بیهوشی و درد
سال:1396 | دوره:7 | شماره:4 |تعداد مقالات:11

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثربخشی تکنیک های رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش فاجعه آمیزی درد در بیماران با سبک دلبستگی دل مشغول مبتلا به درد مزمن عضلانی - اسکلتی بود.مواد و روش ها: این طرح پژوهشی بر پایه طرح خط پایه چندگانه انجام شد. پروتکل درمان در 12 جلسه 60 دقیقه ای بر روی 2 بیمار زن مبتا به کمردرد مزمن اجرا شد. همچنین 2 جلسه خط پایه و یک جلسه پیگیری 1 ماهه نیز وجود داشت. پرسشنامه های مقیاس های روابط (RSQ) و فاجعه آمیزی (PCQ) در جلسات خط پایه، پنجم، هفتم، نهم، یازدهم، چهاردهم و پیگیری، توسط آزمودنی ها تکمیل شدند. نتایج درمان از طریق روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی و اندازه اثر تحلیل شد.نتایج و یافته ها: نتایج نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش فاجعه آمیزی به عنوان یک رفتار دلبستگی در بیماران با سبک دلمشغول موثر است و این اثرات به میزان زیادی در مرحله پیگیری نیز در بیماران باقی می ماند.بحث و نتیجه گیری: به کارگیری درمان های روان شناختی در کنار درمان دارویی در درمان بیماران مبتلا به دردهای مزمن عضلانی - اسکلتی موثر است.

زمینه و هدف: مدیریت درد یکی از مهمترین اجزاء مراقبت از بیمار است و پرستار نقش کلیدی در مدیریت درد دارد. دانش کافی مراقبین سامت نسبت به مدیریت درد بسیار مهم می باشد و این مساله جزء حقوق بیماران می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه ی توصیفی تحلیلی، به بررسی دانش و نگرش پرستاران شاغل در دانشگاه علوم پزشکی جیرفت نسبت به مدیریت درد پرداخته است.یافته ها: نتایج نشان داد بیش از 70 درصد پرستاران نگرش منفی تا متوسط و 71.6 درصد آنان سطح دانش پایین نسبت به مدیریت درد داشتند.نتیجه گیری: از آنجایی که نتایج نشان داد اغلب پرستاران دانش و نگرش کافی نسبت به مدیریت درد ندارند، لذا توصیه می شود برنامه های آموزش مداوم در زمینه مدیریت درد جهت کلیه پرستاران شاغل مدنظر مسوولین قرار بگیرد.

زمینه و هدف: خونریزی در حین عمل جراحی آندوسکوپیک سینوس عارضه اجتناب ناپذیر و یک نگرانی عمده هم برای متخصص بیهوشی و هم متخصص گوش و حلق و بینی می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارتباط بین دوزهای تجویز شده ترانس آمیک اسید و تاثیر آن بر میزان خونریزی جراحی آندوسکوپی سینوس و طول مدت جراحی در بیماران مبتلا به رینوسینوزیت مزمن بود.مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمائی بالینی تصادفی دو سو کور، روی 100 بیمارکاندید عمل جراحی آندوسکوپی سینوس 16 تا 60 سال، که کلاس وضعیت فیزیکی یک و دو (ASA I-II) داشتند انجام شد. 50 بیمار، گروه L (انفوزیونترانس آمیک اسید 5 mg/kg)، 50 بیمار، گروه H (انفوزیونترانس آمیک اسید 10 mg/kg) بعد از انتوباسیون تراشه دریافت نمودند. پروتکل بیهوشی برای هر دو گروه مطالعه یکسان بود. میزان خونریزی حین جراحی، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، و ضربان قلب (HR) در فواصل 15، 30، 60، 90، 120 و 150 دقیقه، میزان رضایتمندی جراح، مدت زمان جراحی و میزان خونریزی و عوارض ناشی از تجویز دارو جمع آوری شد. تمامی اطلاعات در پرسشنامه جمع اوری شده، وارد نرم افزار SPSS 19 و آنالیز گردید.یافته ها: آنالیز اماری نشان داد که 2 گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک همگن بودند. مدت زمان عمل جراحی تفاوت معناداری بین دو گروه نداشت (p value=0.83) اما میزان میانگین خونریزی حین عمل بر حسب میلی لیتر و بر اساس درصد MABL به صورت معناداری در گروه H کمتر از بیماران گروه L که این امر باعث بهبود کیفیت فیلد جراحی به صورت معناداری شد.نتیجه گیری: در این مطالعه با افزایش دوز ترانکسامیک اسید به میزان 10 mg/kg کاهش میزان خونریزی حین عمل و بهبود کیفیت فیلدجراحی اندوسکوپی سینوس بدون بروز عوارض دیده شد.

