مجله پرستاری و مامایی
سال:1396 | دوره:15 | شماره:3 (پی در پی 92) |تعداد مقالات:9

پیش زمینه و هدف: اتخاذ تصمیمات مناسب و اعمال مداخلات درمانی در مدیریت تروما یکی از مهم ترین مفاهیم در اورژانس پیش بیمارستانی به شمار می رود. لذا مطالعه حاضر باهدف بررسی ماهیت مداخلات درمانی اعمال شده توسط پرسنل اورژانس پیش بیمارستانی در بیماران ترومایی شهر تبریز انجام گردید.مواد و روش کار: در این پژوهش توصیفی تمامی پرونده های مصدومان ترومایی تماس گیرنده با اورژانس پیش بیمارستانی تبریز در سال 1393 که منجر به اعزام اورژانسی گردیده، موردبررسی قرار گرفت. برای دسترسی به اهداف پژوهش از چک لیست مشتمل بر مشخصات بیمار، مکانیسم آسیب، نوع تروما، سطح هوشیاری، مداخلات درمانی، مشاوره با پزشک و هماهنگی با بیمارستان پذیرش دهنده استفاده شد. داده های جمع آوری شده پس از واردکردن در نسخه 16 نرم افزار SPSS با استفاده از آمار توصیفی تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: از مجموع کل 37002 ماموریت ثبت شده در طول یک سال در اورژانس، 5614 مورد مربوط به مصدومان ترومایی بود. شایع ترین عامل ترومای بیماران حوادث ترافیکی (72.9 درصد) بوده و ترومای غیر نافذ (85.6 درصد) بیشترین نوع تروما بود. علی رغم اینکه 46.92 درصد تروماها، مربوط به ترومای سر و گردن و مولتی تروما بود، تنها در 5.11 درصد از مصدومان از کلار گردن استفاده شده بود. 93 درصد از ماموریت های اورژانس در بیماران ترومایی منجر به انتقال بیمار به بیمارستان ها شده است که در 99.43 درصد از این موارد، بین اورژانس پیش بیمارستانی و اورژانس بیمارستان پذیرش دهنده، هماهنگی به عمل نیامده بود.بحث و نتیجه گیری: نتایج مشخص نمود در شهر تبریز علی رغم درصد بالای مولتی تروما و ترومای سر و گردن، تنها در تعداد کمی از مصدومان از کلار گردن و تخته پشتی استفاده شده که نیاز به بررسی، برنامه ریزی و برگزاری برنامه های آموزشی مدیریت تروما برای پرسنل را دارد. همچنین در رابطه با هماهنگی خیلی کم با پزشک مشاور مرکز پیام و بیمارستان های پذیرش دهنده، به نظر می رسد که نیاز به برنامه ریزی و اصلاح فرآیندها دارد.

پیش زمینه و هدف: یبوست از عوارض شایع دستگاه گوارش است که تاثیر قابل توجهی بر سلامت و کیفیت زندگی افراد دارد. یکی از مداخلات پیشنهادی غیر دارویی استفاده از گرما درمانی می باشد. مطالعه حاضر نیز باهدف بررسی تاثیر گرمادرمانی موضعی روی عملکرد دفع روده ای در بیماران تحت تغذیه با سوند بینی- معده ای انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش یک کار آزمایی بالینی دو سو کور است. 64 بیمار تحت تغذیه با سوند بینی-معده ای با تخصیص تصادفی در دو گروه شاهد و آزمون موردبررسی قرار گرفتند. بیماران در گروه آزمون گرما درمانی موضعی از طریق هات پک استاندارد با درجه 50 درجه سانتی گراد بر روی شکم دریافت کردند. در گروه شاهد دمای هات پک برابر با دمای محیط بود. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم ثبت اطلاعات دموگرافیک و فرم ثبت عملکرد گوارش بود. داده ها با استفاده از نرم افزار 20 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: عملکرد دفع روده ای در گروه آزمون قبل و بعد مداخله ازنظر آماری تفاوت معنی داری داشت (P<0.05)، اما در گروه شاهد در وضعیت دفع روده ای در مراحل مختلف تفاوت معنی داری مشاهده نشد.بحث و نتیجه گیری: گرما درمانی موضعی باعث بهبود عملکرد دفع روده ای و کاهش یبوست در بیماران تحت تغذیه از راه سوند بینی- معده ای شده و کاربرد آن هم زمان با مطالعات تکمیلی پیشنهاد می شود.

