بیهوشی و درد
سال:1393 | دوره:5 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

پس از سالیانی طولانی آنچه استحقاق مردم کشورمان و یکی وظایف دولت ها بر مردم بود، کاهش سهم بیماران از هزینه خدمات درمانی است که خوشبختانه در دولت یازدهم محقق گردید، و جای تقدیر و سپاس از متولیان امر سلامت بویژه وزیر محترم بهداشت و درمان دارد.

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت هیپرلاکتاتمی پس از جراحی، تاثیر مایع درمانی در میزان آن و چالش های متفاوت در مورد محلول های کریستالوئیدی و کلوئیدی در مایع درمانی، در این مطالعه بر آن شدیم تا با مقایسه تغییرات سطح لاکتات سرمی بیماران تحت آپاندکتومی، اثربخشی سرم های هماکسل و رینگر را بر سطح لاکتات خون را بررسی نمائیم.مواد و روش ها: 168 بیمار که کاندید عمل جراحی آپاندکتومی بودند پس از اخذ رضایت آگاهانه ب طور تصادفی در دو گروه استفاده کننده از سرم هماکسل و یا رینگر قرار داده شدند و از بیماران قبل و یک ساعت بعد از عمل 2 میلی لیتر نمونه خون گرفته شد و میزان لاکتات سرمی در آن مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد که سرم رینگر به طور معنی داری (P=0.0001) سطح لاکتات سرمی بعد از عمل را کاهش داده ولی سرم هماکسل باعث افزایش سطح لاکتات بعد از عمل شده است (P=0.0001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان گفت که استفاده از سرم رینگر برای مایع درمانی بیماران تحت آپاندکتومی برای کاهش سطح لاکتات پس از جراحی نسبت به سرم هماکسل ترجیح دارد.

زمینه و هدف: عمل جراحی یک عامل اضطراب آور است که باعث ایجاد واکنش فیزیولوژیک در بدن می شود. در نتیجه پاسخ فیزیولوژیکی بدن، تنفس، ضربان قلب و فشار خون افزایش می یابد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر موسیقی بر برخی شاخص های فیزیولوژیک بیماران قبل از اعمال جراحی انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه مداخله ای از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده شاهددار می باشد که بر روی 60 بیمار تحت عمل های جراحی بی حسی نخاعی در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایلام در سال 1392 انجام گردید. شرایط ورود به مطالعه شامل تمایل بیمار جهت شرکت در مطالعه، عمل های غیر اورژانسی، قرار داشتن در گروه سنی 20 تا 40 سال، عمل با بی حسی نخاعی برای اولین بار و همچنین داشتن ثبات همودینامیک (فشار خون سیستولیک بیشتر از 90 میلی متر جیوه، عدم وجود دیس ریتمی های خطرناک و ضربان قلب بین (60 تا100) بود. در گروه مورد علائم حیاتی بیمار که شامل فشارخون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک، تعداد نبض، تعداد تنفس و همچنین میزان اشباع خون شریانی می باشد قبل از مداخله ارزیابی و ثبت شده و بعد بیمار توسط متخصص بیهوشی تحت بی حسی نخاعی قرار گرفته و بلافاصله آوای بدون کلام توسط دستگاه پخش موسیقی ام پی تری پلیر و گوشی مخصوص (هدفون) یک بار مصرف به مدت 10 دقیقه برای بیمار پخش گردید و بلافاصله بعد از اتمام این زمان دوباره علائم حیاتی و میزان اشباع خون شریانی بیمار ارزیابی و ثبت گردید. برای گروه شاهد همین اندازه گیری ها بدون پخش موسیقی انجام گردید.یافته ها: مقایسه میانگین شاخص های فیزیولوژیک قبل و بعد از مداخله، اختلاف معنی داری را نشان داد به طوری که پخش آوای بدون کلام بر میانگین تعداد نبض، تعداد تنفس، فشار خون سیستولیک، فشارخون دیاستولیک، تاثیر چشم گیری داشت (P<0.05)، اما بر روی درصد اشباع اکسیژن خون شریانی تاثیری مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: شنیدن آوای بدون کلام، بر روی فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب افراد اثر چشمگیری داشت، اما بر روی درصد اشباع اکسیژن خون شریانی تاثیری نداشت.

