مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال:1384 | دوره:18 | شماره:4 (مسلسل 45) |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: اندازه گیری دقیق طول کارکرد در درمانهای ریشه از اهمیت بالایی در موفقیت درمان برخوردار است. چنانچه این اندازه گیری با دقت انجام نگیرد، مقداری از نسج پالپ در کانال ریشه باقی می ماند و یا کار درمان ورای کانال ریشه با تجاوز به محدوده پریودنتال صورت می گیرد که هر دو حالت میتواند توام با عدم موفقیت باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دقت دو دستگاه آپکس یاب الکترونیکی (EAL) از نسل چهارم یعنی Apit7 (یک دستگاه شناخته شده) با دستگاه جدید Raypex4 در اندازه گیری طول واقعی (Actual Length: AL) و طول کارکرد(Working Length : WL) در بیماران و مقایسه نتایج حاصله با اندازه گیری عینی این دندانها پس از خارج نمودن آنها انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه که به روش بررسی تست های تشخیصی انجام شد، 32 دندان تک کانال توسط دو دندانپزشک که به صورت مستقل با یکی از دستگاه های EAL کار می کردند، مورد بررسی قرار گرفتند. این دندانها پس از کشیده شدن تمیز و کد گذاری شده و برای بار سوم به طور عینی توسط یک اندودنتیست طول واقعی و طول کارکرد آنها اندازه گیری و یادداشت شد. این تحقیق در تمام مراحل تا بررسی های آماری به صورت کور انجام گرفت. پس از تعیین درصد دقت، با استفاده از آزمون توزیع دو جمله ای، درصد دقت دستگاه ها با یکدیگر مقایسه شدند. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: دقت دستگاه Raypex4 در تعیین طول واقعی، نسبت به مشاهده عینی در محدوده 0.5 ± میلیمتر 68.8% و در محدوده 1± میلیمتر 83.3% بود. با پذیرش خطای 0.5+ تا 1- میلیمتر، دقت در اندازه گیری AL حدود 75.1% در مقایسه با مشاهده عینی بود. دقت این دستگاه در تعیین طول کارکرد نسبت به مشاهده عینی با محدوده 0.5 ± میلیمتر، 68.8% و با 1± میلیمتر 84.3% بود. با پذیرش خطای 0.5 تا 1- میلیمتر 71.9% بود. دقت دستگاه Apit7 در تعیین طول واقعی نسبت به مشاهده عینی 65.7% در فاصله 0.5± میلیمتر و در فاصله 1± میلیمتر 78.3% بود. با پذیرش خطای 0.5 تا 1- میلیمتر، دقت دستگاه Apit7 78.8% بود. در تعیین طول کارکرد با محدوده 0.5± میلیمتر، دقت 62.6% و در 1± میلیمتر، دقت 81.3% و در فاصله 0.5+ تا 1- میلیمتر، دقت 75.1% بود. نتایج اختلاف آماری معنی داری را بین دو دستگاه نشان نداد ((P>0.05؛ در حالی که در مقایسه با اندازه گیری عینی نیز از دقت بالایی برخوردار نبود.نتیجه گیری: دقت دو دستگاه اندازه گیری تقریبا مشابه یکدیگر بود؛ ولی در مجموع هیچ یک به تنهایی کافی و مورد اطمینان نبود.

زمینه و هدف: تحلیل خارجی آپیکال ریشه یک پیامد رایج در درمان ارتودنسی است. در زمینه تغییرات طول ریشه در دوران بعد از درمان تناقضاتی وجود دارد. اگرچه تعداد زیادی از محققان اعتقاد دارند که بعد از توقف حرکت فعال دندان وضعیت تحلیل ثابت خواهد بود؛ ولی اطلاعات کمی، نادر است. هدف از این مطالعه ارزیابی کمی تغییرات طول ریشه های ثنایای بالا در دوران بعد از درمان ارتودنسی ثابت بود؛ همچنین تاثیر جنس و بعضی عوامل مرتبط با درمان فعال بر روی آن مورد ارزیابی قرار گرفت.روش بررسی: این مطالعه case cross over بر روی 80 بیمار (52 دختر و 28 پسر) 13- 22 ساله انجام شد. تمام بیماران در مرحله دباندینگ و شروع فاز ریتنشن بودند. ریتینرهای مورد استفاده بیماران در فک بالا از نوع Hawley بود. 3 و 7 ماه بعد از دباندینگ رادیوگرافی های پری آپیکال با تکنیک استاندارد موازی تهیه شد؛ سپس با استفاده از نرم افزار کامپیوتری طول تاج و ریشه دندانهای قدامی فک بالا اندازه گیری شد. تغییرات طول ریشه ها با در نظر گرفتن ضرایب تصحیح اندازه تصاویر، تعیین گردید؛ همچنین ارتباط بین موارد زیر با تغییرات طول ریشه انسیزورهای بالا در دوران ریتنشن ارتودنسی بررسی شد:1- جنس بیمار2- نوع طرح درمان (non-extraction/extraction)3- نوع تکنیک (مکانوتراپی) انجام شده (standard edgewise/straight-wire edgewise)4- طول مدت درمان فعال (از زمان شروع درمان فعال در فک بالا تا زمان دباندینگ به صورت کمتر از 2 سال/2سال و بیشتر)آنالیز آماری به کار رفته آزمون t و 4-way ANOVA بود و در تمامی موارد P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: تحلیل آپیکال ریشه سانترال های بالا در دوران پس از درمان با افزایش زمان پیگیری ارتباط معنی داری نداشت. تحلیل آپیکال ریشه لترال های بالا در دوران بعد از درمان با افزایش زمان پیگیری ارتباط معنی داری داشت. تغییرات طول ریشه انسیزورهای بالا در دوران بعد از درمان با جنس، نوع طرح درمان، نوع تکنیک درمان و طول مدت درمان فعال ارتباط معنی داری نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: با توجه به کاهش بیشتر طول ریشه دندان های لترال بالا در دوران بعد از درمان، بهتر است اقدامات پیشگیرانه در این رابطه برقرار یا تشدید شوند.

