مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1398 | دوره:30 | شماره:10 |تعداد مقالات:9

پیش زمینه و هدف: اساس گزارش سازمان بین المللی کار، شیوع خشونت شغلی در دهه های اخیر افزایش یافته و از میان تمام گروه های حرفه ای، پرسنل مراقبت سلامت، بیشترین قربانیان خشونت شغلی محسوب می شوند اما اطلاعات مستند از خشونت شغلی در اتاق عمل در کشور ما بسیار اندک می باشد. لذا این مطالعه باهدف تعیین فراوانی خشونت شغلی و عوامل مرتبط با آن در پرسنل مراقبت سلامت در اتاق عمل، انجام گرفت. . مواد و روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی بود. جامعه پژوهش کلیه مراقبین سلامت شاغل در اتاق های عمل مراکز آموزشی درمانی شهر اصفهان بودند که از این میان تعداد 223 نفر به روش نمونه گیری آسان با تخصیص متناسب از نوع سهمیه ای و طبقه ای از فروردین تا مردادماه 1397 انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد "بررسی خشونت شغلی در بخش سلامت "که در سال 2010 توسط سازمان بهداشت جهانی ارائه شده است جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 16 و آزمون های آماری کای 2 و فیشر و تی مستقل مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تعداد 9/91 درصد از نمونه ها طی 12 ماه گذشته خشونت روحی-روانی، 26 درصد خشونت جسمی-فیزیکی و 3/19 درصد خشونت قومی را تجربه کرده بودند. بیشترین علت ایجادکننده خشونت شغلی، کارکردن در محیط استرس زا (87درصد) بود و عاملین خشونت شغلی اغلب از میان پرسنل مراقبت سلامت بودند. میانگین سن و سابقه کار در پرسنلی که با خشونت های روحی-روانی مواجه شدند به طور معناداری کم تر از سایرین بود (به ترتیب 01/0= t، 01/0P =و 63/2t =، 02/0 P =). فراوانی مواجهه با خشونت های جسمی-فیزیکی (62/4χ 2 =، 03/0 P =) و روحی-روانی (004/0 P =)، در مراکز دارای پروتکل خاص برای گزارش خشونت به طور معناداری کم تر از سایر مراکز بود. بحث و نتیجه گیری: خشونت شغلی در اتاق عمل به میزان قابل توجهی بالا است و عاملین خشونت شغلی نه بیمار و همراه بیمار بلکه اغلب از میان پرسنل مراقبت سلامت هستند. این مطالعه وجود پروتکل های مستند برای گزارش خشونت شغلی را توصیه می کند.

پیش زمینه و هدف: ترومای عروقی وضعیت اورژانسی تهدیدکننده ی حیات اندام و سومین علت مرگ و میر و آمپوتاسیون در سرتاسر جهان محسوب می شود که اکثرا به علت عدم شناخت صحیح و به موقع منجر به عوارض قابل توجهی می شود. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی انواع آسیب های ارتوپدی در بیماران ترومایی نیازمند به مداخله ی جراحی عروق می باشد. یافته ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی گذشته نگر بود. جامعه ی آماری این مطالعه کلیه ی بیماران ترومایی نیازمند به مداخله ی جراحی عروق مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی ساری طی سال های 95-1394 بود بحث و نتیجه گیری: از 43 بیمار، 70/90 درصد بیماران مرد و 30/9 درصد زن بودند. میانگین سنی بیماران 27/11± 37/36 سال بود. فراوان ترین مکانیسم تروما تصادف توسط موتورسوار بود. بیشترین فراوانی درگیری، در اندام تحتانی سمت چپ بود و ازنظر محل آسیب عروقی بیشترین فراوانی (20/23 درصد) در ناحیه ی عروق پوبلیتئال بود. ازنظر نوع آسیب ارتوپدی 86 درصد دچار شکستگی شده بودند و در 14 درصد نیز دررفتگی مشاهده شد. بر اساس محل شکستگی، فراوان ترین مربوط به دیستال تیبیوفیبیولار با 23 درصد و سپس مفصل زانو با 14 درصد بود. از بین موارد شکستگی، فراوان ترین نوع مربوط به شکستگی باز با 40/74 درصد و فراوان ترین نوع دررفتگی نیز دررفتگی قدامی با 40/9 درصد بوده است.: فراوان ترین عامل ایجاد ترومای عروقی تصادفات با وسایل نقلیه بوده است که ضرورت رعایت دقیق تر مقررات راهنمایی و رانندگی جهت کاهش آسیب ها بایستی موردتوجه قرار داده شود. همچنین همراهی آسیب های عروقی با شکستگی های ارتوپدی بالاتر بوده و بیشتر در اندام تحتانی چپ و ناحیه ی پوپلیتئال بوده است. تشخیص زودهنگام، انجام اقدامات احیای اولیه، انتقال بیمار به مرکز مناسب، اقدامات درمانی مدیکال و سرجیکال مناسب می تواند به میزان زیادی از موربیدیتی و مورتالیتی کاهش دهد.

