پوست و زیبایی
سال:1389 | دوره:1 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: در سال های گذشته وجود دو دسته لنفوسیت خاطره ای تحت عنوان لنفوسیت هایT خاطره ای مرکزی (Tcm) و لنفوسیت های T خاطره ای کارگزار (Tem) بر اساس بیان شاخص های سطحی CCR7 و CD45RA معرفی شده اند. هدف از مطالعه حاضر بررسی فنوتیپ و عملکرد این لنفوسیت ها در افراد بهبود یافته از سالک بود. روش اجرا: بررسی فنوتیپی لنفوسیت ها با استفاده از مارکرهای سطحی مربوطه با روش فلوسایتومتری بر نمونه خون 13 بیمار بهبود یافته از سالک و 6 نفر داوطلب سالم به عنوان شاهد انجام شد.یافته ها: تفاوت معنی داری ازنظر فراوانی رده ها در خون محیطی بین گروه بهبود یافته و گروه شاهد وجود نداشت؛ بنابراین ردیابی لنفوسیت های خاطره ای اختصاصی لیشمانیا صرفا با مطالعه فنوتیپی امکان پذیر نیست. با تفکیک و سپس کشت رده های لنفوسیتی، روند تکثیر و سایتوکاین های ترشحی پس از تحریک با آنتی ژن اندازه گیری شدند. تکثیر سلولی به طور معنی داری در لنفوسیت های گروه بهبود یافته بیش از شاهد بود. میزان اینترفرون گاما در لنفوسیت های Tem گروه بهبود یافته به طور معنی داری بیش از گروه شاهد بود. این نتایج با بررسی فراوانی سلول های تولید کننده سایتوکاین با رنگ آمیزی داخل سلولی نیز تایید شدند. از طرف دیگر، نتایج بررسی IL - 2 با روش رنگ آمیزی داخل سلولی حاکی از افزایش معنی دار تعداد لنفوسیت های Tcm تولید کننده این سایتوکاین بود.نتیجه گیری: با توجه به اینکه تکثیر سلولی و پاسخ سایتوکاینی لنفوسیت ها در برابر تحریک با آنتی ژن انگل حاصل شده است، این لنفوسیت ها به عنوان لنفوسیت های خاطره ای مرکزی و کارگزار اختصاصی لیشمانیا معرفی می شوند و به نظر می رسد در محافظت علیه لیشمانیوز در افراد بهبود یافته هر دو نوع لنفوسیت Tcm و  Temهمراه با یکدیگر نقش دارند.

زمینه و هدف: آنژیوژنز نقش مهمی در رشد تومورها ایفا می کند. شواهد موجود نقش احتمالی این پدیده را در بروز خصوصیات تهاجمی و نیز متاستاز تومورها نشان می دهند. کارسینوم سلول های بازال (BCC) و کارسینوم سلول های سنگفرشی (SCC) پوست علی رغم منشا مشابه، رفتار متفاوتی در زمینه تهاجم و متاستاز دارند. مطالعه حاضر نقش احتمالی فرآیند آنژیوژنز را در زمینه بروز رفتار تهاجمی تومورهای BCC پوست در انواع مختلف این تومور بررسی کرد.روش اجرا: 50 نمونه BCC با رنگ آمیزی H&E و ایمونوهیستوشیمی با استفاده از آنتی بادی های منوکلونال CD31 و CD34 رنگ آمیزی شدند و میانگین و انحراف معیار دانسیته میکروواسکولر (MVD) بر طبق یک متد یکسان در استروما و بدنه انواع BCC شامل ندولر، میکروندولر، سطحی و اسکلروزینگ اندازه گیری شد. برای مقایسه میانگین دانسیته عروقی نمونه ها از آزمون های Mann - whitney،Kruskal - wallis  استفاده شد.یافته ها: میانگین MVD بدنه در انواع مهاجم BCC (اسکلروزینگ و میکروندولر)2.09  ±1.77 و در انواع غیر مهاجم (انواع ندولر و سطحی) 1.27± 0.79 در بررسی با مارکر CD31 بود و این دو گروه با یکدیگر اختلاف معنی داری داشتند. میانگین بدنه تومور در انواع مهاجم 1.80± 1.03 و در انواع غیر مهاجم 1.13±0.70 در بررسی با مارکر CD34 بود و این دو گروه نیز با یکدیگر اختلاف معنی داری داشتند. میانگین MVD در استرومای انواع مهاجم بی سی سی 3.73±11.65 و در انواع غیر مهاجم 3.69±10.70 برحسب مارکر CD31 بود و این دو گروه با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشتند.میانگین MVD استرومای انواع مهاجم BCC 3.68±11.24 و در انواع غیر مهاجم 3.64±11.00 بر حسب مارکر CD34 بود و این دو گروه نیز با یکدیگر اختلاف معنی دار نداشتند.نتیجه گیری: دانسیته میکروواسکولر با خاصیت تهاجمی و متاستاز در تومورها مرتبط می باشد و عروق بدنه تومور نقش مهم تری در این زمینه ایفا می کنند.

