علوم و مهندسی آبیاری
سال:1394 | دوره:38 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

جریان کم آبی یکی از پارامترهای بسیار تاثیرگذار هیدرولوژیکی بر وضعیت اکوسیستم های آبی، تولید نیروی برق-آبی، مدیریت مخازن و صنعت است. لذا ضروری است تغییرات این پارامتر در دوره های آتی تحت عوامل موثر از جمله تغییر اقلیم مورد بررسی قرار گیرد. در این راستا تاثیر تغییر اقلیم بر جریان های کم آبی حوضه آبریز سپید دشت سزار در این تحقیق مورد ارزیابی قرار گرفت. در ابتدا توانائی مدل بارش-رواناب IHACRES برای شبیه سازی جریان کم آبی این حوضه مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از واسنجی و صحت سنجی مدل مشاهده شد که مدل توانایی خوبی در شبیه سازی میانگین جریان روزانه (R2-log>0.7)، همچنین جریان کم آبی (R2-log>0.6) دارد. علاوه بر این، توانائی مدل در برابر شاخص های کم آبی (شاملQ95 ، AM7Q با دوره برگشت های مختلف و Qdef S) نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. در ادامه از خروجی های دما و بارش 10 مدل گردش عمومی جو تحت سناریوی انتشار A2، به منظور بررسی تاثیر تغییر اقلیم طی دوره 2044-2015 میلادی استفاده شد. مدل LARS-WG برای ریز مقیاس نمایی خروجی این 10 مدل به کار گرفته شد. در نهایت مقادیر ریزمقیاس شده دما و بارش منطقه به مدل بارش-رواناب IHACRES معرفی و جریان کم آبی در آینده بر اساس شاخص های کم آبی مورد ارزیابی قرار گرفت. تغییرات دو شاخص Q95 و AM7Q در دوره آتی نسبت به گذشته، بر اساس میانه نتایج 10 مدل AOGCM کاهشی بود (Q95 40- درصد و AM7Q برای دوره بازگشت های مختلف از 52- درصد تا 79- درصد). همچنین شاخص QdefS تغییرات افزایشی نشان داد (30 درصد بر مبنای میانه نتایج مدل های AOGCM). هر سه شاخص نتایج همدیگر را تایید می نمایند و نشان می دهند که تغییر اقلیم مورد انتظار در آینده، تا حد زیادی جریان کم آبی را تحت تاثیر قرار می دهد.

حفاظت رودخانه در برابر فرسایش و تخریب ناشی از جریان آب با استفاده از آبشکن ها از جمله روش های متداول در مهندسی رودخانه تلقی می شود. در این تحقیق تاثیر آبشکن نوع باندال لایک برروی الگوی فرسایشدر شرایط غیر مستغرق مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش ها در شرایط آب زلال و با در نظر گرفتن سه فاصله بین آبشکن، سه زاویه قرارگیری آبشکن و چهار دبی مختلف و در حالت نفوذپذیری 45 درصد انجام گرفت. نتایج نشان داد که حداکثر عمق آبشستگی اطراف آبشکن اول اتفاق می افتد. هم چنین در یک عدد فرود ثابت، با افزایش فاصله بین آبشکن ها، میزان حداکثر عمق آبشستگی کاهش یافت. سپس تاثیر زاویه قرارگیری آبشکن نسبت به ساحل با زوایای 60، 90 و 120 درجه بر روی حداکثر عمق آبشستگی مورد بررسی قرار گرفته. نتایج نشان داد که بیشترین عمق آبشستگی با زاویه 90 درجه و کمترین آن با زاویه 60 درجه به وجود آمده است.

