رستنیها
سال:1387 | دوره:9 | شماره:1 (پیاپی 30) |تعداد مقالات:20

این پژوهش طی سالهای 84-1382 به منظور جمع آوری و شناسایی قارچ های فیالیددار قارچزی در استان های گیلان، مازندران و گلستان انجام شد و در مجموع 57 جدایه خالص شده از مناطق مورد بررسی به دست آمد. این قارچ ها در هفت جنس شامل Trichoderma, Simplicillium, Lecanicillium, Sepedonium, Fusarium, Cladobotryum طبقه بندی شدند. در این میان، دو جنس Sepedonium و Simplicillium برای اولین بار از ایران گزارش می شوند. گونه های C. mycophilum, Sepedonium microspermum, Simplicillium lanosoniveum, Cladobotryum purpureum, Acremonium cf. recifei و Lecaninillium wallacei برای فلور ایران جدید هستند. چند جدایه متعلق به جنس های آکرمونیوم، فوزاریوم و سپدونیوم هم بودند که با روش های در دسترس و منابع موجود قابل شناسایی نبودند. بیشترین جدایه های به دست آمده متعلق به جنس تریکودرما بودند.

جنس Cyperus، دومین جنس بزرگ تیره اویارسلام می باشد که دارای پنج زیرجنس و 29 گونه در ایران است. در این تحقیق، ساختار تشریحی ساقه و برگ 10 گونه از زیر جنس Cyperus مورد مطالعه قرار گرفته است. صفات تشریحی ساقه و برگ گونه ها ارایه شده است. شکل ساقه در برش عرضی همه گونه ها سه گوش ولی در گونه C. bulbosus تقریبا استوانه ای (پنج ضلعی) مشاهده شد، بافت زمینه ای ساقه در دو گونه C. glomeratus و C. malaccensis شبکه ای و کاملا اسفنجی، در گونه C. bulbosus تقریبا بدون حفرات هوایی و در سایر گونه ها اسفنجی می باشد. در ساختار تشریحی برگ گونه های مورد مطالعه، کلرانشیم شعاعی و غلاف آوندی دولایه (لایه بیرونی فیبری و لایه داخلی پارانشیمی) مشاهده شد، همچنین در همه گونه ها (به جز (C. bulbosus حفرات هوا متشکل از یاخته های ستاره ای نیز دیده شد. متن کامل مقاله در قسمت انگلیسی ارایه شده است.

جنس Tanacetum متعلق به طایفه Anthemideae از تیره Asteraceae در برگیرنده حدود 160 گونه می باشد که عمدتا در اروپا، آسیا و شمال آفریقا پراکنده اند. در بازنگری نمونه های هرباریومی متعلق به این طایفه موجود در هرباریوم وزارت جهاد کشاورزی (“IRAN”)، سه گونه جدید از این جنس به اسامی: T. zahlbruckneri, T. punctatum از استان آذربایجان و T. vulgare از استان مازندران برای اولین بار از ایران گزارش می گردند. متن کامل مقاله در قسمت انگلیسی ارایه شده است.

بر اساس جمع آوری گیاهان طی سالهای مختلف، 580 گونه و تقسیمات تحت گونه ای از پناهگاه حیات وحش موته تشخیص داده شد. از این تعداد دو گونه بازدانه، 502 گونه نهادانه دولپه ای و 76 گونه نهاندانه تک لپه ای است که به 63 تیره و 287 جنس تعلق دارد. در میان دو لپه ای ها، تیره های Asteraceae (14.3 درصد)، Fabaceae (10.2 درصد)، Brassicaceae (9.5 درصد)، Chenopodiaceae (7.6 درصد)، Caryophyllaceae (5.9 درصد)، Lamiaceae (5.9 درصد) و در بین تک لپه ای ها، تیره Poaceae (7.9 درصد) سهم بیشتری را در فلور منطقه دارند. در میان گیاهان این پناهگاه، تروفیت ها و همی کریپتوفیت ها هر یک با 209 گونه (36 درصد) فراوانترین شکل زیستی می باشند. پراکنش 449 گونه (77.4 درصد) به ناحیه رویشی ایران- تورانی منحصر می گردد.

