بیهوشی و درد
سال:1392 | دوره:4 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

سندرم درد منطقه ای پیچیده (CRPS) سندرمی است با درد مداوم ناحیه ای از بدن که کاملا از نظر زمان و شدت بروز درد تناسبی با نوع و شدت ضایعه یا تروما ندارد. از مشخصات مهم این دردها این است که در محدوده عصب دهی عصب خاصی قرار ندارند. معمولا در ناحیه دیستال به ضایعه اختلالات حسی حرکتی، سودوموتور، وازوموتور و تروفیک شدت بیشتری دارد. میزان بروز این سندرم ها در خانم ها بیشتر از آقایان است.

زمینه و هدف: شایع ترین رویه تهاجمی دردناک در کودکان، واکسیناسیون تزریقی است. عدم توجه به تسکین درد ناشی از تزریق واکسن ممکن است موجب عدم مراجعه به موقع جهت واکسیناسیون و کاهش درصد پوشش واکسن گردد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر ترتیب تزریق واکسن سه گانه و هپاتیت ب بر پاسخ درد شیر خواران 2 ماهه انجام شد.مواد وروش ها: در این کارآزمایی بالینی یک سوکور، 140 شیر خوار 2 ماهه واجد شرایط مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر زاهدان در سال 1391 به روش تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. در گروه کنترل (70 نفر تزریق معمول)، ابتدا واکسن سه گانه و بعد هپاتیت ب تزریق شد و در گروه مداخله (70 نفر)، ترتیب تزریق عکس گروه کنترل بود. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم مشخصات فردی و چک لیست تعدیل شده واکنش رفتاری درد بود. برای توصیف و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آزمون تی مستقل در نرم افزار SPSS نسخه 15 استفاده شد.یافته ها: میانگین نمره درد تزریق واکسن هپاتیت در گروه مداخله (9.91±7.12) کمتر از درد تزریق واکسن سه گانه در گروه کنترل (0.62±7.70) و این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (0.001=P). میانگین کل نمره درد دو تزریق واکسن نیز در گروه مداخله (0.83±7.50) به نحو معنی داری کمتر از گروه شاهد (0.62±8.27) بود (0.010=P).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، می توان جهت کاهش درد در کودکانی که تزریق همزمان این دو واکسن را دارند، ابتدا واکسن هپاتیت ب و بعد واکسن سه گانه را تزریق نمود.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات روش های آب درمانی، تن آرامی و تمرینات مکنزی در بهبود کمردرد مزمن ورزشکاران بود.مواد و روش ها: جامعه آماری این پژوهش را ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن تشکیل می دادند که به صورت هدفدار نمونه ای 40 نفره با میانگین سنی 3.6±32.25 سال در رشته های دو و میدانی، والیبال، کشتی، بدمینتون و وزنه برداری در سطح قهرمانی با سابقه بیش از شش ماه درد انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به 4 گروه 10 نفره (آب درمانی، تن آرامی، تمرینات مکنزی و کنترل) تقسیم شدند. پروتکل اجرا شده شامل 8 هفته تمرین، سه جلسه در هفته و هر جلسه حدود یک ساعت بود. برنامه های درمانی شامل آب درمانی، تمرینات مکنزی و تن آرامی عضلانی پیشرونده بود و ابزار مورد استفاده برای سنجش، پرسشنامه درد مک گیل و پرسشنامه ناتوانی اسوستری بود. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 17 و روش آماری تی همبسته و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (آزمون تعقیبی توکی) انجام شد (0.05>Ρ).یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که روش های مورد مطالعه به طور معنی داری (P<0.05) باعث کاهش درد و بهبود عملکرد نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل شد اما بین روش های مورد مطالعه تفاوت معنی داری وجود نداشت و تقریبا میزان اثرگذاری آنها یکسان بود.نتیجه گیری: روش های درمانی استفاده شده در بهبود کمردرد مفید بوده و ضعف و ناتوانی را کاهش می بخشند و در بین میزان اثرگذاری آنها تفاوت معنی دار وجود ندارد.

