پاتوبیولوژی مقایسه ای ایران
سال:1397 | دوره:15 | شماره:4 (پیاپی 63) |تعداد مقالات:7

از دست دادن قطعات استخوانی که اغلب ناشی از ضربه، عفونت، برداشت توده و یا حتی عدم بازسازی کامل استخوان پس از شکستگی های پیچیده می باشد یکی از چالش های همیشگی در پزشکی و دامپزشکی محسوب می شود. طی دهه های اخیر تلاش های فراوانی به منظور دست یابی به موادی که توانایی بازسازی استخوانی بالایی داشته باشند و بتوانند جایگزین مطمئن پیوندهای اتوگرافت یا زنو گرافت شوند، انجام شده است. در این مطالعه از 45 سر خرگوش نر بالغ نیوزلندی 8-6 ماهه با وزن 5/0± 3 کیلوگرم که بطور تصادفی به 3 گروه 15تایی تقسیم شدند استفاده شده است. طی جراحی انجام شده بر روی استخوان ران هر خرگوش نقیصه ای بصورت دو طرفه و به قطر 6 میلی متر ایجاد شد. درگروه اول (شاهد) از هیچ ماده ای استفاده نشد، در گروه دوم از نانوکامپوزیت هیدروکسی آپاتیت و در گروه سوم از نانو کامپوزیت تری کلسیم فسفات برای پر کردن نقیصه استفاده شد. نمونه های استخوانی طی روزهای 15، 30 و 45 جهت ارزیابی های هیستوپاتولوژی برداشت شدند و برای ارزیابی از 4 شاخص جوش خوردن، اسفنجی شدن، کورتکس و مغز استخوان استفاده شد. نتایج نشان داد که میزان التیام در گروه نانوکامپوزیت تری کلسیم فسفات در مقایسه با سایر گروه ها بصورت معنی داری بیشتر بوده است. بنابر این با توجه به نتایج حاصل می توان اذعان نمود داربست استخوانی نانوکامپوزیت تری کلسیم فسفات تأثیر مثبتی بر روند التیام داشته و قدرت استخوان سازی مطلوبی دارد، بنابراین می تواند استفاده گسترده ای در جراحی های ارتوپدی و همچنین مهندسی بافت داشته باشد.

مرغ مروارید از خانواده قرقاول می باشد. دستگاه تولیدمثل آن شامل تخمدان و اویداکت می باشد. اویداکت باعث اتصال تخمدان به کلواک شده و از قسمت های قیف، مگنوم، تنگه، رحم و واژن تشکیل شده است. از آنجایی که تفاوت های آناتومیکی در این اعضا در پرندگان گزارش شده است و نیز بدلیل اینکه بر روی اویداکت مرغ مروارید تاکنون مطالعه آناتومیکی و بافت شناسی صورت نگرفته بود، این مطالعه انجام شد. برای این پژوهش 10 عدد مرغ مروارید بالغ ماده تهیه و اویداکت آنها مورد مطالعه کالبدشناسی قرار گرفت. سپس نمونه بافتی آماده و با روش هماتوکسیلین ائوزین رنگ آمیزی شدند. نتایج بطور کلی مشابه سایر پرندگان بود. ویژگی کالبدشناسی قابل ذکر اویداکت مرغ مروارید این بود که طول اویداکت با طول بدن تقریبا برابر و تمامی نواحی اویداکت بجز ناحیه رحم از نظر رنگ مشابه یکدیگر بود. نتایج آزمون آماری با استفاده از آزمون Tukey نشان داد که میانگین اندازه قسمت های مختلف اویداکت فعال بیشتر ازاویداکت غیر فعال بوده و این اختلافات در مگنوم، تنگه و رحم بصورت معنی دار و در قسمت قیف و واژن معنی دار نمی باشد. یافته بافت شناسی قابل توجه نیز این بود که اپیتلیوم در اویداکت به شکل استوانه ای شبه مطبق مژه دار دیده شده و بجز ناحیه قیف در سطح داخلی مجرای اویداکت بر روی چین های اولیه، چین های ثانویه قرار گرفته بود. در پارین نیز غدد لوله ای دیده شد که از گردن قیف شروع شده و در قسمت واژن کاملاً ناپدید می شوند.