زمینه و هدف: به وجود مو های ترمینال در نواحی حساس به آندروژن در بدن خانم ها هیرسوتیسم گفته می شود. هیرسوتیسم یک مشکل بالینی شایع در خانم ها می باشد و در %5 تا %10 خانم های در سنین باروری دیده می شود. هدف از این مطالعه بررسی اتیولوژی هیرسوتیسم و یافته های بالینی همراه با آن در خانم های غیر یائسه می باشد.روش اجرا: در این مطالعه که به روش مقطعی انجام شد، 200 خانم مبتلا به هیرسوتیسم که از اول اردیبهشت 1387 اول اردیبهشت 1389 به درمانگاه پوست مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. پس از شرح حال دقیق و معاینه فیزیکی، سونوگرافی لگنی جهت بررسی تخمدان ها و بررسی های آزمایشگاهی شامل تستوسترون توتال خون، پرولاکتین، دی هیدرواپی آندروسترون سولفات و 17 ـ هیدروکسی پروژسترون صبحگاهی در همه بیماران و آزمایش TSH در 10 بیمار انجام شد. یافته ها: شایع ترین علت هیرسوتیسم در مطالعه ما سندرم تخمدان پلی کیستیک (%54.5 موارد) و به دنبال آن هیرسوتیسم ایدیوپاتیک (%40 موارد) بودند. سایر علل هیرسوتیسم شامل پرولاکتینوما (%2)، هیپوتیروئیدیسم (1%) و مصرف دارو (2.5%) بودند. ازنظر شدت 109 بیمار (54.5%) هیرسوتیسم خفیف، 85 بیمار (42.5%) هیرسوتیسم متوسط و 6 بیمار (3%) هیرسوتیسم شدید داشتند. در 105 بیمار (52.5%) سابقه فامیلی مثبت از هیرسوتیسم وجود داشت. یافته های بالینی همراه با هیرسوتیسم شامل آکنه (52.5%)، اختلال در عادت ماهیانه (35%)، آلوپسی آندروژنتیک (15%)، آکانتوزیس نگریکانس (7.5%) و چاقی (37.5%) بود.نتیجه گیری: سندرم تخمدان پلی کیستیک و هیرسوتیسم ایدیوپاتیک علل اصلی هیرسوتیسم در خانم های غیریائسه می باشند. در اکثر موارد می توان با شرح حال دقیق و معاینه فیزیکی علت هیرسوتیسم را تشخیص داد.

زمینه و هدف: حاملگی بر تمام اندام های بدن زنان باردار از جمله پوست اثر می گذارد. بعضی از این تغییرات فیزیولوژیک هستند در حالی که بعضی دیگر از جمله درماتوز حاملگی پاتولوژیک هستند. هدف این مطالعه بررسی تغییرات طبیعی پوست طی دوران بارداری در خانم های بستری در بخش پس از زایمان بیمارستان شبیه خوانی کاشان است. روش اجرا: در این مطالعه توصیفی 180 مادر بستری در بخش پس از زایمان مورد بررسی قرار گرفتند. معیارهای خروج از مطالعه شامل اتباع خارجی، چند قلویی، سن حاملگی زیر 20 هفته بود. ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه بود. پرسشگران آموزش دیده با حضور بر بالین بیماران قبل از ترخیص، پرسش نامه ها را تکمیل کردند و یافته ها در قالب جداول فراوانی ارایه شد.یافته ها: بانوان مورد مطالعه اکثرا در گروه سنی 20 - 29 سال (63.9%) و در سن حاملگی 36 هفته و بیشتر قرار داشتند. افزایش شدت آکنه در 26.7%، ملاسما در 33.9%، استریا در 82.3%، ادم پلک در 30%، هیرسوتیسم در ناحیه صورت در %17.2 و کاهش شدت آکنه در 1.7% موارد دیده شد.نتیجه گیری: با توجه به شیوع تغییرات پوستی در بارداری، آموزش مراقبت های لازم در مورد تغییرات پوستی به مادران باردار توصیه می شود.

