مقدمه و هدف پژوهش: با ورود به هزاره سوم میلادی، شهرها در کشورهای کمتر توسعه یافته با چالش های فزاینده ای ناشی از رشدی فراتر از ظرفیت های پاسخگو مواجه شده اند که نمود آنها در اشباع زیرساخت های اجتماعی - کالبدی، بسط اسکان غیررسمی، افزایش ناهنجاری های اجتماعی، ازدیاد شکاف های درآمدی و فرهنگی، گسترش آلودگی های زیست محیطی و در مجموع، کاهش کیفیت زندگی مشاهده می شود. از سوی دیگر هویت زدایی و اتخاذ الگوهای ناپایدار توسعه ای در اثر ضعف یا عدم بهره گیری از انگاره های مشارکتی و نظام های مطلوب مدیریت شهری، مسائل ایجاد شده را دوچندان نموده است.روش پژوهش: این مطالعه از نوع توصیفی، تحلیلی و کاربردی بوده و در آن تلاش می شود با مرور منابع عمده و تحلیل نظرات، جمع بندی روشنی از راهبردهای متناسب با جامعه شهری ایران ارائه شود.یافته ها: حکمروائی دربر گیرنده قواعد اعمال قدرت و حل اختلافات مربوط به آن می باشد. منظور از قواعد یاد شده، عمدتا شامل قوانین اساسی، قوانین عادی، عرف ها، آیین نامه های اداری، عهدنامه های بین المللی و غیره می باشد که می تواند شکل گیری و اجرای تصمیمات خط مشی ها را تحت تاثیر قرار دهد. تحقق مدیریت شهر پایدار، از طریق اجرای اصول حکمروائی خوب و پایبندی به موازین حقوق بشر عملی می گردد.