بهره برداری تلفیقی از منابع آب سطحی و زیرزمینی یکی از مهم ترین چالش های پیش روی محققین منابع آب می باشد. استفاده تلفیقی در واقع، بهره برداری از منبع آب سطحی و زیرزمینی به منظور افزایش میزان آب قابل دسترسی و استفاده پایدار از منابع آبی موجود است. از این رو برنامه ریزی صحیح در این زمینه مستلزم آگاهی از نحوه برهم کنش آب سطحی و زیرزمینی در منطقه و تخمین و محاسبه پارامترها و عوامل سطحی و زیرزمینی موثر بر آن می باشد. بنابراین از اهداف اساسی مطالعه جاری، شبیه سازی برهم کنش آب سطحی و زیرزمینی با استفاده از ایجاد اتصال دینامیکی بین منابع آب سطحی و زیرزمینی در دشت دز (شامل دشت های لور، دیمچه، دز غربی، دز شرقی و سبیلی) است، به طوری که داده ها و نتایج به طور ماهیانه بین مدل آب سطحی ویپ و مدل آب زیرزمینی مادفلو در گردش می باشد. لذا در هر گام زمانی ماهانه مقادیر برداشت، نفوذ، تراز رودخانه ها، رواناب و غیره از مدل ویپ وارد مدل مادفلو شده تا مقادیر تراز آب زیرزمینی، جریان بین آبخوان ها و غیره محاسبه و به مدل ویپ برگردد و این روند تا پایان دوره شبیه سازی ادامه خواهد داشت. نتایج نشان داد در قسمت های شمالی تا میانه دشت، رودخانه های دز و کرخه بیشتر باعث تغذیه آبخوان شده و در قسمت های میانه دشت به پایین (مانند سایر رودخانه های دشت دز) بیشتر نقش زهکش را به عهده دارند. به علت تراکم زیاد چاه ها و عدم بهره برداری از آب سطحی بیشترین افت سطح آب مربوط به دشت لور و کمترین افت مربوط به قسمت های جنوبی دشت محاسبه شد. همچنین نتایج نشان داد به طور کلی در دشت دز در مناطقی که از هر دو منبع تامین آب استفاده می شود، بیش از 80 درصد از نیازها توسط آب سطحی و کمتر از 20 درصد توسط آب زیرزمینی تامین می شود.

در این پژوهش با استفاده از داده های کیفی برداشت شده از رودخانه ابوالعباس در استان خوزستان، در ساختگاه انتخابی سد پیشنهادی ابوالعباس با استفاده از مدل سه بعدی هیدرودینامیک و کیفیت ELCOM-CAEDYM، شبیه سازی لایه بندی حرارتی، توزیع اکسیژن محلول در مخزن و آب خروجی طی دوره یک ساله به منظور تعیین عمق مناسب تعبیه دریچه های برداشت آب و پیش بینی کیفیت آب برداشتی جهت نیازهای زیست محیطی پایاب انجام گرفته است. بر اساس نتایج، دریاچه مخزن سد ابوالعباس از نوع مونومیکتیک گرم بوده و پس از تعیین الگوهای زمانی و مکانی لایه بندی و اختلاط، خروجی های مدل تطبیق قابل قبولی با داده های فیزیکی دمای برداشتی از نزدیکترین سد دارای داده موجود (کرخه) نشان داد. در شرایط نرمال مشکلخاصی از لحاظ ایجاد لایه های بدون اکسیژن در ترازهای زیرین مخزن ملاحظه نگردید. با وقوع شرایط خشکی و افزایش شدت آن، کاهش غلظت اکسیژن محلول به عنوان یکی از شاخص های اصلی ارزیابی کیفیت زیست محیطی آب کاملا مشهود و ایجاد لایه های بدون اکسیژن در ترازهای زیرین مخزن و افزایش آن با افزایش شدت خشکی ملاحظه شد، بنحوی که در بدترین شرایط، حدود پنج ماه از سال آب خروجی بدون اکسیژن بوده و در داخل مخزن نیز لایه ای به ضخامت 40 متر از کف در طول سال دچار بی اکسیژنی کامل بود. به منظور کاهش تاثیرات نامطلوب خشکسالی، تراز تعبیه دریچه تحتانی مخزن در مدل در حدود 10 متر از مقدار طراحی شده کاهش یافت که بر اساس آن، بسته شدن دریچه آبیاری و برداشت آب از دریچه تحتانی موجب کاهش 20 متری تراز بی اکسیژنی مخزن، افزایش غلظت و توزیع بیشتر اکسیژن محلول در ترازهای بالاتر هایپولیمنیون (لایه تحتانی دریاچه) و نهایتا کاهش زمان بی اکسیژنی جریان خروجی از 5 ماه به 3 ماه شد.