زمینه و هدف: مطالعات نشان داده که درد فراگیرترین شکایت پزشکی است به طوری که خیلی از بزرگسالان با مشکل درد درگیر شده اند. بنابراین در این پژوهش هدف، آزمون رابطه ساختاری طرحواره های ناسازگار اولیه با درد مزمن، با مطالعه نقش میانجی گری بهوشیاری زمینه ای در دانشجویان بود.مواد و روش ها: شرکت کنندگان پژوهش 201 نفر از دانشجویان کارشناسی بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پژوهش شامل پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ و پرسشنامه بهوشیاری زمینه ای بائر و همکاران و پرسشنامه درد مزمن مک گیل بود. آزمون مسیرهای مستقیم و غیرمستقیم الگوی پژوهش، به ترتیب، با استفاده از روش های مدل معادلات ساختاری و بوت استرپ انجام گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد که طرحواره های ناسازگار و درد مزمن به ترتیب پیشایند و پیامد بهوشیاری زمینه ای در دانشجویان هستند. همچنین، یافته ها نشان داد که بهوشیاری زمینه ای میانجی گر معنی دار رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه و درد مزمن است. همچنین، مدل آزمون شده، مدلی مطلوب برای تبیین درد مزمن در دانشجویان می باشد.نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که طرحواره های ناسازگار اولیه و بهوشیاری زمینه ای تعیین گرهای مهم درد مزمن هستند.

زمینه و هدف: گیاه آویشن باغی یک گیاه دارویی است که بنابر اطلاعات علمی موجود دارای اثرات ضدالتهابی می باشد. درد احشایی یک احساس ناخوشایند است که درمان آن با داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی دارای عوارضی همچون زخم معده، دیسکرازی خونی و نارسایی مزمن کلیوی بوده و یافتن ترکیبات گیاهی دارای اثر سینرژیسمی با این دسته ی دارویی، رهیافت مناسبی برای تقلیل دوز مصرفی و عوارض آنان است. این پژوهش جهت بررسی اثر تسکینی تجویز توامان عصاره ی هیدروالکلی آویشن باغی و فلونیکسین مگلومین بر درد احشایی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه ی تجربی بر روی 40 موش سوری نر نژاد N-MRI انجام گرفت (g4±36). موش ها به صورت تصادفی به پنج گروه شامل کنترل منفی دریافت کننده ی سرم فیزیولوژی، گروه کنترل مثبت دریافت کننده ی فلونیکسین (2 mg/Kg) و گروه های تیمار آویشن (100 mg/Kg)، فلونیکسین (1 mg/Kg) و آویشن - فلونیکسین تقسیم بندی شده و داروها و عصاره های هیدروالکلی مذکور را به صورت درون صفاقی دریافت نمودند. 15 دقیقه پس از هر تجویز، موش ها برای القاء درد احشایی مورد تزریق اسید استیک (10 ml/kg) %0.6 قرار گرفته و اثرات ضد دردی با شمارش تعداد رایت ها طی 30 دقیقه تعیین گشت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آنالیز واریانس یک طرفه و تست تکمیلی Tukey در سطح معنی داری P<0.001 مورد تجزیه و تحلیل واقع شدند.یافته ها: گروه کنترل مثبت و گروه های تیمار در مقایسه با گروه کنترل منفی کاهش معناداری را در پاسخ به درد نشان دادند (P<0.001). دو گروه کنترل مثبت و آویشن - فلونیکسین در مقایسه با دو گروه تیمار فلونیکسین و آویشن در تسکین درد، کاهش معنی دار داشتند (P<0.001) ولی نسبت به هم فاقد اختلاف معنی دار بودند (P>0.001).نتیجه گیری: تجویز توامان آویشن و فلونیکسین دارای اثر سینرژیسمی در زمینه تسکین درد احشایی نسبت به تجویز مستقل هر یک از این دو ترکیب است.