زمینه و هدف: پریودنتیت مهاجم (Aggressive Periodontitis= AP) شامل گروهی از پریودنتیت های نادر، اغلب شدید و با پیشرفت سریع می باشد که می تواند به دو زیر گروه موضعی(Localized Aggressive Periodontitis = LAP)  یا عمومی (Generalized Aggressive Periodontitis = GAP) تقسیم شود. نوع موضعی بیماری در سنین جوانی در حدود سن بلوغ آغاز و به صورت تحلیل استخوان به خصوص در اطراف دندانهای مولر وانسیزور مشاهده می شود. نوع ژنرالیزه این بیماری معمولا در افراد زیر 30 سال (گاهی در سن بالاتر) مشاهده می گردد. از دست رفتن چسبندگی پریودنتال علاوه بر انسیزورها و مولرهای اول دایمی، حداقل در سه دندان دیگر نیز دیده می شود (بیش از 14 دندان درگیر می باشد). این مطالعه به منظور تعیین شیوع AP در دانش آموزان دختر 15-18 ساله دبیرستانهای مناطق آموزش و پرورش شهر تهران انجام پذیرفت. روش بررسی: در این بررسی مقطعی، 2870 نفر از دانش آموزان دبیرستانهای شهر تهران در سال 82-83 به صورت تصادفی خوشه ای و سیستماتیک انتخاب شدند. در این افراد عمق پاکت در دندانهای مولر اول وانسیزورها با استفاده از پروب ویلیامز بررسی شد. افرادی که دارای عمق پاکت مساوی یا بیش از 4 میلیمتر در بیش از یک دندان (شامل حداقل یک مولر اول) بودند، جهت تهیه رادیوگرافی بایت وینگ از دندانهای مولر اول و رادیوگرافی پری اپیکال از ناحیه انسیزورها در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد پذیرفته شدند. در بررسی کلیشه های رادیوگرافی چنانچه فاصله CEJ تا لبه سپتوم بین دندانی 2 میلیمتر یا بیشتر بود از بیمار رادیوگرافی کامل پری اپیکال همراه با معاینه کامل کلینیکی به عمل آمد.یافته ها: از بین افراد مورد معاینه فقط 4 نفر معیارهای تشخیصی LAP را نشان دادند؛ بنابراین شیوع بیماری در این مطالعه 0.14% بود. هیچ بیماری با علایم پریودنتیت مهاجم ژنرالیزه در بین معاینه شدگان مشاهده نشد.نتیجه گیری: اگرچه نتایج به دست آمده در این دامنه سنی تقریبا با نتایج مطالعات در سایر کشورها مشابه می باشد؛ ولی برای تعیین شیوع این بیماری در تهران بررسی مشابه در مدارس پسرانه نیز ضروری می باشد.

