فرهنگ مشاوره و روان درمانی (فرهنگ مشاوره)
سال:1390 | دوره:2 | شماره:6 |تعداد مقالات:7

مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخش طرح ‏واره درمانی بر کاهش فعالیت طرح ‏واره ‏های ناسازگار اولیه در زنان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شده است. در این پژوهش، از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه استفاده شده است. تعداد 5 بیمار به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به مدت 20 جلسه تحت درمان انفرادی با مدل طرح واره درمانی «یانگ» قرار گرفتند. به منظور گردآوری داده‏ ها از آزمون های اضطراب اجتماعی و پرسشنامه فرم بلند طرح واره یانگ استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش بهبود تشخیصی و معناداری بالینی استفاده شده است. طرح‏ واره‏ درمانی، موجب کاهش چشمگیر فعالیت طرح‏ واره‏ های ناسازگار اولیه در تمامی حوزه‏ های طرح واره می گردد و نتایج مرحله پیگیری نشانه دهنده پایداری و تعمیق اثر درمان می باشد. می توان از مدل طرح واره درمانی برای درمان بیماری های روانی مزمن که طرح واره های ناسازگار اولیه نقش اساسی در تداوم آنها دارند، بهره جست.

رفتار انسان در یک خانواده تابع عوامل مختلفی است. رویکردهای چند نسلی درباره رشد فردی و خانوادگی فرض می کنند که پویائی داخل خانواده اصلی ارثیه ای را برای فرد فراهم می کند که هم مسیر رشد فردی و هم رشد خانوادگی را برای او تعین می کند. این رویکردهای چند نسلی معتقدند الگوهای ارتباطی و تعاملی از طریق رشد عاطفی و اجتمائی کودکان بین نسل ها انتقال پیدا می کند. هدف از انجام این پژوهش بررسی برداشت زوج ها از میزان صمیمت و استقلال در خانواده ای است که در آن بزرگ شده اند و رابطه آن با میزان صمیمیت و استقلال ادراک شده در خانواده که فعلا با همسر خود تشکیل داده اند و همبستگی این دو با میزان تعارض زناشوئی است. در این پژوهش 200 زوج (400 زن و مرد) به عنوان آزمودنی مورد مطالعه قرار گرفتند. آزمون ادراک از خانواده اصلی و فرم تغییر یافته آن توسط محقق به همراه آزمون اندازه گیری تعارض زناشویی به آنها داده شد. نتایج پژوهش حاکی است بین ادراک از خانواده اصلی با ادراک از خانواده فعلی همبستگی (r=0.61) معنی دار (P<0.01) وجود دارد و بین شدت ضریب همبستگی زنان و مردان تفاوت معنی داری مشاهده شد. بین ادراک زنان و مردان از خانواده اصلی و فعلی خود به ترتیب 0.69 و 0.51 همبستگی مشاهده گردید که معنی دار (P<0.01) می باشد. بین میزان ادراک زوجین از خانواده اصلی و میزان وجود تعارض زناشوئی در زندگی فعلی آنها همبستگی منفی مشاهده گردید که این همبستگی معنی دار (P<0.01) است.

هدف این پژوهش بررسی و مقایسه اثربخشی زوج درمانی به شیوه آموزش «خودتنظیمی» بر سلامت روان زوجین شاهد و ایثارگر بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه زوجین شاهد، جانباز و ایثارگر شهر اصفهان که مراجعه کننده به مراکز مشاوره و واحد مددکاری مناطق سه گانه بنیاد شهید اصفهان بوده است و نمونه مورد نظر 16 زوج بوده که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ به عنوان پیش آزمون و پس آزمون بوده است. گروه آزمایش طی پنج جلسه آموزش خودتنظیمی زندگی زناشویی را دریافت نمودند. گروه گواه هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. نتایج حاکی از آن بود که مداخله زوج درمانی مبتنی بر آموزش خودتنظیمی این شیوه، کاهش معنادار علائم جسمانی، اضطرابی، اجتماعی و افسردگی را در پی داشته است (p<0.05).

