اکوفیزیولوژی گیاهان زراعی (علوم کشاورزی)
سال:1396 | دوره:11 | شماره:1 (پیاپی 41) |تعداد مقالات:14

تاثیر عناصر غذایی نیتروژن و فسفر از منابع آلی و شیمیایی بر تغییرات غلظت، جذب و کارآیی آنها در گیاه خرفه طی آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد در سال 1393 بررسی گردید. تیمارهای مختلف کودی شامل 13 تن در هکتار کود مرغی (T1)، 14.4 تن در هکتار کود مرغی (T2)، 39 تن در هکتار کود گاوی (T3)، 16.8 تن در هکتار کود گاوی+ 150 کیلوگرم در هکتار اوره (T4)، چهار سطح کود شیمیایی معادل تیمارهای آلی، 260 + 86 کیلوگرم در هکتار به ترتیب اوره و سوپرفسفات تریپل (T5)، 287 +100کیلوگرم در هکتار به ترتیب اوره و سوپرفسفات تریپل (T6)، 260 + 200کیلوگرم در هکتار به ترتیب اوره و سوپرفسفات تریپل (T7)، 260 +100 کیلوگرم در هکتار به ترتیب اوره و سوپرفسفات تریپل (T8) و شاهد (بدون مصرف کود) (T0) بودند. نتایج نشان داد که ماده خشک گیاه خرفه در تیمار T2 (8345 کیلوگرم بر هکتار) نسبت به سایر تیمارهای کودی به طور معنی‎داری افزایش یافت (P<0.05). کارآیی زراعی نیتروژن تیمار T5 و کارآیی زراعی فسفر تیمار T2 افزایش معنی‎داری در مقایسه با دیگر تیمارهای کودی نشان دادند (P<0.05)، کارآیی بازیافت نیتروژن تیمارهای T5 و T7 اختلاف معنی داری با هم نداشتند. ولی کارآیی بازیافت فسفر T2 با میانگین 52.6 درصد تفاوت معنی‎داری با دیگر تیمارهای کودی نشان داد. کارآیی فیزیولوژیکی نیتروژن تیمار T2 (35.02 کیلوگرم بر کیلوگرم) با تیمار T8 (31.6 کیلوگرم بر کیلوگرم)، و کارآیی فیزیولوژیکی فسفر تیمارهای T1 و T5 اختلاف معنی‎داری با هم نداشتند. به طورکلی، برتری کارآیی فیزیولوژیک نیتروژن و همین‎طور کارآیی زراعی، بازیافت و فیزیولوژیک فسفر در کود مرغی بیان گر نقش اکولوژیکی کاربرد کودهای آلی در تولید گیاه خرفه است که علاوه بر حفظ محیط زیست باعث جلوگیری از هدر روی منابع و تجمع فسفر در خاک های زراعی می شود.

تنش خشکی از عوامل مهم محدود کننده عملکرد دانه گیاهان زراعی در دیمزارها به شمار می رود. به منظور تعیین نقش منابع و تاثیر مقادیر مختلف سلنیوم بر صفات فیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد گندم و جو در شرایط دیم، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال زراعی 1394-1393 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک اجرا شد. عوامل مورد آزمایش شامل منابع سلنیوم در دو سطح سلنات و سلنیت سدیم، مقادیر سلنیوم در سه سطح صفر، 18 و 36 گرم در هکتار و دو گیاه گندم و جو بودند. نتایج نشان داد که تعداد دانه در سنبله گندم با محلول پاشی سلنیت سدیم به مقدار 18 گرم در هکتار نسبت به شاهد 9.4 درصد و تعداد دانه در سنبله جو با مصرف سلنیت سدیم به مقدار 18 و 36 گرم در هکتار نسبت به شاهد به ترتیب 8 و 12 درصد افزایش یافتند. محلول پاشی در دو مرحله با سلنات و سلنیت سدیم محتوای آب نسبی برگ را در گندم و جو افزایش داد. با محلول پاشی 18 گرم در هکتار سلنیوم، عملکرد دانه از 1776.31 کیلوگرم در هکتار در تیمار شاهد به 1889.92 کیلوگرم در هکتار معادل 6.3 درصد افزایش نشان داد ولی با افزایش سلنیوم به میزان 36 گرم در هکتار، عملکرد دانه (1539.62 کیلوگرم در هکتار) نسبت به شاهدکاهش یافت.به طورکلی، نتایج این آزمایش نشان داد که در شرایط دیم، با محلول پاشی 18 گرم در هکتار سلنیوم از منبع سلنات و سلنیت سدیم در مرحله ساقه دهی و ظهور سنبله در گندم و جو عملکرد مطلوب حاصل می شود.

