مراقبت مبتنی بر شواهد
سال:1393 | دوره:4 | شماره:4 (پیاپی 13) |تعداد مقالات:8

مقدمه: معاینه چشم برای غربالگری رتینوپاتی نارسی به عنوان یکی از شیوه های دردناک، سبب تغییرات فیزیولوژیک در نوزادان نارس می گردد. تحریک چندحسی یک روش ضددرد غیردارویی می باشد؛ که بر معیارهای فیزیولوژیک نوزادان در طی رویه دردناک تاثیر دارد.هدف: تعیین تاثیر تحریک چندحسی بر میزان اشباع اکسیژن حین معاینه چشم در نوزادان نارس.روش: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دو گروهی یک سوکور، 80 نوزاد نارس در بیمارستان خاتم الانبیاء (ص) مشهد در سال 1393 در دو گروه «تحریک چندحسی» و «کنترل» تخصیص یافتند. در گروه مداخله، برنامه تحریک چندحسی 15 دقیقه قبل از شروع معاینه اجرا می شد و گروه کنترل، مراقبت های معمول بخش را دریافت می کردند. میزان اشباع اکسیژن هر نوزاد در فواصل 30 ثانیه ای قبل، حین و بعد از معاینه چشم در چک لیست پژوهشگرساخته و همچنین مشخصات فیزیولوژیک نوزاد ثبت شد. تحلیل داده ها توسط آزمون های تی مستقل، من ویتنی، آنالیز واریانس با اندازه های تکراری با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 11.5 انجام شد.یافته ها: میانگین سن جنینی در گروه مداخله 30.4±1.7 و گروه شاهد 30.6±1.8 هفته بود. بر اساس آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری، میزان اشباع اکسیژن خون شریانی در هر دو گروه طی مراحل ارزیابی تفاوت معنی داری داشته است (p<0.001)؛ که در مرحله حین معاینه چشم ها این میزان در گروه مداخله 92.6±3.5 و در گروه شاهد 90.1±2.0 بود. تغییرات اشباع اکسیژن در حین معاینه در دو گروه معنی دار بود (p<0.001).نتیجه گیری: برنامه تحریک چندحسی کاهش کمتری را در میزان اشباع اکسیژن سبب می شود. تحریک چندحسی به عنوان راهکاری به منظور کاهش تغییرات فیزیولوژیک نوزادان در حین معاینه چشم می تواند استفاده شود.

مقدمه: موفقیت لوله گذاری معده، «جایگذاری درست سوند بینی معده ای با کمترین دفعات تلاش» تعریف می شود؛ که از مسایل مهم در لوله گذاری بینی معده ای است. با توجه به این که در مورد استفاده از سوندهای سرد شده برای لوله گذاری معده اختلاف نظر وجود دارد؛ نیاز به تحقیق در این زمینه ضروری به نظر می رسد.هدف: مقایسه استفاده از سوند بینی معده ای سرد شده و معمولی در موفقیت لوله گذاری معده.روش: در این مطالعه تجربی دوگروهی 65 بیماران مراجعه کننده به اورژانس مسمومین بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال 1392 با تخصیص تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. لوله گذاری معده در گروه مداخله با سوندهای نگهداری شده در یخچال با دمای 2-8Co و در گروه کنترل با سوندهای نگهداری شده در اتاق با دمای 22-28Co طبق روش استاندارد انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون مجذورکای و تی مستقل توسط نرم افزار SPSS نسخه 11.5 تحلیل گردید.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 28.5±9.8 سال و 65.6 درصد گروه کنترل مرد و 51.5 درصد از گروه مداخله زن بودند. 84.4 درصد از شرکت کنندگان در گروه کنترل و 100 درصد در گروه مداخله فقط با یک بار تلاش، سوند در معده جایگذاری شده است (p<0.01)؛ ولی فراوانی جایگذاری درست سوند معده بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (p=0.30).نتیجه گیری: سردکردن سوندها دفعات تلاش برای لوله گذاری بینی معده ای را کم می کند. بنابراین، روشی موثر برای افزایش موفقیت لوله گذاری بینی معده ای می باشد و پیشنهاد می شود به منظور کاهش عوارض، افزایش راحتی مددجو و صرفه جویی وقت پرستار، سوندهای معده قبل از انجام تکنیک سرد شوند.

