یکی از مسائلی که امروزه، محل توجه جدیِ فیلسوفانی است که بر اقتضائات «زندگی خوب» متمرکزند، این است که یک باور، فارغ از مطابقت آن با واقع، چه تأثیری بر زندگیِ شخصِ صاحب باور دارد. این نکته خصوصاً در مورد باورهایی که احراز صدق و کذب آنها چندان آسان نمی نماید اهمیت بسزا یافته است. این مقاله صرفاً از این منظر به مسئله ی معنایافتن زندگی نگاه می کند. اگر برای زندگی معنایی قائل باشیم، بنا بر مجموعه عواملی که آنها را معنابخش زندگی می دانیم، پیامدهای معناداری نیز متفاوت خواهد بود. این مقاله تأثیر معنایافتن زندگی به شیوه ی مورد نظر علامه، یعنی از طریق ارتباط خاصی با خدا، را بررسی می کند و امکان مقایسه ی آن را با نظریات دیگر فراهم می آورد. ارتباط مذکور با دیدی نسبت به جهان و انسان همراه است که، با پاسخ دادن به سؤالات مهم زندگیِ انسان، و تفسیر درد و رنج ها به منزله ی زمینه ی تکامل، و مرگ به عنوان دریچه ای به روی زندگی جاودانه، برخورد مسئولانه و مجدانه ی انسان را با زندگی لازم می دارد؛ با این تفسیر، که مستلزم محزون نشدن از امورِ از دست رفته و مسرور نشدن از امورِ به دست آمده است، امکان آرامش و رضایت خاطر فراهم می آید. عشق نیز در این نوع زندگی جایگاه ویژه ای می یابد.