پژوهش در پزشکی
سال:1400 | دوره:45 | شماره:2 |تعداد مقالات:16

سابقه و هدف: صرع یکی از رایج ترین بیماری های نورولوژیک جهان است. ثبت داخل سلولی از نورون های با فعالیت صرع گونه بروز الگوی شلیک انفجاری (burst firing) را بخوبی نشان داده است. مطالعات نشان می دهد که ملاتونین خواص ضدصرعی اعمال می کند، اما تاثیر آن بر ویژگی های نورونی و تغییر الگوی شلیک پتانسیل عمل مشخص نشده است. از این رو مطالعه حاضر به تائین اثر ملاتونین بر پارامترهای الکتروفیزولوژیک در یک مدل صرعی شده با پنتیلن تترازول (PTZ)می پردازد. خلاصه روش اجرا: در این تحقیق تجربی آزمایش ها روی جسم سلولی نورون های F1 واقع در گانگلیون جانبی چپ حلزون انجام شد (14). الگوی شلیک و پتانسیل های عمل با استفاده از روش ثبت داخل سلولی تک الکترودی ثبت و خصوصیات آن ها در شرایط کنترل، صرعی شده با داروی پنتیلن تترازول و درمان با ملاتونین با غلظت 100 میکرو مولار بررسی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار پریزم و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته ها: ملاتونین در غلظت 100 میکرومولار بطور معنی داری (001/0P<) باعث جلوگیری از اثر دپولاریزه کننده پنتیلن تترازول بر پتانسیل استراحت غشا، کاهش فرکانس شلیک پتانسیل عمل و افزایش دامنه پتانسیل متعاقب هیپرپلاریزاسیون گردید. ملاتونین همچنین موجب تغییر الگوی فعالیت الکتریکی نورون از bursting در حضور PTZ به تونیک شد. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که ملاتونین با تغییر پارامترهای الکتروفیزیولوژیک موجب کاهش فعالیت صرع گونه و تغییر الگوی bursting ناشی از PTZ به الگوی تونیک شد. و به نظر می رسد ملاتونین بتواند در درمان صرع از طریق کاهش تحریک پذیری نورونی موثر باشد.

سابقه و هدف: آسم یک بیماری التهابی پیچیده و مزمن است که سبب تغییرات متعددی در شکل و عملکرد دستگاه تنفسی از جمله انسداد و تنگی قابل برگشت، پاسخدهی شدید و تغییر مدل مجاری هوایی و سایر دستگاه های بدن مانند دستگاه ایمنی، سیستم عصبی و غدد درون ریز شده و روح و روان بیمار را تحت تأثیر قرار می دهد. امروزه با توجه به عوارض جانبی داروهای ضد التهاب، تمایل زیادی به استفاده از داروهای طب سنتی ایجاد شده است. زهر زنبور عسل بدلیل وجود فاکتورهای متعدد آنتی اکسیدانی و ضد التهابی می تواند از افزایش رادیکال های آزاد جلوگیری کرده و در کاهش عوارض ناشی از آسم مؤثر باشد. روش مطالعه: در این مطالعه تجربی ابتدا برای بررسی تأثیر زهر زنبور عسل 32 سر رت نژاد ویستار به 4 گروه کنترل، آسمی و آسمی دریافت کننده زهر زنبور عسل با دوز 0/5 mg/kg و 1 mg/kg انتخاب و مورد آزمایش قرار گرفتند. رت ها جهت ابتلا به آسم تجربی اوآلبومین تزریقی – استنشاقی دریافت کردند. گروه های تحت درمان همزمان با القای آسم زهر زنبور عسل را به مدت 10 روز دریافت نمودند. در پایان آزمایش نمونه ها تشریح و مایع لاواژ آنها استخراج وتعداد گلبول سفید و درصد منوسیتها و ائوزینوفیلهای آن در مایع لاواژ 4 گروه مورد آزمایش تعیین و با یکدیگر مقایسه شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار spss و بر اساس آنالیز واریانس یک طرفه ) ANOVA ( انجام و ) 0. 05≥ P ( به عنوان اختلاف معنا دار در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان میدهد که تعداد کل گلبولهای سفید با میانگبن و انحراف معیار) 34 ± 229 (و) 0/01≥ P (، درصد منوسیتها با میانگین ) 18 / 0 ± 71 / 1 (و) 0/001≥ P ( وائوزینوفیلها با میانگین ) 26 / 0 ± 63 / 1(و ) 0/01≥ P (در نمونه های آسمی افزایش معنی داری نسبت به نمونه های کنترل پیدا کرده است. مقایسه ی نتایج گروه های تیمار شده با زهر زنبور عسل با گروه آسمی نشان می دهد تعداد سلول های التهابی شامل، منوسیت و ائوزینوفیل در مایع لاواژ کم شده است. بعلاوه مقایسه ی نتایج گروه های تیمار شده با زهر زنبور عسل نشان می دهد اثر زهر زنبور عسل در گروهی که با دوز بیشتری تیمار شده است نمایان تر است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده به نظر می رسد که زهر زنبور عسل میتواند احتمالا بدلیل داشتن مواد با خاصیت آنتی اکسیدانی و ضد التهابی در درمان بیماریهای التهابی همچون آسم مورد توجه قرار گیرد.