مقدمه: روش های رایج برای توقف خونریزی به علت اعمال فشار طولانی در بیماران با زمان هموستاز طولانی می تواند منجر به تشکیل لخته و ترومبوز دسترس عروقی گردد. عوامل هموستاتیک موضعی نقش موثری در کاهش زمان هموستاز و در نتیجه پیشگیری از این عوارض دارد.هدف: مقایسه اثر پودر سلوکس و پانسمان فشاری معمول بر زمان هموستاز محل دسترس عروقی بیماران همودیالیز.روش: در این کارآزمایی بالینی یک گروهی با طرح قبل و بعدی که در سال های 92-93 انجام شد؛ 30 بیمار دیالیزی در بیمارستان های امام رضا (ع) و منتصریه مشهد و شهیدمدرس کاشمر که از طریق فیستول شریانی - وریدی تحت درمان همودیالیز قرار داشتند به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. محل پانکچرهای فیستول شریانی - وریدی بیماران در سه هفته منقطع با استفاده از پانسمان پودر سلوکس درمان شد. زمان هموستاز محل هر یک از پانکچرها در هر جلسه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های اندازه های تکراری، فریدمن و تصحیح بون فرونی با نرم افزار SPSS نسخه 11.5 تحلیل شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران تحت مطالعه 54.2±14.3 سال و 16 نفر (53.3 درصد) مذکر بودند. زمان هموستاز محل دسترس عروقی بیماران 9.8±1.9 دقیقه بود. تفاوت معنی داری در زمان هموستاز بین روش استفاده از یک گرم پودر سلوکس در مقایسه با روش پانسمان معمول وجود داشت (p<0.001). تفاوت معنی داری نیز در زمان هموستاز بین روش استفاده از نیم گرم پودر سلوکی در مقایسه با روش پانسمان معمول وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری: استفاده از پودر سلوکس باعث کاهش زمان هموستاز محل دسترس عروقی بیماران همودیالیز می گردد. بنابراین استفاده از آن برای بیمارانی که هموستاز محل دسترس عروقی آن ها با تاخیر صورت می گیرد توصیه می شود.

مقدمه: درد از فرآیندهای اضطراب آور و ناخوشایند پس از پانسمان سوختگی روزانه است؛ به طوری که اگر به روش مناسبی تسکین داده نشود، اثرات مضری فراتر از ناراحتی برای بیمار ایجاد می کند. شواهدی وجود دارد که تحریک کاتدی قشر حسی پیکری می تواند در تسکین درد حاد موثر باشد.هدف: تعیین تاثیر تحریک الکتریکی مغز با جریان مستقیم بر شدت درد پانسمان سوختگی.روش: به منظور انجام این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوگروهی، 60 بیمار واجد شرایط بستری در بخش سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند و به شیوه طبقه بندی به طور تصادفی به دو گروه مداخله (30 نفر) و شاهد (30 نفر) تقسیم شدند. بیماران گروه مداخله تحت 20 دقیقه تحریک کاتدی قشر حسی پیکری با شدت جریان یک میلی آمپر قرار گرفتند؛ اما در گروه شاهد، دستگاه tDCS پس از 30 ثانیه تحریک، خاموش گردید. مقیاس استاندارد دیداری سنجش درد (Visual Analog Scale) در زمان های بلافاصله قبل از مداخله، قبل از پانسمان و پس از پانسمان اجرا شد.یافته ها: در گروه مداخله 76.7 درصد (23 نفر) مرد و در گروه شاهد 46.7 درصد (14 نفر) از بیماران زن بودند. آزمون من ویتنی تفاوت معنی داری را در دو گروه مداخله (1.7±2.0) و شاهد (1.0±0.9) از نظر شدت درد قبل از مداخله نشان نداد (P=0.46). آزمون تی مستقل نشان داد شدت درد دو گروه مداخله (6.4±1.9) و شاهد (7.9±1.5) پس از انجام پانسمان سوختگی اختلاف معنی داری دارد (P<0.001).نتیجه گیری: استفاده از tDCS می تواند مداخله ای موثر به منظور کاهش درد پانسمان سوختگی باشد.