زمینه و هدف: تشنج درمانی الکتریکی (ECT) موثرترین روش درمان در افسردگی و اختلالات روان پزشکی به شمار می آید. تشنج درمانی موجب تغییرات قابل توجه همودینامیکی در بیمار شده و مدت زمان تشنج متعاقب تشنج درمانی به عنوان فاکتور مهم موفقیت در درمان با این روش محسوب می گردد. پروپوفول و اتومیدیت از داروهای شایع در القای بیهوشی در تشنج درمانی هستند. این مطالعه با هدف مقایسه اثر اتومیدیت و پروپوفول روی طول مدت تشنج و پارامترهای همودینامیک در تشنج درمانی انجام گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت یک کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 27 بیمار (54 جلسه) در محدوده سنی 60-12 ماهه سال با کلاس یک و دو انجمن بیهوشی آمریکا (ASA) در یک دوره 9 ماهه صورت گرفت. از همه بیماران و همراهان درجه اول آنها جهت شرکت در مطالعه رضایت گرفته شد. اینداکشن بیهوشی جهت تشنج درمانی در جلسه اول توسط یکی از داروهای پروپوفول (2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) {سرنگ شماره یک} یا اتومیدیت (0.2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) {سرنگ شماره دو} و درجلسه دوم (با فاصله 48 ساعت بعد) توسط داروی دیگر صورت گرفت. فشارخون سیستولی، فشارخون دیاستولی و ضربان قلب بیماران در 4 مرحله یکبار قبل از تشنج درمانی و سپس در دقایق 1، 3 و 5 بعد از تشنج اندازه گیری و ثبت گردید. طول مدت تشنج نیز در هر بیمار اندازه گیری و ثبت شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و انجام تست های توصیفی و آزمون تی (T-test) وابسته و رگرسیون خطی آنالیز گردیدند و P value معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در این مطالعه 35.9±10.4 بود. میانگین طول مدت تشنج در القای بیهوشی با پروپوفول 35.74 ثانیه و در اتومیدیت 35.14 ثانیه بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری نداشت (P=0.24). میانگین فشارخون سیستولی و دیاستولی و ضربان قلب در همه زمان های بعد از تشنج در القای بیهوشی با پروپوفول کمتر از اتومیدیت بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری نداشتند (P=0.05).نتیجه گیری: تفاوت معنی داری بین طول مدت تشنج و تغییرات همودینامیک متعاقب تشنج درمانی، پس از القا بیهوشی با پروپوفول و اتومیدیت وجود ندارد.

زمینه و هدف: خونریزی حین عمل در جراحی مغز اغلب نیاز قابل توجهی به انتقال خون حین عمل دارد. ترانگزامیک اسید یک داروی آنتی فیبرینولییتیک است. هدف از این مطالعه بررسی اثر ترانگزامیک اسید در کاهش خونریزی حین عمل، در بیماران جراحی کرانیوتومی برداشت تومور مغزی بوده است.مواد و روش ها: در این مطالعه 50 بیمار مبتلا به تومور مغزی تحت کرانیوتومی مورد مطالعه قرار گرفتند. سی دقیقه قبل از برش پوست، بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه کنترل (نرمال سالین) و مداخله ترانگزامیک اسید قرار داده شدند. گروه مداخله، ترانگزامیک اسید با دوز 15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن را در یک دوره سی دقیقه ایی در 500 میلی لیتر سرم نرمال سالین و گروه کنترل یک حجم مساوی از نرمال سالین را دریافت کرد. در حین جراحی میزان خون از دست رفته از طریق بطری های ساکشن جراحی، وزن کردن گازهای مورد استفاده در حین جراحی و خون موجود بر روی فیلد جراحی، برحسب تبدیل سطح فیلد به سطح گاز مصرفی و شمارش تعداد پنبه های دم دار تعیین شد. میزان از دست رفتن خون هر یک ساعت یک بار اندازه گیری و ثبت گردید.یافته ها: در این مطالعه متوسط از دست دادن خون در گروه مداخله 858±314 و در گروه کنترل 1050±398 بود. اگرچه از دست دادن خون در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل کاهش یافت اما این کاهش از لحاظ لحاظ آماری معنی دار نبود (P=0.076). همچنین متوسط میزان خونریزی تخمینی در گروه مداخله 798±365 و در گروه کنترل 906±378 بود که از لحاظ آماری معنی دار نبود (P=0.31).نتیجه گیری: مصرف ترانگزامیک اسید ممکن است باعث کاهش خونریزی شود ولی این کاهش از نظر اماری معنی دار نبوده است. تعداد کیسه خون مصرفی و متوسط میزان خونریزی تخمینی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.