سابقه و هدف: یکی از نگرانی های دندانپزشکان پایایی انتخاب رنگ دندان می باشد. با توجه به افزایش انتظارات زیبایی بیماران و نظر به اینکه تحقیقات کافی در این زمینه صورت نگرفته است، این تحقیق انجام گردید. هدف کلی از این تحقیق تعیین پایایی انتخاب رنگ دندان توسط دانشجویان و عوامل مرتبط با آن با سیستم vita classic در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی تهران بود. موا د و روش ها: تحقیق به صورت مقطعی بر روی 60 دانشجوکه فاقد کور رنگی بودند به صورت سرشماری انجام گرفت. از تمام دانشجویان تست کور رنگی ishihara گرفته شد و سپس از آنها خواسته شد به وسیله 4 راهنمای انتخاب رنگ که کدهای آن نامعلوم بود، دندان سانترال چپ ماگزیلا بیمار را انتخاب رنگ کنند. از بیمار خواسته شد مسواک بزند و بدون آرایش در محل تعیین رنگ حاضر شود. تعیین رنگ در فاصله 30 سانتی متری از بیمار انجام گرفت. بعد از گذشت 10 روزآزمایش تحت شرایط عنوان شده دوباره انجام گرفت. یافته ها: میزان پایایی تعیین رنگ در دانشجویان برابر با و یا 69 درصد و میزان همخوانی) 2R ( برابر با 18 درصد بود. میزان پایایی عالی در 56 درصد، پایایی خوب در 42 درصد و پایایی متوسط در 8 درصد و پایایی ضعیف در 3 درصد از دانشجویان وجود داشت و عواملی مانند جنس، ترم تحصیلی، استفاده از عینک از نظر آماری معنادار نبود ) 2/. )p>0 نتیجه گیری: به نظر می رسد که انتخاب رنگ توسط دانشجویان از پایایی کافی برخوردار است واین مساله ارتباطی با عوامل دیگر ندارد.

سابقه و هدف: کاهش حجم هیپوکامپ اختلالاتی را در حافظه و یادگیری ایجاد می نماید، یکی از دلایل تغییر حجم هیپوکامپ تغییر در تعداد نورون های آن است. پروبیوتیک ها میکروارگانیسم های زنده ای هستند که مصرف کافی آن ها سبب نمایان شدن اثرات سلامت بخش در بدن میزبان می شود. با توجه به مصارف متعدد پروبیوتیک ها و اثرات مفید آن ها بر بدن انتظار می رود بتوانند در مواردی مانند بیماری آلزایمر که حافظه و یادگیری فرد دچار اختلال می شود، این اختلالات را بهبود بخشند و هدف این تحقیق تعیین تاثیر پروبیوتیک لاکتوباسیلوس فرمنتوم fermentum Lactobacillus بر دانسیته نورونی نواحی مختلف هیپوکامپ در رت های آلزایمری است. مواد و روش بررسی: در این مطالعه تجربی ابتدا 30 سر رت نر نژاد ویستار با وزن g250-200 انتخاب و رت های تهیه شده به طور تصادفی به 5 گروه (کنترل، آلزایمر، 3 گروه تیمار) تقسیم شدند. جهت القای آلزایمر استرپتوزوتوسین با دوز mg/kg5 با حجم 5 میکرولیتر در هر بطن جانبی مغز به روش استریوتاکسی تزریق شد. در گروه های تیمار همزمان با تزریق STZ به مدت 21 روز به صورت داخل صفاقی پروبیوتیک لاکتوباسیلوس فرمنتوم با دوزCFU/ML 6-10، 7-10، 8-10 تزریق شد. بعد از گذشت یک ماه از اولین تزریق حیوانات بیهوش و مغز به آرامی از جممه خارج گردید. پس از مراحل پاساژ بافتی برش های سریال 7 میکرونی با رنگ هماتوکسین و ائوزین رنگ آمیزی شدند. سپس از مناطق مختلف هیپوکامپ عکسبرداری شد و توسط روش های استریولوژی و متد دایسکتور، دانسیته نورونی مناطق مختلف هیپوکامپ در گروه های مختلف ارزیابی و با گروه کنترل مقایسه شد. داده ها به کمک نرم افراز آماری minitab و آزمون post hoc و Anova آنالیز شدند وسطح معنی داری) 05/0>P) در نظر گرفته شد. منحنی ها به کمک نرم افزار Excel رسم شدند. یافته ها: در دانسیته نورونی گروه های کنترل (سالم) با گروه آلزایمری (STZ) کاهش معنی داری مشاهده می شود (001/0>P)، همچنین مقایسه گروه های تیمار (6-10و7-10و8-10) با گروه آلزایمری (STZ) نیزافزایش معنی داری را نشان می دهد (001/0>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد که پروبیوتیک با داشتن اثرات آنتی اکسیدانی و اثرات ضد التهابی باعث جلوگیری از پیشرفت ضایعات نورونی شده و مکانیسم های بهبود را نیز راه اندازی کرده است. این مطالعه نشان می دهد که پروبیوتیک Lactobacillus fermentum در رقت 6-10 دارای اثر نورون زایی است و احتمالا از آن می توان برای بهبود حافظه و یادگیری استفاده نمود.