زمینه و هدف: اعمال جراحی ارتوپدی به دلیل ماهیت جراحی روی استخوان و مفاصل با درد پس از عمل بالایی همراهند. استفاده از مخدر های وریدی، عضلانی، داخل نخاعی و اپیدورال همگی از روش های کنترل درد پس از عمل هستند که دارای عوارض جانبی متعددی می باشند. تجویز منیزیوم داخل نخاعی با بلوک گیرنده آن «متیل دی آسپارتات» باعث کاهش درد پس از عمل می شود، بدون آنکه با افزایش عوارض جانبی همراه باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین تاثیر اضافه کردن سولفات منیزیوم به لیدوکائین- اپی نفرین داخل نخاعی در مدت بی دردی پس از عمل، در جراحی های ارتوپدی اندام تحتانی است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور در بیماران کاندید عمل ارتوپدی اندام تحتانی انجام شده است. برای این منظور 156 بیمار به دو گروه تقسیم شدند، که یک گروه سولفات منیزیوم همراه با لیدوکائین-اپی نفرین و گروه دیگر لیدوکائین-اپی نفرین همراه با آب مقطر به عنوان پلاسبو دریافت نمود. مدت زمان بی دردی بر اساس فاصله زمانی درخواست مسکن توسط بیمار از زمان تزریق دارو، درد بیماران بر اساس مقیاس دیداری درد و میزان پتیدین مصرفی در دو گروه محاسبه شد. اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS 12 آنالیز گردید.یافته ها: در مطالعه ما میانگین سنی بیماران در دو گروه درمانی و کنترل به ترتیب 34±7.5 و 31.9±8.1 سال بود. میانگین مدت زمان بی دردی در گروه درمانی، 143.7±29.7 دقیقه و در گروه کنترل، 100.9±18.1 دقیقه بود که مدت زمان بی دردی به طور معنی داری در گروه سولفات منیزیوم طولانی تر از گروه کنترل بوده است. میزان درد بیماران بر اساس مقیاس دیداری درد در گروه سولفات منیزیوم 3.9±0.36 و در گروه کنترل 5.65±0.35 بود، که به طور معنی داری در گروه سولفات منیزیوم، کمتر از گروه کنترل بوده است (P=0.000). میانگین پتیدین مصرفی در گروه سولفات منیزیوم 15±6.24 میلی گرم و در گروه کنترل 33±6.27 میلی گرم بود که از نظر آماری معنی دار بود (P=0.000).نتیجه گیری: سولفات منیزیوم همراه با لیدوکائین موجب کاهش درد پس از عمل بیشتری در مقایسه با لیدوکائین تنها می شود.

زمینه و هدف: روش اداره چند وجهی برای بهبود درد پس از عمل پیشنهاد می شود. پره گابالین به عنوان یک آنالوگ گاما آمینو بوتیریک اسید نشان داده شده است که اثرات تسکینی بر درد پس از عمل دارد. این مطالعه تصادفی شده دوسو کور اثر پیش درمانی با پره گابالین را بر درد و مصرف مخدر پس از عمل در بیماران تحت اعمال جراحی الکتیو ارتوپدی مورد ارزیابی قرار داده است.مواد و روش ها: 60 بیمار با کلاس انجمن بیهوشی امریکا 1 یا 2 که کاندید اعمال جراحی الکتیو ارتوپدی تحت بی حسی نخاعی بودند، به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. گروه اول، 300 میلی گرم پره گابالین و گروه 2 کپسول دارونما دریافت می کردند. پمپ کنترل کننده بی دردی با کنترل بیمار آماده شده با سوفنتانیل جهت درد پس از عمل به هر 2 گروه متصل می شد. نمره بندی عددی درد، مصرف مخدر و عوارض جانبی نظیر تهوع به مدت 12 ساعت پس از عمل ثبت گردید. (P<0.05) معنی دار تلقی می شد.یافته ها: مقیاس دیداری درد در ریکاوری، 6 و 12 ساعت پس از عمل در گروه پره گابالین به میزان قابل ملاحظه ای کمتر از گروه دارونما بود (P<0.05). مصرف پتیدین هم به شکل معنی داری در گروه پره گابالین کمتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: تجویز تک دوز خوراکی 300 میلی گرم پره گابالین یکساعت قبل از اعمال جراحی انتخابی ارتوپدی تحت بی حسی نخاعی، درد و مصرف مخدر پس از عمل را کاهش می دهد.

