این نوشتار آرای میرچا الیاده درباره انسان را بررسی میکند. الیاده که با روش هرمنوتیک تاریخی - دینی به کشف معانی و تاویل پیامهای پنهان اسطورهها، آیینها و نمادها می پردازد پرسش از وضعیت انسان را پرسشی راستین و اساسی میداند. وی انسان ها را از لحاظ نگرش به هستی به دو دسته تقسیم میکند: انسان جوامع سنتی که قطعا انسان دینی است و انسان مدرن. فهم الیاده از انسان در دو بخش بررسی میشود: اول، وضعیت انسان در حالت هبوطکرده، دوم، انسان به مثابه انسان دینی. موضوع هبوط کردگی، تحلیل هوشمندانه الیاده از جنبههای منفی وجود نامقدس عرفی را از سه جنبه آشکار می کند: هبوط از بهشت، سکولاریزاسیون و هبوط به درون زمان و تاریخ. هبوط از بهشت به معنای از دست رفتن آن کمال اصیل آغازین است. سکولاریزاسیون هبوط در فرهنگ سکولار و کیهان تقدسزداییشده است. هبوط در تاریخ عبارت است از زندگی در زمان نامقدس که از لحاظ هستی شناختی واقع بودگی در عدم است. انسان دینی از زندگی معنادار و وجه بودن مقدس در تاریخ لمیزرع برخوردار است. او دقیقا همان چیزی است که در زمان آغاز به او داده شده است. او دغدغه معنابخشی به زندگی را دارد. برای او فقط اعمال و کرداری واقعیاند که مقدس باشند. هر عملی باید تکراری از نمونه ازلی و مثالی اش باشد.