پاتوبیولوژی مقایسه ای ایران
سال:1395 | دوره:13 (دوره جدید) | شماره:1 (پیاپی 52) |تعداد مقالات:7

ایسکمی رپرفیوژن عبارت است از بازگشت مجدد خون به بافت ایسکمیک. هدف از این تحقیق بررسی سرولوژیکی تاثیر تجویز سولفات منیزیم بر عملکرد کلیه متعاقب القا ایسکمی_رپرفیوژن در موش صحرایی می باشد. در این مطالعه از 25 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار استفاده شد که بصورت تصادفی به 5 گروه 5 تایی تقسیم شدند. گروه :sham موشهای این گروه هیچ دارویی دریافت نکرده و مساوی با سایر گروه ها آب مقطر گاواژ گردید و پس از یک هفته، نمونه خونی اخذ گردید. گروه کنترل(IR) : این گروه تا زمان ایجاد ایسکمی رپرفیوژن هیچ دارویی دریافت نکرده و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز شد و عروق کلیه ها توسط پنس غیر ضربه ای بسته و بعد از 45 دقیقه آزاد شد و 8 ساعت بعد از آن اخذ نمونه خونی صورت گرفت. گروه سوم: یک هفته قبل از القا ایسکمی، سولفات منیزیم (25mg/kg) گاواژ شد و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز شد، عروق کلیه ها توسط پنس غیر ضربه ای بسته و بعد از 45 دقیقه آزاد گردید و 8 ساعت پس از آن، نمونه خونی گرفته شد. گروه چهارم: یک هفته قبل ازایسکمی، سولفات منیزیم (50mg/kg) گاواژ شد و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز شده و عروق کلیه ها توسط پنس غیر ضربه ای بسته شده و بعد از 45 دقیقه آزاد گردید. سپس 8 ساعت بعد از آن، اخذ نمونه خونی صورت گرفت. گروه پنجم: یک هفته قبل از ایجاد ایسکمی، سولفات منیزیم (100mg/kg) گاواژ شد و بعد از یک هفته محوطه بطنی آنها باز شده و عروق کلیه ها توسط پنس غیر ضربه ای بسته شده و بعد از 45 دقیقه آزاد گردید. سپس 8 ساعت بعد از آن نمونه خونی اخذ شد. در روزهای صفر(قبل از تجویز دارو)، بعد از پایان ایسکمی و 8 ساعت پس از بازخونرسانی، نمونه خونی جمع آوری شد و مقادیر تغییرات سرولوژیکی کراتینین سرم وBUN  مورد بررسی قرار گرفت.داده های حاصل مورد آنالیز آماری قرارگرفت (p<0.05). نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که سطوح BUN وکراتینین سرم در گروه های پیش درمان شده با سولفات منیزیم در مقایسه با گروه های درمان نشده، پایین تر بوده و سولفات منیزیم توانسته است از آسیب های وارده به کلیه متعاقب القا ایسکمی- رپرفیوژن جلوگیری بعمل آورد.

پروپرانولول از داروهای مسدود کننده غیر انتخابی گیرنده های بتاآدرنرژیک است. با توجه به نقش گیرنده های آدرنرژیک در عروق زایی، این دارو بعنوان مسدود کننده این گیرنده ها مورد توجه قرار گرفته است. نقش این دارو در کاهش عوارض عروقی شبکیه در مصرف سیستمیک، خوراکی و حتی موضعی تایید شده و طی این تحقیق اقدام به تزریق داخل زجاجیه این دارو شده تا با تعیین دوز بی خطر داخل چشمی پروپرانولول، بتوان در در ضایعات عروقی شبکیه استفاده کرد. در این بررسی از 28 خرگوش همسن و همجنس که به چهار گروه 7 تایی تقسیم شده بودند استفاده شد. در سه گروه اقدام به تزریق داخل زجاجیه سه دوز متفاوت از پروپرانولول به ترتیب 15، 30 و 60 میکروگرم در چشم راست شد. یک گروه نیز بعنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد و مقدار 60 میکرولیتر سرم نرمال سالین در چشم راست دریافت نمود. بررسی اثرات ناشی از این تزریقات با معاینات کامل چشم و الکترورتینوگرافی به مدت 4 هفته انجام گردید. نتایج حاصل از معاینات شبکیه حاکی از سلامت این بافت بود و هیج مورد غیر طبیعی مشاهده نگردید. نتایج الکترورتینوگرافی حاکی از کاهش دامنه موج b بخصوص در گروه سوم (دریافت کننده 60 میکروگرم پروپرانولول) بود که در بررسی های آماری در مقایسه با سایر گروه ها معنی دار بود (P=0.036). در نتیجه طی این بررسی مشخص گردید دوز 60 میکروگرم پروپرانولول داخل چشمی اثرات سمی را بدنبال دارد و تا دوز حداکثر 30 میکروگرم بصورت پروپرانولول داخل زجاجیه ای بی خطر می باشد.