به منظور بررسی تاثیر مصرف کودهای زیستی و شیمیایی بر صفات کمی و کیفی سیب زمینی رقم کایزر، آزمایشی در منطقه دشت لردگان به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 94-1393 انجام شد. کودهای مورد استفاده شامل کودهای شیمیایی نیتروژن و فسفر، هر یک در دو سطح عدم استفاده و مصرف طبق آزمون خاک (نیتروژن، 150 کیلوگرم در هکتار از منبع اوره و برای فسفر مصرف 130 کیلوگرم در هکتار از منبع سوپرفسفات تریپل) و کودهای زیستی ورمی کمپوست، نیتروکسین و فسفات بارور (هر کدام در دو سطح مصرف طبق توصیه کارخانه و عدم مصرف) بودند.نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که به طورکلی کاربرد کودهای زیستی و شیمیایی دارای تاثیر معنی داری بر درصد نشاسته غده، طول بوته، تعداد ساقه اصلی در بوته، شاخص سطح برگ، وزن تر و خشک بوته، قطر بزرگ ترین و کوچک ترین غده، تعداد غده در بوته و عملکرد غده بودند. مقایسه میانگین ها همچنین نشان داد که تیمارهای ترکیبی کودهای زیستی ورمی کمپوست، نیتروکسین و فسفات بارور تاثیر بیشتری بر صفات مورد بررسی داشتند. بیشترین میزان عملکرد غده در تیمارهایی دیده شد که در آنها کودهای زیستی نیتروکسین، فسفات بارور و ورمی کمپوست با یکدیگر ترکیب شده بودند. به طورکلی، نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف کودهای زیستی و شیمیایی بر بسیاری از صفات رشد رویشی، صفات مرتبط با کیفیت و شاخص های فیزیولوژیکی تاثیرگذار است. کاربرد کود شیمیایی نیتروژن به بهبود بیشتر صفات بسیار کمک نمود، درحالی که، مصرف توام کود سوپر فسفات تریپل با کودهای زیستی بی تاثیر بود. حداکثر درصد نشاسته در ماده خشک غده (75.27 درصد)، تعداد ساقه در بوته (6.37 عدد)، قطر بزرگ ترین غده (185.75 میلی متر)، قطر کوچک ترین غده (58.08 میلی متر) و عملکرد غده (33317.50 کیلوگرم در هکتار) در اثر استفاده از کودهای زیستی ورمی کمپوست، نیتروکسین و فسفات بارور، حاصل شد. بیشترین میزان غالب صفات در تیمارهای حاصل از ترکیب کودهای زیستی به دست آمد. چنین به نظر می رسد که کودهای زیستی مورد استفاده، به دلیل اثرگذاری بهتر و بیشتر روی فعالیت های گیاهی، منجر به افزایش صفات مورد برآورد کمی و کیفی در سیب زمینی رقم کایزر شدند.

