باتولیت گرانیتوئیدی شیرکوه به سن ژوراسیک میانی در ایران مرکزی به درون شیلها و ماسه سنگهای سازند نایبند تزریق شده است. این باتولیت از سه واحد اصلی گرانودیوریت، مونزوگرانیت و لوکوگرانیت تشکیل گردیده است. واحد گرانودیوریتی شامل مجموعه کانیهای پلاژیوکلاز، کوارتز، فلدسپار پتاسیم و بیوتیت بوده و به حاشیه شمالی محدود می گردد. مونزوگرانیتها بزرگترین واحد و بدنه اصلی این باتولیت را تشکیل داده از سنگهای مافیک کردیریت دار تا انواع تفریق یافته تر دارای موسکوویت تغییر می کنند. سنگهای لوکوگرانیتی که با رنگ سفید و نبود کانیهای تیره از سایر واحدها متمایز گردیده اند، حاشیه غربی باتولیت شیرکوه را به خود اختصاص داده اند. در ترکیبات مافیکتر، این تغییرات ترکیبی به دلیل درجات مختلف جدایش مذاب حاوی SiO2 %70 از رستیت در تعادل با ماگما حاصل می گردد اما در ترکیبات فلسیک تر این تغییرات به واسطه تبلور تفریقی مذاب اولیه می باشد. بیشتر این تغییرات درون یک گروه مرتبط از نظر ژنتیکی مشاهده گردیده است .گرانیتهای مافیک تر از کرندوم نرماتیو غنی هستند و انواع فلسیک از نظر ترکیبی نزدیک به مذابهای دمای مینیمم هستند. غنی شدگی سنگهای گرانیتی شیرکوه از عناصر (شامل K، Rb، Th و U) تهی شدگی از عناصر Nb ,Ti) HFSE) با الگوی گرانیتهای مرتبط با فرورانش همخوانی دارد. باتولیت مزبور کالک آلکالن و پرآلومین بوده و شاخص گرانیتهای نوع S می باشد که با همگرایی صفحات و کمان آتشفشانی و آناتکسی سنگهای منشا گریوک مطابقت دارد.