هدف از این مطالعه شناسایی انگل تک یاخته میکروسپوریدیا (Microsporidea) در میگوهای پیش مولد سفید غربی (Litopenaeus vannamei) پرورشی از طریق مطالعات بافت شناسی همراه با بررسی ضایعات آسیب شناسی ناشی از تهاجم انگل به ارگان های مختلف بود. این مطالعه طی بهمن تا اسفند ماه 1392 با نمونه گیری از 450 قطعه پیش مولد پرورشی با میانگین وزنی 0.92±27.81 گرم در استخرهای گلخانه مراکز مولدسازی استان بوشهر صورت پذیرفت. براساس علائم بالینی قسمت سر و سینه و عضلات پشتی ـ شکمی تعدادی از میگوها سفید و شیری رنگ شده بود، که با توجه به مشاهدات ریزبینی لام مرطوب و مقاطع بافتی، اسپورهای پوشش دار متعلق به انگل تک یاخته میکروسپوریدیا جنس پلیستوفورآ (Plistophora sp.) جداسازی شد. همچنین مطالعات آسیب شناسی حاکی از بزرگ شدگی هسته سلول های اپی تلیال مجاری، تغییر شکل سلول های ترشحی ـ کیسه ای، نکروز سلول های زایا و گشاد شدگی مجاری همراه با نکروز سلول های عضلانی و کاهش توسعه تخمدان بود. نتایج نشان داد که میانگین وزن و طول میگوهای آلوده در مقایسه با میگوهای عاری از آلودگی بطور معنی داری کاهش یافته بود (P<0.05).

بهبود زخم در برخی از بیماری ها و اختلالات مزمن یک چالش درمانی محسوب می شود. به همین دلیل ترکیبات جدیدی که به منظور تسریع التیام زخم تهیه می گردند مورد استقبال واقع می شوند. انتظار می رود گیاه دارویی افسنطین با دارابودن اثرات ضد التهابی، فعال سازی سلول های فیبروبلاستی و همینطور اثرات آنتی هیالورونیدازی موجب تسریع فرایند التیام زخم می گردد. در این تحقیق خواص التیام بخشی عصاره قطبی، نیمه قطبی، غیرقطبی گیاه افسنطین بر روی زخم های باز در موش صحرایی به صورت التیام ثانویه برررسی شد. پس از القای بیهوشی در 70 موش صحرایی ماده، با استفاده از پانچ بیوپسی زخم دایره ای شکل تمام ضخامت در پشت هر کدام از آنها ایجاد شد و روند التیامی در 5 گروه مورد مطالعه قرار گرفت. تجویز داروها و اندازه گیری زخم ها با آنالیز تصاویر دیجیتالی، روزی یک بار به مدت 21 روز صورت پذیرفت. جهت مطالعات میکروسکوپی از بافت مورد نظر در هر یک از روزهای 0، 3، 7، 14 و 21 از محل ترمیم نمونه برداری شد و نماهای ریزبینی با توجه به فاکتورهای ادم و واکنش آماسی، پرخونی و خونریزی، فیبروپلازی، بازسازی بافت پوششی، انقباض زخم، کلاژنیزاسیون و بلوغ نسج گرانوله رتبه بندی شدند. بعد از مطالعه آسیب شناسی بافتی و محاسبه برآیند کلی التیام زخم برای هر دارو، نتایج بدست آمده با نرم افزار SPSS ورژن 17 تجزیه و تحلیل شد. با تکیه بر یافته های ژئومتریک دوره تیمار، در گروه درمان عصاره نیمه قطبی افسنطین بیشترین و در گروه شاهد کمترین میزان جمع شدگی زخم مشاهده شد. همچنین بر اساس نتایج بافتی، برآیند کلی التیام این گروه در هفته دوم و سوم بهتر از سایر گروه ها بوده و نسج ترمیمی سازمان یافتگی بهتری نسبت به گروه های دیگر داشت. با توجه به اثرات ضد التهابی و ترمیمی، عصاره نیمه قطبی افسنطین نسبت به سایر گروه ها عامل مؤثرتری در التیام زخم های جلدی تمام ضخامت می باشد.