اثر برخی از سویه های باکتری سودوموناس پوتیدا همراه با سطوح مختلف کود شیمیایی فسفر بر خصوصیات کمی و کیفی علوفه شبدر برسیم طی آزمایشی به صورت فاکتوریل با طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در منطقه فومن استان گیلان به صورت کشت دوم، پس از برداشت برنج، بررسی شد. سطوح کودی شامل سه سطح فسفر (صفر، 75 و 150 کیلوگرم سوپرفسفات تریپل در هکتار) و سویه های باکتری در چهار سطح (سویه های M21، M168 و M5 و بدون تلقیح با باکتری) بودند. نتایج نشان داد که کاربرد کود فسفر منجر به افزایش pH خاک در طول دوره رشد گیاه شد، در حالی که سویه های باکتری pH خاک را تعدیل نمودند.همچنین، تلقیح باکتریایی مقدار پروتئین خام، پروتئین قابل هضم علوفه، فعالیت فسفاتاز اسیدی و قلیایی خاک پیرامون ریشه را در مقایسه با تیمار عدم تلقیح افزایش ولی مقدار الیاف خام علوفه را کاهش داد. عملکرد علوفه تر شبدر، عملکرد پروتئین و مقدار فسفر شاخ و برگ نیز تحت تاثیر برهمکنش سویه های باکتری و کود شمیایی فسفر قرار گرفتند. بیشترین عملکردهای علوفه تر و پروتئین به ترتیب با میانگین های 16136 و 2746 کیلوگرم در هکتار از سویه M5 در سطح 150 کیلوگرم کود فسفات به دست آمدند که نسبت به تیمار عدم تلقیح، عملکردهای علوفه و پروتئین را به ترتیب 49.16 و 1.8 درصد افزایش داد. با توجه به نتایج به دست آمده، کاربرد 150 کیلوگرم کود شیمیایی فسفر در هکتار و تلقیح شبدر با باکتری سویه M5 سودوموناس پوتیدا برای دست یابی به حداکثر عملکرد و کیفیت علوفه آن در نظام کشت دوم در منطقه فومن می تواند موثر باشد.

تاثیر تنش خشکی و محلول پاشی سالیسیلیک اسید و کیتوزان روی گلرنگ طی آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دانشگاه زابل بررسی شد. در این آزمایش سه سطح تنش خشکی شامل آبیاری در زمان تخلیه 25، 50 و 75 درصد آب قابل استفاده خاک به عنوان عامل اصلی و چهار سطح محلول پاشی شامل بدون محلول پاشی (شاهد)، محلول پاشی سالیسیلیک اسید (0.424 گرم در لیتر)، محلول پاشی کیتوزان (5 گرم در لیتر) و تلفیق سالیسیلیک اسید و کیتوزان به عنوان تیمار فرعی در نظر گرفته شدند. تنش آب موجب کاهش عملکرد روغن، فسفر، پتاسیم و کلسیم اندام هوایی شد. عملکرد روغن با افزایش تنش خشکی نسبت به آبیاری کامل 11 درصد کاهش یافت. همچنین، تنش خشکی شدید موجب افزایش میزان سدیم دانه شد ولی بر نیتروژن اندام هوایی، آهن اندام هوایی، شاخص پایداری غشاء و درصد رطوبت نسبی اثر معنی داری نداشت. محلول پاشی سالیسیلیک اسید و کیتوزان موجب افزایش عناصر پرنیاز (نیتروژن، فسفر و پتاسیم) و کم نیاز (کلسیم، سدیم و آهن) گردید. عملکرد روغن دانه تحت تاثیر محلول پاشی قرار نگرفت. به طورکلی، کاربرد تلفیقی کیتوزان و سالیسیلیک اسید روی صفات مورد مطالعه اثر بخش تر بود، لذا می توان مصرف توامان این دو ماده را به صورت محلول پاشی به منظور توسعه کشت گلرنگ در منطقه سیستان مد نظر قرار داد.