سابقه و هدف: اسپرین های جانبی مچ پا یکی از رایج ترین آسیب ها در ورزشکاران است. اطلاعات اندکی در زمینه ریسک فاکتورهای این آسیب وجود دارد. هدف پژوهش حاضر تعیین ریسک فاکتورهای درونی اسپرین جانبی مچ پا در ورزشکاران است. روش مطالعه: مطالعه حاضر از نوع مطالعات طولی است. آزمودنی های این تحقیق، 152 پسر ورزشکار از ورزشکاران باشگاهی استان همدان بودند. آزمودنی ها فرم ثبت مشخصات فردی، اطلاعات پزشکی را ابتدای فصل تکمیل نمودند. سپس متغیرهای قد، وزن، شاخص توده بدنی، قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران و قدرت اینورتورها و اورتورهای مچ پا اندازه گیری شد. ورزشکاران برای مدت 20 ماه به بازی و تمرین پرداختند و به صورت هفتگی برای ثبت گزارش آسیب مورد بررسی قرار گرفتند. به دلیل اینکه متغیر وابسته بصورت گروه بندی (بروز یا عدم بروز اسپرین) است، برای تحلیل داده ها از رگرسیون لجستیک استفاده شد ( 0/. (P ≤ 5 یافته ها: در مجموع کل جلسات تمرینی و مسابقه 34 آسیب اسپرین جدید مچ پا ثبت شد که این مقدار معادل 804 / 0 آسیب به ازاء هر 1000 ساعت بازی و تمرین بود. نتایج رگرسیون لجستیک نشان داد که سن( 04 / OR=1/040 P =0 )، قد ( 03 / OR=1/024 P =0 )، وزن( 05 / OR=1/008 P =0 )، شاخص توده بدنی( 04 / OR=1/077 P =0 )، قدرت عضلات اینورتور ( 00 / P =1/091 OR =0 )، قدرت عضلات اورتور ( 03 / P =1/105 OR =0 ) و سابقه آسیب قبلی P =51/016 OR =0/00) ) با بروز آسیب اسپرین مچ پا ارتباط معناداری دارند. طبق نتایج انالیز رگرسیون و منحنی ROC سابقه آسیب قبلی به عنوان شاخص اصلی پیش بینی کننده اسپرین مچ پا معرفی شد. نتیجه گیری: بنظر می رسد که ریسک فاکتورهای آسیب قبلی، سن، قد، وزن و BMI می توانند اسپرین جانبی مچ پا را پیش بینی کنند. این نتایج می تواند به مربیان و بازیکنان برای پیشگیری از این آسیب در آینده کمک کند.