به منظور مطالعه تاکسونومیکی شبه گونه های جنس Cytospora، حدود 400 نمونه از سراسر ایران طی سالهای 1382 تا 1384 جمع آوری گردید. در نوشته حاضر بخش دوم نتایج این مطالعه شامل معرفی هفت شبه گونه آورده شده است. شبه گونه های C. leucosperma, C. kantschavelii, Cytospora intermedia و C. ribis اعضای جدیدی برای فلور قارچ های ایران می باشند. علاوه بر آن ها، Salix aegyptiaca برای C. aurora و همچنین Pistacia khinjuk برای C. terebinthi به عنوان میزبان های جدید (matrix nova) در ایران و دنیا گزارش می شوند. گونه C. sacchari که قبلا از ایران نام برده شده، مجددا توصیف می گردد.

رابطه همزیستی بین گراس ها و قارچ های اندوفیت یکی از مهمترین همزیستی ها در طبیعت می باشد. قارچ های جنس Neotyphodium عضو تیره Clavicipitaceae هستند که با گراس های زیرتیره Pooideae همزیست می باشند. در این پژوهش، دو ژنوتیپ گیاهی انتخاب و قارچ های اندوفیت همزیست از آن ها استخراج گردید. وجود قارچ های اندوفیت در میزبان های تلقیح شده با روش های میکروسکوپی، نشانگر مولکولی AFLP و اجرای اصول کخ بررسی شدند. در این تحقیق روش گزارش شده لچ و کریستنسن با موفقیت همراه بود و تنها از طریق این روش، قارچ های اندوفیت گرفته شده از یک ژنوتیپ با موفقیت وارد همان ژنوتیپ و دیگر ژنوتیپ ها شدند. این بررسی مشخص نمود برای تشخیص وجود قارچ در میزبان های گیاهی مایه زنی شده، روش های میکروسکوپی مناسب می باشد. نشانگر AFLP وجود قارچ در بعضی از گیاهان مایه زنی شده به طور مصنوعی را تایید کرد. در حالی که در مورد بعضی دیگر از گیاهان مایه زنی شده وجود قارچ با این نشانگر تایید نشد. استفاده از اصول کخ نشان داد که قارچ های اندوفیت در میزبان های جدید از لحاظ مورفولوژی و ظاهر تغییر نمی کنند.

جهت مقایسه پاسخ دو واریته گیاه شیرین بیان در برابر تغییر شرایط محیطی، میزان آنتوسیانین، اکسید نیتریک و گلیسیریزیک اسید و همچنین فعالیت پراکسیداز در کشت کالوس Clycyrrhiza glabra var. glabra و G. glabra var. glandulifera مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور کالوس های به دست آمده از قطعات ریشه ای به مدت دو هفته تحت تیمارهای مولیبدن (60 mg.l-1)، اسید سالیسیلیک (5 mM) و تیمار توام مولیبدن و اسید سالیسیلیک قرار گرفت. طبق نتایج به دست آمده واریته glabra در هر سه تیمار افزایش و واریته glandulifera کاهش آنتوسیانین را نشان دادند. میزان اکسید نیتریک در هر دو واریته تحت هر سه تیمار افزایش داشت. میزان اسید گلیسریزیک نیز در دو واریته تنها در تیمارهای حاوی اسید سالیسیلیک افزایش نشان داد و نهایتا فعالیت پراکسیداز نیز در دو تیمار مذکور در واریته glabra افزایش و در glandulifera کاهش نشان داد. از آنجا که دو واریته از نظر مقادیر اولیه پارامترهای اندازه گیری شده و پاسخ این دو رویارویی با تغییرات محیط متفاوت است، لذا به نظر می رسد که توان دفاعی در دو واریته یکسان نمی باشد.

در این تحقیق که به منظور شناسایی قارچ های میتوسپوریک ناشناخته یا کم شناخته شده استان گیلان در دست اجرا می باشد، هشت گونه قارچ شناسایی شد. در میان این قارچ ها گونه های Septoria cf. castaneicola, Sarcinella questieri, Questieriella sp., cf. ulmi, Phloeospora, Myriellina cydoniae, Hansfordia pulvinata و Sirosporium mori به عنوان آرایه جدید برای میکوفلور ایران به شمار می آیند. همچنین گونه Sirosporium celtidis اگر چه از ایران گزارش شده است اما شرح جامعی از آن در دسترس نمی باشد و برای اولین بار از استان گیلان گزارش و شرح داده می شود.

