نگاه ایرانی روابط خارجی (ایرفا)
سال:1394 | دوره:6 | شماره:2 (پیاپی 22) |تعداد مقالات:6

از سال 2012 رژیم تحریم های اتحادیه اروپا علیه ایران، با هدف تغییر رفتار ایران در جریان پرونده هسته ای برقرار شد و خیلی زود به موضوع حیاتی برای سنج سیاست خارجی اتحادیه اروپا مبدل گردید. با این سیاست اروپایی ها اراده خود، مبنی بر ایفای نقش فعالانه تر در خاورمیانه را به نمایش گذاشتند. هدف مقاله حاضر، واکاوی تاثیرات رژیم تحریم بر اتحادیه اروپا و کارایی اعمال تحریم بر جمهوری اسلامی ایران است. اما سوال اصلی، در اینجا تاثیرات تحریم ها و کارایی آنهاست و این که حال که تحریم ها برداشته شده است چه اتفاقی خواهد افتاد.در پاسخ به این سوالات این فرضیه مطرح است که رژیم تحریم ها هم بر کشورهای فاعل و هم بر کشور هدف دارای تبعات فراوانی بوده و خواهد بود. برای بررسی این تبعات باید به تفکیک تاثیر و کارایی تحریم ها پرداخت. در حالی که در مورد کشورهای فاعل باید به تاثیرات تحریم ها پرداخته شود، در مورد کشور هدف آنچه اهمیت دارد کارایی تحریم هاست.در مورد تحریم ایران توسط اتحادیه اروپا، هزینه های اعمال این سیاست برای هر دو طرف، بسیار بالا بود. لذا مقاله حاضر تلاش خواهد کرد تا در قالب نظریه رژیم ها مسایل پیش آمده در تحریم ها را مورد بررسی قرار دهد.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید

جنبش تی پارتی یک جنبش محافظه کار، مردمی و ارتجاعی است که به زعم کریستوفر پارکر، از واشنگتن پست، تغییرات در ارزش های سنتی محافظه کارانه را به عنوان یک تهدید مستقیم برای شیوه حیات خویش تلقی می کند. جنبش تی پارتی که در ابتدا، به صورت مخالفت با سیاست های مالی باراک اوباما آغاز شد، به زودی مواضع تندروانه در پیش گرفت و مواضع سرسختانه گوناگونی را نسبت به مسائل مختلف داخلی و خارجی، از اوباماکر گرفته تا توافق اخیر با جمهوری اسلامی ایران (برجام)، اتخاذ کرد. یکی از شخصیت های تاثیرگذار در جنبش تی پارتی، نماینده سابق جنجالی و فوق العاده صریح کنگره ایالات متحده از مینه سوتا است که دیدگاه های بحث انگیز وی همواره سرخط اخبار رسانه ها و نشریات را تشکیل داده اند. میشل باکمن، به اصطلاح «ملکه بلامنازع جنبش تی پارتی»، در ابراز پشتیبانی خویش از اسرائیل و همچنین خصومت سوال برانگیز خویش نسبت به مسلمانان و خصوصا، جمهوری اسلامی ایران، هرگز ابایی نداشته است. پژوهش حاضر قصد دارد به بررسی دیدگاه های سیاسی میشل باکمن در خصوص مسائل مهم داخلی و خارجی، و همچنین موضع وی نسبت به جمهوری اسلامی ایران، با استفاده از مرور نظام مند کیفی محور و تحلیل محتوای اسناد رسمی، گزارشات کنگره و پوشش رسانه ای بپردازد.همچنین چشم انداز جدیدی برای درک مواضع تندروانه جنبش تی پارتی تحت حمایت جمهوری خواهان در مقابل جمهوری اسلامی ایران، ارائه می شود. افزون بر این، نشان داده می شود که جنبش تی پارتی و اعضای آن دیدگاه های منفی نسبت به ایران دارند و مواضعی ضد-ایران اتخاذ می کنند که به مواضع کنونی حزب جمهوری خواه شباهت دارد.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

هدف مقاله حاضر بررسی تحولات روابط ترکیه با عربستان از اوایل سال 2000 در چارچوب سطح تحلیل منطقه ای است، که شامل رقابت و همکاری میان دو بازیگر در برهه های مختلف بوده است. سوال پژوهش حاضر چگونگی تاثیر تحولات منطقه ای بر روابط دوجانبه اقتصادی، سیاسی و نظامی آنکارا و ریاض در فاصله سالهای 2003-2015 و تاثیر آن بر جایگاه منطقه ای ایران است. بهبود روابط ترکیه و عربستان بعد از تهاجم آمریکا به عراق در 2003، واگرائی روابط در انقلاب مصر 2013 و درجه بالایی از همگرائی در بحران سوریه 2015 فرضیه اصلی پژوهش حاضر است. نظریه مجموعه امنیت منطقه ای و مفاهیم امنیتی شدن و غیر امنیتی شدن، چارچوب نظری مورد استفاده برای فهم تعامل منطقه ای میان ترکیه و عربستان و تاثیر آن بر ایران خواهد بود.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

