مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1400 | دوره:39 | شماره:625 |تعداد مقالات:3

مقدمه: والپروییک اسید در موارد بالینی متعددی تجویز می شود. کاهش سطح هوشیاری از برجسته ترین علامت های مسمومیت با والپروییک اسید است. ارتباط بین سطح هوشیاری با سایر علایم مسمومیت، به خوبی تبیین نشده است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی ارتباط بین سطح هوشیاری و سایر علایم مسمومیت و پیامد درمانی در بیماران مسموم با والپروییک اسید خوراکی بود. روش ها این مطالعه، یک تحقیق توصیفی-تحلیلی-مقطعی است که بین سال های 98-1397 با استفاده از داده های مندرج در پرونده ی بیماران مسموم با والپروییک اسید، بستری شده در بیمارستان خورشید اصفهان انجام شد. مشخصات دموگرافیک و علایم و نشانه های بیماران با استفاده از یک چک لیست جمع آوری گردید و سپس، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها اطلاعات مربوط به 243 بیمار مسموم با والپروییک اسید واکاوی شد. در بدو ورود، 194 نفر (8/79 درصد) هوشیارو وضعیت تنفس در 237 مورد (5/97 درصد) طبیعی بود. سطح سدیم در 218 نفر (8/92 درصد) و پتاسیم 212 مورد (0/91 درصد) طبیعی بود. واکاوی گازهای خون وریدی در 45 مورد (2/19 درصد) اسیدوز متابولیک را نشان داد. در متغیرهای مورد بررسی وضعیت تنفس ارتباط معنی داری با سطح هوشیاری نشان داد (001/0 > P). همچنین، سطح هوشیاری با پیامد پنومونی آسپیراسیون (001/0 > P) ارتباط معنی داری داشت. نتیجه گیری نتایج این پژوهش نشان داد بیشتر بیماران مسموم با والپروییک اسید اختلالات خوش خیمی داشتند و با انجام درمان به موقع، بهبودی کامل خواهند داشت. در موارد مسمومیت های حاد و کاهش سطح هوشیاری عمیق، توجه به وضعیت تنفس بیمار مهم است و لازم است جهت جلوگیری از آسپیراسیون به عنوان پیامد درمانی، تمهیدات لازم به کار رود.

مقدمه: نوزاد موجود آسیب پذیری است که مرگ وی تحت تاثیر دوره ی جنینی و همچنین، عواملی در حین و پس از زایمان قرار دارد. اولین قدم در راه کاهش میزان مرگ و میر نوزادان، شناسایی علل مرتبط با آن است. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی علل مرگ و میر نوزادان در بیمارستان قایم مشهد انجام شد. روش ها پژوهش حاضر، یک مطالعه ی مورد-شاهد بود. مطالعه بر روی نوزادان بستری در بخش مراقبت های ویژه ی نوزادان (Neonatal intensive care unit یا NICU) بیمارستان قایم مشهد طی سال های 95-1390 شامل 448 نوزاد فوت شده (گروه مورد) و 448 نوزاد ترخیص شده (گروه شاهد) انجام شد. داده ها توسط پژوهشگر آموزش دیده از طریق مطالعه ی پرونده ی نوزادان، تکمیل گردید. واکاوی داده ها با استفاده از از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 در سطح معنی داری 050/0> P انجام شد. یافته ها از بین نوزادان بستری در NICU، 7/53 درصد پسر و 3/46 درصد دختر با میانگین سنی 06/6 ± 80/16 روز بودند. مدل Logistic regression نشان داد که Apgar دقیقه ی اول کمتر از 6 (91/2 = Odds ratio یا OR)، وجود آسفیکسی (64/2 = OR)، سپسیس (41/2 = OR) و سندرم زجر تنفسی (13/8 = OR) باعث افزایش شانس فوت نوزادان بستری در بخش مراقبت های ویژه و افزایش سن نوزاد باعث کاهش شانس فوت نوزادان شده است. متغیرهای جنس نوزاد و نوع زایمان نیز ارتباط معنی داری را نشان نداد نتیجه گیری بر اساس نتایج این مطالعه، آسفیکسی، سپسیس، سندرم زجر تنفسی، آپگار پایین و وزن پایین هنگام تولد از شایع ترین علل مرگ نوزدان بودند.

مقدمه: با توجه به نقش احتمالی ژن Charcot leyden crystals (CLC) در کاهش بویایی، این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین کاهش بویایی با ایوزینوفیلی توربینیت میانی در بیماران با رینوسینوزیت مزمن انجام گرفت. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، 45 بیمار مبتلا به رینوسینوزیت مزمن که از ابتدا تا انتهای سال 1399 به بیمارستان های الزهرا (س) و آیت اله کاشانی اصفهان مراجعه نمودند، تحت بیوپسی توربینیت میانی قرار گرفتند و با آزمایش Real time polymerase chain reaction (Real time PCR)، بیان ژن CLC در آنان بررسی گردید. وضعیت بویایی بیماران با دو پرسش نامه ی آزمایش متانول (CCCLC) و Sino-nasal outcome test-22 (SNOT-22) بررسی شد و ارتباط بین بیان ژن CLC و قدرت بویایی تحت ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میانگین نمره ی بویایی افراد تحت مطالعه، 27/1 ± 73/4 بود که این میانگین در افراد CLC منفی و مثبت به ترتیب 81/0 ± 58/5 و 77/0 ± 58/3 بود و افراد CLC منفی از سطح بویایی بالاتری برخوردار بودند (001/0 > P). میانگین نمره ی SNOT-22 در کل بیماران تحت مطالعه 88/14 ± 49/83 بود و در دو گروه CLC منفی و مثبت، به ترتیب 43/15 ± 58/77 و 54/9 ± 58/91 و اختلاف دو گروه معنی دار بود (001/0 = P). نتیجه گیری: بین بیان ژن CLC و کاهش حس بویایی در بیماران مبتلا به رینوسینوزیت مزمن ارتباط معنی داری وجود دارد و حس بویایی در بیماران CLC مثبت، کمتر است.