پژوهش حاضر طی سالهای 1384 تا 1385 در بخش تحقیقات علف های هرز موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور با هدف شناسایی تنوع مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی جمعیت های پیچک صحرایی و معرفی بیوتیپ های این علف هرز در ورامین انجام شد. بذور پیچک از مزرعه تحقیقاتی ورامین جمع آوری و در گلخانه ای با شرایط کنترل شده کشت شدند. اهمیت مشخصات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی بر اساس 43 صفت مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی توسط تجزیه صفات به مولفه های اصلی (PCA) تعیین شد. با توجه به اقلیم گرم و خشک ورامین، بیوتیپ های پیچک بیشترین تفاوت و تنوع را در وزن خشک برگ نشان دادند. علاوه بر این، به منظور شناسایی تنوع ریختی و رسته بندی بیوتیپ ها از تجزیه خوشه ای (کلاستر) استفاده شد. نتایج حاصل از تجزیه خوشه ای، جدایی بیوتیپ ها را توسط دندروگرام سلسله مراتبی در 15 بیوتیپ (خوشه) نشان داد که موید نتایج حاصل از رسته بندی پراکنش بوته ها بر اساس ضریب رتبه در مولفه های اصلی بود. بنابراین، تنوع مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی بیوتیپ های پیچک صحرایی، تفاوت بین آن ها را از نظر سازگاری با شرایط محیطی و روش های مختلف مدیریتی، توجیه می کند.

مزارع و انبارهای جو در استان گلستان در سال 1384 مورد بازدید قرار گرفتند و به منظور شناسایی و تعیین فراوانی قارچ های همراه دانه آن، 40 نمونه به طور تصادفی جمع آوری شد. قارچ ها از دانه های این نمونه ها به روش های قرار دادن روی محیط کشت آگاردار، بلاتر انجمادی و شستشوی بذر جداسازی شدند. پس از خالص سازی 600 جدایه قارچی و مطالعه صفات ریختی آن ها، 30 قارچ متعلق به 17 جنس شناسایی شدند. فراوانترین قارچ ها به ترتیب متعلق به جنس های Fusarium, Alternaria و Aspergillus بودند. در بین آن ها شش قارچ به اسامی:Acremoniella verrucosa, Emericella variecolor, Chaetomium nigricolor, Cladosporium spongiosum, Gilmaniella humicola, Papulaspora pannosaبرای اولین بار از ایران گزارش می شوند.

در طول سالهای 1386-1384 چندین جدایه قارچ از لکه برگی بادام (Amygdalus communis) در مناطق سیرجان و نگار و از لکه های برگ و جوانه ها و سرشاخه های رو به زوال پسته (Pistacia vera) در مناطق بردسیر، نگار و سیرجان و از سرشاخه ها و جوانه های سیب (Malus domestica) و گلابی (Pyrus communis) در مناطق لاله زار، بردسیر و قریه العرب و از سرشاخه های انار (Punica granatum) در مناطق چترود و هوتک و از جوانه ها و سرشاخه ها و برگ های بید (Salix sp.) و انگور (Vitis vinifera) در مناطق چترود و ماهان و از شاخه های گل محمدی (Rosa damascena) در مناطق لاله زار و گلزار جداسازی گردید.جدایه ها از کشت نمونه ها پس از ضدعفونی سطحی روی محیط های کشت MA, PPA و OA به دست آمدند. رنگ پرگنه قارچ روی محیط کشت PDA کرم مایل به سبز بود که در مرکز با مرور زمان به رنگ خاکستری در می آمد. قطر پرگنه قارچ پس از 10 روز در دمای 25 درجه سانتی گراد به 3-4.5 سانتی متر می رسید که رشد کندی را نشان می داد. میسیلیوم منشعب دارای بند، بی رنگ تا قهوه ای کمرنگ که به مرور زمان تیره تر می شود، آسرول ها به صورت جدا و منفرد در محیط با رنگ قهوه ای تیره تشکیل می شوند و روی برگ به صورت زیر اپیدرمی با قطر 200 میکرومتر در استرومای کوچک ایجاد می گردند. کنیدیوفورها که از یاخته های بالایی استروما به وجود می آمدند بدون انشعاب و با طول 20-10 میکرومتر دیده می شدند یاخته های مولد کیندیوم holobastic است و در اثر جدا شدن کنیدیوم، حلقه هایی روی آن به وجود می آید که همواره تعدادی بدون حلقه و تعدادی دارای چندین حلقه می باشند.

