مجله علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی مشهد
سال:1387 | دوره:4 | شماره:4 (پیاپی 16) |تعداد مقالات:8

مقدمه: سندرم روده تحریک پذیر در 12-4 درصد افراد جامعه ما دیده می شود. از طرفی بیماری سلیاک در مطالعات قبلی در 4 درصد افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر دیده شده است. با توجه به این که غلات حاوی گلوتن از اجزای اصلی غذای ایرانی است، تشخیص سلیاک در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر می تواند تاثیر به سزایی در نحوه درمان آن ها داشته باشد.هدف: هدف از این مطالعه تعیین فراوانی بیماری سلیاک در بیماران با سندرم روده تحریک پذیر بوده است.مواد و روش ها: پژوهش انجام شده یک مطالعه موردی شاهدی آینده نگر بوده است که بر روی 86 بیمار مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر که بر اساس معیارهای Rome II تشخیص داده شده بودند انجام و با گروه شاهد (افرادی که تمایل به چکاپ داشتند) مقایسه شدند. روش تشخیص سلیاک بر اساس روش سرولوژی و اندازه گیری تیتر آنتی گلیادین و آنتی ترانس گلوتامیناز از نوع IgG و IgA بوده است.نتایج: در گروه سندرم روده تحریک پذیر از مجموع 86 بیمار ارزیابی شده، 38 نفر (44.2%) مرد و 48 نفر(55.8%) زن بودند. میانگین سن این بیماران11.7 ±34 سال بوده است. از نظر سن و جنس بین گروه مورد و شاهد اختلاف معنی داری دیده نشد. نفخ، دفع گاز بیش از حد و دفع موکوس شایع ترین علایم سندرم روده تحریک پذیر بود. از علایم خطر 37 درصد از علایم شبانه و 32 درصد از کاهش وزن شاکی بودند. اندازه گیری آنتی گلیادین در 22 نفر (25%) تیتر بالا نشان داد که با گروه شاهد اختلاف آماری واضح داشت (P=0.0001، .(T=4.67 آنتی ترانس گلوتامیناز از نوع IgG در 2 نفر (2.3%) مثبت بود ولی نوع IgA در هیچ مورد مثبت نشد.نتیجه گیری: در بیماران دارای آنتی بادی ضد گلیادین بالا که علایم IBS دارند با توجه به احتمال بیماری سلیاک مخفی یا نهفته، بهتر است بیوبسی روده باریک برای تایید یا رد سلیاک انجام گیرد.

مقدمه: از آن جا که دستگاه عصبی مرکزی در دوران جنینی از اکتودرم مشتق می شود، بیماری های مشترکی بین پوست و دستگاه عصبی مرکزی وجود دارد مانند توبروز اسکلروز و نوروفیبروماتوز که تشخیص آن ها وابسته به جستجو و شناسایی این علایم در ارگان های فوق می باشد.هدف: هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات شایع بالینی و پاراکلینیک بیماران مبتلا به توبروزاسکلروز و نوروفیبروماتوز در بیماران شهر مشهد بوده است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 50 بیمار مبتلا به توبروز اسکلروز یا نوروفیبروماتوز مراجعه کننده به درمانگاه مغز و اعصاب بیمارستان 17 شهریور مشهد مورد مطالعه قرار گرفتند. معاینه دقیق بالینی، سی تی اسکن، ام ار آی و الکتروانسفالوگرافی انجام شد. بعد از قطعی شدن تشخیص علایم بالینی و تصویربرداری همراه با سوابق ارثی، سن، جنس، در پرسش نامه های تهیه شده، ثبت گردید و با نرم افزار SAS و SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: اکثریت بیماران مورد بررسی (80%) مبتلا به نوروفیبروماتوز تیپ یک بودند. نسبت مرد به زن در مبتلایان 1.1 بود. متوسط سن بروز علایم بیماری 5.9±7.8 سال در توبروس اسکلروز و 5.3±11.3 سال در نوروفیبروماتوز نوع یک و در تنها بیمار مبتلا به نوروفیبروماتوز نوع دو، 59 سال بوده است. شایع ترین تظاهر بالینی در گروه مورد مطالعه، ضایعات جلدی بود (88.9% در توبروزاسکلروز و100 % در نوروفیبروماتوز). تشنج و عقب ماندگی ذهنی نیز تظاهرات شایعی در بیماران مبتلا به توبروز اسکلروز بود (به ترتیب 88.9% و 75%). بررسی های پاراکلینیک شامل سی تی اسکن، ام ار آی و الکتروانسفالوگرافی در 50 درصد موارد توبروس اسکلروز و تنها در 8.7 درصد بیماران نوروفیبروماتوز یافته های غیرطبیعی نشان داد که در تشخیص، کمک کننده بودند.نتیجه گیری: بررسی بیماران مبتلا به انواع فاکوماتوز در مطالعه حاضر نشانه های بالینی و فرا بالینی مشابهی در مقایسه با سایر مطالعات در دنیا نشان می دهد.