تشدید آلودگی آبخوان شهرکرد از مقایسه شاخص های ساده آماری حاصل از نتایج نمونه برداری دوره ای و روش های جاافتاده قابل درک و محرز است اما مدیریت تلفیقی آبخوان نیازمند روش های نوین تری است. هدف اصلی این پژوهش بررسی تغییرات توام آلودگی آب زیرزمینی دشت شهرکرد به نیترات و فسفر طی یک دوره چهارساله به روشی نوین بود. برای این منظور، نقشه های نیترات و فسفر بر اساس حدود مجاز سازمان بهداشت جهانی نرمال شده و سپس به نقشه های رتبه تبدیل شدند. با استخراج وزن هر مولفه از نقشه رتبه آن نقشه شاخص تلفیقی نیترات و فسفر برای سال های 1385 و 1389 تهیه شد. نقشه تغییرات شاخص تلفیقی برای دوره چهار ساله از تفاضل دو نقشه به دست آمد. هم بستگی قوی نقشه تلفیقی با نقشه های نیترات (r=0.94) و فسفر (r=0.87) حاکی از انعکاس درست توزیع نیترات و فسفر در آن بود. نقشه تفاضل شاخص تلفیقی افزایش آلودگی آب را حداقل 2 درصد، حداکثر 4 درصد و به طور میانگین 2.8 درصد برآورد کرد. در طی این دوره، حدودا در 5.3 درصد سطح آبخوان کیفیت آب نسبتا خوب تر به کیفیت نسبتا پائین تر افت کرده است. نیترات در مقایسه با فسفر سهم بیشتری در آلودگی آبخوان شهرکرد دارد اما در طی این دوره سهم فسفر افزایش یافته است. به کارگیری روش به کار رفته در پژوهش حاضر، یعنی محاسبه شاخص تلفیقی در محیط جی آی اس، و به دنبال آن تفاضل نقشه ها قادر است تغییرات آلودگی آبخوان را به صورت کمی تر و احتمالا واقعی تر آشکار سازد. با این روش سهم نسبی و روند تغییرات سهم هر آلاینده نیز قابل برآورد است. تهیه نقشه تلفیقی و محاسبه شاخص آلودگی آب های زیرزمینی به نیترات و فسفر برای ارزیابی احتمال رشد جلبکی و پیامدهای آن (گرفتگی لوله های آب کم فشار، تغییر بو و طعم آب و هزینه های تصفیه) مفید به نظر می رسد.

آبشستگی موضعی در اطراف پایه های پل بر اثر برخورد جریان با پایه و جدایی جریان از آن ایجاد می گردد. ابعاد حفره آبشستگی ایجاد شده در اطراف پایه پل به خصوصیات هیدرولیکی جریان، خصوصیات سیال، هندسه پایه و مشخصات مواد بستر بستگی دارد. عمده آزمایش هایی که در زمینه آبشستگی اطراف پایه های پل در آزمایشگاه انجام می گیرد، از یک دانه بندی رسوب استفاده می شود. از این رو، تحقیق حاضر، با هدف بررسی آبشستگی موضعی اطراف پایه پل های استوانه ای به قطر های 10، 20 و 40 میلی متر، در کانال آزمایشگاهی و شرایط آب زلال در سرعت های نسبی 0.95، 0.86 و 0.76 با دو دانه بندی یکنواخت رسوب بستر به اندازه متوسط  0.5و  0.7میلی متر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در شرایط هیدرولیکی ثابت برای تمامی قطر پایه ها، با کاهش قطر دانه بندی رسوب بستر، زمان رسیدن به حداکثر میزان عمق آبشستگی افزایش می یابد. همچنین با افزایش اندازه متوسط مصالح رسوب بستر از 0.5 به 0.7 میلی متر، بر روی پایه با قطر 40 میلی متر با سرعت نسبی 0.95 به میزان 1.2 برابر و برای پایه با قطر 10 میلی متر با سرعت نسبی 0.76 به میزان 4 برابر از عمق حفره آبشستگی کاسته می شود.