تاثیر هیومیک اسید بر فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت در کرچک با اجرای آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در سال 1394 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج بررسی شد.فاکتورهای آزمایش شامل تیمارهای آبیاری با 3 سطح شامل آبیاری در 80درصد ظرفیت زراعی (S1) (نرمال)، آبیاری در 65 درصد ظرفیت زراعی (S2) (تنش ملایم) و آبیاری در 50 درصد ظرفیت زراعی (S3) (تنش شدید) در کرت اصلی و هیومیک اسید در 4 سطح (عدم محلول پاشی، 1، 2 و 3 بار محلول پاشی) در کرت فرعی در نظر گرفته شدند. در این بررسی عملکرد دانه، وزن صد دانه، تعداد کپسول در بوته و آنزیم های آنتی اکسیدانت مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که اثر محلول پاشی هیومیک اسید بر وزن صد دانه و میزان آنزیم های آنتی اکسیدانت در سطح 1% معنی دار بوده و مقایسه میانگین ها حاکی از این بود که محلول پاشی هیومیک اسید می تواند اثر کمبود آب را تا حدودی جبران کند به طوری که میزان سوپر اکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و کاتالاز در شرایط سه بار محلول پاشی به ترتیب در S2، 38.8، 34.75 و 37.88 و در S3، 26.63، 41.15 و 43.14 درصد نسبت به عدم محلول پاشی با هیومیک اسید افزایش یافتند. در مجموع، می توان گفت هیومیک اسید به دلیل اثرات مختلف فیزیولوژیکی علاوه بر افزایش عملکرد کرچک، می تواند در جهت کاهش اثرات تنش کمبود آب نقش موثری ایفا نماید، به طوری که افزایش میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت تحت تاثیر این ترکیب می تواند یک راهکار در مناطق خشک به حساب آمده و کاهش عملکرد را تا حدودی جبران کند.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف شوری بر برخی صفات فیزیولوژیک (محتوای کلروفیل، پرولین، قندهای محلول، نشت یونی، عناصر سدیم و پتاسیم) و صفات رشدی مرزه آزمایشی به صورت طرح فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی با چهار سطح شوری (شاهد، 50، 100 و 150 میلی مولار نمک کلرید سدیم) و دو کلون بومی مرزه (تبریز و همدان) در سه تکرار انجام شد. نتایج نشان دهنده وجود اثرات متقابل معنی دار کلون و شوری بر محتوای کلروفیل a بود. بیشترین میزان کلروفیل a در هر دو کلون در تیمار شاهد مشاهده شد. وزن خشک ریشه، محتوای یون پتاسیم و سدیم، نسبت یون پتاسیم به سدیم، محتوای قند محلول و نشت یونی نمونه ها تحت تاثیر سطوح شوری قرار گرفتند. بیشترین میزان وزن خشک ساقه و برگ، محتوای اسانس، پرولین و کلروفیل b تحت تاثیر هر دوی رقم و سطوح شوری قرار گرفتند.بیشترین میزان وزن خشک برگ، کلروفیل b+a در کلون همدان و بالاترین میزان وزن خشک ساقه، محتوای اسانس و پرولین در کلون تبریز مشاهده شد. بالاترین میزان وزن خشک ریشه، ساقه، برگ، محتوای یون پتاسیم و نسبت K+/Na+ در تیمار شاهد ثبت گردید. بیشترین تجمع یون سدیم در سطح شوری 150 میلی مولار کلرید سدیم مشاهده شد. با افزایش سطح شوری بر میزان پرولین نمونه ها افزوده شد. بالاترین میزان نشت یونی، قند محلول و پرولین نمونه ها در تیمارهای 100 و 150 میلی مولار کلرید سدیم مشاهده شد. با توجه به تغییرات صفات مورد مطالعه به نظر می رسدکه سطوح شوری در هر دو کلون مورد مطالعه شاخص های رشدی و فیزیولوژیکی گیاه را متاثر نمود. لذا، چنین به نظر می رسد برای حصول به عملکرد و شاخص های فیزیولوژیکی پسندیده در این گیاه باید از کاشت این گیاه در محیط های شور اجتناب نموده و یا از کلون های متحمل به شوری استفاده کرد.