مقدمه: تشخیص کیست هیداتید ریه توسط روش های تصویربرداری از جمله رادیوگرافی و سی تی اسکن قفسه سینه امکان پذیر می باشد. در مناطق آندمیک در حین جراحی کیست هیداتید در مواردی کشف می شود. که اصلا شباهتی به موارد تیپیک آن ندارد.هدف: تعیین مهم ترین تظاهرات رادیولوژیک کیست هیداتید ریه و تعیین فراوانی موارد آتیپیک آن.مواد و روش ها: تمام بیمارانی که در یک دوره 28 ساله در نهایت توسط جراحی باز تشخیص هیداتیدوز ریه داده شد وارد این مطالعه شدند. رادیوگرافی استاندارد قفسه سینه قبل از جراحی برای تشخیص کیست ریه یا ضایعات ناشناخته انجام شد و توموگرافی کامپیوتری (CT) در صورت رضایت بیمار نیز گرفته شد. یافته های رادیوگرافی به 2 دسته تقسیم شدند. 1- کیست هیداتید تیپیک که تظاهرات تصویری در متون آمده است مثل: کیست دست نخورده، علامت نیلوفر آبی و علامت هلالی 2- کیست هیداتید آتیپیک که شبیه به کیست هیداتید تیپیک توضیح داده شده، نبودند.نتایج: در طول دوره های 28 ساله، 1614 بیمار به عنوان کیست هیداتید ریه تشخیص داده شدند و تحت عمل جراحی قرار گرفتند. شایع ترین شکایت اصلی بیماران، سرفه در 56.5 درصد بود. رادیوگرافی ساده ریه در دو سوم بیماران کیست تیپیک نشان داد. 79 نفر سی تی اسکن استاندارد داشتند. کیست هیداتید آتیپیک در 32 نفر (40.5%) شناسایی شد. هیچ کدام از یافته های بالینی و دموگرافیک در بیماران با کیست هیداتید آتیپیک شایع تر نبود. بیشترین یافته رادیولوژیک وجود حفره با دیواره ضخیم در 9 بیمار (28%) بود. سایر یافته ها به ترتیب شامل: توده جامد در 7 بیمار (21%)، آبسه در 6 بیمار (18%)، تجامد بافتی (Consolidation) در 3 بیمار ((%9، Fungus ball در 3 بیمار (9%)، کلاپس (آتلکتازی) در 2 بیمار Round pneumonia (%6) در 2 بیمار (6%) بود. حفره (کاویته) عمدتا در ریه راست (90%) دیده شد، هم چنین کدورت شبیه توده بیشتر در قسمت تحتانی ریه (100%) وجود داشت.نتیجه گیری: کیست هیداتید با تصویر آتیپیک نسبتا شایع می باشد و پزشکان باید در تشخیص افتراقی تصویر رادیولوژیکی لوکالیزه در پارانشیم ریه همیشه بیماری کیست هیداتید ریه را در نظر داشته باشند.