مقدمه: ماهیت ناگهانی مواجهه با مرگ مغزی، درخواست اهدای عضو را پیچیده تر و درک آن را برای خانواده مشکل تر می نماید. شناخت تجربه این خانواده ها با روش استقراء از محیط، زمینه های لازم درک بهتر مشکلات آن ها و تبیین رویکردهایی برای کمک به این خانواده ها در این شرایط دشوار و پیچیده فراهم می آورد.هدف: کشف دغدغه ها و چالش های ذهنی مواجهه با درخواست اهدای عضو در خانواده های بیماران مرگ مغزی.روش: این مطالعه کیفی با رویکرد تحلیل محتوی اجرا شد. داده ها با انجام 24 مصاحبه بدون ساختار و عمیق و نیز 14 مصاحبه تکمیلی با 14 خانواده رضایت داده به اهدای عضو و نیز 12 خانواده رضایت نداده به اهدای عضو جمع آوری گردید. افراد با استفاده از اطلاعات ثبت شده در مرکز پیوند اعضای دانشگاه علوم پزشکی مشهد به صورت هدفمند از تیرماه 1387 تا آبان 1390 وارد مطالعه شدند. تحلیل داده ها همزمان با جمع آوری آن ها با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی با رویکرد قراردادی انجام شد.یافته ها: تحلیل داده ها منجر به ظهور 680 کد و 12 طبقه و 3 تم گردید. تم های حاصله شامل بیم، تردید و امید بود؛ که درونمایه مرکزی مثلث برزخی تصمیم گیری از آن استخراج شد.نتیجه گیری: مواجهه با مرگ مغزی و درخواست اهدای عضو فرایند پیچیده ای است؛ که پذیرش آن دشوار و تصمیم گیری درباره آن پرچالش می باشد. از این رو، به نظر می رسد حمایت خانواده و توجه به دغدغه های ذهنی آن ها هنگام درخواست اهدای عضو الزامی باشد.

مقدمه: با وجود اجرای تدابیر پرستاری برای ضدعفونی ناحیه دستیابی عروقی در همودیالیز، 23 تا 73 درصد از باکتریمی ها در این بیماران در این ناحیه اتفاق می افتد. مشارکت مددجویان در شستشوی این ناحیه ممکن است کمک کننده باشد.هدف: تعیین تاثیر شستشوی ناحیه دستیابی عروقی توسط بیمار با بتادین اسکراب و صابون بر فراوانی و زمان بروز التهاب و عفونت آن ناحیه.روش: این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 62 بیمار داوطلب دو مرکز همودیالیز شهر مشهد در دو گروه بتادین و صابون صورت گرفت. قبل از شروع دیالیز، شستشوی محل دستیابی عروقی در دو گروه بتادین و صابون توسط خود بیمار انجام می شد. سنجش التهاب در یک دوره یک ماهه با مقیاس التهاب انجمن تزریقات وریدی و پایش عفونت با کشت ترشحات ناحیه دستیابی عروقی انجام شد. داده ها با استفاده از مقیاس سنجش التهاب انجمن تزریقات وریدی جمع آوری گردید. یافته ها با استفاده از آزمون های مجذورکای، تی مستقل و تحلیل بقاء به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 11.5 تحلیل شد.یافته ها: دو گروه قبل از مداخله از نظر متغیرهای سن، جنس، قندخون، نوع دستیابی عروقی و وضعیت تاهل همگن بودند. در دوره یک ماهه، بروز التهاب در گروه صابون 96.7 درصد و در گروه بتادین 53.1 درصد بود (p<0.001). زمان بروز التهاب در گروه بتادین (4.8±2.3 جلسه) طولانی تر از گروه صابون (4.5±3.2 جلسه) بود؛ اما این تفاوت معنی دار نبود (p=0.06).نتیجه گیری: مشارکت مددجویان در شستشوی ناحیه دستیابی عروقی به ویژه با محلول بتادین علاوه بر ضدعفونی معمول پرستاران، می تواند از بروز التهاب بکاهد. مطالعه بیشتر در خصوص تاثیر شستشو در به تاخیر انداختن زمان بروز التهاب مورد نیاز است.