این مقاله با این هدف نوشته شده است که تصویری از نقش پراهمیت عوامل داخلی برای تسهیل دیپلماسی علم و فناوری هسته ای در ایران و تحقق برنامه اقدام جامع مشترک (برجام) ارائه دهد. برای رسیدن به این هدف، مقاله بر دو عامل داخلی متمرکز شده است که تاکنون به آن کمتر پرداخته شده است: اول تشکیل اجماع در بین نخبگان دو گروه مرجع یعنی جامعه امنیتی و جامعه کسب و کار بر سر مفهوم امنیت جامع در ایران است. دوم ظهور یک ائتلاف تکنوکرات و دیوانسالار که در نقش واسطه سیاستی موفق شد مواضع گروههای رقیب را در مورد سیاست های علم و فنآوری در ایران بهم نزدیک کند. اطلاعات پروژه از طریق جمع آوری داده به صورت کمی-کیفی بدست آمده و بر اساس یک مدل مفهومی تلفیقی، تجزیه و تحلیل شده است.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید

مقاله حاضر ضمن تاکید بر نیاز به رویکردی دقیق تر و چندوجهی به فهم روابط میان آمریکا و اسرائیل، روابط بین الملل سازه انگارانه را به عنوان چهارچوب نظری که ظرفیت توضیح چنین پیچیدگی را با استفاده از مفهوم هویت جمعی دارد، پیشنهاد می کند. نسخه سازه انگاری الکساندر ونت تاکید دارد که در فرهنگ اقتدارگریز کانتی، دولت ها می توانند به جای رقیب یا دشمن، دوست باشند، بدین معنا که امنیت و منافع خود و دیگری یکسان شوند. در چنین موقعیتی، هویتی مشترک بین این دو شکل می گیرد و منجر به دوستی می شود که نه تنها دولت ها، بلکه جوامع را نیز در بر می گیرد و علاوه بر بعد ژئوپلیتیک، ابعاد فرهنگی و روانی را هم شامل می شود. مقاله حاضر استدلال می کند که نهادهای غیردولتی مانند دانشگاه می توانند نقش معنی داری در ساختن چنین هویت مشترکی داشته باشند. محققان طرفدار اسرائیل از طریق تولید محصولاتی که به طور مشخص، آمریکا و اسرائیل را به عنوان «خود» و اعراب/مسلمانان/فلسطینیان را به عنوان«دیگری» و یا «دشمن مشترک خطرناک» تعریف می کنند، فعالانه به دنبال ایجاد این هویت مشترک هستند. برای حفظ تمرکز، هولوکاست و ضدیت با یهودیان به عنوان حوزه های مطالعاتی که در آنها شکل گیری دوگانه خود/دیگری در گفتمان علمی بررسی می شود، انتخاب شده اند. تحلیل گفتمان انتقادی بر روی متونی از آلوین رزنفلد، آندره مارکوویتز و جوزف جوفه انجام خواهد گرفت تا موضوعاتی که این دوگانه از طریق آنها ساخته می شود، شناسایی شوند. این مقاله تاکید دارد که شناسایی این موضوعات و همچنین بررسی تلاش محققان طرفدار اسرائیل برای ساختن هویت آمریکایی به شکلی جانبدارانه از اسرائیل، برای فهم ریشه های اندیشه ای روابط آمریکا با اسرائیل ضروری است.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

جزایر تنب و ابوموسی در گستره تاریخ همواره بخشی از سرزمین ایران بوده است. اصولا از آغاز تاریخ تا قرن نوزدهم حاکمیت ایران بر سواحل در طرف خلیج فارس و جزایر ان اعمال می شده است. در این دوره طولانی از تاریخ خلیج فارس یکی از دریاهای داخلی ایران بوده است. از قرن نوزدهم به بعد نیز که دولت انگلیس بر خلیج فارس مسلط شد، اسناد و مدارک این دولت بیانگر تعلق این جزایر به ایران است. در آغاز قرن بیستم اشغال غیرقانونی این جزایر به وسیله دولت انگلیس حاکمیتی به زیان ایران و به نفع امارات ایجاد نکرد. زیرا که این اشغال بدون انقطاع و بدون اعتراض نبود. دلایل دولت انگلیس درباره اشغال غیر قانونی جزایر نیز از نظر حقوقی ضعیف بود. بر این اساس دولت انگلیس ناگزیر شد برای جزایر تنب و ابوموسی از نظر حقوقی عنوان جزایر «مورد مناقشه» را به کار برد. سرانجام با ختم استعمار در سال 1971 این جزایر به وضع پیشین خود بازگشت و حاکمیت ایران بر آنها مجددا اعاده گردید. سوال اصلی مقاله این است که آیا با ختم استعمار حقوق ایران درباره جزایر خود کاملا اعاده گردیده است. فرضیه اصلی مقاله این است که به علت عدم توازن در ساختار قدرت بین ایران و انگلیس، دولت ایران ناچار در مذاکرات از مواضع قبلی خود عقب نشینی کرده و منافع ملی ایران را نادیده گرفته است. یافته های مقاله نشان می دهد که ایران در مذاکرات مواضع سازشکارانه داشته است، از حقوق خود نسبت به بحرین چشم پوشی کرده، فدراسیون امارات عربی متحده را بلافاصله به رسمیت شناخته، کاری که عربستان سه سال بعد و بعد از تصرف بخش هایی از امارات آن را انجام داد. همچنین ضمن حفظ حاکمیت خود بر جزیره ابوموسی، امتیازات مالی و اقتصادی به شارجه داده است.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.