زمینه و هدف: آلوپسی آندروژنتیک شایعترین شکل ریزش موی پیشرونده منتشر و قرینه می باشد که هر دو جنس را مبتلا می کند. الگوی ریزش مو و پاتوفیزیولوژی آن در دو جنس متفاوت می باشد. طبقه بندی های متفاوتی برای ریزش مو در زنان ارایه شده است ازجمله طبقه بندی Ludwig، Hamilton، Chirstmas tree و Early onset hairloss.روش اجرا: این مطالعه یک مطالعه توصیفی است که در سال های 1387 – 1388 در آرایشگاه های شهر اصفهان به انجام رسیده است. جامعه آماری مورد مطالعه شامل تمامی زنان در طیف سنی 20 - 70 سال بود که به این واحد ها مراجعه کرده بودند. روش نمونه گیری در این مطالعه به شیوه تصادفی ساده بود و طی آن تعداد 1800 خانم مراجعه کننده از نظر ریزش مو و دیگر فاکتور ها مورد بررسی قرار گرفتند. داده های مطالعه پس از جمع آوری با کمک نرم افزار SPSS و استفاده از آزمون های T، chi-square تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از 1800 خانم مطالعه شده 39.6% ( 712نفر) دارای ریزش موی آندروژنتیک بوده %60.4 (1088 نفر) فاقد آن بودند. میانگین سن زنان مبتلا به ریزش مو13 ±50.4 سال و میانگین سن زنان غیر مبتلا به ریزش مو 13.2± 31.9 سال بود و طبق آزمون T student میانگین سن این دو گروه تفاوت معنی داری داشت (P<0.001). نتیجه گیری: در مواجهه با خانم های مبتلا به ریزش مو علاوه بر تفحص در مورد علل روتین، باید به بررسی اختلالات تیروئیدی، سطح فریتین سرم و هورمون های آندروژن نیز پرداخته شود.

ماستوسیتوز به صورت شایعی در پوست تظاهر می کند و به همین دلیل غالبا در ابتدا توسط متخصصین پوست تشخیص داده می شود. ظن بالینی زیاد به تشخیص زودرس بیماری کمک می کند. ماستوسیتوز پوستی افزایش ماست سل های پوست بدون بیماری زمینه ای یا ارتشاح التهابی است. در تمام بیماران دارای ضایعات پوستی مشخص باید نمونه برداری پوست با رنگ آمیزی اختصاصی ماست سل ها (تولوئیدین بلو، رایت ـ گیمسا) و آنالیز ایمونوهیستوشیمی تریپتاز انجام شود. هیچ شیوه درمانی برای درمان قطعی و دائم ماستوسیتوز پوستی وجود ندارد و دغدغه اصلی در درمان، کیفیت زندگی بیمار است. اگرچه ماستوسیتوز سیستمیک در بیش از 25 درصد موارد ماستوسیتوز پوستی بالغین رخ می دهد، شواهد اندکی درباره اثر درمان علامتی بر تغییر قابل توجه سیر بیماری وجود دارد. تقریبا تمام بیماران مبتلا به ماستوسیتوز پوستی در طبقه بندی بازیبنی شده ماستوسیتوز در گروه بیماران با سیر آهسته می گنجند و پیش آگهی خوبی دارند. این مقاله به معرفی بهترین توصیه های درمانی بر اساس دیدگاه مبتنی بر شواهد می پردازد.

خال های بافت همبند، نوعی هامارتوم با افزایش کلاژن هستند که میزان الاستین موجود در آنها متغیر است. این مقاله به معرفی پسری 18 ساله با ضایعات ندولر متعدد در ناحیه فوقانی ران می پردازد که پس از انجام بیوپسی برای وی تشخیص کلاژنوما مطرح شد که زیرگونه ای از خال های مادرزادی بافت همبند است.

این مقاله به معرفی بیمار 28 ساله ای با morphea profunda، درگیری عصب حسی ـ حرکتی محیطی، دیابت قندی وابسته به انسولین و هیپوتیروئیدی به عنوان تظاهر ناشایعی از مورفه آی عمقی می پردازد که پس از 4 ماه درمان با پردنیزولون و متوترکسات به صورت قابل توجهی بهبود یافت.تشخیص morphea profunda بر اساس کرایتریاهای بالینی، هیستوپاتولوژیک و درمانی صورت می گیرد و بررسی دقیق مورفه آ فراتر از پاتولوژی موضعی، ضروری است.