مایکوتوکسین ها متابولیت های ثانویه قارچ های رشته ای می باشند و از نظر ساختمانی غالباً هیدروکربن های حلقوی می باشند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات از بین برندگی پلاسما جت سرد آرگون بر اکراتوکسین A تولید شده توسط سویه های آسپرژیلوس نیگری می باشد. از محصولات گندم، ذرت، جو دوسر، آرد و برنج از شمال کشور ایران نمونه گیری انجام شد. گونه های قارچی جهت شناسایی روی محیط چاپکس و جهت استخراج اکراتوکسین A روی محیط های سابورو دکستروز براث همراه با عصاره مخمر (SB + YE) و سابورو دکستروز براث بعلاوه عصاره مالت (SB + ME) کشت داده شدند. از گاز آرگون جهت ایجاد پلاسما و به منظور پاکسازی مایکوتوکسین ها استفاده شد. میانگین غلظت اولیه اکراتوکسین A در محیط ME+SB از μ g/kg 23/22 در زمان های 60 و 360 ثانیه به ترتیب به غلظت های 36/38 و 82/4 μ g/kg رسیده است و در محیط YE+SB از μ g/kg 34/38 به غلظت های 88/25 و 47/2 μ g/kg رسیده است. در مقایسه Log/Lin با Lin/Log میزان غلظت اولیه اکراتوکسین A در محیط ME+SB از μ g/kg 224/39 در زمان های 60 و 360 به ترتیب به غلظت های 26/22 و 414/8 μ g/kg رسیده و در محیط YE+SB از 50/31 به ترتیب به غلظت های 68/22 و 95/8 μ g/kg رسیده است. بررسی آماری کاهش تغییرات اوکراتوکسین تولید شده از سوی جدایه های قارچی به طور معنی دار را نشان داد. این اتفاق تا افزایش 360 ثانیه تیمار با پلاسما جت در محیط (YE+SB) تغییرات کاهشی مقدار اکراتوکسین همچنان معنی دار بوده است. لذا از سیستم پلاسما جت می توان جهت از بین بردن مایکوتوکسین های قارچی در جهت افزایش کیفیت مواد غذایی استفاده نمود.

هدف از انجام این مطالعه تعیین شاخص های داپلر سرخرگ های آئورت شکمی و اینترارنال در گربه های سالم و بالغ از نژاد مو کوتاه اهلی بود. اندازه گیری ها توسط اولتراسونوگرافی داپلکس داپلر صورت پذیرفت. در این بررسی 20 گربه مو کوتاه اهلی (10 عدد نر و 10 عدد ماده) مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از روش بیوپسی سوزن هسته ای، تحت گاید سونوگرافی نمونه های بافتی از کلیه راست و چپ حیوانات، جهت تعیین سلامت کلیه ها اخذ شد. سپس با استفاده از سونوگرافی مد روشنایی، داپلر رنگی و داپلر موج ضربانی کلیه های راست و چپ حیوانات مورد بررسی قرار گرفتند و شاخص های داپلر سرخرگ های اینترارنال محاسبه و ثبت گردید. در مرحله بعدی، قطر لومن آئورت شکمی اندازه گیری شد و شاخص های داپلر این سرخرگ نیز ثبت گردید. میانگین و انحراف معیار شاخص مقاومتی و ضربانی سرخرگ های اینترارنال کلیه راست و چپ به ترتیب 03/0± 58/0، 02/0± 6/0 و 09/0± 02/1، 07/0± 04/1 بود. میانگین و انحراف معیار قطر لومن آئورت شکمی در جمعیت مورد مطالعه 06/0± 37/0 سانتی متر بود. میانگین شاخص مقاومتی و ضربانی آئورت شکمی به ترتیب 05/0± 79/0 و 37/0± 93/1 بود. نتایج حاصل از مطالعه حاضر می تواند به عنوان دامنه مرجع شاخص های داپلر آئورت شکمی و سرخرگ های اینترارنال کلیوی در نژاد گربه مو کوتاه اهلی به حساب آید. همچنین می توان از این مقادیر برای مقایسه با شرایط پاتولوژیک کمک گرفت.

مخاط روده به شدت توسط ایسکمی بازخونرسانی (IR) تحت تاثیر قرار می گیرد. نشان داده شده است که هسپرتین در برابر آسیب ایسکمی بازخون رسانی در ارگان های مختلف دارای اثرات محافظتی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر هسپرتین بر آسیب ایسکمی بازخونرسانی روده موش صحرایی می باشد. بدین منظور، 40 سر موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی به چهار گروه شاهد (گروه 1)، شاهد جراحی (گروه 2)، ایسکمی بازخونرسانی (گروه 3) و ایسکمی بازخونرسانی به علاوه تیمار با هسپرتین (گروه 4) تقسیم شدند. آسیب ایسکمی بازخونرسانی با 30 دقیقه ایسکمی روده و 60 دقیقه خون رسانی مجدد ایجاد شد. موش های گروه 4، هسپرتین (U/kg1000) را 120 دقیقه قبل از القاء ایسکمی از طریق تزریق زیرجلدی دریافت کردند. پس از انجام آزمایشات، قسمت کولون روده خارج و جهت آسیب شناسی بافتی آماده گردید. فعالیت تام آنتی اکسیدانی سرم و مقادیر مالون دی آلدئید، سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون ردوکتاز در بافت کولون اندازه گیری شد. آسیب شناسی بافتی ارتشاح شدید سلول های آماسی، پرخونی و خونریزی لامینا پروپریا، نکروز سلول های بافت پوششی کولون و کاهش ضخامت مخاط را در گروه ایسکمی بازخونرسانی نشان داد. مطالعه آسیب شناسی، نشان دهنده کاهش آسیب بافتی بدنبال مصرف هسپرتین در بافت کولون موش های گروه 4 بود. فعالیت تام آنتی اکسیدانی سرم و مقادیر سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون ردوکتاز در گروه ایسکمی بازخونرسانی به طور معنی داری (05/0>p) کاهش، ولی در گروه ایسکمی بازخون رسانی به علاوه تیمار با هسپرتین، افزایش نشان داد. هسپرتین مقدار مالون دی آلدئید را که در اثر ایسکمی بازخون رسانی افزایش یافته بود، به طور معنی داری (05/0>p) کاهش داد. نتایج مطالعه نشان داد، هسپرتین می تواند روده بزرگ موش های صحرایی را از آسیب ایسکمی بازخون رسانی محافظت نماید.

