتریوری را بیش از آب کاهش نداده و استفاده از آب بدون عوارض جانبی و از نظر اقتصادی نیز با صرفه تر است و استفاده از آن به جای بتادین در شستشوی پرینه هنگام سوندگذاری در کوتاه مدت را می توان توصیه نمود.

مقدمه: کسب اطلاعات در زمینه وسعت و شیوع اختلالات رفتاری کودکان و عوامل زمینه ساز آن به منظور ارتقای خدمات روان شناسی و ایجاد معیارهای پیشگیری کننده در زمینه سلامت ذهنی و روانی کودکان اساسی است. مطالعه حاضر با هدف تعیین توزیع فراوانی مشکلات رفتاری کودکان سن مدرسه شهر گرگان و عوامل اپیدمیولوژیک مرتبط با آن در سال 1384-85 صورت گرفته است. روش: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 2600 کودک دبستانی شهر گرگان صورت گرفت. روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد راتر والدین بود که پس از مراجعه به مدارس، فرم والدین به منازل ارسال و پس از تکمیل شدن توسط والدین جمع آوری شد. بر اساس مطالعات انجام شده در داخل کشور و روایی و پایایی ابزار نقطه برش پرسشنامه 13 در نظر گرفته شد و کودکانی که امتیاز مساوی یا بالاتر از 13 داشتند، مبتلا به اختلال رفتاری در نظر گرفته شدند. اطالعات جمع آوری شده با کمک جدول توزیع فراوانی و شاخص های مرکزی و پراکندگی، توصیف و با استفاده از تست های آماری X2 و odds-ratio تحلیل گردید. یافته ها: بر اساس نتایج، اکثر واحدهای پژوهش را دختران (%52.8)، فرزند اول با میانگین سنی 9.25±1.5 سال دارای دو والد (%94.5) محصل در مدارس دولتی (%72.7) تشکیل می دادند. با توجه به نقطه برش در نظر گرفته شده %18.4 کودکان به اختلال رفتاری مبتلا بودند. بین بروز اختلال رفتاری و تک والد بودن، سکونت در خانواده های پرجمعیت و کم درآمد، سابقه بحران طی سال اخیر، شغل و سطح تحصیلات والدین و محل تحصیل کودکان ارتباط آماری و معناداری وجود داشت (p<0.05). نتیجه گیری: با توجه به اینکه شیوع اختلال رفتاری در مطالعه حاضر در مقایسه با بسیاری از مطالعات انجام شده بالاتر است علت یابی و ارایه خدمات آموزشی و مشاوره ای ضروری به نظر می رسد.

مقدمه: امروزه تغییر رنگ لباس پرستاران در بخش اطفال بنا بر نیاز روانی کودکان مورد توجه قرار گرفته است. مطالعه حاضر به منظور بررسی نظر پرستاران، والدین و کودکان در مورد رنگ لباس پرستاران شاغل در بخش های کودکان در بیمارستان های منتخب دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام شده است. روش: در این مطالعه مقطعی و توصیفی تحلیلی 365 نفر پرستار بخش کودکان، 744 کودک بیمار و 480 نفر والدین (مادر و پدر) در بیمارستان های منتخب دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران (بیمارستان مرکز طبی، بیمارستان بهرامی، بیمارستان کودکان علی اصغر، بیمارستان کودکان مفید) مورد نظر خواهی قرار گرفتند. نمونه گیری به صورت غیر تصادفی در دسترس از تابستان 1386 به مدت یک سال انجام شد. ابزار مطالعه شامل پرسشنامه در رابطه با تاریخچه فردی و دو سوال در مورد علاقه مندی در مورد رنگ لباس پرستار و همچنین پنج عکس از یک پرستار در حال گرفتن نبض یک کودک، در طرح های صورتی، سفید، آبی روشن، سرمه ای و نقش دار بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.11.5، آنالیز توصیفی و آنالیزتحلیلی (آزمون های آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر، کای دو و کوکران) انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که بیماران دختر و مادران بیشترین علاقه مندی را به رنگ صورتی (به ترتیب 45.2 و %45.6) و بیماران پسر به رنگ آبی روشن (%31.4) گزارش کردند. در مورد طرح سرمه ای، پرستاران به میزان %42.2 (به عنوان پرطرفدارترین طرح از نظر پرستاران) و مادران و بیماران دختر به ترتیب 10.6 و %17.6 موافق این رنگ بودند (p<0.001). پرستاران با سابقه کاری کمتر از 10 سال علاقه بیشتری به رنگ سرمه ای داشتند (49.1 در مقابل %32.9) (p=0.002). اولویت پدران در مورد انواع طرح ها از نظر آماری اختلاف معناداری نداشت (p=0.17). نتیجه گیری: کودکان و والدین آنان رنگ های صورتی و آبی روشن را بر رنگ سرمه ای لباس پرستاران ترجیح دادند. نتیجه این مطالعه از منظر بیماران دختر و پسر و والدین ضرورت تغییر رنگ لباس پرستاران را در بخش اطفال پیشنهاد می کند.