امروزه در بسیاری از کشورهای دنیا واکسن کلون شده مورد استفاده قرار می گیرد. جهت کلون کردن یک ویروس، یکی از راه ها رشد ویروس بر روی کشت سلول و جدا کردن پلاک های مجزا و متفاوت و بررسی آنها از لحاظ مورفولوژی و ژنتیکی است.در این تحقیق، ابتدا سلول های (MDCK) Madin-Darby Canine Kidney بصورت تک لایه و بطور استاندارد کشت داده شد. رقت های مختلف ویروس به سلول های تک لایه MDCK همراه با تریپسین، آگار و سولفات منبزیوم اضافه شد. ویروس توانست بر روی سلول های فوق تکثیر و ایجاد اثر سایتوپاتیک (CPE) و پلاک نماید. در رقت 6-10 تعداد 6 پلاک که از لحاظ شکل و اندازه تفاوت داشتند برداشته شدند و جهت تکثیر به تخم مرغ جنین دار 11-9 روزه تلقیح گردید. بعد از 48 ساعت مایع آلانتوئیک هر تخم مرغ حاوی پلاک برداشت ونسبت به جداسازی RNA هر پلاک اقدام گردید. منطقه شکست (Cleavage site) پروتئین ادغامی (Fusion) با تست RT-PCR انجام شد و محصول PCR خالص سازی وسکانس گردید. سکانس نوکلئوتیدها و آمینواسیدها برای هر پلاک با سوش های ثبت شده در بانک ژنی مقایسه شد. سکانس نوکلئوتیدهای تمامی پلاک های بدست آمده، 97 تا 99% همخوانی با ویروس V4 در بانک ژنی را تایید نمود. هدف از این پژوهش ایجاد پلاک از سوش V4 ویروس نیوکاسل بر روی سلول های MDCK  جهت ایجاد پلاک های مجزا و در نهایت بررسی مولکولی پلاک های ایجاد شده می باشد.

E.coli گیای نرمال مجاری گوارشی بیشتر جانوران و نیز انسان است. اغلب سویه های E.coli بیماری زا نیستند، اما برخی سویه های پاتوژنیک E.coli می توانند باعث بروز انواعی از بیماری های روده ای و خارج روده ای شوند. مقاومت آنتی بیوتیکی در درمان بیماری ها حائز اهمیت می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی میزان فراوانی ژن های پاتوتیپ های EAEC،EPEC  و مقاومت آنتی بیوتیکی اشریشیاکلی جدا شده از نمونه های دامی می باشد. پس از جمع آوری 50 نمونه، آزمون های مختلف بیوشیمیایی و میکروبی انجام و آزمون حساسیت آنتی بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن بر اساس دستورالعمل CLSI و E-test با آنتی بیوتیک هایی از گروه های مختلف انجام گردید. جهت شناسایی پاتوتیپ ها از آزمون Multiplex PCR استفاده شد. اکثر E.coli جدا شده نسبت به اریترومایسین (100%) و آمپی سیلین (93%) مقاوم و نسبت به آمیکاسین (100%) و نیتروفورانتوئین (96%) حساس بودند، همچنین بسیاری از سویه ها به چند دارو مقاومت داشتند. نتایج Multiplex PCR بر روی 50 نمونه شیر دام، 4 نمونه (8%) دارای ژن bfPA (پاتوتیپ (EPEC بودند. علت اختلاف نتایج بدست آمده از روش M-PCR در این مطالعه با نتایج مطالعات سایر محققان در نقاط مختلف دنیا ممکن است به علت منبع نمونه باشد، در این مطالعه سویه های جدا شده از نمونه های شیر ورم پستان مورد بررسی قرار گرفته است، در حالیکه در مطالعات سایر محققین بیشتر موارد بر روی نمونه های مبتلا به اسهال خونی بررسی انجام شده است. البته تفاوت در نمونه های جداشده از شیر می تواند به علت تفاوت در مناطق جغرافیایی باشد.

هدف از این تحقیق بررسی ضایعات بافتی ناشی از شوری های مختلف بر آبشش ماهی بنی می باشد. پس از یک هفته سازگاری، تعداد 120 قطعه ماهی بنی انگشت قد در 4 آکواریوم حاوی شوری های 4، 8، 10 و 12 گرم در لیتر و یک گروه شاهد به مدت 96 ساعت مواجه شدند. سپس نمونه های بافتی تهیه و در فرمالین 10 درصد فیکس شد. پس از انجام مراحل آماده سازی بافت، آبگیری، شفاف سازی و تهیه بلوک های پارافینه، مقاطع 5 میکرومتری تهیه و توسط میکروسکوپ نوری مطالعه گردید. نتایج تغییرات عمده ای را در ساختار آبشش ماهیان مواجه شده با شوری های مختلف نسبت به ماهیان شاهد نشان داد. جداشدن بافت پوششی در تمامی غلظت ها مشاهده گردید اما غلظت های بالاتر صدمات شدیدتری را نشان دادند. در این بافت ها هایپرپلازی سلول های پوششی، افزایش سلول های کلراید، جداشدن اپی تلیال و بزرگ شدن اندازه سلول های موکوسی و کلراید به راحتی دیده شد. این نتایج نشان داد که نمک اثرات سمی بر ماهی بنی دارد و باعث ایجاد تغییرات هیستوپاتولوژیک در آبشش این ماهی می گردد.