بررسی ضایعات آسیب شناسی نای در موارد مصرف همزمان واکسن 120H و 91/4 برونشیت عفونی در جوجه های گوشتیبیماری برونشیت عفونی یکی از بیماری های مهم عفونی در صنعت طیوراست. ویروس برونشیت عفونی دارای سروتیپ های متعدد است که ایمنی علیه هر یک از سروتیپ ها اختصاصی است. حفاظت علیه هر سروتیپ با واکسیناسیون علیه همان سروتیپ قابل انتظار است. در ایران، سروتیپ-های ماساچوست و 91/4 شایع هستند و واکسن های تجاری مختلف علیه این سروتیپ ها استفاده می شود. با توجه به عدم وجود تداخل بین سویه های مختلف از سروتیپ های مختلف ویروس برونشیت عفونی به نظر می رسد استفاده از واکسن های مختلف برونشیت عفونی به طور هم زمان و یا با فاصله اندک از یکدیگر برای افزایش دامنه حفاظت می تواند موثر باشد. لذا در این مطالعه واکنش بعد از واکسیناسیون به دنبال استفاده هم-زمان از دو سروتیپ مجزا با روش پاتولوژی بررسی شد. به همین منظور در فارم های تجاری از واکسن 120H و 91/4 به شکل مجزا و توأم استفاده شد. به دنبال اجرای برنامه های مختلف واکسیناسیون، ضایعات پاتولوژی در نای پرندگان بررسی و مقایسه شد. نتایج نشان داد استفاده توأم از واکسن 120H و 91/4 می تواند باعث القای جراحات بافتی در نای بیش از واکسن های منفرد شود. با توجه به بروز واکنش های واکسیناسیون بیشتر به دنبال استفاده توأم از واکسن H120 و 91/4، توصیه می شود در موارد واکسیناسیون علیه برونشیت عفونی حتی الامکان از واکسن های متعلق به سروتیپ های مختلف با فاصله زمانی استفاده شود و نسبت به مصرف توأم آن ها خودداری گردد.

در این پژوهش، ایمونواسی رقابتی حساس، با استفاده از پدیده Fluorescence resonance energy transfer(FRET) (انتقال انرژی رزونانسی فلورسانس) از کوانتوم دات کادمیوم/تلوریت (آنتی اکراتوکسین آنتی بادی قرار گرفته برروی سطح خارجی کوانتوم دات) به رودامین (Rho123) (اکراتوکسین نشاندار شده با رودامین کونژوگه شده با آلبومین) برای اندازه گیری اکراتوکسین ارائه شده است. واکنش بسیار اختصاصی رخ داده بین آنتی اکراتوکسین آنتی بادی استقرار یافته برروی سطح خارجی کوانتوم دات و اکراتوکسین نشاندار شده با رودامین کونژوگه شده با آلبومین، منجر به نزدیکی کروموفور رودامین به کوانتوم دات شده که متعاقب تحریک نوری کوانتوم دات باعث رخ داد انتقال انرژی رزونانسی، از کوانتوم دات (به عنوان دهنده) به کروموفور رودامین (به عنوان گیرنده) می گردد. در فقدان اکراتوکسین آزاد، واکنش ایمنی رخ داده بین اکراتوکسین نشاندار شده با رودامین و آنتی اکراتوکسین آنتی بادی قرار گرفته برروی سطح کوانتوم دات، باعث نشر و وقوع پدیده FRET، بدنبال تحریک نوری کوانتوم دات می گردد. در صورت حضور اکراتوکسین آزاد، با اکراتوکسین نشاندار شده با رودامین در نانو حسگر زیستی، بصورت رقابتی جایگزین شده که این امر باعث کاهش نشر رودامین، بعد از وقوع پدیده FRET می گردد. کاهش در فلورسانس گیرنده رودامین، ارتباط مستقیمی با غلظت اکراتوکسین آزاد در نمونه دارد. این روش دارای حد تشخیص220 پیکوگرم در میلی لیتر، و برای اندازه گیری اکراتوکسین نمونه های سرمی انسان هم بکار برده شد. وابستگی خطی بین افزایش شدت فلورسانس رودامین در 580 نانومتر، و غلظت اکراتوکسین در نمونه سرمی، در گستره غلظت 100 تا 800 پیکوگرم در میلی لیتر یافت شد. شمای تشخیص رقابتی بسیار ساده، حساس، هموژن، سریع و کارا می باشد و نیازمند مراحل جداسازی و شستشوی زیاد نیز نمی باشد.