سابقه و هدف: استفاده از راهبرد های هدایت بازسازی بافت-استخوان در بازسازی بافتهای پریودنتال، موفقیت های قابل توجهی داشته است. اساس بیولوژیک غشاء هدایت کننده بازسازی بافت این است که افزودن یک سد فیزیکی از مهاجرت سلول های اپیتلیالی و بافت همبند به درون ضایعه جلوگیری نموده تا سلول های لیگامان پریودنتال و مزانشیمی فرصت مهاجرت به سطح ریشه را بیابند. سدهای موجود صرفا به عنوان یک مانع فیزیکی عمل کرده و ویژگی دیگری ندارند. هدف از انجام این پژوهش، ساخت و ارزیابی غشاء کامپوزیتی رها کننده دگزامتازون به منظور تحریک استخوان سازی و بازسازی استخوان تحلیل رفته فک در اثر بیماری پریودنتال است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی غشاء کامپوزیتی، پلی کاپرولاکتون-هیدروکسی آپاتیت به همراه میکروسفرهای حاوی داروی دگزامتازون به روش ریخته گری حلال تهیه گردید. میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) به منظور ارزیابی کیفی مورفولوژی، طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) برای مطالعه کیفی ساختار شیمیایی نمونه ها و اسپکتروفتومتری با هدف بررسی کمی نرخ رهایش داروی دگزامتازون بکار رفت. به جز موروفولوژی برای هر آزمون 5 نمونه تهیه و تکرار شد. نرمال بودن توزیع داده ها با آزمون شاپیرو-ویلک بررسی و نتایج با آزمون T-Test ارزیابی شد. یافته ها: تصاویر SEM بیانگر این است که غشاهای تهیه شده با این روش دارای تخلخل زیاد، بزرگ و مرتبط به هم هستند. همچنین میکروسفرهای حاوی دگزامتازون توپوگرافی سطحی تقریبا یکنواخت و حالت کروی کاملا همگن با میانگین اندازه 6 نانومتر تا 10 میکرومتر دارند. نتایج تست کیفی FTIR وجود هیدروکسی آپاتیت را در ساختار تایید کرد. نتایج اسپکتروفتومتری نشان داد که میران رهایش دگزامتازون هنگامی که میکروسفرهای حاوی آن در لایه دوم قرار گرفته بود، در روز اول بطور معنی داری بیشتر از روز دوم بود (P=0. 02) ولی این میزان در لایه سوم در روزهای مختلف اختلاف معنی داری نداشت(P=0. 12). نتیجه گیری: بنظر می رسد که غشاء کامپوزیتی سه لایه پلی کاپرولاکتون-هیدروکسی آپاتیت حاوی میکروسفرهای پلی لاکتیک کو گلیکولیک اسید دارای دگزامتازون به دلیل شباهت به بافت استخوان و نیز ایجاد شرایط مناسب برای ترمیم بافت نرم، می تواند در بازسازی بافت نرم و سخت به کار گرفته شود.

سابقه و هدف: مواجهه مزمن با استرس اغلب با افزایش فعالیت محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-فوق کلیه (HPA) موجب بالا بودن مزمن غلظت پلاسمایی گلوکوکورتیکوئیدها می گردد که می تواند زمینه ساز بروز بیماری های مختلف شود. با توجه به اینکه عوامل آنتی اکسیدان می توانند فعالیت محور HPA را تعدیل کنند در مطالعه حاضر اثر ژل رویال، بر فعالیت محور HPA در موش های صحرایی نر تحت استرس مزمن غیرقابل پیش بینی بررسی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد 24 سر موش بالغ به طور تصادفی به گروههای بدون استرس-حلال، بدون استرس-ژل رویال، با استرس-حلال و با استرس-ژل رویال تقسیم شدند. گروه های استرس به مدت 4 هفته استرس مزمن غیر قابل پیش بینی و ژل رویال ( 200 میلی گرم بر کیلوگرم) یا حلال را دریافت کردند. وزن حیوانات اندازه گیری و خونگیری جهت تعیین غلظت پلاسمایی کورتیکوسترون انجام شد. در انتها غدد فوق کلیوی حیوانات خارج و توزین شدند. آنالیز نتایج با استفاده از نرم افزار آماری GraphPad Prism 6 انجام شد. یافته ها: وزن موشهای استرس دیده (24/4 ± 88/195) کمتر از موش های بدون استرس (91/5 ± 13/231) بود (001/0 P<). در حالیکه افزایش غلظت کورتیکوسترون پلاسما (03/0 ± 22/1) (01/0 P<) و وزن غدد فوق کلیوی (49/2 ± 85/51) (05/0 P<) در حیوانات گروه استرس مشاهده شد. ژل رویال در گروه استرس موجب کاهش غلظت پلاسمایی کورتیکوسترون و افزایش وزن بدن شد به طوری که به مقادیر گروه کنترل نزدیک شدند، کاربرد این ماده اثری بر وزن غده فوق کلیوی نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد ژل رویال از افزایش غلظت پلاسمایی کورتیکوسترون به دنبال مواجهه با استرس مزمن غیر قابل پیش بینی جلوگیری می کند. با توجه به عدم اثر ژل رویال بر وزن غدد فوق کلیوی، احتمالا این ماده از طریق کاهش ترشح کورتیکوسترون از این غدد موجب اثر تعدیلی فوق می گردد.

