سابقه و هدف: با توجه به روند استفاده از درمان های ارتودنسی و اهمیت Relapse و نگرانی ها از Relapse متعاقب درمان و خلا اطلاعاتی در جامعه ایرانی و کاستی هایی که در تحقیقات قبلی وجود داشته است و به منظور تعیین میزان شیوع Relapse درمان های ارتودنسی و عوامل مرتبط با آن، این تحقیق روی مراجعین به کلینیک خصوصی در شهر تهران در سال 1388 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش Cross Sectional انجام شد. کلیه بیمارانی که با تشخیص ناهنجاری های مختلف تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته و وضعیت ناهنجاری ها مشخص و کست قبل از درمان و نیز خاتمه درمان وجود داشته و به فراخوان برای بررسی Relapse پاسخ دادند و حداقل 4 سال از درمان آنها گذشته بود مورد مطالعه قرار گرفتند. در فراخوان مجددا کست تهیه و شاخص های irregularity index, arch length, inter canine width, inter premolar width, Canine Width, premolars width, Inter Molar Width در دو فک بالا و پایین مجددا اندازه گیری و اگر هر یک از شاخص ها تغییر کرده بود به عنوان Relapse تلقی شد. و نقش عوامل جنس، سن شروع درمان، روش درمان، طول درمان، نوع اکلوژن، طول مدت استفاده از Retainer و سابقه خانوادگی با بروز Relapse تعیین گردید و با آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: از تعداد 200 نفر که واجد شرایط بود 52 نفر (26 درصد) به فراخوان پاسخ دادند و مورد بررسی قرار گرفتند. میزان Relapse در 61.5 درصد و بدون توجه به شاخص Irregularity Index3/42 درصد بود.مهمترین شاخص Relapse مربوط به Maxillary Irregularity Index به میزان 37 درصد و بعد Irregularity Index Mandibular به میزان 17 درصد و کمترین مربوط به Mandibular Arch length به میزان 2 درصد بود و میزان Relapse با طول درمان کمتر از 24 ماه به طور معنی داری افزایش می یافت (p<0.0001).نتیجه گیری: به هر حال میزان Relapse با و بدون Irregularity Index بالا، جای نگرانی دارد با توجه به تبعات شناخته شده آن مطالعه برای اتیولوژی و متعاقب آن اقدامات پیشگیرانه برای کاهش Relapse را توصیه می نماییم.