 مقدمه: میلوپاتی ناشی از ویروس آلوده کننده لنفوسیت T انسانی نوع یک ( HTLV-I) یا پاراپارزی اسپاستیک تروپیکال (HAM/TSP) از جمله تابلوهای بالینی ناشی از HTLV-I می باشد که در بعضی نواحی از جمله شمال شرق ایران آندمیک است.هدف: در طی یک مطالعه مورد- سری علایم و نشانه های عصبی مبتلایان به HAM/TSP که از قبل تشخیص داده شده بودند، بر اساس معاینات عصبی بررسی شدند.مواد و روش ها: سوابق قبلی و خانوادگی بیماران در رابطه با HTLV-I ارزیابی شد و بررسی های پاراکلینیک لازم نیز انجام گردید. معاینه سیستم حسی شامل بررسی حس درد، درک عمقی و ارتعاش در اندام های فوقانی و تحتانی بود. سیستم حرکتی از نظر تونیسیتی بر اساس (Modified Asworth Scale)، قدرت عضلانی بر اساس (Medical Research Council Power Classification) و رفلکس های تاندونی مورد بررسی قرار گرفتند. اختلالات اسفنکتری بر اساس شرح حال بالینی بررسی شد.نتایج: آزمودنی ها شامل 15 بیمار (3 مرد، 12 زن) بودند، متوسط سن بیماران 50.6±16.5 سال بود. متوسط طول مدت زمان علامت دار بودن 4.1±5.6 سال بود. 2 بیمار سابقه خانوادگی عفونت HTLV-I را بیان کردند. اولین علایم عصبی به صورت گزگز و مورمورشدن (53.3%)، ضعف عضلانی (33.3%) و تکرر ادرار (13.3%) بودند. آتروفی عضلانی در هیچ کدام از بیماران دیده نشد. افزایش قرینه تونوسیته در اندام های فوقانی و تحتانی دیده شد که این افزایش در اندام تحتانی برجسته تر بود (.(P=0.02نتیجه گیری: اولین نشانه HAM/TSP می تواند یک مشکل ادراری به ویژه تکرر ادرار باشد، شایع ترین اختلال حسی در بیماران مورد مطالعه، گزگز و مورمور شدن می باشند. پیشنهاد می شود که تمام بیماران، به خصوص افرادی که در معرض ابتلا به عفونت HTLV-I هستند در صورت وجود اختلالات قرینه حسی و حرکتی در هر دو اندام فوقانی و تحتانی و نیز هر گونه شکایت ادراری از نظر HAM/TSP بررسی شوند.

مقدمه: دمانس که عموما در اواخر عمر شروع می شود در غالب اوقات به علت یک ضایعه دژنراتیوی اولیه یا بیماری ساختاری به وجود می آید. علل دمانس شامل عوامل برگشت پذیر و غیر قابل برگشت است. تعیین علل زمینه ساز دمانس درمان و پیش آگهی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد.هدف: هدف از انجام تحقیق، ارزیابی علایم کلینیکی و پاراکلینیکی در بیماران مبتلا به دمانس همراه با تعیین علل آن در جامعه مورد بررسی است.مواد و روش ها: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که بر روی 100 بیمار مبتلا به دمانس مراجعه کننده به بیمارستان 17 شهریور مشهد صورت گرفته است. ابتدا بر طبق معیارهای DSM-IV بیمارانی که در تعریف دمانس قرار می گیرند، مشخص شده، پس از اخذ شرح حال دقیق و معاینه بالینی، اقدامات پاراکلینیکی شامل انسفالوگرافی، سی تی اسکن و ام ار آی و آزمایشات مورد نیاز درخواست می شود. اطلاعات به دست آمده در پرسش نامه هایی که به همین منظور تهیه شده، ثبت گردیده است. تحلیل آماری توسط آزمون های دقیق فیشر، کروسکال والیس و مجذور خی صورت گرفت.نتایج: 36 درصد بیماران زن و 64 درصد مرد بودند. 43 درصد مبتلا به بیماری الزایمر، 40 درصد مبتلا به دمانس عروقی، 9 درصد مبتلا به دمانس بیماری پارکینسون و 8 درصد به سایر انواع دمانس مبتلا بودند. دمانس فرونتوتمپورال در هیچ یک از بیماران مشاهده نشد. ابتلا به پرفشاری خون، دیابت ملیتوس و هایپرلیپیدمی به صورت معنی داری باعث تشدید ابتلا به دمانس عروقی گردید. 100 درصد بیماران دارای سابقه حمله ایسکمیک گذرا و 88 درصد بیماران دارای سابقه حمله عروقی مغزی، مبتلا به دمانس عروقی بودند که کاملا معنی دار بود. از مجموع مبتلایان به دمانس عروقی، 55 درصد به اختلال تعادل و 65 درصد به بی اختیاری ادرار مبتلا بودند که از نظر علمی و آماری نیز معنی دار بود. بر اساس یافته های سی تی اسکن و ام ار آی در 100 درصد مبتلایان به بیماری الزایمر، 47.5 درصد مبتلایان به دمانس عروقی و 88.9 درصد مبتلایان به بیماری پارکینسون آتروفی کورتیکال مشاهده گردید. آتروفی هیپوکامپ در 53.5 درصد مبتلایان به بیماری الزایمر و 15درصد مبتلایان به دمانس عروقی مشاهده شد. در 90 درصد از مبتلایان به دمانس عروقی، کانون های هایپودانس مشاهده گردید که تفاوت آن، از نظر آماری معنی دار است.نتیجه گیری: با توجه به این نکته که در این تحقیق، نتایج حاصل از بررسی تصویربرداری عصبی به وسیله سی تی اسکن و ام ار آی به طور مشخصی با نوع دمانس هم خوانی داشتند، به نظر می رسد می توان از این 2 تکنیک جهت تشخیص زود هنگام دمانس که موجب افزایش کیفیت و کمیت زندگی بیماران دمانسی می شود، استفاده نمود. با توجه به شیوع نسبی دمانس عروقی در بیماران ما به نظر می رسد عدم کنترل دقیق عامل خطر، از جمله پر فشاری خون، دیابت ملیتوس و هایپرلیپیدمی می تواند علت این فراوانی باشد که کنترل بهتر می تواند کمک کننده باشد.