زمینه و هدف: اثرات ضددرد لیدوکایین وریدی در بعضی از مطالعات نشان داده شده است. بلوک کننده های کانال سدیم نیز به صورت داخل وریدی برای درمان دردهای نوروپاتیک مورد قبول واقع شده اند. هدف ما از این مطالعه بررسی اثرات ضددردی، ضد تهوع و استفراغ و آرامبخشی تزریق لیدوکایین در جراحی استرابیسم می باشد.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی آینده نگر چهل بیمار کاندید عمل جراحی استرابیسم مورد مطالعه قرار گرفتند. بیست کودک در انتهای عمل جراحی و قبل از خارج کردن لوله تراشه، لیدوکایین 1.5 میلی گرم برکیلوگرم داخل وریدی و گروه شاهد هم حجم آن سالین-نرمال دریافت نمودند. درد بعد از عمل، نیاز به پتیدین، تهوع و استفراغ بعد از عمل و آرامش بیماران در ریکاوری بررسی شد.یافته ها: بیماران دریافت کننده لیدوکایین درد کمتر و میزان نیاز به پتیدین کمتری در طی اقامت در ریکاوری داشتند. هم چنین در بیماران گروه لیدوکایین شیوع تهوع و استفراغ کمتر بود و این بیماران آرامش بیشتری داشتند.نتیجه گیری: لیدوکایین داخل وریدی فعالیت ضد دردی، و ضد تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی استرابیسم داشت.

زمینه و هدف: از حوادثی که در بخش مراقبت های ویژه ممکن است ایجاد شود خروج بدون برنامه لوله تراشه است که با پتانسیل قابل توجه جهت ایجاد عوارض و مرگ و میر همراه بوده و یک عارضه بالقوه بعد از لوله گذاری تراشه می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی آینده نگر بر روی 150 بیمار نیازمند تهویه مکانیکی بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امام خمینی ارومیه صورت گرفت از بیماران فوق123 مورد لوله گذاری شده و 27 مورد دارای تراکئوستومی بودند. کل روز لوله برای بیماران حساب و موارد خروج بدون برنامه لوله تراشه (بدون دستور پزشک و به هر علت) ثبت و در نهایت میزان خروج بدون برنامه لوله تراشه به روز لوله حساب شد. یافته ها: از بین 150 بیمار تنها در 15 مورد (10%) خروج بدون برنامه لوله تراشه با شیوع 1.34% (1114 روز لوله گذاری) رخ داده بود. متوسط زمان لوله گذاری در این بیماران 5.93±25.13 روز و تهویه مکانیکی 5.94±24.20 روز و در بیماران دیگر متوسط زمان لوله گذاری 1.48±13.10 روز و متوسط زمان تهویه مکانیکی 1.42±12.76 روز بود، به طوری که تفاوت معنی داری از نظر متوسط زمان لوله گذاری و تهویه مکانیکی مطابق آزمون تی، بین بیمارانی که دچار خروج بدون برنامه لوله تراشه شده اند با سایر بیماران وجود داشته است (0.01=p).نتیجه گیری: میزان شیوع خروج بدون برنامه لوله تراشه در بخش مراقبت های وی‍ژه بیمارستان امام ارومیه تقریبا مشابه سایر مراکزی که در آنها این مطالعه انجام شده می باشد.