اثر تنش آبی و مصرف مقادیر مختلف زئولیت بر برخی صفات گندم با اجرای آزمایشی در سال زراعی 1390-1389به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی گردید. تنش آبی در چهار سطح شامل آبیاری بر اساس نیاز آبی گیاه (شاهد)، آبیاری به میزان 85 درصد، آبیاری به میزان70 درصد، آبیاری به میزان 55درصد نیاز آبی و مقادیر زئولیت در چهار سطح شامل عدم مصرف زئولیت (شاهد)، مصرف زئولیت به مقدار سه تن، شش تن و نه تن در هکتار در نظر گرفته شدند. در این بررسی، صفاتی نظیر طول پدانکل و ریشک، تعداد سنبله در مترمربع، عملکرد دانه، هدایت الکتریکی در دماهای 50 و 60 درجه سلسیوس اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که اثر متقابل تیمار تنش آبی و سطوح مصرف زئولیت بر صفات تعداد سنبله در متر مربع، عملکرد دانه، هدایت الکتریکی معنی دار بودند. مقایسه میانگین ها نشان داد که اثرات متقابل کمترین مقدار هدایت الکتریکی ناشی از تخریب غشای سلولی توسط تیمار آب 50 و 60 درجه سلسیوس با میانگین 447 و 476 میکروزیمنس بر سانتی متر مربوط به تیمار تنش آبیاری شاهد + مصرف 9 تن در هکتار زئولیت بود. همچنین، در بین سطوح مختلف مصرف زئولیت، میانگین کاهش عملکرد دانه ناشی از تیمار عدم مصرف زئولیت، معادل 16.79 درصد نسبت به تیمار مصرف نه تن در هکتار زئولیت بود. به طوری که، مصرف نه تن در هکتار زئولیت با میانگین 4901 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را به خود اختصاص داشت.

تری بنورون متیل از علف کش های رایج برای کنترل علف های هرز پهن برگ در مزارع گندم می باشد. در این آزمایش واکنش علف های هرز مشکوک به مقاومت مزارع گندم، 38 مزرعه از استان کرمانشاه در سال1392-1391 مورد بررسی قرار گرفت. بذور خردل وحشی مشکوک به مقاومت از مزارع جمع آوری و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار مورد آزمایش قرار گرفتند. در جهت تشخیص سریع بروز مقاومت جمعیت ها با مصرف دز تفکیک کننده علف کش تری بنورون متیل غربال اولیه شدند. تعیین درجه مقاومت سپس به کمک آزمون زیست سنجی با استفاده از منحنی های دز-پاسخ انجام گردید. برای بررسی مکانیزم مقاومت از روش های مولکولی، به ویژه از کلون ژن ALS با ناقل PJET1.2/blunt استفاده شد. طبق نتایج آزمایش تفکیک دز، 10.4 گرم ماده موثر در هکتار، جمعیت های حساس خردل وحشی را به میزان 90 درصد کنترل کرد. در آزمایش های غربال گری نیز 50 درصد از جمعیت ها به عنوان جمعیت مقاوم شناسایی شدند که بر اساس روش بکی و تاردیف، 57.8 درصد از آنها دارای درجه مقاومت خیلی بالا، 31.5 درصد از آنها به عنوان جمعیت هایی با درجه مقاومت بالا و 10.5 درصد دارای مقاومت کم شناسایی شدند. همچنین، GR50 علف های هرز مقاوم در مقایسه با علف هرز حساس افزایش یافت که بیانگر وجود مقاومت در این استان می باشد، به طوری که برای کنترل جمعیت مقاوم Z15، این مقدار به 1309 گرم ماده موثر در هکتار افزایش یافت. توالی یابی DNA خردل وحشی نیز نشان داد که جهش در موقعیت آلانین 122 با جایگزینی اسید آمینه پرولین سبب بروز مقاومت از نوع جهش مبتنی بر محل هدف شده است.