از آنجا که یکی از کاربردهای سرریزهای کلیدپیانویی استفاده از آنها در کانال های آبیاری و زهکشی می باشد و البته این امکان وجود دارد که به جهت توان تخلیه بالای جریان، در فصول کم آبی سطح آب با کاهش شدید روبه رو شود، لذا با ساخت پاراپت وال هایی با توانایی تغییر شیب می توان این امکان را برای سرریز به وجود آورد که بتواند سطح آب در بالادست خود را در صورت کاهش دبی در یک حد مشخصی ثابت نگه دارد. در پژوهش حاضر با بررسی پارامترهای مهم و تاثیرگذار بر میزان تخلیه جریان از جمله نسبت P/Wu (ارتفاع سرریز، P، به عرض یک سیکل، Wu=Wi+Wo+2Ts)، که دارای اهمیت زیادی در کاربرد پاراپت وال در سرریزهای کلیدپیانویی می باشد، اثر شیب دار شدن آن مورد بررسی قرار گرفت و سپس با اصلاح معادله عمومی سرریزها و تحلیل ابعادی، به ارائه رابطه ای برای برآورد ضریب دبی پرداخته خواهد شد. بدین منظور پاراپت وال با سه زاویه 3، 5.5 و 8 درجه در جهت جریان (مثبت) و نیز در خلاف آن (منفی)، بر روی دو سرریز کلیدپیانویی با نسبت های P/Wu=1.33 (مدل یک) و P/Wu=0.50 (مدل دو) احداث شد. آزمایش ها بر روی یک فلوم آزمایشگاهی با عرض 80 سانتی متر، طول 10 متر و ارتفاع 60 سانتی متر انجام شد. نتایج نشان داد که مدل یک با زاویه منفی 3 درجه توانایی بیشتری در تخلیه جریان نسبت به سرریز اوجی (تقریبا در حدود 2.4 برابر) را دارا می باشد. همچنین رابطه به دست آمده برای ضریب دبی (در حالت پاراپت وال شیب دار)، دارای ضریب تعیین برابر 0.978 و شاخص های آماری خطای ریشه مربعات میانگین نرمال شده و مربعات وزنی خطا برای رابطه مذکور به ترتیب برابر 0.0214 و 0.018 به دست آمد.

در این پژوهش به منظور استهلاک انرژی ناشی از امواج در سواحل رودخانه و یا دریا امکان استفاده از کمربند سبز درختی به جای سیستم سخت مانند موج شکن که هزینه زیادی در بر دارد، موردبررسی قرارگرفته است. آزمایش ها به صورت دوبعدی در کانال موج، برای ارزیابی تاثیر پوشش بر کاهش اثر امواج دریا انجام شد. ساقه های پلاستیکی بدون انعطاف با قطر 1.5 و 2 سانتی متر و در شرایط غیر مستغرق در قسمت ساحلی کانال به کار گرفته شد. آزمایش ها با چیدمان مثلثی با فواصل 5× 5 و 10×10 سانتی متر، سه حالت عرض پوشش 10، 30 و 40 سانتی متر در پنج شیب مختلف برای ساحل شامل شیب های 0، 3، 5، 7 و 10 درصد و پنج ارتفاع موج 1.5، 3، 4، 6 و 8 سانتی متر انجام گردید که درمجموع باحالت بدون پوشش 325 حالت مختلف بررسی شد. نیروی ناشی از موج بر بدنه ساحل برای اولین بار با استفاده از روش اندازه گیری مستقیم به کمک نیروسنج الکترونیکی (لودسل) نصب شده در زیر قسمت متحرک فلوم، برآورد گردیده. نتایج تجربی نشان داد که کمربند سبز در کاهش اثر مخرب امواج از طریق جذب نیروی مخرب موج در قالب نیروی کشش بر روی درختان، تاثیر به سزایی داشته است و همچنین تاثیر عرض پوشش مقابل جریان بر میزان ضریب کشش مورد بررسی قرار گرفت و درنهایت رابطه تجربی برای بررسی میزان این تاثیر پیشنهاد شده است.

میان یابی یکی از مهم ترین روش هایی است که در مطالعات پهنه بندی مورد استفاده قرار گرفته است. به منظور دستیابی به نقشه های پیوسته و یکپارچه وپیش بینی مقادیر نامعلوم، روش های میان یابی مورد استفاده قرار گرفته است. از آنجایی که اندازه گیری سطح آب زیرزمینی خیلی سخت و همراه با هزینه است، لذا نقشه های هم سطح آب مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از این تحقیق، مقایسه دو روش زمین آمار کریجینگ و معکوس وزنی فاصله در درون یابی سطح آب زیرزمینی حوضه های غرب، جنوب و جنوب غرب دریاچه ارومیه می باشد. در این مطالعه سطح ایستابی 634 چاه پیزومتر محدوده جنوب، غرب و جنوب غرب دریاچه ارومیه آذربایجان غربی در سال آبی 90-1389 مورد بررسی قرار گرفت. استقلال و ایستایی داده ها با استفاده از آزمون والد-ولفوویتس مورد آزمون قرار گرفت. نقشه های هم سطح آب با استفاده از روش های کریجینگ و معکوس وزنی فاصله، ترسیم گردید. نتایج نشان داد که روش کریجینگ نسبت به روش معکوس فاصله وزنی، نتایج بهتری را دارد.