زمینه و هد ف: تعیین تاثیر افزودن لیدوکایین به محلول شستشوی آرتروسکوپی در میزان بی دردی حین عمل در بیمارانی که جهت آرتروسکوپی تشخیصی تحت بلوک داخل مفصلی زانو قرار می گیرند. مواد و روش ها: جامعه پژوهش این کارآزمایی بالینی دوسوکور را بیماران کاندید آرتروسکوپی تشخیصی زانو تشکیل می دادند. بیماران به شکل کاملا تصادفی به دو گروه 41 نفری کنترل و لیدوکایین تقسیم شدند. در گروه کنترل محلول شستشوی آرتروسکوپی شامل نرمال سالین فاقد هرگونه ماده بی حسی موضعی و در گروه درمان 0.5 میلی گرم در میلی لیتر لیدوکایین به محلول شستشو اضافه شد. اندازه گیری درد حین عمل، میزان مخدر تجویزی حین عمل، میزان مخدر تجویزی تا 6 ساعت پس از عمل، میزان رضایت جراح و بیمار از روش آنستزی مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین نمرات آنالوگ بصری درد و نیاز به مسکن حین و پس از آرتروسکوپی در گروه لیدوکایین به میزان معنی داری نسبت به گروه کنترل کمتر بود.نتیجه گیری: افزودن لیدوکایین به محلول شستشو در آرتروسکوپی زانو می تواند کنترل درد بهتری برای بیمار به همراه داشته باشد.

زمینه و هدف: سیستم های تخمین مرگ بیمارستانی که بر پایه شدت بیماری استوار می باشند، در 20 سال اخیر به طور روزافزونی به ویژه در زمینه مراقبت های پزشکی رایج شده اند. هدف از این تحقیق ارزیابی پیش آگهی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های آموزشی درمانی شهر ایلام در سال 1391 بر اساس سیستم نمره دهی آپاچی P می باشد.مواد و روش ها: به منظور انجام این مطالعه تحلیلی آینده نگر، 150 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های امام خمینی (ره) و شهید مصطفی خمینی شهرستان ایلام در سال 1391 مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه ای که شامل اطلاعات دموگرافیک و همچنین معیارهای مربوط به آپاچی II بود، تکمیل گردید و در نهایت کل اطلاعات به دست آمده با استفاده از روش های آماری (آزمون فیشر، SPSS، ایکس 2) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی بیماران در مجموع 2±47.6 سال بود. 103 مورد از بیماران 68.7)%) مرد بودند. میانگین نمره آپاچی P بیماران در مجموع 13.54 بود. میانگین نمره آپاچی P در زنان بیشتر بود (16.61 در مقابل 12.11). در مجموع 27.4% بیماران فوت کردند که این میزان بالاتر از درصد مرگ پیش بینی شده در این مطالعه 12.7)%) بود. سطح زیر منحنی (AUC) ROC مدل آپاچی P در این مطالعه 70% برآورد شد.نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت که سیستم آپاچی P توانایی افتراق دهی مطلوبی دارد اما در مقابل، واسنجی (کالیبراسیون) این مدل جهت پیش بینی مرگ و میر نیاز به انجام مطالعات بیشتر دارد.

زمینه و هدف: شناخت و تسکین درد یکی از مهمترین مسوولیت های پرستاران است. لذا برای حرکت به سمت مراقبت باکیفیت بالاتر در بخش های جراحی و ارتقاء عملکرد پرستاران، اطلاعات بیشتری در زمینه وضعیت موجود کنترل درد در بیمارستان ها نیاز است. این پژوهش با هدف ارزیابی مدیریت درد پرستاران در مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1391 انجام گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، نمونه گیری به روش آسان، حجم نمونه 100 بیمار، پیگیری و ارزیابی درد هر بیمار 6 ساعت بود. جهت ارزیابی درد از مقیاس دیداری درد استفاده شد. فرم جمع آوری اطلاعات شامل مشخصات فردی، جدول ثبت نبض و فشارخون و مقیاس دیداری درد بیمار در شش ساعت متوالی، سوالاتی در رابطه با عملکرد پرستاران که از بیمار پرسیده می شد، اطلاعات ثبت شده در برگه دستورات جراح برای مصرف مسکن درصورت نیاز است.یافته ها: طبق یافته های این مطالعه، در مجموع، مدیریت درد پرستاران مناسب نبوده است.نتیجه گیری: به نظر می رسد جهت ارتقاء کیفیت کنترل درد در این مرکز درمانی، به پرستاران آموزش دیده و دارای اختیارات کافی در زمینه تجویز مسکن نیاز است.

