این تحقیق در نظر دارد فرآیند شکل گیری نوع جدیدی از سبک ادبی را از خلال یکی از آثار آنی ارنو به نام خاطره نویسی بیرون بررسی کند. تاثیر غیر قابل اجتناب و پررنگ تئوری های پییر بوردیو، بر مجموعه آثار ارنو و به خصوص مجموعه آثاری که تحت عنوان خاطره نویسی نامگذاری شده اند، به یکی از مشتقات سبک اتوبیوگرافی (خودنگاری) یعنی خاطره نویسی غیر شخصی (کلمه جدیدی که برای اولین بار توسط میشل تورنیه پیشنهاد شد) وسعت بخشید. دراین تحقیق، همچنین سعی داریم جوابی برای این سوال پیدا کنیم: آیا عناصر خارجی اثر مورد بررسی و عناصر مهم تئوری های بوردیو (برای مثال رابطه غالب-مغلوب بازتجدید سطوح اجتماعی) به نوآوری سبک جدید ادبی می انجامد یا تنها به قالب ساده ای از اتوبیوگرافی (خودنگاری) محدود می شود؟