پیش زمینه و هدف: ارزیابی و مدیریت درد در بیماران تحت تهویه مکانیکی می تواند یک چالش بزرگ برای پرستاران بخش مراقبت ویژه باشد. مقیاس رفتاری درد یا BPS، ابزاری است که با استفاده از تغییر شاخص های رفتاری به ارزیابی درد در این بیماران می پردازد. هدف از انجام این مطالعه ترجمه و تعیین ویژگی های روان سنجی BPS می باشد. مواد و روش ها: درد با استفاده از BPS توسط دو ارزیاب در 6 زمان قبل، حین و بعد از دو اقدام دردناک و غیردردناک در 60 بیمار بستری در بخش های مراقبت ویژه داخلی، جراحی بررسی شد. در آزمون مجدد 33 بیمار در فاصله 12-8 ساعت بعد مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: ضریب آلفا کرونباخ 0.749 و ضریب همبستگی بین دو ارزیاب در زمان های مختلف (r=0.78-0.94) به دست آمد. ضریب همبستگی بین آزمون و آزمون مجدد نیز (r=0.52-0.78) به دست آمد. اختلاف معنی دار در نمره درد حین اقدام دردناک و غیردردناک (p<0.001) و وجود نمره درد بالاتر در افرادی که درد را تایید می کردند (p<0.001) به ترتیب نشان دهنده روایی افتراقی و روایی ملاکی خوب برای BPS می باشد.بحث و نتیج ه گیری: نسخه ایرانی BPS از ویژگی های روان سنجی خوب و قابل اعتمادی برای بررسی درد در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه داخلی و جراحی که توانایی برقراری ارتباط ندارند، برخوردار می باشد.

پیش زمینه و هدف: با توجه به پیشرفت بیماری های مزمن ازجمله نارسایی مزمن کلیه و پیدایش مشکلات جسمی و روانی که برای آن ها در طی دوره بیماری و فرآیند درمان پیش می آید، نیاز به یک فرد برای مراقبت از این بیماران وجود دارد. فرد مراقب که معمولا از اعضای خانواده بیمار می باشد در روند مراقبت ممکن است با مشکلات زیادی روبه رو شده که درنهایت موجب فرسودگی در آن ها می شود. این مطالعه باهدف تعیین تاثیر بحث گروهی مراقبت محور بر فرسودگی مراقبین از بیماران تحت همودیالیز طراحی و اجرا شد.مواد و روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی با روش نمونه گیری تصادفی بوده که بر روی 70 نفر از مراقبین بیماران تحت همودیالیز مراجعه کننده به مراکز آموزشی درمانی ارومیه در سال 1394 اجرا شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه فرسودگی مراقبین زاریت بود که در ابتدا به صورت پیش آزمون توسط نمونه ها تکمیل شد. سپس نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه بحث گروهی و گروه کنترل قرار گرفتند. 2 هفته پس از اتمام برگزاری 6 جلسه بحث گروهی، پرسشنامه فرسودگی مراقبین زاریت مجددا تکمیل و داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS و به کمک آزمون های تی مستقل و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج این مطالعه بیانگر آن بود بین دو گروه بحث گروهی و گروه کنترل ازنظر میانگین نمرات فرسودگی و ابعاد آن قبل از مداخله هیچ تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت (P>0.05)، اما پس از اجرای مداخله ازنظر میانگین نمرات فرسودگی و ابعاد آن تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مداخله و گروه کنترل مشاهده شد (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان چنین دریافت که برگزاری کلاس های آموزشی به روش بحث گروهی کاهش معنی داری در شدت فرسودگی مراقبین داشته است. لذا پیشنهاد می شود در برنامه ریزی های سیستم درمانی به نقش اعضای خانواده در درمان این بیماران توجه شده و ازاین روش آموزشی نیز بهره گیرند.