سابقه و هدف: میکروارگانیسم های موجود در سویا بر روی سلامت انسان اثرات مفید بسیار زیادی دارند. از میکروارگانیسم های مفید در سویا می توان به لاکتوباسیل ها Lactobacillus)) اشاره کرد. هدف از این مطالعه، تعیین خاصیت ضد میکروبی لاکتوباسیلوس های جداسازی شده از سویا بر روی باکتری های اشرشیا کلی و استافیلوکوکوس اورئوس بوده است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی است، که به مدت یک سال بر روی 32 لاکتوباسیلوس جداسازی شده از سویا انجام شد. ابتدا سویا با مارک های متفاوت خریداری شد. برای تهیه نمونه های سویا به سالم بودن دانه ها و تاریخ انقضاء بسته بندی ها و سالم بودن بسته بندی توجه شد. ابتدا 10 گرم از آن در 50 میلی لیتر آب لوله کشی وارد شد. سپس تست کاتالاز و اکسیداز بر روی کلنی های ظاهر شده انجام شد. تست تخمیر قند های مختلف و خاصیت ضد میکروبی باکتری های ایزله شده بر روی اشرشیا کلی و استافیلوکوکوس اورئوس مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام مطالعات مولکولی، DNA استخراج شده، همراه با پرایمر های اختصاصی، عمل PCR، برای مشاهده ژن خاصیت ضد میکروبی لاکتوباسیلوس ها انجام شد. تمام تست ها با سه تکرار انجام گرفته است و اعداد گزارش شده میانگین سه تکرار است. یافته ها: از 32 لاکتوباسیلوس ایزوله شده از 16 مارک متفاوت سویا، (بیشترین فراوانی مربوط به لاکتوباسیلوس پلانتاروم با 8/21 درصد و کمترین فراوانی مربوط به لاکتوباسیلوس کازئی و لاکتوباسیوس پانتریس هر کدام با 1/3درصد) بدست آمد. که همگی واجد خاصیت ضد میکروبی بر علیه باکتری های اشرشیا کلی و استافیلوکوکوس اورئوس بودند. باکتری لاکتوباسیلوس پلانتاروم، دارای هاله عدم رشد بزرگتری نسبت به بقیه گونه ها بود. تمام نمونه های بررسی شده در تست PCR، تشکیل باند دادند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که استفاده از دانه های سویا از نظر غذایی برای تغذیه انسان مفید است. از دانه های سویا حاوی لاکتوباسیلوس هایی که خاصیت ضد میکروبی دارند را می توان در آینده در صنایع غذایی و دارویی برای سلامتی انسان و حیوانات بکاربرد.

سابقه و هدف: . آنتی ژن اختصاصی جفتی1 (PLAC1) از دسته مارکرهایی میباشد که بیان بالا بر سطح طیف گسترده ای از تومورهای انسانی و بیان محدود در بافتهای نرمال دارد. با توجه به فقدان مطالعات بیان PLAC1 در CML و CLL، تشویق شدیم تا به بررسی الگوی بیان ژن PLAC1 در بیماری های ذکر شده بپردازیم. روش بررسی: نمونه های خون محیطی 6 بیمار CML و 10 بیمار CLL جمع آوری شد. به علاوه نمونه های خون محیطی 10 فرد نرمال به همراه EDTA گرفته شد. تمام بیماران و افراد سالم قبل از نمونه گیری فرم رضایت نامه را امضا نمودند. سلولهای تک هسته ای آنها با روش فایکول جداسازی شد. سلولهای تک هسته ای جدا شده برای استخراج RNA و سنتز cDNA با روش RT-PCR استفاده گردیدند. بیان ژن PLAC1 در مقایسه با ژن GAPDH در افراد بیمار و کنترل با Real-Time PCR بررسی شد. نتایج حاصله با نرم افزارSPSS و تست chi-square آنالیز آماری شد. یافته ها: تمامی 10 نمونه نرمال PLAC1 منفی بودند. در گروه CML (4 مورد) در مقایسه با کنترل تفاوت معنی داری مشاهده شد (P-value=0. 000). در حالی که گروه CLL (1 مورد از 10 مورد) با کنترل، از نظر آماری اختلاف معناداری مشاهده نشد (P-Value=0. 648). درصد قابل توجهی از CML بیان PLAC1 مثبت بود ولی در CLL بیان PLAC1 مشهود نبود. نتیجه گیری: PLAC1 در CML، به عنوان یک بیومارکر می تواند بصورت بالقوه به عنوان مارکری برای کمک به تشخیص، پیش آگهی و درمان در آینده مطرح شود.

سابقه و هدف: شیوع استافیلوکوکوس اورئوس به عنوان یکی از شایع ترین پاتوژن های بیمارستانی سالانه در حال افزایش بوده و در حال تبدیل شدن به یک نگرانی عمده سلامت عمومی در جهان است. پمپ های ترشحی نقش مهمی در مقاومت به فلوروکینولون ها در باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین دارند. هدف از این مطالعه تعیین مقاومت دارویی از طریق پمپ ترشحی در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از کشت خون بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی طی سال های 97-96 بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، تعداد 100 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از کشت خون بیماران در طول یک سال جمع آوری شد. مقاومت آنتی بیوتیکی ایزوله ها با استفاده از روش دیسک دیفیوژن و میکروبراث دایلوشن بررسی شد. فعال بودن پمپ ترشحی توسط تعیین MIC سیپروفلوکساسین و اتیدیوم بروماید مورد بررسی قرار گرفت. فراوانی ژن norA با استفاده از تکنیک واکنش زنجیره ای پلیمراز PCR و تعیین توالی محصولات PCR مشخص گردید. . داده های مربوطه با استفاده از آزمون کای اسکوئر تحلیل شدند. یافته ها: از مجموع 100 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده 45 جدایه مقاوم به متی سیلین بودندکه از این میان 38 سویه2/82% به سیپروفلوکساسین مقاوم بودند. میزان شیوع ژن norA100% بود. از میان 38 ایزوله مقاوم به سیپروفلوکساسین، در 8 ایزوله با استفاده از CCCP کاهش MIC سیپروفلوکساسین مشاهده شد. که در 6 ایزوله کاهش 4 برابری و در 2 ایزوله کاهش 8 برابری مشاهده گردید. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد افزایش قابل توجه مقاومت استافیلوکوکوس اورئوس نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف باید هشداری جدی در کنترل عفونت محسوب شود.

