مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1400 | دوره:39 | شماره:613 |تعداد مقالات:3

مقدمه: نارسایی حاد کلیوی، مشکل اساسی در بیماران بستری به ویژه بیماران بخش مراقبت های ویژه می باشد که در نتایج بستری، طول بستری و هزینه های درمانی نقش مهمی دارد. مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی بروز و عوامل مرتبط با نارسایی حاد کلیوی در در گروهی از بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شد. روش ها: مطالعه ی حاضر، یک مطالعه ی آینده نگر به صورت Case series بود که 500 نفر از بیماران بخش مراقبت های ویژه (Intensive care unit یا ICU) بیمارستان الزهرای (س) اصفهان طی سال های 96-1396 را مورد ارزیابی قرار داد. در کل این بازه ی زمانی، 2700 بیمار در 4 ICU این بیمارستان بستری شدند که 500 نفر از آنان به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک و آزمایشگاهی به کمک چک لیست جمع آوری شد و با مراجعه ی دو بار در هفته به ICU، تغییرات آزمایشگاهی ثبت شد. در نهایت، بیماران به دو با و بدون بروز نارسایی حاد کلیوی (Acute kidney injury یا AKI) تقسیم شدند و عوامل موثر بر AKI بر اساس متغیرهای مختلف، تعیین گردید. یافته ها: میزان بروز کلی نارسایی حاد کلیوی 8/40 درصد بود. گروه بیماران با AKI بر اساس معیار Risk، Injury، Failure، Loss و End stage (RIFLE) تقسیم بندی شدند که 6/44 درصد در مرحله ی Risk، 4/29 درصد در مرحله ی Injury، 1/18 درصد در مرحله ی Failure و 8/7 درصد در مرحله ی Loss قرار گرفتند. میانگین سنی در گروه بیماران با AKI 5/56 سال و در گروه بیماران بدون AKI 4/51 سال، طول زمان بستری در گروه بیماران با AKI 38/29 روز و در گروه بیماران بدون AKI 92/12 روز و مرگ و میر در گروه بیماران با AKI 40 درصد و در گروه بیماران بدون AKI 5 درصد به دست آمد که بیانگر بیشتر بودن طول زمان بستری، مرگ و میر و سن در بیماران با AKI بود. از 204 مورد AKI، 39 درصد بهبودی کامل، 8 درصد بهبودی نسبی و 40 درصد مرگ داشتند. همچنین، 30 بیمار در طی بستری نیازمند انجام دیالیز شدند که 13 درصد از آن ها وابستگی مداوم به دیالیز پیدا کردند. نتیجه گیری: با توجه به داده های این مطالعه مبنی بر میزان بروز بالای AKI در ICU، این عارضه، یکی از مشکلات مهم واحدهای ICU کشور ما نیز می باشد، اما با وجود سایر مقالات مشابه، میزان مرگ و میر حاصل از AKI در این مطالعه کمتر است که می تواند نشانی از بهبود اقدامات پیش گیرانه، تشخیصی و درمانی در مورد این عارضه باشد

مقدمه: هماتوم بلاک، یک تکنیک بی حسی موضعی تزریقی بین قسمت های مختلف استخوان شکسته شده است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، مقایسه ی تاثیر هماتوم بلاک با تزریق لیدوکایین به تنهایی نسبت به هماتوم بلاک با تزریق لیدوکایین همراه با کتامین بر روی کاهش میزان درد، فشار خون و ضربان قلب در بیماران مبتلا به شکستگی دیستال استخوان رادیوس بود. روش ها: در این پژوهش که به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور بر روی 60 بیمار مبتلا به شکستگی دیستال استخوان رادیوس که به اورژانس های بیمارستان های الزهرا (س) و آیت اله کاشانی اصفهان مراجعه کرده بودند، انجام گردید. شرکت کنندگان به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند: گروه شاهد شامل بیمارانی بود که تحت هماتوم بلاک با تزریق 8 میلی لیتر لیدوکایین 2 درصد برابر با 160 میلی گرم لیدوکایین (30 = n) قرار گرفتند و گروه مورد شامل بیمارانی که تحت هماتوم بلاک با تزریق 8 میلی لیتر لیدوکایین 2 درصد برابر با 160 میلی گرم لیدوکایین همراه با کتامین (5/0 میلی گرم/کیلوگرم) (30 = n) بودند. شدت درد، فشار خون و ضربان قلب بیماران قبل، حین، 1 و 6 ساعت بعد از جااندازی اندازه گیری شد. یافته ها: تفاوت معنی داری بین دو گروه قبل از جااندازی، از نظر میانگین شدت درد وجود نداشت، اما میانگین شدت درد، به طور معنی داری در گروه مورد نسبت به گروه شاهد در حین (001/0 > P)، 1 ساعت (001/0 > P) و 6 ساعت (004/0 = P) پس از جااندازی کمتر بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، ترکیب کتامین و لیدوکایین اثرات بی حسی بهتری نسبت به لیدوکایین به تنهایی در تکنیک هماتوم بلاک در بیماران با شکستگی دیستال استخوان رادیوس دارد

مقدمه: با توجه به این که آموزش بالینی در قلب آموزش پزشکی قرار دارد، توجه به کارآمدی تدریس بالینی و استاد بالینی خوب نیز بسیار حایز اهمیت می باشد. استادان بالینی، در بیشتر مواقع دو نقش آموزشی و درمانی را به طور هم زمان ایفا می کنند و باید به قدری توانمند باشند که علاوه بر این که کار درست را انجام می دهند، چگونگی انجام آن را نیز به دانشجویان توضیح و نمایش دهند. مطالعه ی حاضر با هدف تبیین ویژگی های استاد بالینی خوب بر اساس تجارب دستیاران تخصصی انجام شد. روش ها: جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از روش واکاوی محتوا استفاده شد. 14 دستیار تخصصی به صورت هدفمند وارد مطالعه شدند. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه ی نیمه ساختار یافته استفاده گردید. کدگذاری و تحلیل داده ها با نرم افزار MAXQDA2012 انجام گرفت. یافته ها: در تجزیه و تحلیل مستمر و چرخشی داده ها، در نهایت 60 کد حاصل شد که در 10 زیر طبقه و 3 طبقه ی اصلی قرار گرفتند. بر اساس تجارب دستیاران شرکت کننده در مطالعه، حمایت و پشتیبانی، پرورش دهنده بودن، مشاوره و راهنمایی، الگوی نقش بودن، اخلاق مداری، اهمیت دادن به بیمار، تخصص علمی، مهارت های بالینی، مدیریت آموزشی و تجربه ی معلمی، خصوصیات اصلی یک استاد بالینی خوب بودند که زیر سه طبقه ی «حامی و مرشد»، «الگوی اخلاق» و «مربی خردمند» دسته بندی شدند. نتیجه گیری: در این پژوهش، ویژگی های استاد بالینی خوب با ژرفای بیشتری مورد شناسایی قرار گرفت. با دقت و عنایت به نتایج مطالعه، استادان بالینی می توانند برنامه ریزی جامعی برای کسب این ویژگی ها داشته باشند و ضمن توانمند نمودن خود، به ارتقای آموزش بالینی و سلامت جامعه کمک نمایند.