زمینه و هدف: بررسی و مدیریت درد یک موضوع مهم در بخش ویژه می باشد. با این وجود، اسناد محدودی در مورد بررسی و کنترل درد در بیماران غیرهوشیار وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر یک برنامه مدیریت درد بر کنترل درد در بیماران با کاهش سطح هوشیاری بستری در بخش های ویژه می باشد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی دو گروهی قبل و بعد و بهصورت مرحله به مرحله است. در این مطالعه 50 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه به روش نمونه گیری آسان انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. برنامه مدیریت درد به مدت 48 ساعت یا تا زمانیکه سطح هوشیاری بیمار (مقیاس گلاسکو کما) به بالاتر از 8 برسد، اجرا شد. برای گروه کنترل، اقدامات روتین بخش انجام شد و برای گروه مورد، نمره شدت درد آنها با استفاده از ابزار مقیاس درد غیر کلامی تعیین، و بعد بر اساس نمره محاسبه شده، مسکن انتخابی (مورفین یا فنتانیل) برای آنها طبق برنامه انفوزیون شد. در هر دو گروه با استفاده از ابزار مقیاس درد غیر کلامی، نمرات شدت درد، قبل و بعد از اقدام درمانی ثبت شد. اطلاعات با نرم افزار SPSS ویرایش 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون های تی مستقل، مجذور کای و آنالیز متغییر با مشاهدات تکراری مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمره شدت درد در گروه کنترل به نسبت گروه آزمون بعد از مداخله، بعد از مرحله اول، بیشتر بوده است و میانگین تغییر نمرات شدت درد در گروه آزمون با استفاده از آزمون تی مستقل ب طور معنی داری کمتر از گروه کنترل می باشد (P=0.04).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که با ب کارگیری برنامه مدیریت درد، می توان درد این گونه بیماران را بطور مناسبی کنترل کرد.

زمینه و هدف: گاز بیهوشی نایتروس اکساید رایج ترین گاز بیهوشی مورد استفاده در اتاق های عمل است که به عنوان ماده بیهوشی دهنده و ضد درد ضعیف ب کار می رود. سطح کورتیزول سرم بعنوان یکی از نشانگرهای استرس بوده و بالا بودن این فاکتور می تواند حاکی از ایجاد حالات استرسی و عصبی بشمار آید. هدف از مطالعه بررسی ارتباط غلظت عوامل بیهوشی (نیتروس اکساید) بر مقدار کورتیزول ادرار کارکنان اتاق عمل می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی و همبستگی می باشد. جامعه پژوهش را پرسنل اتاق عمل (30نفر) و پرسنل بخش اداری (30 نفر) بیمارستان بعثت همدان تشکیل دادند. ابتدا غلظت گاز نیتروس اکساید در اتاق های عمل بیمارستان بعثت در طی یک هفته کاری در نوبت صبح و بعدازظهر اندازه گیری شد. جهت بررسی میزان تاثیر استنشاق و جذب عوامل شیمیایی مضر بر فاکتو رهای نوروبیولوژیک نیز در آغاز و پایان هر روز کاری (بمدت 5 روز) از هر گروه آزمون و کنترل نمونه ادرار گرفته شد و اندازه گیری سطح کورتیزول انجام شد.یافته ها: غلظت عوامل بیهوشی و ضد عفونی کننده در فضای اتاق عمل 388.26±101.4 پی پی ام بود. سطح کورتیزول در نمونه ادرار پرسنل شاغل در اتاق عمل، قبل و بعد از یک روز بمدت 5 روز 648.4±2.74 پی پی ام بود. میانگین سطح کورتیزول در نمونه ادرار پرسنل شاغل در بخش اداری (به عنوان گروه کنترل)، قبل و بعد از یک روز بمدت 5 روز 579.2±3.1 بود (P<0.05). از طرفی یافته های پ‍ژوهش نشان می دهد بین میانگین تراکم گاز نایتروس اکساید محیط تنفسی کارکنان اتاق های عمل و ریکاوری بر حسب 3 زمان نمونه برداری در یک روز با توجه به آزمون آماری آنووا (P<0.05) اختلاف معنی داری (P=0.028) وجود دارد. ضمنا در مقایسه میانگین و انحراف معیار کورتیزول آزاد ادرار بر حسب نانو گرم بر میلی لیتر بین دو گروه شاهد و کنترل با توجه به آزمون تی (P=0.559) اختلاف معنی داری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: در نهایت یافته های پ‍ژوهش طبق آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان میدهد که ارتباط مستقیم و مثبت و ناقصی بین غلظت گاز نیتروس اکساید در فضای اتاق عمل و کورتیزول آزاد ادرار (نانو گرم بر میلیلیتر) پرسنل اتاق عمل وجود دارد (P=0.004) (P=0.857). این بدین معنی است که با افزایش میزان غلظت گاز نیتروس اکساید در فضای اتاق عمل میزان کورتیزول آزاد ادرار پرسنل اتاق عمل افزایش مییابد (P<0.05).

