یاخته
سال:1380 | دوره:3 | شماره:12 |تعداد مقالات:10

هدف: بررسی تاثیر حضور پنی سیلین- استرپتومایسین در طی بلوغ آزمایشگاهی (IVM: In Vitro Maturation) مجموعه سلولهای کومولوس- تخمک گاو (COCs: Camulus Oocyte Compteres) بر روی بلوغ هسته  و سیتوپلاسم تخمک و رشد بعدی جنینمواد و روشها: مجموعه سلولهای کومولوس- تخمک به مدت 24 ساعت در داخل انکوباتور حاوی 5 درصد گازگربنیک در اتمسفر مرطوب و دمای ˚39 سانتیگراد در محیطهای زیر کشت داده می شدند: 1) TCM حاوی 10 درصد (Fetal calf serum) FCS، IU/ml 0.05 (human recombinant FSH) rhFSH و 100IU/ml پنی سیلین- 100 µg استرپتومایسین، 2) TCM عاری از FCS و rhFSH در حضور پنی سیلین استرپتومایسین با دوز مذکور.یافته ها: حضور پنی سیلین- استرپتومایسین در طی بلوغ آزمایشگاهی تخمکهای گاو در محیط کشت حاوی FCS و rhFSH به طور معنی داری (P<0.05) درصد تخمکهای مرحله MII )متافاز (II را افزایش داده لیکن پس از خارج سازی FCS و rhFSH از محیط، تاثیر فوق الذکر قابل مشاهده نبود. متعاقب تقسیم بندی COCs به دو گروه روشن و تیره، تاثیر مثبت آنتی بیوتیک بر بلوغ هسته در هر دو گروه کمتر گردید به طوری که درصد تخمکهای مرحله MII در CCs روشن در محیط حاوی آنتی بیوتیک و فاقد آن به ترتیب 76 و 72 درصد و در مورد COCs تیره به ترتیب 83 و 80 درصد محاسبه گردید.درصد تخمکهای با تیپ III پراکندگی گرانولهای کورتیکال(CGs: Cortical Granules) و نیز میزان پراکندگی سلولهای کومولوس در طی بلوغ آزمایشگاهی COCs، تحت تاثیر حضور آنتی بیوتیک قرار نگرفته، لیکن حضور آنتی بیوتیک در طی IVM رشد و تقسیمات اولیه جنینی را پس از انجام (In Vitro Fertilization) IVF به طور معنی داری (P<0.05) متاثر نموده و سبب کاهش درصد بلاستوسیستهای حاصله در روز 9 پس از لقاح شده بود. نتیجه گیری: حضور pen-strep در طی بلوغ آزمایشگاهی تخمکهای گاو تاثیری مثبت بر روند بلوغ هسته تخمک داشته و این تاثیر در شرایط حضور، FCS و rhFSH در محیط کشت القا می گردید. از طرفی علیرغم عدم تاثیر حضور pen-strep بر نحوه پراکندگی CGs، لیکن تقسیمات جنینی به طور منفی متاثر می گردید.

