مقدمه: رضایت زناشویی از مهم ترین شاخص های کیفیت زندگی می باشد که توجه ویژه به عوامل موثر بر آن، ضروری است. هدف از انجام پژوهش حاضر، طراحی مدل ساختاری مناسب برای پیش بینی رضایت زناشویی زوجین بر اساس سبک های دلبستگی و شادکامی با میانجی گیری عملکرد خانوادگی بود. روش ها این مطالعه، یک تحقیق توصیفی-تحلیلی-مقطعی بود. جامعه ی آماری این پژوهش شامل تمامی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و راهنمایی انجمن اولیا و مربیان آموزش و پرورش شهر تهران در سال های 95-1394 بود. حجم نمونه شامل 200 زوج بود که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده بودند. ابزار جمع آوری اطلاعات عبارت از پرسش نامه ی سنجش عملکرد خانواده بر مبنای الگوی McMaster، پرسش نامه ی رضایت زناشویی Evaluation and nurturing relationship issues, communication and happiness (ENRICH)، مقیاس دلبستگی بزرگسال و پرسش نامه ی شادکامی Oxford بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون همبستگی Pearson، Regression چند متغیری و طراحی مدل معادلات ساختاری با به کارگیری نرم افزار Lisrel استفاده شد. یافته ها عملکرد خانواده نقش میانجی گری معنی داری در ارتباط بین شادکامی با رضایت زناشویی دارد (010/0 > P). شادکامی، ارتباط معنی دار مثبتی بر روی رضایت زناشویی دارد (010/0 > P). از بین سبک های دلبستگی، تنها سبک دو سوگرا، ارتباط معنی داری بر روی رضایت زناشویی ندارد (050/0 < P). با افزودن نقش میانجی عملکرد خانواده در ارتباط بین سبک دلبستگی و رضایت زناشویی، تنها سبک دلبستگی ایمن با رضایت زناشویی، ارتباط معنی دار دارد (010/0 > P). نتیجه گیری یافته های پژوهش، حاکی از آن است که سبک دلبستگی و میزان شادکامی زوجین در کنار کیفیت عملکرد خانوادگی زوجین عاملی اثرگذار و مهم در بهبود رضایت زناشویی زوجین می باشد.