پیش زمینه و هدف: سرطان پستان و عوارض جانبی ناشی از شیمی درمانی عملکردهای جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی این بیماران را مختل کرده و تاثیر قابل ملاحظه ای بر کیفیت زندگی آنان دارد. آموزش خودمراقبتی می تواند کیفیت زندگی را در بیماران افزایش دهد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت شیمی درمانی بود.مواد و روش کار: این مطالعه نیمه تجربی روی 64 بیمار مبتلا به سرطان پستان که به تازگی ماستکتومی شده و در جلسه اول شیمی درمانی بودند، انجام شده. نمونه ها به روش تصادفی در گروه آزمون (عدد زوج) و گروه کنترل (عدد فرد) قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها دارای دو قسمت بود: (1) مشخصات دموگرافیک (2) پرسشنامه استاندارد بررسی کیفیت زندگی مبتلایان به سرطان پستان مربوط به مرکز پزشکی ملی و موسسه پژوهش«بک من». پرسش نامه ها یک بار در جلسه اول و سپس بعد از 4 ماه، برای هر دو گروه آزمون و تکمیل گردید. در گروه آزمون آموزش خودمراقبتی به مدت 60 دقیقه برای واحدهای موردپژوهش ارائه و کتابچه های آموزشی به آنان داده شد. آزمون های آماری کای دو، آزمون t، آزمون t زوجی و آزمون دقیق فیشر برای تجزیه و تحلیل داده ها، مورداستفاده قرار گرفت و سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: در گروه آزمون تفاوت آماری معنی داری بین میانگین امتیازات کلی کیفیت زندگی قبل و بعد از مداخله وجود داشت و کاهش یافته بود (P<0.05). در گروه کنترل نیز این چنین بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، آموزش موردنظر در جلسه اول شیمی درمانی، نمی تواند کیفیت زندگی را در زنان مبتلا به سرطان پستان افزایش دهد.

پیش زمینه و هدف: مدیریت خود مراقبتی یکی از مهم ترین عوامل تعیین کننده در پیش آگهی بیماری نارسایی قلبی است که می تواند منجر به بهبود علائم ﺑﻴﻤﺎری، عملکرد و ﻛﺎﻫﺶ مرگ ومیر در این بیماران گردد. مطالعه حاضر باهدف تعیین تاثیر به کارگیری مدل مراقبت پیگیر بر مدیریت خود مراقبتی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی بستری در بیمارستان عباسی میاندوآب انجام پذیرفت.مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 80 نفر از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی بستری در بخش های قلبی به روش نمونه گیری تصادفی به دو گروه 40 نفری آزمون (مدل مراقبت پیگیر) و کنترل (مراقبت معمول) تقسیم شدند. در گروه آزمون، به مدت سه ماه از ابتدای فروردین تا انتهای خردادماه سال 1395 مدل مراقبت پیگیر اجرا و میزان مدیریت خود مراقبتی بیماران نارسایی قلبی دو گروه آزمون و کنترل در زمان های قبل و بعد از مداخله مورد مقایسه قرار گرفت. گردآوری داده ها با استفاده پرسشنامه دوبخشی مشخصات جمعیت شناختی و پرسشنامه اختصاصی شاخص خود مراقبتی بیماران نارسایی قلبی انجام گردید. داده ها با استفاده نسخه 20 نرم افزار SPSS و آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون های کای دو، تی مستقل و تی زوجی) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره مدیریت خود مراقبتی قبل از اجرای مدل مراقبت پیگیر در گروه آزمون 35.52 ± 14.69 و در گروه کنترل 33.00 ± 14.75 بود که ازنظر آماری بین دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P=0.451)، اما پس از اجرای مدل مراقبت پیگیر میانگین نمره مدیریت خود مراقبتی در گروه آزمون (55.38 ± 15.06) نسبت به گروه کنترل (34.50 ± 10.24) به طور معنی داری افزایش یافت (P£0.0001).بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از مطالعه حاضر چنین نتیجه گیری می گردد که اجرای این مدل مراقبتی می تواند به مدیریت موثر خود مراقبتی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی مزمن منجر گردد.