پیش زمینه و هدف: در جوامع بزرگ، آمادگی قلبی تنفسی (CRF) از مدل های روش های غیر ورزشی با حداقل زمان و هزینه برآورد می شود. در این مطالعه ما به ارائه ی معادلات غیرورزشی برای پیشگویی CRF می پردازیم و و تاثیر مولفه های محیطی اجتماعی را بر آن بررسی می کنیم. مواد و روش کار: 2490 زن و مرد رده ی سنی 65-25 سال از شهرهای مختلف ایران در این مطالعه شرکت کردند. VO2max، به عنوان شاخص استاندارد طلایی بررسی CRF، از طریق تست های ورزشی راکپورت و بروس (10% از هر رده ی سنی و هر جنس) اندازه گیری شد. سه معادله ی غیر ورزشی، VO2maxStep، VO2maxIPAQ-s و VO2maxIPAQ-l از طریق رگرسیون خطی مدل stepwise تعیین شد. متغیرهای تخمین این مدل ها شامل: فعالیت بدنی (PA) (تعیین شده از طریق گام سنج و فرم کوتاه و بلند پرسشنامه ی بینالمللی سطح فعالیت بدنی)، شاخص توده ی بدن (BMI)، نسبت کمر به لگن (WHR)، شاخص چاقی بدن (BAI)، سن، جنس و VO2maxROC بودند. برای مقایسه ی مقادیر VO2max اندازه گیری شده و تخمین زده شده بر اساس سن، جنس، سطح تحصیلات و شهر محل سکونت افراد از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری، تست بونفرونی استفاده شد. نتایج: ارتباط معناداری بین مقادیر VO2max اندازه گیری شده و تخمین زده شده وجود دارد (05/0p=) (VO2maxIPAQ-l: 671/0= R2adj و 381/4= SEE، VO2maxStep: 543/0= R2adj و 331/5=SEE، VO2maxIPAQ-s: 621/0= R2adj و 823/4=SEE). همچنین تفاوت معناداری بین مقادیر VO2max در زنان و مردان رده های سنی مختلف در شهرهای مختلف وجود دارد (05/0p=). بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که مدل های تخمین VO2max با تعداد گام، فرم کوتاه و بلند پرسشنامه بین المللی سطح فعالیت بدنی (IPAQ) می توانند به عنوان مدل های غیر ورزشی تخمین VO2max در جامعه ی ایرانی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین عوامل محیطی اجتماعی نیز به عنوان مولفه های موثر در تعیین سطح فعالیت بدنی (PA) و سطوح CRF در این جامعه در نظر گرفته می شوند. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پیش زمینه و هدف: اخیرا، بررسی های سلولی مولکولی تاثیر تمرینات ورزشی روی افراد دیابتی، جهت یافتن نقطه عطفی در کمک به درمان دیابت، توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده است، از این رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 10 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن های-1α PGC و PEPCK در موش های صحرایی نر دیابتی شده با نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین است. مواد و روش کار: این طرح به صورت مطالعه مداخله ای تجربی روی 18 سر موش صحرایی نر با میانگین وزن 20± 220 گرم، در گروه های کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به مدت 10 هفته انجام شد. آزمودنی ها ابتدا با نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین دیابتی شدند سپس به صورت تصادفی در دو گروه کنترل دیابتی و دیابتی هوازی (تمرین: پنج روز در هفته، به مدت 50-15 دقیقه و سرعت 26-16 متر/دقیقه، با افزایش تدریجی سرعت)، جایگزین شدند. موش های صحرایی، 48 ساعت پس از آخرین دوره تمرینی، بیهوش و جراحی شدند. گلوکز ناشتا با روش آنزیماتیک رنگ سنجی گلوکز اکسیداز و انسولین سرم با روش الایزا و سپس مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. بخشی از بافت کبد آزمودنی ها برای بررسی mRNA پروتئین های-1α PGC و PEPCK با روش RT-PCR استفاده شد. مقایسه، در سطح معنی داری 5/0P< با آزمون تی مستقل صورت گرفت. یافته ها: پس از پایان پروتکل تحقیق، بیان پروتئین های PGC-1α (003/0=p) و PEPCK (023/0=p) در گروه دیابتی هوازی به طور معنی داری کمتر از کنترل بود. همچنین تمرین هوازی باعث کاهش مقاومت به انسولین شد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق، می توان بیان کرد یک دوره تمرین هوازی در شرایط دیابتی از طریق کاهش PGC-1α و سرکوب PEPCK به عنوان یک درمان غیردارویی باعث بهبود نیم رخ گلیسمیک می شود.

روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و مرحله پیگیری با گروه لیست انتظار بر روی 32 نفر از مراجعین انجمن حمایت از بیماران ام اس انجام شد که به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 16 نفری مداخله و لیست انتظار، تقسیم شدند. اعضای گروه مداخله به صورت فردی به مدت 12 جلسه در برنامه توانبخشی شناختی شرکت کردند. نمرات سرعت و ظرفیت حافظه فعال، کارکرد اجرایی و کیفیت زندگی هر دو گروه به کمک آزمون های ان-بک، فراخنای حافظه وکسلر، دسته بندی کارت های ویسکانسین و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران ام اس، گردآوری و با استفاده از روش های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر) تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان دادند به غیر از حیطه فیزیکی کیفیت زندگی، میانگین نمرات آزمون ویسکانسین، وکسلر، زمان پاسخ آزمون ان بک، حیطه روانی کیفیت زندگی در طول زمان و در دو گروه مداخله و انتظار متفاوت هستند (05. 0>P). بدین ترتیب، عملکرد گروه مداخله در سرعت و ظرفیت حافظه فعال، کارکرد اجرایی و حیطه روانی کیفیت زندگی، بهبودی معنی داری را(05. 0>P) در مراحل پس از آزمون و پیگیری نسبت به گروه انتظار، نشان دادند. بحث و نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها، توانبخشی شناختی، احتمالا بر سرعت و ظرفیت حافظه فعال، کارکرد اجرایی و کیفیت زندگی بیماران ام اس اثربخش است. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پیش زمینه و هدف: سرطان پستان یکی از جدی ترین تهدیدکننده های حیات انسان است و بعد از سرطان ریه به عنوان دومین سرطان شایع در میان زنان مطرح است. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی بیوانفورماتیکی و تجربی تاثیر متوتروکسات بر بیان ژن های HMGA2 و SMARCA5 در رده سلولی 4T1 سرطان پستان، تیمار شده با داروی متوتروکسات می باشد. مواد و روش کار: برای انجام این مطالعه، ابتدا داده های میکروآرایه از پایگاه داده GEO جمع آوری شده و با استفاده از جعبه ابزار شبکه عصبی (PNN) در نرم افزار MATLAB 2018a آنالیز شد. در مرحله ی بعد، پرایمر های ویژه ژن های HMGA2 و SMARCA5 طراحی شدند. سمیت سلولی متوتروکسات روی رده سلولی 4T1 به روش MTT ارزیابی شد. و درنهایت تاثیر دارو بر بیان ژن های HMGA2 و SMARCA5 به روش Real-time PCR ارزیابی شد. یافته ها: نتایج حاصل از آنالیز بیوانفورماتیکی نشان داد که متوتروکسات سطح بیان ژن های HMGA2 و SMARCA5 را به ترتیب کاهش و افزایش داد. ارزیابی سمیت سلولی با استفاده از آزمون MTT نشان داد که متوتروکسات زنده مانی سلول های 4T1 را به صورت وابسته به غلظت دارو کاهش داد و همچنین در غلظت µ g/ml 208 رشد 50 درصد از سلول ها مهار می شود. نتایج مربوط به Real-time PCR نشان داد که سطح بیان ژن HMGA2 به طور معنی داری (p≤ 0. 05) کاهش یافت، این در حالی است که بیان ژن SMARCA5 به صورت معنی داری (p≤ 0. 05) افزایش یافت که با نتایج آنالیز بیوانفورماتیکی همخوانی دارد. بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده پیشنهاد می کند که ژن های HMGA2 و SMARCA5 احتمالا به عنوان ژن های هدف متوتروکسات در درمان سرطان پستان استفاده شوند. البته برای تایید یافته های این پژوهش مطالعات بیشتری باید انجام گیرد.

پیش زمینه و هدف: حاملگی کاذب اختلال روانی نادری است که اغلب در زنانی که با یک تعارض درون روانی مواجه هستند دیده می شود. پیدایش علائم بیماری غیرارادی و به اصطلاح در ضمیر ناخودآگاه صورت می گیرد و بیمار باور عمیق به داشتن حاملگی پیدا می کند. این باور درونی در شکل گیری علائم جسمانی مربوط به حاملگی نقش دارند. معرفی بیمار: بیمار خانم متاهل 66 ساله ای است که از حدود 28 سالگی دچار اختلال دوقطبی نوع 1 بوده ولی تحت مراقبت مرتب پزشکی قرار نداشته است. بعلاوه همسر بیمار رابطه عاطفی مناسبی با وی نداشته و در همین راستا همسر دومی نیز برگزیده است. بیمار دارای سه فرزند پسر است که همگی ازدواج کرده اند و مستقل شده اند. ولیکن شوهر بیمار علاوه بر سه پسر خود دخترخوانده ای نیز دارد که همسر جدیدش با خود آورده است. مضافا اینکه شوهر بیمار نسبت به دخترخوانده اش حتی بیشتر آر پسران خود ابراز محبت می کند بیمار در حمله اخیر خلقی که یک دوره افسردگی اساسی با خصوصیات پسیکوتیک را تجربه می کرد ادعای حاملگی کرده است. . کلیه آزمایش ها ازجمله سطح بتا اچ سی جی و سونوگرافی خلاف باور بیمار را نشان می دادند بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه بیمار با حوادث استرس زای متعددی مواجه شده و درنتیجه تعارض های مختلف درون روانی در او پیدا شده است و به این ترتیب زمینه لازم فراهم شده و به نظر می رسد ابن حوادث، از طریق فرایندهای سایکودینامیک در شکل گیری حاملگی کاذب نقش ایفا کرده اند. هم چنین سطح پرولاکتین سرم بسیار بالا بود که احتمالا به دلیل مصرف داروهای آنتی سایکوتیک بوده و این خود می توانست در پروراندن و تثبیت اشتغال ذهنی حاملگی تاثیر داشته است.

