بررسی مفهوم «تزیینات معماری» و نیز «دیوارنگاری» نشان می دهد در چگونگی کاربرد این دو اصطلاح، به ویژه در منابع هنر اسلامی کاستی هایی وارد است که گاه مفهوم هنر را در مصادیق این گونه آثار به چالش می کشد. این پژوهش در یک روش استدلالی مبتنی بر ریشه یابی لغوی و تطبیق مفاهیم و تحلیل مصادیق آشکار می سازد بیشتر آثاری که در منابع هنر اسلامی در قالب «تزیینات معماری» معرفی شده، به واقع خود، دیوارنگاره هایی به شمار می روند که «تزیینی بودن» تنها بخشی از اهداف آنها است. در این منابع، اصطلاح «تزیینات معماری» اغلب به جای «دیوارنگاری» به کار برده شده و «هنر دیوارنگاری» علاوه بر شیوه های متنوعی که دارد، به روش های خاصی محدود شده است. به این ترتیب بی توجه به وجوه بصری و نمایشی هنر دیوارنگاری در این گونه آثار، ارزش های متعالی آن را در سطح ارزش «هنر تزیینی» معرفی کرده است. در این صورت نه تنها جایگاه هنر دیوارنگاری گذشته ایران به درستی دیده نشده، بلکه معرفی فرهنگ تصویری ایران را در این باره و در عرصه هنرهای تجسمی و معماری (به ویژه هنر ایران و جهان) با کاستی مواجه ساخته است. به همین منظور توجه به عوامل زیر مسیر تازه ایی را در مفهوم و کاربرد این گونه اصطلاحات ارائه می دهد: الف- تعاریف و ویژگی هایی که از مفهوم «دیوارنگاری» و «تزیینات» متصور است. ب- ارزش جایگاه آثار تزیینی در حوزه هنرهای تجسمی. ج- تطبیق ویژگی هایی که هنر دیوارنگاری نسبت به تزیینات دارد. با توجه به آن چه گفته شد می توان نتیجه گرفت: 1- برای معرفی عمل آرایه های دیواری، اصطلاح «دیوارنگاری» نسبت به «تزیینات معماری» تخصصی تر است و جامعیت بیشتر دارد. 2- مفهوم تزیینات در معماری، شامل مصادیق گوناگونی است که فقط بخشی از آن به آرایه های دیواری بر می گردد. 3- اثر «تزیینی» ویژگی هایی دارد که تنها در برخی از این آرایه ها دیده می شود. 4- اغلب آرایه هایی که با شیوه های متنوع، سطوح بناها را پوشش داده اند، در واقع مصداق بارز هنر دیوارنگاری هستند.