در راستای شناسایی قارچ های ماکروسکوپی منطقه جنوب نوشهر در شمال ایران، یک نمونه قارچی جمع آوری و مورد شناسایی قرار گرفت. نمونه مورد بررسی بر اساس مونوگراف جنس Clavaria و جنس های نزدیک به آن (Corner, E.J.H. 1950. A monograph of Clavaria and allied genera) تحت نام Ramaria botyoides (Peck) Corner (Gomphales, Gomphaceae) شناسایی شد. مشخصات نمونه مورد بررسی به شرح زیر است:اندام بارده به ابعاد 80-220´60-200 میلی متر، دارای انشعابات ضخیم و فراوان مرجانی شکل که از قسمت پایه منشا می گیرند. در ابتدا به رنگ سفید تا کرمی و سپس آجری رنگ، انشعابات در انتها به رنگ صورتی تا قرمز دیده می شوند. پایه به ابعاد 30-40´20-60 میلی متر که به سمت بستر باریک می شود. گوشت قارچ سفید رنگ، فشرده و سفت و در ناحیه پایه ضخیم می باشد. بو و مزه قارچ ملایم می باشد. بازیدیوسپورها آجری رنگ، بیضوی و دارای سطح ناصاف بوده و معمولا دارای یک یا چند قطره چه می باشند. اندازه بازیدیوسپورها 9-12´4.5-5 میکرومتر و نقش بازیدیوسپور قارچ به رنگ سفید تا کرمی می باشد. نمونه بررسی شده: مازندران، نوشهر، جنگل خیرودکنار، روی خاک کنار بلوط و راش، 30/8/1383، محمد بهرام (IRAN 12571 F).به طور کلی، گونه ذکر شده با توجه به وجود بازیدیوسپورهای ناصاف و اندازه بازیدیوسپورها، همچنین رنگ صورتی تا قرمز انشعابات اندام بارده از سایر گونه های جنس Ramaria قابل تمایز است. گونه R. botrytis (Pers.) Ricken نیز دارای اندام های بارده صورتی تا قرمز می باشد، اما اندازه بازیدیوسپورها در این گونه بزرگتر (20-12 میکرومتر) و سطح بازیدیوسپورها به طور مشخصی شیاردار (striate) می باشد.