مقدمه: تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی عارضه نسبتا شایعی است که باعث ناخوشنودی بیمار، افزایش زمان بستری و افزایش هزینه ها و در موارد شدید باعث دهیدراتاسیون، اختلال الکترولیتی، آسپیراسیون، پنومونی و حتی باز شدن بخیه های محل جراحی می شود. انتخاب وسیله ای که برای اداره راه هوایی استفاده می شود، ب دلیل ایجاد تحریک در بخش های مختلف راه های هوایی، ممکن است تهوع و استفراغ بعد از عمل را تحت تاثیر قرار دهد. لذا برآن شدیم تا میزان بروز تهوع و استفراغ در استفاده از ماسک راه هوایی حنجره ای و انتوباسیون تراشه در بیماران تحت جراحی استرابیسم، را با هم مقایسه نماییم.مواد وروش ها: 160 بیمار کاندید عمل جراحی استرابیسم تحت بیهوشی عمومی در مطالعه قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه انتوباسیون با لوله تراشه و تعبیه ماسک راه هوایی حنجره ای قرار گرفتند و سپس شدت تهوع و بروز استفراغ در ریکاوری، 6 و 18 ساعت بعدازعمل طبق معیار کلامی مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: دو گروه از لحاظ اطلاعات دموگرافیک (سن، وزن، جنسیت، علائم همودینامیک (به جز ضربان قلب در زمان های قبل از القای بیهوشی، دقیقه 5 و 15 بعد از القای بیهوشی)، طول مدت جراحی، تعداد عضلات تحت جراحی و تعداد چشم های تحت جراحی با یکدیگر یکسان بودند) بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل در ریکاوری، 6 ساعت و 18 ساعت بعد از عمل در دو گروه یکسان بود.نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه استفاده از لوله تراشه و یا ماسک راه هوایی حنجره ای در اداره راه هوایی، تاثیری بر بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل ندارند.

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت بی دردی بیماران حین و پس از اعمال جراحی ارتوپدی، تحقیق حاضر با هدف مقایسه اثرات بی دردی و مصرف داروی مخدر آپوتل (استامینوفن تزریقی) پس از عمل شکستگی های شفت ساعد طراحی شده است.مواد و روش ها: تعداد 160 بیمار مبتلا به شکستگی شفت ساعد به طور کاملا تصادفی به دو گروه آپوتل و دارونما تقسیم می شوند. گروه آپوتل: 1 گرم آپوتل در 200 میلی لیتر نرمال سالین و در گروه دارونما: تنها 200 میلی لیتر نرمال سالین 20 دقیقه قبل عمل استفاده شد. مقدار مخدر مصرفی حین عمل و طی 24 ساعت بعد و نیز مدت زمان درخواست اولین مسکن بعد از عمل ثبت می گردد. از معیار مقیاس دیداری درد جهت تعیین نمره درد بیماران بعد از عمل استفاده شد.یافته ها: میانگین مصرف مخدر حین عمل (فتنانیل بر حسب میکروگرم) در گروه آپوتل 51.42±2.3 و در دارونما 70.10±3.6 بود که با توجه به (P£0.05) اختلاف معنی داری بین 2 گروه دیده شد. این میانگین در گروه آپوتل کمتر بود.در هیچ یک از زمان های ریکاوری، 4، 12 و 24 ساعت بعد از عمل اختلاف معنی داری در نمره درد دیده نشد و با توجه به (P³0.05) لذا نمره درد در 2 گروه تقریبا یکسان بود. زمان درخواست اولین مسکن در گروه آپوتل 254.71±28.2 دقیقه و در گروه دارونما 198.28±34.2 دقیقه بود که با توجه به (P£0.05) به طور معنی داری زمان درخواست اولین مسکن در گروه آپوتل طولانی تر بود.نتیجه گیری: آپوتل به عنوان پیش دارو در کاهش مصرف مقدار مصرفی مخدر حین عمل و افزایش طول مدت درخواست مسکن بعد از عمل موثر است.

زمینه و هدف: آسپیراسیون ریوی محتویات معده ای یکی از مهمترین عوارض بیهوشی عمومی باقی مانده است. پیشگیری و اداره این عارضه یکی از دغدغه های متخصصین بیهوشی می باشد. لذا در این مقاله سعی شده است تا علاوه بر معرفی مورد، دستورالعمل های جامع برای پیشگیری و رویارویی با این عارضه مورد بحث قرار گیرد. معرفی بیمار: این مقاله گزارش آسپیراسیون شیر در حین القاء بیهوشی در عمل جراحی الکتیو یک پسر 6 ساله است که به علت ارائه اطلاعات نادرست درباره ناشتا بودن بیمار توسط والدین اتفاق افتاده است. پس از اقدامات لازم و تخلیه شیر آسپیره شده، عمل جراحی ادامه می یابد. بیمار بدون مشکل اکستیوب و با اشباع اکسیژنی 95% در هوای اتاق به ریکاوری منتقل شد. بیمار پس از دو روز بستری در بخش مراقبت های ویژه اطفال، با حال عمومی پایدار به بخش اطفال انتقال یافت.