خودستایی در هر سامانه منش و اخلاقی، خویی نکوهیده است و تنها در قلمرو هنر و هنروری پسندیده و روا شمرده می شود. بسیاری از شاعران بلند آوازه زبان فارسی از جمله خاقانی، انوری و غضایری رازی نازشنامه هایی دارند که نه تنها از ارجمندی آنان نکاسته، بلکه بر آوازه شاعری آنان نیز افزوده است. چامه سرایان پارسی گوی، به ویژه در سده ششم، دشت سخن را ناوردگاه خویشتن می بینند و هماوردجویانه خود را بر چکاد ادب می نشانند. نکوهشنامه، رویه دیگر این شیوه سخن است که شاعر با خوار انگاشتن خود در برابر پدیده های ورجاوند، به خویشتن، ارجمندی می بخشد. خویشتن باوری و خود شیفتگی سرمایه نمود هنری شاعر است.