پیش زمینه و هدف: برای کنترل و پیشگیری از عوارض دیابت، پایش گلوکز خون و مراقبت های پرستاری ضروری می باشد. استفاده از روش های غیردارویی مانند ورزش، به علت هزینه سنگین و عوارض ناشی از داروهای شیمیایی، مورد اقبال بسیاری از افراد قرار گرفته است. هدف مطالعه حاضر مقایسه تاثیر ورزش تای چی و پیاده روی بر قند خون ناشتای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود.مواد و روش ها: در این طرح نیمه تجربی سه گروهی که در سال 1395 در تهران انجام شد، صد بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به طور تصادفی به 3 گروه (تای چی، پیاده روی، کنترل) تقسیم شدند. پیاده روی و تای چی برای 30 دقیقه، 3 روز در هفته به مدت 8 هفته انجام شد. قند خون ناشتا یک روز قبل و یک روز بعد از مداخله کنترل شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی، تی زوجی، آنووا، شفه و کای دو در نسخه 16 نرم افزار SPSS در سطح معنی داری کم تر از 0.05 تحلیل شدند.یافته ها: طبق آزمون تی زوجی، تفاوت میانگین قند خون قبل و بعد از مداخله در گروه تای چی همین طور در گروه پیاده روی معنی دار بود (P<0.05). اگرچه قند خون ناشتای بعد از مداخله بین دو گروه پیاده روی و کنترل کاهش بیشتری نسبت به دو گروه تای چی و کنترل داشت اما تفاوت میانگین قند خون ناشتای بعد از مداخله بین دو گروه تای چی و پیاده روی معنی دار نبود (P=0.571). تفاوت میانگین قند خون ناشتای بعد از مداخله بین دو گروه تای چی و کنترل (P=0.001) و بین دو گروه پیاده روی و کنترل معنی دار بود. (P<0.0001).بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، انجام 8 هفته ورزش (تای چی، پیاده روی) بر کاهش سطح قند خون موثر است و لذا انجام هر دو این ورزش ها به بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 توصیه می شود. بااین حال پیاده روی اثر بیشتری بر کاهش قند خون دارد.

پیش زمینه و هدف: افسردگی پس از زایمان یکی از اختلالات ناتوان کننده است که تقریبا در 5 تا 10 درصد مادران اتفاق می افتد و در نیمی از موارد تشخیص داده نمی شود. علائم آن شامل گریه های مداوم، اضطراب و نگرانی، خستگی، بی خوابی، ناراحتی و تحریک پذیری است. هدف ا ین مطالعه تعیین ارتباط بین افسردگی پس از زایمان با ادیپوکین ها و سیتوکین ها می باشد.مواد و روش کار: این پژوهش به روش مروری با بررسی 18 مقاله ی به دست آمده از 52 مقاله ی مربوط به ریسک فاکتورها و ارتباط هورمون های ادیپوکین سیتوکین ها با افسردگی پس از زایمان جستجو شده در منابع کتابخانه ای و اینترنتی معتبر (pubmed, Iran MedexPubmed, Science Direct) و از بازه زمانی 1996 تا 2016 انجام شد.یافته ها: شواهد نشان دهنده ی افزایش مارکرهای سیستم ایمنی و التهابی بیماران افسرده است. ادیپوسیتی با افسردگی مرتبط است. گرلین، لپتین و برخی سیتوکین ها با افسردگی پس از زایمان مرتبط اند. در رابطه با ادیپونکتین بررسی های بیشتر لازم است. گرچه سایر ادیپوکین ها مانند اورکسین، نسفاتین، اپلین و هپسیدین با افسردگی ارتباط دارند، اما مطالعه ای در زمینه ی ارتباط آنها با افسردگی پس از زایمان انجام نشده است.بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه ادیپوکین ها و سیتوکین ها با افسردگی پس از زایمان مرتبط اند، توجه و تحقیقات بیشتری در مورد آنها به عنوان مارکر پیشگویی کننده لازم است.