زمینه و هدف: درد حاد پس از عمل از عوارض شایع اعمال جراحی می باشد. به دلیل عوارض جانبی تجویز مسکن ها و مخدرهای سیستمیک، روش مناسبتر، ایجاد بی دردی موضعی و طولانی تر با تزریق مقادیر کمتری از داروها است. این مطالعه با هدف مقایسه اثرات افزودن ترامادول به بوپی واکائین زیر فاشیا با تزریق سیستمیک آن بر درد پس از اعمال جراحی ترمیم فتق انجام شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه یک سوکور تصادفی 90 بیمار کاندید ترمیم فتق اینگوینال در سه گروه، که درگروه اول (بوپی واکائین و ترامادول) و گروه دوم (بوپی واکائین و نرمال سالین) در انتهای عمل، زیر فاشیای عضله مایل خارجی تزریق شد و گروه سوم (علاوه بر تزریق بوپی واکائین و نرمال سالین، ترامادول عضلانی) نیز دریافت نمودند. پس از عمل بیماران از نظر شدت درد، تهوع و استفراغ و نیاز به مسکن مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 20 انجام گرفت.یافته ها: شدت درد دینامیک در چهار ساعت پس از عمل در گروه یک کمتر از گروه دو بود. همچنین در 8 ساعت پس از عمل، شدت درد دینامیک و استاتیک در گروه یک کمتر از بقیه بود (0.001=p) از نظر میزان تهوع و استفراغ اختلاف معناداری بین گروه های مورد مطالعه مشاهده نشد (0.11=P). از نظر نیاز به مسکن و سطح هوشیاری تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: افزودن ترامادول به بوپی واکائین، درد پس از عمل را در جراحی فتق کاهش می دهد بدون اینکه با عوارض تهوع، استفراغ و افت هوشیاری همراه شود.

اهداف و زمینه: تراکئوستومی پرکوتانئوس، یک روش جراحی شایع در زمینه اعمال گوش وحلق و بینی است، که با عوارضی مثل خونریزی، عفونت، آمفیزم زیرپوستی، پنوموتوراکس، آسیب عصب راجعه حنجره ای و شکستگی حلقه تراشه همراه است.معرفی بیمار: خانم هفتاد ساله ای که قرار بود که تحت تراکئوستومی اورژانس بدلیل انسداد ناکامل راه هوایی همراه با زجر تنفسی شدید و تنگی نفس بدنبال عود کانسر تیرویید مدولاری قرار بگیرد، که حدود دودقیقه پس از کارگذاری تراکئوستومی، فشارخون و اکسیژن شریانی بیمار، افت کرد اما فشار راه هوایی افزایش یافت. در معاینه فیزیکی، صداهای ریوی دوطرف، کاهش، و شکم به صورت ژنرالیزه بزرگ شده بود. بلافاصله یک لوله تراشه تا ده سانتی متر وارد منفذ تراکئوستومی شده و به داخل تراشه هدایت شد. با شک به پنوموپریتوئن اقدام به پونکسیون شکم با سرنگ بیست سی سی شد که هوا خارج گردید. بیمار پس از دو روز بستری در بخش مراقبتهای ویژه بدون عارضه جانبی مرخص شد. مکانیسم های احتمالی که باعث این مشکل شدند عبارتند از: عدم جای گذاری درست تراکئوستومی به دلیل محل تومور، جابه جایی لوله تراکئوستومی و باروتروما.در واقع پارگی دیواره آلوئول ها یا برونش ها موجب انتشار هوا به داخل فضای پلور و ایجاد پنوموتوراکس می شود و بااینکه فضای توراکس و پریتوئن از طریق دیافراگم جدا شده اند، ممکن است بدلیل نقائص مادرزادی، ارتباط بین این دو وجود داشته باشد.بنابراین انجام تراکئوستومی، به خصوص در بیماران دارای توده گردنی می تواند با عوارض جدی و تهدیدکننده حیات همراه باشد. باتوجه به وجود چنین خطری، درمان به موقع می تواند باعث کاهش موربیدیتی و مورتالیتی شود.