هدف: هدف از این تحقیق شرایط فعالیت ضد باکتریایی چیتوزان بر روی اشرشیاکلی است.مواد و روشها: در این پژوهش سوش Escherichia coli :ATCC25992 بکار برده شد و جهت کشت از محیط Eosin –Methylen Blue Agar (E.M.B) استفاده گردید. برای تهیه محیط کشت، از بن ماری آب جوش استفاده شد و پس از جوشاندن به مدت 2 ساعت به حرارت حدود 45˚ سانتیگراد رسانده شد و پس از کسب اطمینان از استریل بودن آنها تا زمان مصرف در یخچال نگهداری شد. سپس در پیلتهای یکبار مصرف در شرایط استریل تقسیم گردید و پس از سرد شدن جهت اطمینان از عدم آلودگی به مدت 24 ساعت در گرمخانه 37˚ نگهداری شد و تا زمان مصرف در یخچال نگهداری شد. برای کشت، محلولی از Escherichia coll را که روز قبل روی محیط EMB کشت داده شده بود با غلظت 1000000 در میلی لیتر تهیه کرده و با استفاده از Cell counter و با استفاده از روش  Isolation بر روی محیط کشت مورد نظر )محیط EMB و چیتوزان 5 درصد( اضافه شد و به مدت 24 ساعت در گرمخانه 37˚ سانتیگراد قرار داده شد. به گروه کنترل چیتوزان افزوده نشد اثرات تغییرات درجه حرارت، تغییرات pH، غلظت یونها بر روی فعالیت مهارکنندگی چیتوزان بر اشرشیاکلی مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: بنابر نتایج حاصل از این پژوهش چیتوزان روی رشد اشرشیاکلی اثر مهار کننده دارد. نتایج بدست آمده نشان دادند که درجه حرارت بالا و اسیدیته قوی خواص ضد باکتریایی چیتوزان را افزایش می دهند و یونهای سدیم سبب کاهش اثرات آن بر اشرشیاکلی شدند. کاتیونهای دو ظرفیتی همچنین اثرات ضد باکتریایی چیتوزان را کاهش دادند.نتیجه گیری: درجه حرارت بالا و اسیدیته قوی خواص ضد باکتریایی چیتوزان را نسبت به گروه کنترل افزایش می دهند. فعالیت ضد باکتریایی چیتوزان در حضور یونهای یک ظرفیتی و دو ظرفیتی کاهش می یابد.

هدف: پروتئین (MCP) Membrane Cofactor Protein (CD46) یکی از پروتئینهای تنظیم کننده سیستم کمپلمان است. اندازه گیری مقدار غلظت این پروتئین در مایع منی و همچنین بررسی ارتباط بین غلظت پروتئین و برخی از پارامترهای مربوط به اسپرم در افراد بارور و بعضی از گروههای نابارور از اهداف این تحقیق می باشد.مواد و روشها: مایع منی 8 فرد بارور، 22 فرد آستنواسپرمی، 22 فرد اولیگوآستنواسپرمی و 11 فرد آزواسپرمی انتخاب و پس از انجام آزمایشات روتین، اسپرمها و پلاسمای منی آنها جدا گردید. با استفاده از تکنیک، Sandwich ELISA با به کارگیری از دو آنتی بادی مونوکلونال و یک آنتی بادی پلی کلونال کونژوگه به (HRP) Horse Rabish Peroxidase مقدار غلظت پروتئین در پلاسمای منی چهار گروه فوق اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین پروتئین CD46 در گروه نرمال 710، گروه آستنواسپرمی 453، گروه اولیگوآستنواسپرمی 582 و در گروه آزواسپرمی 639 نانوگرم به ازای هر ml به دست آمد. آزمون T-TEST اختلاف معنی داری را بین گروه نرمال و گروه آستنواسپرمی از لحاظ میانگین غلظت نشان داد (P=0.002). آزمون Pearson یک ارتباط مستقیم و معنی دار را بین غلظت CD46 و حرکت اسپرمها در دو گروه بارور و آستنواسپرمی 0.527)=r، (P=0.005 مشخص نمود. بر اساس تفکیک گروهها از لحاظ تعداد اسپرم، T-TEST یک اختلاف معنی داری بین گروهی که بین 20 تا 200 میلیون اسپرم در هر ml از مایع منی (نرمال) و گروهی که بیش از 200 میلیون به ازای هر ml (هایپر) از مایع منی داشتند را نشان داد (P=0.014). آزمون Pearson نیز این ارتباط معنی دار ولی معکوسی بین مقدار غلظت پروتئین و تعداد اسپرم را مشخص نمود 0.37)-=r،(P=0.003 .نتیجه گیری: در مطالعه حاضر بین مقدار غلظت CD46 گروه نرمال و آستنواسپرمی و همچنین گروه نرمال و گروه هایپراسپرمی تفاوت معنی داری مشخص شد که بیانگر کاهش مقدار غلظت پروتئین در پلاسمای منی افراد آستنواسپرمی و هایپراسپرمی می باشد. این دو یافته بیانگر این نکته است که پروتئین CD46 در مکانیسم حرکت اسپرمها دخالت داشته و ممکن است توسط اسپرمها از مایع منی برداشت گردد. در ضمن، یک ارتباط مستقیم و معنی داری بین درصد حیات اسپرمها و غلظت پروتئین به دست آمد. بنابراین احتمال می رود کاهش مقدار غلظت پروتئین CD46 در مایع منی علتی برای وجود آستنواسپرمی و یا الیگواسپرمی باشد.