پیش زمینه و هدف: امروزه مصرف متداول آزول ها منجر به افزایش مقاومت به آزول ها در میان سویه های کاندیدا آلبیکنس شده است. جابجایی های آمینواسیدی در آنزیم هدف آزول، ERG11p، به مقاومت آزولی در بعضی از سویه های کلینیکی کاندیدا آلبیکنس نسبت داده می شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی جهش های ژن ERG11 در جدایه های مقاوم به فلوکونازول کاندیدا آلبیکنس در رشت بود. مواد و روش کار: در این مطالعه، نمونه های کلینیکی از مخاط واژینال 50 زن جداسازی شد. جدایه های کاندیدا آلبیکنس با استفاده از روش های استاندارد تعیین هویت چون تولید لوله زایا و کشت در محیط کروم آگار شناسایی شدند. مقاومت و حساسیت جدایه ها به فلوکونازول به کمک روش های دیسک دیفیوژن و براث میکرودایلوشن بررسی شد. جهش ها در ژن ERG11 در جدایه های کلینیکی به روش PCR-سکوئنسینگ تعیین شد. یافته ها: در این مطالعه، 20 جدایه کلینیکی کاندیدا آلبیکنس مقاوم به فلوکونازول بودند. بالاترین MIC ی فلوکونازول µ g/ml 2048 تعیین گردید. همچنین در هشت جدایه مقاوم به فلوکونازول به روش PCR-توالی یابی، دو جهش بدمعنی (V437I و V488I) در ژن ERG11 یافت شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که داشتن هم زمان چند جهش در ژن ERG11، یک علت MIC ی بالا در جدایه های مقاوم کاندیدا آلبیکنس در این مطالعه باشد. بااین حال، بررسی دیگر مکانیسم های مقاومت به آزول در جدایه های کاندیدا آلبیکنس پیشنهاد می شود.

پیش زمینه و هدف: دگزامتازون یکی از پرمصرف ترین گلوکوکورتیکوئیدهای مصنوعی است که مصرف بیش ازحد آن می تواند تغییرات شدید در عملکرد کبد ایجاد کند. هدف از این مطالعه بررسی اثر پنتوکسی فیلین بر آسیب کبدی القاء شده توسط دگزامتازون در موش سوری بود. مواد و روش کار: تعداد 24 سر موش سوری نر بالغ نژاد (NMRI) Naval Medical Research Institute با میانگین وزنی 2± 36 گرم به صورت تصادفی در 4 گروه (6n=) کنترل، دگزامتازون (mg/kg/b. w. i. p. 7)، پنتوکسی فیلین (mg/kg/b. w. i. p. 100) و دگزامتازون+ پنتوکسی فیلین تقسیم شد. بعد از 7 روز تیمار، موش ها تشریح و کبد آن ها خارج و وزن شد. سپس اجزای بافت کبد با روش استریولوژی مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین سطح مالون دی آلدئید (Malondialdehyde, [MDA])، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و آنزیم های کبدی شامل آلانین آمینوترانسفراز (Alanine Aminotransferase, [ALT]) و آسپارتات آمینوترنسفراز (Aspartate Aminotransferase, [AST]) اندازه گیری شد. داده ها با روش One-Way ANOVA و آزمون Tukey توسط نرم افزار SPSS ورژن 16، آنالیز و تفاوت میانگین ها در حد (05/0˂ p) معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: کاهش معنی داری در حجم سلول و هسته هپاتوسیت ها، تعداد کل سلول های هپاتوسیت (01/0>p) و سطح ظرفیت آنتی اکسیدانی تام سرم (001/0>p) و افزایش معنی داری در حجم کل سینوزوئیدها، مجرای صفراوی، شریان کبدی و همچنین میانگین سطح سرمی MDA، ALT و AST در گروه دگزامتازون نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (01/0>p). آسیب های کبدی القاء شده توسط دگزامتازون در گروه پنتوکسی فیلین+ دگزامتازون بهبود پیدا کرد و به سطح گروه کنترل رسید (05/0