مقدمه: بروز نارسایی مزمن مرحله آخر کلیه در جوامع مختلف تحت تاثیر عوامل متعدد سن، جنس، نژاد و اختصاصات جغرافیایی تغییرات واضح می یابد، وضعیت اقتصادی و اجتماعی پایین همراه با بروز بیماری های مزمن متعدد و فراوان است، اما شواهد دقیقی برای بیماری های کلیوی در دست نیست.هدف: این مطالعه جهت تعیین ارتباط بین سطح درآمد و تحصیلات خانوادگی کودکان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه با علل بروز آن انجام شد.مواد و روش ها: اطلاعات کلیه کودکان تحت دیالیز مزمن مشهد (62 نفر) توسط پرسش نامه کسب شد. گروه شاهد از دانش آموزان مناطق مختلف سطح شهر (400 نفر) انتخاب و پرسش نامه توسط آن ها تکمیل گردید. سطح درآمد، وضعیت سواد والدین، مسکن خانواده در بین 2 گروه با استفاده از روش آماری رگرسیون لجستیک بررسی شد.نتایج: در گروه بیماران دیالیزی، خانواده های تک والدی یا بدون سرپرست به طور واضحی بیش از گروه شاهد بود (P<0.001). سطح تحصیلات خانواده ها نیز در گروه بیماران دیالیزی به طور متوسط 10 در مقابل 13 کلاس تحصیلی بود .(P<0.001) افراد دیالیزی مسکن اجاره ای یا مساحت مسکن کمتر نسبت به گروه شاهد داشته اند (P<0.001). درآمد ماهیانه بیماران دیالیزی نسبت به گروه شاهد پایین تر و تنها 3 درصد بیماران دیالیزی در نقاط مرفه شهری زندگی می کردند .(P<0.001)نتیجه گیری: سطح اجتماعی- اقتصادی خانواده های کودکان دیالیزی پایین تر از کودکان سالم است و شاید علت شیوع بالای بیماری مزمن کلیه در آن ها، عدم دسترسی آسان به امکانات بهداشتی، فقر فرهنگی والدین و در نتیجه مراجعه و تشخیص و ارجاع دیرهنگام و درمان ناقص بیماری اولیه و پیشرفت به سمت نارسایی کلیه باشد.

مقدمه: گرایش به سمت افزایش استفاده از بی حسی رژیونال به جای بی هوشی عمومی، احتمالا مهم ترین عامل کاهش مشکلات بی هوشی (مشکلات انتوباسیون، آسپیراسیون ترشحات معده و مسایل مربوط به مصرف داروهای بی هوشی) در زایمان ها بوده است. کیفیت آنستزی رژیونال با افزودن اپی نفرین، مورفین، فنتانیل یا سوفنتانیل بهبود می یابد. اثرات اپی نفرین وابسته به دوز است. در دوزهای کم، اثرات تحریکی بر رسپتورهای بتا 1 و بتا 2 دارد. با دوز متوسط و بالاتر اثر آلفا آدرنرژیک آن غالب می شود. اپی نفرین با تحریک رسپتور بتا 2 مقاومت عروق محیطی را کم خواهد کرد.هدف: هدف در این مطالعه، بررسی اثرات افزودن اپی نفرین به داروی بی حسی تزریق شده در فضای داخل نخاعی و بررسی تغییرات همودینامیکی است که در بیماران کاندید سزارین تحت بی حسی اسپاینال ایجاد می کند.مواد و روش ها: این تحقیق یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بر روی 100 خانم بارداری که کاندید عمل سزارین بوده، به بیمارستان 22 بهمن مشهد در سال 1387 مراجعه نمودند و در کلاس I, II ASA قرار داشتند، انجام شد. بیماران بر اساس جدول اعداد تصادفی به 2 گروه: 80 میلی گرم لیدوکایین 5%+2 میکروگرم سوفنتانیل، 80 میلی گرم لیدوکایین 5% +2 میکروگرم سوفنتانیل +0.2 میلی گرم (سی سی) اپی نفرین تقسیم گردیدند. علایم حیاتی بیمار (فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن شریانی) قبل از آنستزی و هر 5 دقیقه تا انتهای عمل ثبت گردیدند. این اندازه گیری ها در ریکاوری و تا زمان خروج بیمار از ریکاوری نیز ادامه یافت. عوارض جانبی و داروهای مورد نیاز برای آن ها نیز ثبت شدند.