هدف: بررسی فرا ساختار غشا پایه اپی تلیوم ژرمینال لوله های سمی نفروس بافت بیضه در بیماران آزواسپرمی غیر انسدادی.مواد و روشها: تعداد 10 نمونه از بیوپسی بافت بیضه از بیماران آزواسپرمی غیر انسدادی مراجعه کننده به پژوهشکده رویان به عنوان گروه بیماران و تعداد 5 نمونه طبیعی از بیماران مبتلا به کانسر پروستات مراجعه کننده به بخشهای اورولوژی بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهیه شد.پس از انجام مراحل پردازش بافتی بلوکهایی از زرین برای مطالعه با میکروسکوپ الکترونی انتقالی تهیه و فراساختار غشا پایه لوله های سمی نفروس مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.یافته ها: به طور کلی مهمترین یافته، ضخیم شدگی غشا پایه بود. علاوه بر آن الگوهای دیگری از تغییرات پاتولوژیکی در غشا پایه مشهود بود، از جمله چین خوردگی و برجستگی غشا پایه به طرف اپی تلیوم ژرمینال، چند لایه شدن و شکاف برداشتن غشا پایه (Demination).نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که تغییرات پاتولوژیکی در غشا پایه لوله های سمی نفروس بافت بیضه همه بیماران مورد مطالعه وجود دارد. از آنجایی که غشا پایه محصول سلولهای سرتولی و میوئید است، بلوغ این سلولها جهت سنتز یک غشا پایه نرمال و طبیعی ضروری است، بنابراین شاید بتوان تغییرات پاتولوژیکی مشاهده شده، در این تحقیق را به وضعیت غیر طبیعی سلولهای مذکور نسبت داد.

هدف: بررسی روند اسپرماتوژنز پس از آسیب نخاعی موش صحرایی بالغمواد و روشها: در گروه آزمایشی، عمل آسیب نخاعی با لامینوکتومی موشهای نر در ناحیه T9 و سپس قطع عرضی نخاع انجام گرفت. (تعداد=23 سر، سن=70 روزه). در گروههای کنترل نیز همینگونه عمل شد اما لامینکتومی و قطع نخاع صورت نگرفت (تعداد=14 سر، سن=70 روزه). در هفته دوم .و چهارم پس از آسیب نخاعی از یک سوم میانی بیضه، برشهای بافتی با ضخامت 7 میکرومتر تهیه گردید و با رنگ آمیزی به روش (Eosine Hematoxylin and) H&E و (Periodic Acid Shiff)PAS بررسی شدند.یافته ها: این مطالعه نشان داد که در روند اسپرماتوژنز، ابنورمالیتیهای متعددی به ویژه در هفته چهارم پس از (SCI) روی می دهد، که می توان به تاخیر در روند اسپرمیشن، فاگوسیتوز سلولهای جنسی (توده های چند هسته ای ائوزینوفیلی با هسته های پیکنوتیک، سازمان نیافتگی و نقص در ارتباطات سلولی اپی تلیوم سمی نیفروس، و اکوئلیزاسیون اپی تلیومی، کاهش معنی دار درصد حجمی اپی تلیوم و تمام رده های سلولهای جنسی اشاره کرد.نتیجه گیری: پس از آسیب نخاعی، ناهنجاریهای متعددی در روند اسپرماتوژنزیز روی می دهد. این تغییرات ممکن است به دلیل مرگ سلولهای عصبی و ناکارایی محور هیپوتالاموس- هیپوفیز- بیضه ایجاد شود.