مقدمه: کنترل درد در بیماران بستری به ویژه کودکان اغلب ناکافی است. موانعی در زمینه سنجش درد کودکان بستری وجود دارد از جمله فقدان ابزار مناسب سنجش درد، کمبود قوانین و خط مشی های ویژه و دانش و مهارت ناکافی پرستاران، این پژوهش به منظور تعیین تاثیر تشکیل کمیته پرستاری درد بر توانمندی پرستاران در فرایند سنجش درد کودکان انجام شد. روش: یک پژوهش نیمه تجربی با انتخاب 64 پرستار شاغل در بخش های اورژانس، ارتوپدی و جراحی دو بیمارستان ولیعصر (عج) گروه شاهد و امام خمینی (ره) گروه آزمون با نمونه گیری تصادفی خوشه ای در سال 1386 انجام شد. ابزارهای پژوهش: پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و ابزار توانمندی پرستاران در زمینه فرایند سنجش درد کودکان شامل (شناخت از سنجش درد، خود گزارش دهی از کمیت و کیفیت سنجش درد، میزان سنجش درد و چک لیست مهارت های ثبت سنجش درد) پس از انجام پیش آزمون کمیته پرستاری درد و کارگاه های آموزشی به منظور توانمندسازی پرستاران تشکیل و پس از انجام پس آزمون، داده ها با نرم افزار SPSS v.12 آنالیز شدند. یافته ها: نشان داد میانگین میزان شناخت پرستاران در مورد سنجش درد از 7.7 به 12.9 (آزمون) و از 8.4 به 8.6 (کنترل)، خودگزارش دهی از کمیت و کیفیت سنجش از 1.9 به 2.8 (آزمون)و از 2.1 به 2.2 (کنترل)، میزان سنجش درد از 0.11 به 1.08 (آزمون) و از 0.1 به همان 0.1 (کنترل) و ثبت سنجش درد از 0.03 به 0.72 (آزمون) و در گروه کنترل تغییری صورت نپذیرفت (0.03). توانمندی پرستاران بعد از تشکیل کمیته درد در گروه آزمون نسبت به گروه کنترل در حد معناداری افزایش یافت (p=0.01). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش تشکیل کمیته پرستاری درد توانمندی پرستاران در زمینه سنجش درد را افزایش داد. لذا با توجه اثربخشی و کم هزینه بودن و عدم نیاز به تزریق پرسنل و بودجه خاص، پیشنهاد می شود کمیته پرستاری درد در سایر بیمارستان ها در سطح وسیع تر به منظور بهبود تشکیل و اثر آن بر توانمندی پرستاران و سنجش درد کودکان تشکیل شود.