نتایج:دو گروه بیماران، از نظر سنی، وزنی، میزان تحصیلات، وضعیتASA ، زمان ناشتا بودن، تعداد و نوع عمل های قبلی تفاوت معنی داری با هم نداشتند. فشار خون سیستولیک و دیاستولیک در دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشت، اگرچه افت فشاری را در گروه با آدرنالین مشاهده کردیم. میزان ضربان قلب بیماران نیز در دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشت. در میزان اشباع اکسیژن شریانی و عوارض دارویی هم چون تهوع و استفراغ، اختلال بلع، لرز و دیسترس تنفسی، نیز اختلاف معنی داری بین دو گروه دیده نشد.نتیجه گیری: افزودن 0.2 میلی گرم اپی نفرین به لیدوکایین 5 درصد که با هدف افزایش طول مدت بی حسی اسپاینال در حین عمل های جراحی صورت می گیرد، در وضعیت همودینامیک بیماران و عوارض جانبی آن ها تفاوت بارزی ایجاد نمی کند. البته باید توجه نمود که با کاهش مختصری که در فشار خون و ضربان قلب، در ابتدای برقراری بی حسی در گروه آدرنالینه مشاهده می شود، بهتر است در این دسته از بیماران، مراقبت بیشتری نسبت به حفظ فشار خون و ضربان قلب آن ها صورت داد.

مقدمه: هایفمای ضربه ای که عمدتا در اثر ترومای غیرنافذ چشمی ایجاد می شود می تواند با عوارض جدی نظیر افزایش فشار داخل چشمی، رسوب خون در قرنیه،کاتاراکت، آسیب عصب بینایی و نهایتا کاهش شدید بینایی همراه شود. شناخت و رسیدگی زود هنگام به این عارضه می تواند از عوارض شدید بعدی جلوگیری کند.هدف: تعیین فراوانی هایفمای ضربه ای و عوارض ناشی از آن در ضربه های غیر نافذ چشمی.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی کلیه بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های چشم بیمارستان های 22 بهمن و فارابی که ضربه غیر نافذ (Blunt) به چشم و اوربیت داشته اند را ظرف مدت یک سال انتخاب و با تهیه پرسش نامه مخصوص، خصوصیات فردی و معاینات چشمی شامل معاینه پلک، قرنیه، اتاق قدامی، لنز، عصب بینایی و هم چنین فشار داخل چشمی و حدت بینایی موقع مراجعه را ثبت کرده و افرادی که هایفمای ضربه ای داشته اند را جدا کرده و با بررسی عوارض ناشی از آن فراوانی آسیب های مربوطه را با استفاده از نرم افزارهای آماری محاسبه نمودیم که نتایج زیر به دست آمد.نتایج:در این مطالعه مشخص شد که هایفما یکی از عوارض شایع ترومای غیر نافذ چشمی می باشد که در حدود نیمی (49.4%) از مبتلایان به ضربه غیرنافذ دیده می شود. گروه سنی 40- 20 سال بیشترین فراوانی سنی را داشته و میانگین سنی در این افراد برابر 36.7 سال بود. این عارضه در مردان (65.9%) شایع تر از زنان (34.1%) است. شایع ترین عوامل ایجاد کننده ضربه در میان افراد دچار هایفما برخورد اجسام خارجی با چشم و نزاع ها بودند که به ترتیب 48.8 درصد و 36.6 درصد را به خود اختصاص می دادند. شایع ترین علایم همراه با این عارضه قرمزی چشم (56.09%) و تاری دید (48.7%) بودند. شایع ترین عوارض آن نیز شامل افت شدید حدت بینایی در هنگام مراجعه به کمتر از (75.6%) و افزایش فشار داخل چشمی (48.8%) بودند.نتیجه گیری: هایفما یک عارضه شایع ضربه های غیر نافذ چشمی می باشد که خود با عوارض زیادی نظیر افت شدید حدت بینایی، افزایش فشار داخل چشمی، رنگی شدن قرنیه و ... همراه می باشد. لذا با توجه به شیوع بالای این عارضه، مد نظر قرار دادن آن در هر بیمار با ضربه غیر نافذ چشمی می تواند ما را در تشخیص زود هنگام و جلوگیری از عوارض بعدی یاری کند.