مقدمه: توانبخشی ریوی بخش مهم درمان بیماران مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریه با هدف رسیدن به استقلال و حفظ حداکثر عملکرد فرد می باشد؛ زیرا این بیماری سبب بروز عوارضی همچون خستگی و به دنبال آن، کاهش فعالیت روزمره زندگی می شود.هدف: تعیین تاثیر توانبخشی ریوی مبتنی بر منزل بر فعالیت روزمره زندگی مبتلایان به بیماری انسدادی مزمن ریه.روش: این مطالعه تجربی از نوع پیش آزمون - پس آزمون دوگروهی روی 36 بیمار مبتلا به COPD بستری در بخش های داخلی بیمارستان دکتر مسیح دانشوری تهران سال 1389 به روش بلوک بندی تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد انجام شد. برای هر یک از شرکت کنندگان گروه مداخله، 3 جلسه آموزشی یک ساعته به صورت فردی و چهره به چهره با محتوای آموزش نظری و عملی (آموزش تمرینات ورزشی شامل پیاده روی، تنفس لب غنچه ای و تمرین آن) انجام گرفت و به مدت 7 هفته پس از ترخیص در منزل ادامه داشت. ابزار پژوهش شاخص استاندارد بارتل (Barthel Index) بود. تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 11.5 با استفاده از آزمون های تی مستقل و زوجی، مجذورکای و آنالیز کوواریانس صورت گرفت.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان 63.5±11.5 سال و 58.3 درصد مرد بودند. میانگین نمره فعالیت روزمره زندگی قبل از مداخله 87.2±7.5 و گروه شاهد 80.5±16.1 بود (p=0.12). پس از مداخله، میانگین نمره فعالیت روزمره زندگی در گروه مداخله 95.5±4.5 و گروه شاهد 80.8±11.6 بود (p<0.001).نتیجه گیری: اجرای برنامه توانبخشی ریوی مبتنی بر منزل می تواند گامی موثر به منظور ارتقای فعالیت روزمره زندگی و به حداکثر رساندن استقلال بیماران مبتلا به COPD باشد و برای کاهش عوارض در این بیماران استفاده شود.

مقدمه: التهاب در محل دستیابی عروقی بیماران همودیالیز باعث عفونت می گردد و دومین علت مرگ این بیماران است؛ اما پروتکل خاصی برای ضدعفونی قبل از دستیابی عروقی بیماران همودیالیز موجود نمی باشد.هدف: تعیین تاثیر ترکیب الکل و بتادین بر شدت التهاب محل دستیابی عروقی بیماران همودیالیز.روش: تعداد 69 بیمار تحت همودیالیز در این کارآزمایی بالینی تصادفی در تیر 1393 در بیمارستان های منتصریه و امام رضا (ع) در شهر مشهد در مدت یک ماه به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه ضدعفونی با ترکیب الکل و بتادین و شاهد قرار گرفتند. در گروه مداخله، محل دستیابی عروقی با محلول بتادین به نسبت 2 و الکل با نسبت 1 توسط پژوهشگر قبل از شروع همودیالیز ضدعفونی گردید. در گروه شاهد از روش رایج بخش که استفاده از بتادین است، برای ضدعفونی محل دستیابی عروقی بیماران استفاده شد. محل دستیابی عروقی بیماران مذکور طی 12 جلسه با استفاده از معیار التهاب انجمن پرستاری ایران ارزیابی شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 11.5 و آزمون های من ویتنی و مجذورکای تحلیل گردید.یافته ها: میانگین سن در گروه مداخله 46.8±16.6 و شاهد 54.4±1.6 سال بود. میانگین کل شدت التهاب در گروه مداخله (0.2±0.2) از شاهد (1.1±0.4) کمتر بود (p<0.05).نتیجه گیری: ترکیب الکل و بتادین به عنوان یک ضدعفونی کننده موثر در کاهش التهاب و در نتیجه عفونت محل دستیابی عروقی بیماران همودیالیز می باشد و پرستاران می توانند از این محلول در محل دستیابی عروقی آن ها استفاده کنند.