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی زناشویی مبتنی بر آموزه های اسلام بر سازگاری زناشویی زوجین صورت گرفت. جامعه این تحقیق شامل تمامی متقاضیان طلاق مراجعه کننده به دادگاه خانواده شهرستان لار در شش ماه اول سال 1388 بودند. نمونه مورد نظر متشکل از 30 زوج بودند که به طور تصادفی از میان جامعه تحقیق انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار مورد نظر این تحقیق پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر بود. ابتدا، از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد، آنگاه گروه آزمایش طی 10 جلسه دو ساعته تحت آموزش مهارت های ارتباطی زناشویی مبتنی بر آموزه های اسلام قرار گرفت. پس از پایان آموزش، مجددا از هر دو گروه آموزش و گواه پس آزمون به عمل آمد. به منظور مقایسه نتایج پیش آزمون و پس آزمون از آزمون آماری تحلیل کواریانس استفاده شد و در آخر نتایج حاکی از این بود که آموزش مهارت های ارتباطی زناشویی مبتنی بر آموزه های اسلام بر سازگاری زناشویی تاثیر مثبت دارد و همه فرضیه های پژوهش مورد تایید قرار گرفتند.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر شناخت درمانی معنوی بر سازگاری زناشویی زوجین پارانوئید در اصفهان بود. بدین منظور 18 زوج با حداقل یک عضو پارانوئید که در دو سال اخیر حداقل یکبار با یکی از تشخیص های اختلال شخصیت پارانوئید، اختلال هذیانی پارانوئید و اسکیزوفرنیای پارانوئید بستری شده‏ اند، از طریق نمونه گیری تصادفی در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل بصورت مساوی جایگزین گردیدند. طرح پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون ‏- پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزار اندازه‏ گیری در این پژوهش پرسشنامه سازگاری متقابل (DAS) اسپانیر (1976) بود. پس از اجرای پیش ‏آزمون برای هر دو گروه، گروه آزمایش طی 7 جلسه و به مدت 2 ماه - هر هفته یک جلسه یک ساعته - تحت مشاوره شناخت‏ درمانی معنوی قرار گرفتند و پس از پایان این مدت، پس ‏آزمون سازگاری متقابل برای هر دو گروه اجرا شد. یافته ‏های تحقیق با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که شناخت ‏درمانی معنوی سازگاری زناشویی زوجین را افزایش داده است (P=0.000) و نمرات پس ‏آزمون گروه آزمایش بطور معنی داری نسبت به نمرات گروه کنترل افزایش یافته است.

هدف پژوهش حاضر مقایسه ابعاد سرشتی و منشی بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه با افراد عادی بود. به این منظور 26 بیمار بستری مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه و 26 فرد سالم فاقد تشخیص روانپزشکی انتخاب و پرسشنامه 125 سوالی سرشت و منش کلونینجر را تکمیل نمودند. جهت تحلیل داده‏ ها از روش تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده‏ ها نشان داد که نمرات افراد مبتلا به اختلالPTSD  در دو بعد آسیب پرهیزی و پاداش وابستگی و دو بعد منشی خودراهبری و همکاری متفاوت از افراد سالم است. این پژوهش راهگشای شناخت دقیق ‏تر ابعاد زیربنایی اختلال استرس پس از سانحه بوده و می ‏تواند در بهبود روندهای درمانی این اختلال موثر واقع گردد.

پژوهش حاضر به موضوع خودشیفتگی، عزت نفس و پرخاشگری در نوجوانان می پردازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودشیفتگی، عزت نفس و پرخاشگری و مقایسه آن در نوجوانان دختر و پسر صورت گرفت. 258 نوجوان (124 پسر و 134 دختر) 18-14 ساله با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه های شخصیت خودشیفته (NPI-16) عزت نفس و پرخاشگری بر روی نمونه اجرا گردید. به منظور تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه و آزمونT  مستقل استفاده گردید. نتایج این پژوهش نشان داد که بین خودشیفتگی و متغیر های عزت نفس و پرخاشگری رابطه مثبت و بین عزت نفس و پرخاشگری رابطه معکوس معناداری وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که عزت نفس پایین بیشترین سهم را در پیش بینی پرخاشگری در نوجوانان بر عهده دارد. یافته های این پژوهش نشان داد که هیچ گونه تفاوت جنسی در ویژگی های خودشیفتگی و عزت نفس در بین نوجوانان وجود ندارد و تفاوت جنسی در ابعاد پرخاشگری در نوجوانان فقط در بعد پرخاشگری فیزیکی مشاهده گردید. نتایج این پژوهش می تواند از جهت نظری و بالینی در فهم بهتر ارتباط بین خودشیفتگی، عزت نفس و پرخاشگری در دوره نوجوانانی سودمند باشد.