زمینه و هدف: با وجود رشد سریع و شیوع چاقی، تاثیر چاقی بر روی پیامد برنامه های ورزش درمانی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی هنوز در هاله ای از ابهام است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی این بود موضوع است که آیا چاقی می تواند اثربخشی ورزش درمانی را بر روی میزان درد و ناتوانی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی تحت تاثیر قرار دهد؟مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق را 32 زن و مرد (21 مرد و 11 زن) مبتلا به کمر درد مزمن غیراختصاصی تشکیل می داد که بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) و نسبت دور کمر به دور باسن (WHR) در دو گروه آزمودنی های چاق (6 مرد و 4 زن؛ میانگین سنی 52.30±5.85 و شاخص توده بدنی 32.45±2.15) و غیر چاق (15 مرد و 7 زن؛ میانگین سنی 51.81±7.10 و شاخص توده بدنی 24.50±1.91) طبقه بندی شدند. جهت ارزیابی درد از مقیاس بصری درد (VAS) و پرسشنامه ناتوانی رولند – موریس (RMQ) جهت ارزیابی ناتوانی ناشی از کمردرد استفاده شد. برنامه ی ورزشی شامل هفت تمرین بود که به مدت 10 هفته، سه جلسه در هفته و به مدت 30 الی 60 دقیقه اجرا شد. داده های جمع آوری شده توسط آزمون های آماری t مستقل، ANCOVA و همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 0.05تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در پیش آزمون بین میانگین شدت درد (p=0.007، t=-2.88) و ناتوانی (p=0.04، t=-.2.16) آزمودنی های مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی چاق و غیر چاق تفاوت معنی داری وجود دارد. بین شاخص توده بدنی با شدت درد (P=0.02، r=0.43) و ناتوانی (P=0.017، r=0.49) در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی نیز ارتباط معنی داری مشاهده شد. بعد از مداخله درمانی میزان بهبود درد (P=0.001، F=14.27) و ناتوانی (P=0.03، F=5.42) برای آزمودنی های مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی غیرچاق نسبت به آزمودنی های چاق به طور معنی داری بیشتر بود.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که چاقی تاثیر منفی بر روی اثربخشی برنامه ورزش درمانی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی دارد. بر این اساس به نظر می رسد که رویکردهای درمانی که هر دو وزن بدن و کمردرد را در افراد چاق مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی هدف قرار می دهند، تاثیرات اقتصادی قابل توجه تری داشته و حتی ممکن است پیامدهای طولانی مدت بهتری نه تنها برای کمردرد بلکه برای دیگر عوارض همراه با چاقی داشته باشند.

زمینه و هدف: گیاه آویشن باغی و بابونه آلمانی من جمله گیاهان دارویی بوده که بنابر اطلاعات علمی موجود دارای اثرات ضدالتهابی می باشند. درد احشایی یک احساس ناخوشایند است که درمان آن با داروهای سنتتیک دارای عوارضی همچون وابستگی روانی، دیسکرازی خونی و مضرات دیگر بوده و تجویز داروهای گیاهی رهیافت مناسبی برای کاهش این عوارض می باشد. این پژوهش جهت بررسی اثر تسکینی عصاره های هیدروالکلی آویشن باغی و بابونه آلمانی و نیز اثر تجویز توامان آنان بر درد احشایی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 40 موش سوری نر نژاد N-MRI انجام گرفت (36±g4). موش ها به صورت تصادفی به پنج شامل گروه کنترل منفی دریافت کننده ی سرم فیزیولوژی، گروه کنترل مثبت دریافت کننده ی فلونیکسین مگلومین (2 mg/kg) و گروه های درمانی آویشن باغی ()، بابونه آلمانی (300 mg/kg) و آویشن – بابونه (300 mg/kg) تقسیم بندی شده و داروها و عصاره های هیدروالکلی مذکور را به صورت درون صفاقی دریافت نمودند. 15 دقیقه پس از هر تجویز، موش ها برای القاء درد احشایی مورد تزریق اسید استیک (10 ml/kg) %0.6 قرار گرفته و اثرات ضد دردی با شمارش تعداد رایت ها طی 30 دقیقه تعیین گشت. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آنالیز واریانس یک طرفه و تست تکمیلی Tukey در سطح معنی داری P<0.001 مورد تجزیه و تحلیل واقع شدند.یافته ها: تجویز توامان عصاره های هیدروالکلی بابونه(150 mg/kg) و آویشن (150 mg/kg) سبب کاهش معنی دار درد در مقایسه با گروه کنترل منفی شد (P<0.001). اما عصاره های آویشن (300 mg/kg) و بابونه (300 mg/kg) به صورت مجزا کاهش معنی دار درد را در مقایسه با گروه کنترل منفی نمایان نساختند (P>0.001).نتیجه گیری: تجویز توامان گیاهان آویشن و بابونه دارای اثر سینرژیسمی در زمینه تسکین درد احشایی نسبت به تجویز مستقل هر یک از این دو گیاه بوده ولی بایستی اثر ضد دردی ترکیبات مذکور طی کارآزمایی بالینی مورد مطالعه قرار گیرد.