شناسایی علف های هرز به عنوان اساسی ترین اقدام در مدیریت علف های هرز مزارع محسوب می شود. با اطلاع از وجود علف های هرز خاص در یک منطقه می توان در مورد روش های کنترل آنها تصمیم گرفت.به منظور ارزیابی تنوع گونه ای و شاخص های جمعیتی علف های هرز مزارع دیم نخود پاییزه تعداد 30 مزرعه در چهار شهرستان استان کرمانشاه در سال 1394 مورد بررسی قرار گرفتند. عملیات نمونه برداری بر اساس روش W در بیست نقطه هر مزرعه صورت گرفت. در هر کادر، کلیه علف های هرز شناسایی و به تفکیک جنس و گونه شمارش گردیدند. با استفاده از معادلات موجود تراکم، فراوانی، یکنواختی، شاخص غالبیت، تنوع نسبی و تراکم نسبی هرگونه محاسبه شد ند. تعداد 44 گونه علف هرز متعلق به 22 تیره مختلف گیاهی شناسایی گردیدند که تیره های کاسنی (Asteraceae) با 18 درصد، لگومینوز (Fabaceae) با 13 درصد، شب بو (Brassicaceae) با 11 درصد و گرامینه (Poaceae) با 9 درصد بیشترین تعداد گونه علف هرز را به خود اختصاص دادند. از این تعداد، حدود 89 درصد آنها را علف های هرز دولپه ای و 11 درصد آنها را تک لپه ای ها تشکیل می دهند. پهن برگ های مزارع دیم نخود پاییزه در شهرستان روانسر به ترتیب غالبیت شامل کاسنی (L. Cichorium intybus)، پیچک صحرایی (L. Convolvulus arvensis)، جغجغک (Fish.exDc.jaub.&Spach Vaccaria pyramidata) و بی تیراخ (Dandy Galium tricornatum) بودند. در شهرستان کرمانشاه علف های هرز پیچک صحرایی، کاسنی، بی تیراخ) و شنگ (Tragopogon major DC.) و در شهرستان دالاهو، کاسنی، بی تیراخ، جغجغک و شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra L. var. glabra) به ترتیب دارای غالبیت بودند. در شهرستان اسلام آباد غرب این گونه ها شامل، کاسنی، پیچک صحرایی، خردل وحشی (L. Sinapis arvensis) و شنگ می باشند. بیش ترین میزان غالبیت درشهرستان های روانسر، کاسنی (149.94)، کرمانشاه، پیچک صحرایی (92.48)، دالاهو، کاسنی (145.24) و اسلام آباد غرب، کاسنی (116.8) مشاهده شد. در مجموع نتایج نشان می دهد که گونه های علف های هرز پهن برگ و باریک برگ در مزارع دیم نخود را می توان با یک برنامه جامع مدیریتی کنترل نمود.

مدیریت تلفیقی علف های هرز کلزا (رقم هایولا 401) با اجرای آزمایشی در سال94-1393 در شهرستان کهگیلویه واقع در استان کهگیلویه و بویراحمد بررسی گردید. این آزمایش به صورت کرت های خرد شده نواری در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا درآمد که در آن نحوه خاک ورزی با 3 سطح شامل (خاک ورزی مرسوم یعنی انجام شخم توسط گاوآهن برگردان دار + دو بار دیسک عمود برهم + لولر +بذرکار، خاک ورزی کاهش یافته با استفاده از گاوآهن قلمی یا چیزل و دیسک زنی، و بدون خاک ورزی یعنی کاشت مستقیم بذور کلزا در بقایای ذرت با بذرکار) و مصرف علف کش در 5 سطح شامل مصرف علف کش های تریفلورالین (1200 گرم ماده موثر در هکتار، 48 EC درصد)، کوئین مراک + متازاکلر (1040 گرم ماده موثر در هکتار، 41.6 SC درصد)، کلوپیرالید (180 گرم ماده موثره در هکتار، 30 SL درصد) +ستوکسی دیم (375 گرم ماده موثره در هکتار، 12.5 EC درصد)، کلوپیرالید (180 گرم ماده موثره در هکتار) + هالوکسی فپ آر – متیل استر (81 گرم ماده موثره در هکتار) و تیمار شاهد (آلوده و وجین دستی) در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که بیشترین درصد کاهش تراکم علف های هرز (به میزان 76.84 درصد) و بیشترین درصد کاهش وزن خشک (68.08 درصد) در سیستم خاک ورزی کاهشی و استفاده از کوئین مراک + متازاکلر بودند. همچنین، صفات ارتفاع بوته، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، متوسط تعداد خورجین در بوته، متوسط دانه در خورجین، وزن هزار دانه، عملکرد دانه تحت تاثیر تیمارهای اعمال شده قرار گرفتند، به طوری که، بیشترین عملکرد مربوط به تیمار کوئین مراک +متازاکلر در سیستم کم خاک ورزی به میزان 3226 کیلوگرم در هکتار به دست آمدند. با در نظر گرفتن کنترل مطلوب علف های هرز و حصول عملکرد بالا، تیمار تلفیقی سیستم کم خاک ورزی به همراه استفاده از کوئین مراک + متازاکلر به عنوان بهترین و موثرترین تیمار معرفی می گردد. همچنین، تیمار کلوپیرالید+ هالوکسی فپ آر – متیل استر در سیستم بدون خاک ورزی که در آن کمترین میزان عملکرد (467 کیلوگرم در هکتار) حاصل شد، به عنوان ضعیف ترین تیمار شناخته شد.