سابقه و هدف: سرطان همچنان مهم ترین علت مرگ بعد از بیماری های قلب و عروق و سوانح است. امروزه تلاش محققین برای بهره گیری از درمان هایی با حداقل عوارض جانبی و استفاده از طب سنتی و داروهای گیاهی بیشتر شده است. عنبرنسارا ماده ای به ظاهر بی ارزش جای خود را در طب سنتی پیدا کرده و در درمان بسیاری از بیماری ها کاربرد دارد. این مطالعه باهدف ارزیابی اثرات ضد سرطانی دود حاصل از سوختن عنبرنسارا، روی سلول های سرطانی کبد و بررسی تغییرات بیان ژن های P53 و CYP2E1 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی ابتدا عنبرنسارا از منطقه درگز، در فصل بهار، جمع آوری و سپس دود حاصل از سوخت آن در پروپیلن گلیکول سرد جمع آوری گردید. مقدار دود در حلال محاسبه گردید. رده سلولی سرطان کبد (HEPG2) و رده سلولی نرمال کشت گردید. تست سمیت سلولی و مطالعات مرفولوژی انجام و مقدار IC50 محاسبه شد. جهت بررسی میزان بیان ژن های P53 و CYP2E1، استخراج RNA، سنتز cDNA و Real Time PCR انجام شد. نتایج توسط آزمون های آماری t-test و ANOVA در سطح معناداری (P<0. 05) آنالیز گردید. یافته ها: نتایج بررسی های مرفولوژیکی و تست سمیت بیانگر آن است که دود حاصل از سوخت عنبرنسارا در غلظت 5/58 میلی گرم در میلی لیتر سبب افزایش مرگ و میر سلول های سرطانی (IC50=48. 79) در مقایسه با گروه شاهد می گردد (P<0. 05). در بررسی بیان ژن درحالیکه غلظت 117 میلی گرم باعث افزایش بیان ژن CYP2E1 شد، ژن P53 در غلظت 5/58 افزایش نشان داد(P<0. 05). نتیجه گیری: به نظر می رسد دود حاصل از سوختن عنبرنسارا دارای اثر کشندگی بر سلول های سرطانی کبد می باشد. مدت زمان و غلظت در این اثربخشی موثر است.

سابقه و هدف: بقایای اسکلتی نقش بسیار مهمی درمطالعات و تحقیقات پزشکی قانونی و انسان شناسی برای تعیین جنسیت و سن افراد دارند. استخوان مندیبل بزرگترین و قوی ترین استخوان جمجمه است که پس از مرگ تقریبا سالم باقی می ماند. باتوجه به متفاوت بودن اندازه و شکل مندیبل در زنان و مردان از خصیوصیات مورفومتریک این استخوان برای تعیین جنسیت استفاده می کنند. هدف از این مطالعه بررسی پارامترهای مورفومتریک مندیبل در جمعیت شهر تهران در سال 98 است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی 100 تصویر ارتوپانوموگرافی فک و صورت (50 مرد و 50 زن) برای اندازه گیری سه پارامتر طول و عرض شاخ مندیبل و طول تنه آن استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار IBM SPSS 25. 0 و آزمون آماری تی-تست با سطح معنی داری (P <0. 05) تجزیه تحلیل شدند. یافته ها: میانگین طول راموس مندیبل در مردان و زنان به ترتیب 67 و 74 میلی متر بود که اختلاف معنی داری را نشان می دهد (P <0. 05). میانگین طول راموس در مردان در دو طرف راست و چپ بیشتر از زنان است. هم چنین میانگین اندازه پارامترها در سمت چپ بیشتر از سمت راست است. اختلاف معنی داری بین اندازه عرض راموس و طول تنه مندیبل در بین زنان و مردان مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر میرسد که اندازه گیری پارامترهای راموس مندیبل، شاخصی مهم برای تعیین جنسیت در پزشکی قانونی و آنتروپولوژی است.