در سالهای 1385 و 1386 در ماههای مهر و آبان، بازدیدهای مختلفی از مزارع کلزا در مناطق کوهستانی و دشت استان های مازندران و گلستان به عمل آمد و نمونه هایی از بقایای باقیمانده کلزا هر دو تیپ زمستانه (رقم ریجنت در کبری) و بهاره (هیبرید هایولا 104 و رقم PF) جمع آوری گردید. روی این نمونه ها، فرم جنسی قارچ عامل بیماری ساق سیاه کلزا تحت عنوان: Leptosphaeria maculans (Desmaz.) Ces. & De Not. [Anamorph=Phoma lingam (Tode: Fr.) Desmaz.] تشخیص داده شد. آسکوکارپ کروی، به رنگ سیاه، به قطر 300 تا 500 میکرومتر و روی ساقه های اصلی و فرعی مشاهده شد. آسک ها 80-120´15-22 میکرومتر، صاف تا خمیده، دوجداره و دارای هشت هاگ هستند. آسکوسپورها دارای پنج بند، سیلندری تا بیضوی، به رنگ زرد تا قهوه ای، به طول در حدود 80-45 و با عرض 10-6 میکرومتر، با انتهای معمولا گرد و در محل دیواره میانی قدری فرورفته هستند که منطبق بر توصیف پانیتالینگام و هالیدی Punithalingam & Holliday, 1972. CMI Description of pathogenic fungi and (bacteria. No. 331) می باشد. ریسه های قارچ در محیط کشت بنددار، منشعب، در ابتدا شفاف که به تدریج با افزایش زمان تیره شدند. تک آسکوسپورهای L. maculans در محیط کشت V8 مایه زنی شد. بعد از هفت روز، فرم غیرجنسی قارچ (Phoma lingam) بر اساس شرح پانیتالینگام و هالیدی (1972)، از محیط کشت جداسازی گردید. پیکنیدیوم های قارچ روی برگ و ساقه به صورت فلاسکی شکل به قطر در حدود 400-200 میکرومتر و گاهی همراه با یک پاپیل تیره رنگ توسعه یافته مشاهده شدند. پیکنیدیوم ها در محیط کشت و بعضا روی برگ ها دایره وار به وجود آمدند. پیکنیدیوسپورها شفاف، سیلندری شکل، اغلب راست (بعضا دارای انحنا) و بدون بند (تک یاخته ای) با ابعا 1.5-2´3-5 میکرومتر بوده که به مقدار فراوان درون پیکنیدیوم ها تشکیل شدند. در برخی از مناطق شمالی کشور، علایم لکه برگی فوما به صورت لکه های مدور با حاشیه زرد و مرکز خاکستری که بعضا مرکز لکه ها ترک برداشته و از برگ جدا می شدند، مشاهده گردید. همچنین لکه های ساقه ایی، عمدتا به صورت طولی با حاشیه بنفش یا سیاه بود که گاهی دور ساقه را فرا می گرفت ولی تاکنون خسارت جدی از آن گزاش نشده است.

در تحقیقی روی قارچ های بیماریزای حشرات، نوعی بیماری قارچی همه گیر در تعداد زیادی از پشه های پا بلند (Tipula sp.) در منطقه ای بین گلوگاه و بیشه بند در استان مازندران در خرداد ماه 1386 دیده شد. لاش حشره با ریزوییدهای تک ریسه ای ضخیم و مشخصی که از سرسینه و شکم حشره خارج شده بودند روی سطح برگ ها چسبیده بود، در انتهای ریزوییدها هولدفست هایی بشقاب مانند مشاهده شد. اجسام ریسه ای نیمه کروی بودند و یا از ساختارهای ساده ضخیم و کوتاه کروی، یا ریسه ای به اشکال مختلف تشکیل شده بودند. هسته آن ها با 3.8-6.6´2.4-3.0 میکرومتر قطر به وضوح در LPAO (لاکتوفنول استواورسئین) رنگ گرفت که گاهی بعضی از این هسته ها در حال تقسیم شدن دیده شدند. کنیدیوفورها با قطر 12.5-17.5 میکرومتر بدون انشعاب بودند، انتهایی برجسته داشتند و با خارج شدن از راه کوتیکول بخش های غشایی بدن حشره و از بین بندها، نوارهای میسلیومی سفید و یا خاکستری ایجاد کرده بودند. کنیدیوم های اولیه با ابعاد (34) 38-48 (62) ´ (31) 33-44 (54) میکرومتر (نسبت طول به قطر l/d=0.9-1.3)، بدنه ای کروی و پاپیلای مشخص با راسی گرد یا نوک تیز داشتند و از بعضی از آن ها به طور جانبی ریسه رویشی ایجاد شده بود. کنیدیوم ثانویه با ابعاد 36-41´33-39 میکرومتر (L/D = 1.1)، به کنیدیوم اولیه شبیه بود. هاگ استراحتی و سیستیدیوم در نمونه های مورد مطالعه دیده نشد. خصوصیات نمونه بررسی شده با توصیف کلر (Entomophthora. Sydowia 40:122-167, Entomophthorales of Switzerland. I. Conidiobolus, Entomophaga and Keller, S. 1987a. Arthropod-pathogenic) از قارچ Entomophaga domestica مطابقت دارد. این قارچ توسط هامبر Entomophthorales (Zygomycetes). Mycotaxon 34(2): 441-460 [the Humber, R. 1989. Synopsis of a revised classification for] تغییر نام یافت. از مشخصاتی که کمک به شناسایی این قارچ می کند، وجود ریزوییدهای مشخص و ضخیم، رنگ پذیری هسته ها با LPAO، وجود برجستگی راسی بر پاپیلای کنیدیوم اولیه و شباهت کنیدیوم های ثانویه به نوع اولیه آن است. این قارچ دامنه میزبانی وسیعی دارد و قادر است در حشرات متعلق به راسته های Diptera, Hemiptera و Lepidoptera و به ندرت حشرات دیگر راسته ها ایجاد بیماری نماید Sosnowska, D., Balazy, S., Prishchepa, L. & Mikulskaya, N. 2004. [44(4): 313-321 arthropod pathogens in the Bialowieza forest. Journal of Plant Protection Research Biodiversity] of. از این قارچ نمونه ای با شماره IRAN 13051 F در هرباریوم قارچ های وزارت جهاد کشاورزی نگهداری می شود.