تاثیر غلظت های کاهش یافته علف کش تریفلورالین در کنترل سلمه تره و تاج خروس ریشه قرمز در مزارع سیب زمینی طی آزمایش مزرعه ای، در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی آلاروق اردبیل در سال 1392 به صورت بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و روی رقم آگریا (رقم مرسوم منطقه) اجرا شد. آزمایش شامل علف ‎کش تریفلورالین در غلظت های 0.125، 0.25، 0.5، 1، 2 و 4 لیتر ماده موثره در هکتار بود، همچنین دو تیمار بدون وجین علف های هرز و وجین کامل علف های هرز به عنوان شاهد در نظر گرفته شدند. نمونه برداری از علف های هرز در دو مرحله، قبل از گلدهی و بعد از گلدهی سیب زمینی، به عمل آمد. نتایج تجزیه های آماری نشان داد که غلظت های مختلف علف کش تریفلورالین تاثیر معنی داری بر درصد کاهش تراکم های سلمه تره و تاج خروس ریشه قرمز داشتند. بالاترین درصد کاهش تراکم کل علف های هرز در مرحله قبل از گلدهی و بعد از گلدهی به ترتیب با استفاده از غلظت 4 لیتر ماده موثره در هکتار علف کش تریفلورالین به دست آمد که به ترتیب باعث کاهش 91.94 و 90.43 درصدی تراکم کل علف های هرز گردیدند. کاربرد غلظت 4 لیتر ماده موثره در هکتار تریفلورالین در مرحله قبل از گلدهی و بعد از گلدهی به ترتیب باعث کاهش 87.13 و 86.04 درصدی تراکم سلمه تره شد. کاربرد غلظت 4 لیتر ماده موثره در هکتار تریفلورالین باعث کاهش بیش از 90 درصدی تراکم تاج خروس ریشه قرمز در هر دو مرحله مورد مطالعه گردید. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که غلظت های مختلف علف کش تریفلورالین تاثیر معنی داری بر متوسط وزن غده، وزن غده در بوته و عملکرد غده سیب زمینی داشت. بالاترین متوسط وزن غده، وزن غده در بوته و عملکرد غده سیب زمینی بعد از تیمار وجین کامل علف های هرز، در تیمار 2 لیتر ماده موثره در هکتار تریفلورالین می باشد که با غلظت 4 لیتر ماده موثره در هکتار در یک گروه آماری قرار داشت. به طورکلی، کاربرد غلظت های 2 و 4 لیتر ماده موثره در هکتار تریفلورالین به ترتیب باعث افزایش 51.85 و 50.74 درصدی عملکرد غده گردید.