هدف: بهبود تکوین جنینهای تک سلولی موش تا مرحله بلاستوسیست و جلوگیری از کولاپس شدن بلاستوسیستهای آنها مواد و روشها: 24 ساعت پس از تزریق هورمون کوریونی انسانی (hCG) جنینهای تک سلولی از موشهای دارای پلاک واژنی اخذ شده و پس از ساخت محیطهای کشت متوالی R1 و R2 و تهیه فیبروبلاست جنین موش و رده سلولهای vero، در شرایط ذیل کشت شدند:آزمایش 1 و 2: جنینهای تک سلولی موش 48 ساعت در محیط R1 کشت شده و سپس به محیط R2 منتقل شدند، تا سه روز دیگر رشد یابند (گروه 1) همچنین تعدادی از جنینهای تک سلولی موش 48 ساعت در محیط R1 به همراه رده سلولهای vero (گروه 2) یا R1 به همراه فیبروبلاستهای جنین موش (گروه 3) کشت شده و سپس به محیط R1 دارای سلولهای vero یا R1 دارای فیبروبلاستهای جنین موش منتقل شدند تا سه روز دیگر رشد یابند.آزمایش 3 و 4: جنینهای تک سلولی به مدت 48 ساعت در R1 کشت شده و سپس به R1 حاوی vero (گروه 4) یا R2 حاوی فیبروبلاست جنین موش (گروه 5) منتقل شدند تا سه روز دیگر رشد یابند.آزمایش 5: محیطهای R2 که روی سلولهای vero یا فیبروبلاستهای جنین موش بمدت 24 و 48 ساعت Conditioned شده بودند تهیه شده و پس از عبور فیلتر 0.22 میکرومتر در ˚C20- منجمد شدند. سپس جنینهای تک سلولی موش به مدت 48 ساعت در R1 و سپس به محیطهای Conditioned R2 فوق منتقل شدند تا سه روز دیگر رشد یابند.یافته ها: مقایسه تکوین جنینها در روز پنجم در گروههای 1 و 2 و 3 تفاوت معنی داری را نشان نداد و به ترتیب (59 و 54 و 52 درصد) از جنینهای تک سلولی به هچینگ بلاستوسیست (در حال خروج از زوناپلوسیدا) یا بلاستوسیست هچ شده رسیدند (آزمایش 1 و 2) اما درصد بیشتری از جنینها در گروه (4 و 5) به مرحله هچینگ بلاستوسیست و یا بلاستوسیست هچ شده رسیدند (71 و 71 درصد) که هیچ کدام کولاپس نشده بودند (آزمایش 3 و 4) از طرفی افزودن محیط Conditioned- R2 سبب بهبود هچینگ بلاستوسیستها و بلاستوسیستهای هچ شده نشد )]24 و 48 ساعته از vero 47 و 42 و 31 و 20 درصد فیبروبلاست (آزمایش 5[(.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در صورتی که جنینهای تک سلولی در 48 ساعت اول تکوین در محیطهای کشت متوالی و پس از آن در محیطهای کشت متوالی همراه با هم کشتی، کشت یابند، درصد بیشتری از آنها به مرحله هچینگ بلاستوسیست یا بلاستوسیست هچ شده می رسند و محیطهایConditioned  در بهبود تکوین جنینها موثر نیستند.