جنس Carex با داشتن بیش از 50 گونه بزرگترین جنس تیره Cyperaceae در ایران به شمار می آید. در بررسی نمونه های هرباریومی متعلق به این جنس، نمونه ای مشاهده شد که پس از شناسایی تحت C. decaulescens V. Krecz. Subsp. Decaulescens تعیین نام گردید.شرح کامل گیاه عبارت است از:گیاهی چند ساله، به ارتفاع تا 60 سانتی متر، دسته ای. ساقه زیرزمینی کوتاه، پوشیده از فلس های خاکستری. ساقه های هوایی افراشته یا با قاعده ای خیزان، با گوشه های تیزو زبر و فواصل بین آن ها تورفته، در بالا بالدار. برگ ها تا نصف طول ساقه هوایی، افراشته؛ غلاف ها به طول تا 20 سانتی متر، قهوه ای خاکستری، با رگه های برجسته، پس از مدتی فیبری، با حاشیه سمت غشایی تورفته؛ زبانک به طول 0.7 میلی متر، ارتفاع کمان برابر عرض پهنک یا طویل تر؛ پهنک به عرض 2 یا 3 میلی متر، تخت، ناودار، با حاشیه های برون پیچ، در هر دو سطح کاملا زگلیکی. گل آذین به طول 20 تا 30 و عرض 7 تا 10 میلی متر، سرسان، قرمز قهوه ای تیره، متشکل از 3 تا 5 سنبله افراشته؛ سنبله انتهایی ژینکاندروس (گل های ماده در بالا و گل های نر در پایین سنبله)، بقیه سنبله ها اغلب ماده، پایین ترین سنبله گاهی جدا و با دم سنبله به طول تا 4 میلی متر؛ برگه ها کوتاه تر تا همطول گل آذین، بدون غلاف. سنبله انتهایی به طول تا 15 و عرض 5 تا 6 میلی متر. سنبله های ماده به طول 8 تا 13 و عرض 3 تا 5 میلی متر، بیضوی یا کشیده؛ گلپوش های ماده به طول 2.5 تا 2.7 و عرض 1.2 تا 1.5 میلی متر، تخم مرغی یا قایقی، نوک کند یا نوک تیز، گاهی نوک دراز و سیخک دار، قرمز قهوه ای تیره، با حاشیه های غشایی باریک و درون پیچ، نوک صاف. اوتریکول ها به طول 3 تا 3.5 و عرض 1.5 تا 1.8 میلی متر، بیضوی، تخت یا کمی متورم، قهوه ای طلایی، براق، در بالا با زگیلک های نامشخص؛ منقار به طول تا 0.2 میلی متر، استوانه ای، قهوه ای تیره، دوپاره، در سطح پشتی با شکاف عمیق. فندقه به طول 1.7 تا 1.9 و عرض 0.9 میلی متر، با پایکی به طول تا 0.3 میلی متر و پایه خامه به طول 0.1 میلی متر، بیضوی تا واژ تخم مرغی، سه گوش با حاشیه های تخت یا کمی تورفته، قهوه ای، کاملا مشبک با یک زگیلک در هر حفره.کوکونن (Kukkonen 1998) در فلوا ایرانیکا جلد 173، از این گونه زیرگونه های brunneola را از ایران و alsia را از پاکستان معرفی کرده است واشاره ای به این زیرگونه در محدوده فلورا ایرانیکا نکرده است. کوکونن تفاوت  اصلی این سه زیرگونه را با وجود تفاوت های مورفولوژیکی در جدایی جغرافیایی ذکر می کند. این زیرگونه با داشتن سنبله و اوتریکول با عرض کمتر و گلپوش ماده کوتاه تر قابل تشخیص از زیرگونه alsia می باشد و در مقایسه با زیرگونه brunneola، گلپوش و سنبله به رنگ قرمز قهوه ای تیره (در زیر گونه brunneola به رنگ قهوه ای)، اوتریکول و منقار نیز کوتاه تر است.زیستگاه: چمنزارهای مرطوب مناطق کوهستانی (2100 تا 3000 متر)پراکندگی جغرافیایی: ایران و آسیای مرکزیخراسان رضوی: مشهد، شیب شمالی کوه های بینالود، بالای روستای زشک، رودخانه عبداله، 2100 تا 3000 متر، مظفریان (TARI 48846)