اثر متقابل بین جریان آب و بستر فرسایش پذیر که همراه با انتقال رسوب می باشد، باعث ایجاد شکل های بستر می شود. ریپل ها کوچک ترین شکل بستر هستند. در این تحقیق به بررسی تنش برشی بستر، بر روی شکل بستر ریپل پرداخته شده است. بدین منظور آزمایش هایی در 4 شیب ( 0.0005تا 0.003) و با دبی های (10تا 40 لیتر بر ثانیه) بر روی ریپل های مصنوعی ساخته شده در آزمایشگاه هیدرولیک دانشگاه شهرکرد انجام شد، برای اندازه گیری تنش برشی از دستگاه سرعت سنج سه بعدی ADV استفاده شد. نتایج برای ریپل های ساخته شده در این تحقیق نشان داد که میزان تنش برشی بستر در روی تاج ریپل ها حداقل مقدار خود و در روی نقطه میانی وجه بالادست ریپل حداکثر مقدار خود را دارد به طوری که با حرکت از تاج ریپل به سمت وجه بالادست آن روند افزایشی دارد. همچنین نتایج نشان داد که میزان تنش برشی ناشی از شکل بستر 26 درصد از کل تنش برشی را شامل می شود.

در این تحقیق از فاضلاب های خام و تصفیه شده تصفیه خانه سرکان واقع در 70 کیلومتری غرب همدان در کشت سیب زمینی تحت شرایط لایسیمتری استفاده گردید. در این رابطه یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی (با دو فاکتور و سه تکرار) به اجرا درآمد.بنابراین پنج تیمار آبیاری شامل: فاضلاب خام (T1)، فاضلاب تصفیه شده (T2)، ترکیب 50 درصد فاضلاب خام و آب معمولی (T3)، ترکیب 50 درصد فاضلاب تصفیه شده و آب معمولی (T4) و آب معمولی (T5) استفاده شد. همچنین دو عمق خاک سطحی شامل عمق های 0-10 و 10-20 سانتی متری در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثر تیمارهای آبیاری بر غلظت عناصر منگنز، روی، مس و آهن معنی دار می باشد. اثر متقابل بر تجمع عناصر روی، مس و منگنز غیر معنی دار و بر تجمع آهن معنی دار بود. بیشترین و کمترین مقادیر این عناصر به ترتیب در تیمارهای  T1و T5 مشاهده گردید. میزان غلظت منگنز، آهن و روی با افزایش عمق خاک کاهش، اما غلظت مس، افزایش نشان داد. همچنین بر اساس تجمع عناصر سنگین در خاک، ترتیب بزرگی تیمارهای آبیاری به صورت  T1>T2>T3>T4>T5بود. بر اساس تجمع عناصر سنگین در خاک، ترتیب بزرگی عناصر به صورت Fe>Mn>Zn>Cu مشاهده گردید.

محل تلاقی رودخانه ها از اجزای مهم مورفولوژیکی سیستم های رودخانه ای می باشد. جریان ورودی از شاخه فرعی باعث تغییرات شدید سرعت و آشفتگی جریان در محل تلاقی و در نتیجه فرسایش و رسوبگذاری می شود. الگوی جریان در محل تلاقی به شدت متاثر از زاویه اتصال می باشد. در این تحقیق توانایی مدل  SSIIM1برای شبیه سازی جریان سه بعدی در محل تلاقی و تاثیر زاویه اتصال بر خصوصیات جریان مورد مطالعه قرار گرفت. واسنجی و صحت سنجی مدل برای زاویه 90 درجه و با استفاده از نتایج اندازه گیری وبر و همکاران (2001) در دانشگاه آیوا انجام شد. نتایج نشان داد که مدل SSIIM1 در طی مراحل واسنجی و صحت سنجی نیمرخ سطح آب را با خطای کمتر از 3 درصد و با حداکثر خطای حدود 10 درصد پروفیل های سرعت طولی در مقاطع مختلف را محاسبه می کند.سپس تاثیر زوایای اتصال 45، 90 و 135 درجه بر هیدرولیک جریان به خصوص تنش برشی بستر، ابعاد ناحیه جداشدگی، الگوی جریان ثانویه، پروفیل های سرعت و نیمرخ سطح آب بررسی شد. نتایج نشان داد که با افزایش زاویه اتصال ابعاد ناحیه جداشدگی افزایش می یابد. در زاویه 45 درجه ناحیه جدا شدگی قابل ملاحظه ای مشاهده نشد. مقدار شاخص شکل ناحیه جداشدگی برای زاویای 90 و 135 به ترتیب 5.8 و 7.45 به دست آمد. مقدار نسبت عمق بالادست به پایین دست برای زاویای 45، 90 و 135 درجه به ترتیب برابر 1.05، 1.06 و 1.09 محاسبه شد. همچنین نتایج نشان داد با افزایش زاویه اتصال از 45 به 135 درجه حداکثر تنش برشی بستر در محل اتصال 80.2 درصد افزایش می یابد.