هدف: نمکهای وانادیم به عنوان عوامل بالقوه در درمان دیابت مطرح هستند. هدف مطالعه کنونی بررسی ایمونوهسیتوشیمی سلولهای بتای جزایر لانگرهانس موشهای صحرایی دیابتی معالجه شده توسط محلول خوراکی وانادیل سولفات بود.مواد و روشها: موشهای صحرایی نر نژاد ویستار بوسیله تزریق داخل وریدی mg/kg 40 استرپتوزوتوسین دیابتی شده و به دو گروه معالجه شده با وانادیل سولفات و دیابتی کنترل تقسیم شدند. به یک گروه دیگر از موشهای معادل حجم استرپتوزوتوسین تزریق شده در موشهای صحرایی دیابتی، روغن از طریق ورید دمی تزریق و به عنوان گروه شم در نظر گرفته شدند. پس از بهبود دیابت در حیوانات معالجه شده، حیوانات مورد مطالعه کشته شده و بررسی ایمونوهیستوشیمی با استفاده از آنتی سرم ضد انسولین مربوط به خوکچه هندی و با روش هورس رادیش پراکسیداز بر روی برشهای پارافینی پانکراس انجام گرفت.یافته ها: معالجه با وانادیل سولفات منجر به از بین رفتن علایم دیابت در موشهای دیابتی معالجه شده گردید در حالی که بهبودی در علایم دیابت در موشهای دیابتی گروه کنترل ایجاد نشد. نتایج بررسی ایمنوهیستوشیمی نشان داد که در پانکراس موشهای گروه دیابتی معالجه شده، تعداد زیادی از سلولهای جزایر برای انسولین ایمونوریاکتیو هستند در حالی که انسولین ایمونوریاکتیویتی به ندرت در سلولهای جزایر موشهای گروه دیابت کنترل مشاهده گردید.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که بهبود دیابت در اثر معالجه با وانادیل سولفات با حفظ ساختمان جزایر و انسولین ایمونوریاکتیویتی سلولهای بتا همراه است.

هدف: ناحیه سپتال یک مرکز مهم تلانسفالیک است که نقش مهمی در فرایندهای یادگیری، هیجانی، رفتار جنسی و کنترل اعمال اتونومیک ایفا می نماید. این ناحیه دارای 2 بخش اصلی سپتوم جانبی (LS: Lateral Septal) و سپتوم میانی (MS: Medial Septal) می باشد که هر دو آورانهای قابل ملاحظه ای از تشکیلات هیپوکامپ دریافت می کنند. در این مطالعه، ما توزیع کمی و کیفی نورونهای منشا این آورانها را مورد مقایسه قرار دادیم.مواد و روشها: در دو گروه متفاوت از موشهای صحرایی نر، مقدار یک میکرولیتر (HRP) Horse Radish Proxidase (25-20 درصد) بوسیله جراحی استریوتاکسیک و با استفاده از سرنگ هامیلتون به درون سپتوم میانی یا سپتوم جانبی تزریق گردید. پس از گذشت 48 تا 72 ساعت بافت مغز به روش پرفیوژن از راه بطن چپ تثبیت گردید. پس از تهیه مقاطع 70 میکرونی و انجام واکنشهای هیستوشیمیایی TMB مقاطع با استفاده از رنگ قرمز خنثی رنگ آمیزی شدند.یافته ها: متعاقب تزریق به هر دو ناحیه سپتوم جانبی و میانی، نورونهای نشاندار شده بصورت رتروگراد در نواحی CA1-2 شاخ آمون و سابیکولوم و پره سابیکولوم در تشکیلات هیپوکامپ مشاهده شدند. شمار این نورنها پس از تزریق به سپتوم جانبی در مقایسه با بخش سپتوم میانی بیشتر بود. نحوه توزیع این نورونها و همچنین رنگ نورونهای دریافت کننده HRP پس از تزریق به سپتوم جانبی پر رنگتر از آنها پس از تزریق به سپتوم میانی بود.نتیجه گیری: نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان می دهد که اگر چه هر دو سپتوم جانبی و میانی از تشکیلات هیپوکامپ آوران دریافت می دارند لکن تفاوت قابل ملاحظه ای در توزیع کمی منشا هیپوکامپی این آورانها وجود دارد که می تواند مبنایی برای عملکرد متفاوت این دو ناحیه از سپتوم باشد.