یک جدایه متعلق به گونه Humicola grisea Traaen با استناد به بارون (Wilkins Company, USA; The Genera of Hyphomycetes from Soil. The Williams & Barron, G.L. 1968.) و دومش و همکاران  (Domsch, K.H., Gams, W. & Anderson, T.-H. 2007. Compendium of Soil Fungi, 2nd ed., IHW-Verlag, Eching, Germany) شناسایی شد. پرگنه بعد از 10 روز در دما 24 درجه سانتی گراد روی محیط کشت MEA قطری معادل 35 میلی متر به دست آورد. رنگ آن در مرکز زیتونی تیره و به طرف حاشیه روشن تر و از سطح زیرین پرگنه هم زیتونی تیره بود. آلئوروکنیدیوم ها به رنگ قهوه ای تیره و با اندازه 12.5-15.5 میکرومتر بودند. یک جدایه از این گونه از نماتود Heterodera schachtii در سال 1383 از مشهد به دست آمد که با شماره IRAN 817 C در مجموعه قارچ های زنده وزارت جهاد کشاورزی نگهداری می شود. جدایه های دیگری در سال 1385 از ریزوسفر و نیز در ارتباط با نماتود فوق و نماتود Meloidogyne javanica از استان فارس به دست آمدند. اگرچه این قارچ معمولا به عنوان یک گونه خاکزی شناخته می شود، اما همراهی آن با نماتودهای فوق ممکن است دلیلی بر نقش ضعیف آن در کنترل میکروبی این نماتودها باشد که می تواند مورد بررسی بیشتر قرار گیرد. بر اساس دومش و همکاران (2007)، این گونه علاوه بر مرحله آلئوروکنیدیومی، دارای مرحله فیالیدی و کنیدیومی نیز می باشد، اما طبق همین منبع و نیز بارون (1968)، در برخی از جدایه ها مرحله کنیدیومی دیده نمی شود. جدایه ایرانی به دست آمده در این تحقیق نیز فاقد مرحله کنیدیومی بود. این اولین گونه گزارش شده از این جنس در ایران است.

یک جدایه قارچ در تاریخ 7 آبان 1386 از روی تنه افتاده با پوشش سبز رنگ در جنگل شصت کلا در استان گلستان (گرگان) جمع آوری شد. این جدایه بر اساس ویژگی های مورفولوژیکی و با استفاده از توصیف ارایه شده توسط دومش و همکاران (Domsch, K.H., Gams, W. & Anderson, T.-H. 2007. (Compendium of Soil Fungi, IHW-Verlag, Eching, Germany, 2nd ed.,) و سامسون و فریزود (Samson, T.A. & Frisvad, J.C. 2004. Penicilium subgenus Penicillium: new taxonomic schemes, mycotoxins and other extrolites. Stud. Mycol. 49:1-174.)، گونه Penicillium vulpinum (Cooke & Massee) Seifert & Samson شناسایی شد و با شماره IRAN 1248 C در مجموعه قارچ های زنده وزارت جهاد کشاورزی نگهداری می شود.