سابقه و هدف: در حال حاضر رادیوتراپی از درمان های پرکاربرد در حوزه ی سرطان است. با توجه به اینکه اثربخشی رادیوتراپی کاملا وابسته به سیستم ایمنی بیمار است، بنظر می رسد استفاده از ایمونوتراپی به منظور تقویت اثرات رادیوتراپی گامی مثبت در جهت درمان سرطان باشد. مواد و روش ها: به منظور نگارش مقاله مروری حاضر کلمات کلیدی از جمله رادیوتراپی، ایمونوتراپی، درمان ترکیبی و آنتی بادی های مهارکننده ی مسیرهای بازرسی ایمنی در پایگاه های اطلاعاتی معتبر مانند: گوگل اسکولار، پاپ مد، اسکوپوس و الزویر جستجو شد. در این میان مطالعاتی که بیشترین ارتباط را با اهداف نگارش این مقاله داشتند و به ارزیابی درمان ترکیبی رادیوتراپی و ایمونوتراپی با آنتی بادی های مهارکننده ی مسیرهای بازرسی ایمنی پرداخته بودند، انتخاب و مورد استفاده قرار گرفتند. نتیجه گیری: رادیوتراپی تاثیرات بسیار متنوعی بر ریزمحیط تومور می گذارد که بعضی از این تغییرات مانع رشد و برخی دیگر باعث تقویت رشد تومور می شوند. رادیوتراپی با القا مرگ سلولی ایمونوژنیک باعث آزادسازی سیگنال های خطر، افزایش ترشح سایتوکاین ها و کموکاین ها، فراخوانی سلول های ایمنی و تغییر در بیان مولکول هایی مانند CTLA-4، PD-1، PD-L1 سطح سلول های توموری و ایمنی می شود. مطالعات نشان می دهند استفاده از ایمونوتراپی همراه با رادیوتراپی (رادیوایمونوتراپی) در برانگیختن پاسخ های ایمنی ضدتوموری می تواند اثر سینرژیسمی ایجاد کند. با توجه به اینکه رادیوتراپی با تغییر بیان مولکول های مسیرهای کنترلی سیستم ایمنی از جمله CTLA-4 و PD-1 بر سطح سلول های توموری و ایمنی همراه است و بدین ترتیب عملکرد سیستم ایمنی در کنترل تومور را تحت تاثیر قرار می دهد؛ به نظر می رسد استفاده از ایمونوتراپی با آنتی بادی های مهارکننده ی این دو مولکول (anti-CTLA-4 و Anti-PD-1) در ترکیب با رادیوتراپی راه حل منطقی برای غلبه بر اثرات مهاری و تقویت اثرات ضد توموری رادیوتراپی می باشد. با این وجود عواملی مثل دوز و نوع رادیوتراپی و همچنین زمان استفاده از مهارکننده های مسیرهای بازرسی در کنار رادیوتراپی از جمله چالش های موجود در این مسیر می باشند.

سابقه و هدف: مکانیسم پیچیده تمایز سلول های عصبی همیشه یک چالش بزرگ جهت شناخت جامع همه miRNA های دارای نقش در تمایز سلول های عصبی بوده است. از همین رو miRNA های زیادی در تمایز عصب شناخته نشده اند. به همین جهت استفاده از د kاده های حجیم با کمک علوم کامپیوتر راه حل مناسبی جهت بررسی همه جانبه miRNA های احتمالی دارای نقش در مکانیسم تمایز سلولی می تواند باشد. مطالعه حاضر با هدف یافتن miRNA های کلیدی در مکانیسم تمایز سلول های عصبی جهت درمان آسیب های عصبی با استفاده از سلول درمانی صورت گرفته است. موا د و روش ها: جهت متاآنالیز داده های ترانسکریپتومیک، 5 دیتاست ماکرواری، مورد استفاده قرار گرفت. که 4 دیتاست مربوط به بررسی ژن های افتراقی و 1 دیتاست مربوط به miRNA های افتراقی بودند. نتایج بدست آمده ژن های افتراقی توسط دیتابیس های miRTarBase و TargetScan مورد بررسی قرار گرفت تا اینکه نتایج miRNA های بدست آمده با نتایج آنالیز miRNA های افتراقی مقایسه شد و miRNA 4 دارای بیان افتراقی معنادار در مسیر عصبی بدست آمد. سپس توسط ابزارهای Cytoscape شبکه های پروتئینی و مسیرهای زیستی) Biological Process ( ترسیم شد. یافته ها: نتیجه متاآنالیز 4 دیتاست ژنی، 344 ژن و حاصل آنالیز دیتاست ANRim 841، ANRim، با بیان افتراقی بود. سپس ANRim 008 دارای برهمکنش با 344 ژن افتراقی از دیتابیس های ANRim بدست آمد که تنها ANRim 4 دارای اشتراک با ANRim 841 آنالیز شده، در تمایز سلول های عصبی گزارش شدند. که از این بین ANRim 2 در مطالعات گذشته دارای گزارش بوده و تنها دو p3-083 ANRim و 383 که در مطالعه حاضر که باقی مانده بودند گزارش شدند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که دو miRNA 380-3p و 383 در تمایز سلول های عصبی دارای اثر باشند، در نتیجه جهت سلول درمانی و بهینه سازی تمایز سلول های عصبی در این مطالعه برای اولین بار کاندید می شوند.