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر تدوین مدل ساختاری روابط بین مهارتهای مقابله ای، فاجعه آفرینی، ترس از درد بر سازگاری درد (شدت و ناتوانی درد) در بیماران مبتلا به درد مزمن عضلانی - اسکلتی بود.مواد و روش ها: 314 بیمار مبتلا به دردهای مزمن عضلانی - اسکلتی به روش نمونه گیری در دسترس از میان مراجعه کنندگان به کلینیک ها درد اصفهان و بر اساس تشخیص متخصص درد انتخاب شدند. این افراد با پاسخ دادن به شش پرسش نامه خودکارآمدی در مقابل درد (Chronic Pain Self-Efficacy Questionnaire)، آزمون جهت گیری زندگی (Life-0rientation Questionnaire)، تاب آوری کانر و دیویدسون (Conner-Davidson Resilience Scale)، مقیاس فاجعه آفرینی درد (Pain catastrophizing Scale)، مقیاس ترس از حرکت (Tampa scale kinesiophobia) و پرسش نامه درجه بندی درد مزمن ون کروف (VanKroff Graded Chronic Pain) در پژوهش شرکت کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد.یافته ها: منابع مقابله ای درد بر فاجعه آفرینی اثر معکوس معنادار، و فاجعه آفرینی بر ترس از درد و ترس از درد بر سازگاری درد اثر مستقیم معناداری داشت (P<0.001). هم چنین از نقش واسطه ای فاجعه آفرینی در رابطه بین منابع مقابله ای و ترس از درد و نقش واسطه ای ترس از درد در رابطه بین فاجعه آفرینی و سازگاری درد حمایت شد.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که مهارت های مقابله ای درد نقش محافظتی در مقابل فاجعه آفرینی، ترس از درد، شدت و ناتوانی درد دارد.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ از عوارض شایع پس از عمل جراحی است؛ که اثرات زیان باری دارد. پروپوفول جدیدترین دارو برای القا و نگهداری بیهوشی است. امروزه مصرف آن به دلیل شروع اثر سریع، مدت اثر کوتاه، داشتن خاصیت ضدتهوع و استفراغ و احساس راحتی بعد از عمل، رو به افزایش می باشد.مواد و روش ها: در این کارازمایی بالینی تعداد 90 بیمار کاندید عمل جراحی عمومی به صورت تصادفی در سه گروه تقسیم بندی شدند. در گروه اول القای بیهوشی با دوز 1.5 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن پروپوفول، در گروه دوم، القای بیهوشی با دوز 2 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن پروپوفول و در گروه سوم، القای بیهوشی با دوز 2.5 میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن پروپوفول انجام شد. بر اساس مقیاس خودگزارشی و چک لیست ثبت تعداد استفراغ، ارزیایی شدت و بروز تهوع و استفراغ در سه مرحله، بعد از عمل؛ 2 و 6 ساعت بعد از عمل انجام شد. داده ها توسط نرم افزار مورد انالیز و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد که بین سن، جنسیت، مدت زمان ناشتا، مدت زمان عمل در سه گروه تفاوت معنی داری وجود ندارد. بر اساس آزمون آماری انالیز واریانس یک طرفه بین سه گروه در مرحله ریکاوری، 2 و 6 ساعت بعد از عمل تفاوت بین شدت و بروز تهوع و استفراغ معنی داری نمی باشد.نتیجه گیری: پروپوفول با دوز منقسم، دارای تاثیر خوب و مشابه در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی می باشد. بنابراین شیوه تجویز پروپوفول (با دوز منقسم و بدون نیاز به پمپ) ساده و ارزان است.