این پژوهش با هدف بررسی سطوح مختلف آبیاری قطره ای تیپ با تامین 100، 70، 40 درصد نیاز آبی (T100،  T70و T40) و همچنین آبیاری جویچه ای بر عملکرد و کارایی مصرف آب گوجه فرنگی تابستانه در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار به مدت دو سال در اراضی مرکز تحقیقات کشاورزی صفی آباد اجرا شد. نتایج نشان داد حداکثر عملکرد 54.6 و 53.4 تن در هکتار به ترتیب مربوط به دو تیمار T100 و  T70بود و افزایش 25 درصد نسبت به روش آبیاری جویچه ای را نشان داد. تیمار  T40با کمترین عملکرد (9/42 تن در هکتار) در سطح یک درصد تفاوت معنی دار با تیمارهای  T70و T100 داشت. تیمار  T40 با بیشترین کارایی مصرف آب (11.4 کیلوگرم بر مترمکعب) اختلاف معنی دار با تیمار T70 (10.6 کیلوگرم بر متر مکعب) نداشت. متوسط کارایی مصرف آب در تیمارهای آبیاری تیپ تقریبا 2.3 برابر آبیاری جویچه ای بود، از این رو روش آبیاری تیپ با تامین 70 درصد نیاز آبی برای شرایط آب و هوایی خوزستان پیشنهاد می شود. اثر سطوح آبیاری بر خصوصیات کیفی میوه شامل اسیدیته، اسید اسکوربیک و اسید سیتریک یکسان بود، حال آنکه با اعمال کم آبیاری شدید (تیمارT40 ) مقدار بریکس میوه افزایش یافت. اگر چه اختلاف معنی دار در شوری خاک در انتهای فصل رشد حاصل از اعمال سطوح مختلف آبیاری تیپ مشاهده نشد، مقدار آن در عمق های مختلف معنی دار بود، به طوری که میانگین شوری عمق 30-0 سانتی متر 1.4 دسی زیمنس بر متر و نسبت به لایه 60-30 سانتی متر حدود 38 درصد بالاتر بود

اهمیت مدیریت صحیح منابع آب در استان کرمان، به علت محدودیت و بحران منابع آبی بسیار زیاد است. در این تحقیق به بررسی دو سیستم آبیاری عقربه ای اجرا شده در شهرستان های راین و بردسیر در استان کرمان پرداخته شده است. برای این منظور پارامترهای ارزیابی شامل راندمان کاربرد، پتانسیل کاربرد، راندمان واقعی کاربرد، یکنواختی توزیع در ربع پایین و نصف پایین، ضریب یکنواختی کریستیانسن و کفایت آبیاری بدست آمده است. مقایسه این دو سیستم نشان می دهد سیستم آبیاری عقربه ای راین با داشتن ضریب یکنواختی، کفایت آبیاری و همچنین یکنواختی پخش بالا ولی راندمان کاربرد پایین و اختلاف راندمان واقعی کاربرد با پتانسیل کاربرد آب نشان دهنده ضعف در طراحی، اجرا و نظارت می باشد. از طرفی سیستم آبیاری عقربه ای شهرستان بردسیر به علت نزدیک تر بودن مقدار راندمان واقعی کاربرد با مقدار پتانسیل کاربرد آب نشان دهنده عمدی بودن مقدار کم آن، از نظر مدیریتی است.