سابقه و هدف: سندرم ترنر یکی از ناهنجاری های کروموزومی نسبتا شایع است که به دلیل فقدان کاملی یا بخشی از کروموزوم جنسی بروز کرده و حدود یک در هر 2500 تولد زنده مونث را به خود اختصاص می دهد. خصوصیات کلینیکی معمول این سندرم شامل آمنوره اولیه، هیپوگنادیسم، کوتاهی قد، ناهنجاری های دیجتال و خط رویش کوتاه در پشت گردن است. بیشتر افراد مبتلا دارای مونوزومی 45, X بوده، با این حال دیگر ناهنجاری های ساختاری کروموزوم X یا 45, X موزائیک نیز می تواند منجر به بیماری شود. در این مطالعه حاضر دو مورد بیمار مبتلا به سندرم ترنر با کرموزوم دیسنتریک X گزارش، و خصوصیات فنوتیپی آنها با در نظر گرفتن نواحی حذف شده مورد بررسی قرار می گیرد. معرفی موارد: مورد اول دختر 13 ساله با ادم دست و پا و لنفوم جزئی در دوران طفولیت بود که با افزایش سن سایر علائم مربوط به سندرم ترنر همچون کوتاهی قد، شانه های پهن، نوک سینه های فاصله دار و متاکارپس های کوتاه، رحم کوچک، تخمدان های تکامل نیافته و سطح FSH و LH و پرولاکتین بالا را نشان داد. بیمار دوم دختر 12 ساله فاقد علائم خاص در بدو تولد بود ولی در زمان بلوغ علائمی چون قد کوتاه، گردن کوتاه، سینه پهن، رحم نرمال، تخمدان تکامل نیافته، FSH و پرولاکتین بالا و همچنین LH نرمال را نشان داد. نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج کاریوتایپ خون محیطی با روش باندینگ G مشخص کرد که بیمار اول دارای 46, X, dic(X) و نسبت به بازوی کوتاه کرموزوم X مونوزومی بود در حالی که بیمار دوم دارای کرموزوم X دیسنتریک به صورت موزائیک 45, X(60%)/46, X, dicX(40%) بود. با در نظر گرفتن نواحی حذفی فنوتیپ ظاهر شده در دو مورد نادر که هر کدام به صورت هتروژن بروز می دادند به نقش و اثر ژن های موجود در نواحی حذفی مرتبط دانسته شد. با این حال برای شناسایی دقیق نقاط حذف شده تکنیک هیبرید سازی فلوئورسانت درجا (FISH) توصیه می شود، همچنین بررسی حامل بودن والدین با سابقه فرزند ترنر برای ناهنجاری های کرموزومی در جهت پیشگیری از تولد فرزند مبتلا در حاملگی های بعدی پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: آرتریت روماتوئید بیماری است پیشرونده که منجر به تخریب مفاصل می شود. تا کنون روش های درمانی مختلفی برای این بیماری ارائه شده است، اما تمامی این درمان ها با عوارض زیادی همراه هستند و درمان کامل نیز میسر نمی شود. مواد و روش ها: این مقاله گزارش یک مورد بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید سرونگاتیو مزمن با سیر پیشرونده مقاوم به درمان است که با ترکیبی از رژیم غذایی خاص و ویتامین ها و داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی با دوز پایین تحت درمان قرار گرفته است. یافته ها: این بیمار بعد از 35 سال ابتلا به بیماری به این درمان پاسخ سریع داده و محدودیت های حرکتی او هم بازگشت قابل توجهی را نشان می دهد. به طوری که پس از دریافت 10روز درمان با کاهش قطر پاها و رفع محدودیت حرکتی زانوها، به تنهایی قادر به حرکت شد. طول درمان برای بیمار 43روز بود که با بهبودی قابل توجه و دریافت کامل توانایی حرکتی زانوها، ران ها و. . . همراه بود. در پیگیری پس از درمان به مدت یک سال بیماری پیشرفتی نداشت. نتیجه گیری: این گزارش می تواند توجه محققان و پزشکان را به تشخیص این بیماری که افراد زیادی را مبتلا کرده و اصلاح مکانیسم تولرانس سلولی که پاتوژنز اصلی این بیماری ها هستند به روش سلول درمانی درون تنی جلب کروده و از طرفی نقش مهم استفاده از مواد غذایی سالم حاوی آنتی اکسیدان ها و پرهیز از غذاهای التهاب زا در بهبود التهاب و علایم بالینی بیماری آرتریت روماتوئید را نشان دهد.