مقدمه: یکی از مشکلات در درمان بیماران اسکیزوفرنیک بستری های مکرر این بیماران می باشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر خدمات مراقبت در منزل در پیشگیری از میزان بستری مجدد بیماران اسکیزوفرنیک بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بوده است که در آن 48 مددجوی اسکیزوفرنیک حاد به طور تصادفی در دو گروه آزمون (24 نفر) و کنترل (24 نفر) جای گرفتند، برای گروه آزمون پس از ترخیص از بیمارستان مراقبت های پرستاری در منزل انجام گردید و برای گروه کنترل این مداخله انجام نگردید و روش جاری شامل تعیین وقت برای مراجعه مددجو به درمانگاه روانی جهت ادامه درمان ها انجام گشت دو گروه در دونوبت 3 و 6 ماه پس از ترخیص از نظر بستری مجدد مقایسه شدند. برای تجزیه تحلیل داده ها از جداول توزیع فراوانی مطلق و نسبی و همچنین برای بررسی روابط بین متغیرها آزمون آماری تی مستقل و آزمون مجذور کای استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از 3 ماه پیگیری در گروه کنترل تعداد 6 نفر از 24 مددجو (%25) بستری مجدد شدند که این میزان در گروه آزمون صفر بود (%0) یعنی هیچ یک از مددجویان بستری مجدد نداشتند (p=0.001) و میزان بستری مجدد پس از 6 ماه در گروه آزمون 5 نفر (%21) و در گروه کنترل 11 نفر (%46) بود (p=0.002). نتیجه گیری: استمرار مراقبت های پرستاری پس از ترخیص، در منزل در کاهش بستری مجدد موثر است.

مقدمه: روش آغوشی یک روش خوب و یک تحول برای مراقبت از نوزادان به خصوص نوزادان نارس است. مطالعات نشانگر تاثیر مثبت روش آغوشی بر روی شاخص های فیزیولوژیکی نوزاد نارس می باشد. تماس پوست با پوست باعث افزایش میزان اشباع اکسیژن، کاهش خطر هیپوترمی، ثبات ضربانات قلب، الگوی تنفس و خواب می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه شاخص های فیزیولوژیکی نوزاد نارس در دو روش آغوشی و مرسوم می باشد. روش: این مطالعه یکه کارآزمایی بالینی متقاطع است که نوزادان و مادران آن ها در معرض هر دو روش مرسوم و آغوشی قرار گرفتند. 60 نوزاد به روش تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه تقسیم شدند. نوزادی که در گروه اول قرار داشت ابتدا به روش آغوشی سپس به روش مرسوم جهت شیردهی از انکوباتور خارج و شاخص های فیزیولوژیکی نوزاد در زمان های متوالی اندازه گیری گردید و بالعکس نوزادی که در گروه دوم قرار داشت ابتدا به روش مرسوم و بار دوم به روش آغوشی از انکوباتور خارج شد. از آزمون های آماری تی، تی زوجی و آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و با استفاده از نرم افزار SPSS v.14 استفاده شده است. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که در نوزادان گروه دوم میانگین تعداد ضربانات قلب در دقایق 5، 30 دقیقه بعد از خروج از انکوباتور و 5 دقیقه بعد از برگرداندن به انکوباتور در دو وضعیت با هم متفاوت می باشد (P=0.03، P=0.02، P=0.001). همچنین نتایج نشان داد که سایر شاخص های فیزیولوژیکی (تنفس، اشباع اکسیژن و درجه حرارت) در هر دو وضعیت مرسوم و آغوشی تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در رابطه با ترجیح مادران نیز نتایج بیانگر آن بود که اغلب مادران به ویژه مادرانی که سابقه نازایی داشتند روش آغوشی را به روش مرسوم ترجیح داده بودند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه روش آغوشی در مقایسه با روش مرسوم در برخی شاخص ها همانند شاخص های فیزیولوژیکی تاثیر یکسانی دارد ولی از آنجایی که مادران شرکت کننده در این مطالعه نیز این روش را به روش مرسوم ترجیح داده بودند لذا محققین این روش را روشی جایگزین برای روش های معمول پرستاری توصیه می کنند.