به منظور تعیین دوره بحرانی تداخل علف های هرز با برنج، آزمایشی در سال 1393 در شهرستان های آمل و محمودآباد استان مازندران به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 12 تیمار و در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل شش دوره تداخل علف های هرز در فاصله زمانی 10، 20، 30، 40 و50 روز پس از نشاءکاری برنج و سپس کنترل علف های هرز در ادامه فصل رشد، به علاوه یک تیمار تداخل تمام فصل، سری دوم شامل شش تیمار کنترل علف های هرز در فاصله زمانی 10، 20، 30، 40و50 روز پس از نشاءکاری برنج و سپس تداخل علف های هرز در ادامه فصل رشد، به علاوه یک تیمار کنترل تمام فصل بودند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس تفاوت بسیار معنی داری را برای عملکرد دانه برنج درتیمارهای کنترل و تداخل در بین مکان ها و تیمارهای مختلف نشان داد. تداخل و کنترل علف های هرز در دو منطقه اثر بسیار معنی داری بر عملکرد دانه، تعداد دانه در خوشه و وزن هزار دانه به استثنای تعداد خوشه و عملکرد بیولوژیک داشتند. بالاترین عملکرد دانه از تیمار کنترل تمام فصل با میانگین عملکرد دانه 3010.83 و کمترین میزان آن از تیمار تداخل در تمام فصل با میانگین 2075 کیلوگرم در هکتار به دست آمدند. تیمار تداخل کامل نسبت به شاهد در عملکرد دانه به میزان 31.08 درصد، در تعداد خوشه 8.33 درصد و در تعداد دانه در خوشه 10.26 درصد حاصل شدند. دوره بحرانی کنترل علف های هرز بر مبنای مقادیر پنج و ده درصد افت مجاز عملکرد و از طریق برازش توابع غیرخطی رگرسیونی گامپرتز و لجستیک به داده های مربوطه به عملکرد نسبی، به ترتیب در تیمارهای عاری و آلوده به علف های هرز تعیین شد. نتایج نشان داد دوره بحرانی کنترل علف های هرز در محمود آباد با احتساب ده و پنج درصد افت مجاز عملکرد، به ترتیب در روزهای 22 تا 59 و 27 تا 36 روز بین مراحل ابتدا تا انتهای پنجه زنی بود. نقطه بحرانی در این منطقه 32 روز پس از نشاکاری تعیین گردید. در مزرعه آمل نیز دوره بحرانی با احتساب ده و پنج درصد افت مجاز عملکرد به ترتیب در روزهای 15 تا 54 و 20 تا 37 روز بین مراحل ابتدا تا انتهای پنجه زنی بودند. نقطه بحرانی در این منطقه 25 روز پس از نشاکاری بود. بنابراین، دوره بحرانی کنترل علف های هرز در آمل نسبت به محمودآباد زودتر شروع شده و دامنه آن نیز طولانی تر بود.

به منظور بررسی امکان کاربرد علف کش در مزارع برنج (رقم بومی هاشمی) تلقیح شده با باکتری ازتوباکتر کروکوکوم، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در رشت در سال 1393 انجام شد.فاکتورهای آزمایش شامل کاربرد باکتری ازتوباکتر کروکوکوم در دو سطح (تلقیح و عدم تلقیح) و روش های مختلف کنترل علف های هرز در شش سطح (کاربرد علف کش پرتیلاکلر +یک بار وجین تکمیلی، کاربرد علف کش بن سولفورون متیل + یک بار وجین تکمیلی، کاربرد مخلوط علف کش پرتیلاکلر و بن سولفورون متیل + یک بار وجین تکمیلی، وجین کامل+ عدم مصرف علف کش، عدم وجین + عدم مصرف علف کش) بودند.نتایج نشان داد کاربرد ازتوباکتر کروکوکوم سبب افزایش معنی دار عملکرد شلتوک به میزان 16 درصد گردید. عدم کنترل علف های هرز نیز منجر به کاهش معنی دار عملکرد شلتوک نسبت به تیمارهای وجین دستی و شیمیایی شد. معنی دار نبودن اثر متقابل بین عامل های مورد بررسی بر عملکرد شلتوک و زیست توده برنج نشان داد که کاربرد علف کش های م ورد بررسی در این آزمایش اثر بازدارندگی و یا تحریک کنندگی بر فعالیت ازتوباکتر کروکوکوم در بهبود رشد و عملکرد شلتوک برنج نداشتند. وزن خشک علف های هرز در تیمار وجین دستی، مصرف پرتیلاکلر، بن سولفورون متیل و مخلوط پرتیلاکلر، بن سولفورون متیل در مقایسه با شاهد عدم وجین به ترتیب به میزان 88، 91، 92 و 94 درصد کاهش یافت. کاربرد باکتری ازتوباکتر کروکوکوم اثر معنی داری بر وزن خشک علف های هرز نداشت. به طورکلی، نتایج این آزمایش نشان داد که امکان کنترل شیمیایی علف های هرز در مزارع برنج تلقیح شده با ازتوباکتر کروکوکوم وجود دارد.