زمینه و هدف: با وجود ارایه ادهزیوهای self-etch و ساده شدن مراحل باندینگ و کاربرد همزمان آنها بر روی مینا و عاج در یک حفره، باند به مینای این ادهزیوها در مقایسه با روش معمول اچینگ مینا هنوز مورد سوال است. تحقیق حاضر با هدف مقایسه استحکام برشی باند سه سیستم self-etch adhesive با سه pH مختلف بر روی مینای دندان گاو در شرایط خشک و مرطوب انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد 77 دندان قدامی سالم فک پایین گاو انتخاب شد و در قالبهای آکریلی ثابت گردید؛ سپس توسط صفحه پالیش 600 grit یک سطح صاف مینایی آماده شد. دندانها به 7 گروه 11 تایی به ترتیب زیر تقسیم شدند: در گروه 1 و 2 از سیستم Prompt L-Pop (PLP) به ترتیب در شرایط خشک و مرطوب، در گروه 3 و 4 از سیستم Clearfil SE Bond (CSEB) در شرایط خشک و مرطوب، در گروه 5 و 6 از سیستم iBond (iB) در شرایط خشک و مرطوب، در گروه 7 نیز به عنوان کنترل از Margin Bond استفاده شد. شرایط خشک با کمک پوار هوا به مدت 10 ثانیه فراهم گشته و در شرایط مرطوب آب اضافی بر سطح دندانها فقط توسط پنبه برداشته شد. با استفاده از قالب تفلونی به ارتفاع 4 و قطر 2 میلیمتر استوانه ای کامپوزیتی بر سطح باند تهیه شد؛ پس از 24 ساعت نگهداری در آب با دمای اطاق، نمونه ها تحت سیکل حرارتی قرار گرفتند؛ سپس نمونه ها در دستگاه Instron تحت نیروی برشی با سرعت  mm/min 1 قرار گرفته و مقادیر استحکام برشی باند بر حسب MPa محاسبه شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری ANOVA و Scheffe مورد تحلیل قرار گرفته و نحوه شکست با استفاده از استریومیکروسکوپ بررسی گردید. P<0.05 به عنوان سطح معنی دار آماری در نظر گرفته شد. یافته ها: استحکام باند گروه CSEB در شرایط خشک (MPa 4.8 ± 21.5) به طور معنی داری از دو گروه PLP و iB بیشتر بود (P<0.001). استحکام باند دو گروه iB (MPa 3±9.49) و PLP (MPa 2.2±9.60) در شرایط خشک به طور معنی داری از گروه CSEB و کنترل (MPa 5.1±20.99) کمتر بود (P<0.001). تفاوت آماری معنی داری از لحاظ استحکام باند بین دو گروه PLP و iB در شرایط خشک مشاهده نشد (P=1.0). استحکام باند گروه CSEB در شرایط مرطوب (MPa 3±21.8) به طور معنی داری از PLP و iB بیشتر بود (P<0.001). استحکام باند دو گروه iB (MPa 3±10.83) و PLP (MPa 4±10.6) در شرایط مرطوب به طور معنی داری از گروه CSEB و کنترل کمتر بود (P=0.0). تفاوت آماری معنی داری از لحاظ استحکام باند بین دو گروه PLP و iB در شرایط مرطوب مشاهده نشد (P=0.99). در هیچ یک از 3 سیستم self-etch مورد بررسی میانگین استحکام باند در شرایط خشک و مرطوب تفاوت آماری معنی داری نشان نداد (P به ترتیب PLP:0.53، 0.84CSEB: و iB:0.34). شکست در دو گروه PLP و دو گروه iB اغلب به صورت adhesive و در دو گروه CSEB بیشتر به صورت mixed (شکست adhesive به همراه cohesive در کامپوزیت) مشاهده شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق باندینگ CSEB بر روی مینا استحکام باند مناسبی داشت؛ در حالی که دو سیستم iB و PLP بر روی مینای تراش خورده، باند کمتری داشتند. 3 سیستم چسبنده self-etch حساسیت تکنیکی به رطوبت اولیه مینا نشان ندادند. 

زمینه و هدف: recycling براکت ها به دلیل کاهش قابل توجه هزینه دستگاه های ثابت ارتودنسی، از دیرباز مورد توجه متخصصان ارتودونسی بوده است. با این وجود اگر باند این براکت ها در طی درمان مستعد شکست شود، این مزیت اولیه از بین می رود؛ بنابراین داشتن اطلاعات کافی در این زمینه ضروری به نظر می رسد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر روش recycling شیمیایی بر روی استحکام برشی پیوند براکت های فلزی ارتودنسی و تعیین الگوی شکست این براکت ها انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 60 دندان پره مولر اول تازه کشیده شده فک بالا، با استفاده از کامپوزیت No-Mix مورد مطالعه قرار گرفتند؛ به نحوی که در دو مرحله استحکام برشی پیوند براکت های recycled و بررسی الگوی شکست آنها اندازه گیری و با براکت های نو مقایسه شد مقادیر به دست آمده با استفاده از آزمون ANOVA و Duncan مقایسه و محل شکست پیوند با استفاده از آزمون Chi-Square Pearson مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین استحکام پیوند گروه براکت نو، 12.00 مگاپاسکال، براکت recycled، 9.94 مگاپاسکال و براکت هایی که دوبار recycle شده بودند، 10.00 مگاپاسکال بود. ارزیابی شاخص Adhesive Remnant Index (ARI) نشان داد که در براکت های نو، اغلب کامپوزیت بر روی براکت و در گروه recycled بیشتر بر روی سطح دندان قرار داشت. پس از دفعه اول recycling، کاهش معنی داری (حدود 18%) در استحکام پیوند براکت های فلزی دیده شد؛ ولی recycling بار دوم تاثیری در میزان استحکام پیوند براکت ها نداشت. میزان کامپوزیت باقیمانده بر روی سطح دندان بعد از جدا نمودن براکت های recycled، به طور معنی داری، بیشتر از براکت های نو بود که نشانه صرف زمان بیشتر برای تمیز نمودن بعد از debonding این براکت ها بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، قبل از اقدام به استفاده از براکت هایrecycled ، جنبه های متفاوت مزایا و معایب آن باید در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: حذف یا کاهش میکروارگانیسم ها از کانال ریشه هم در مرحله آماده سازی کمومکانیکال و هم در مرحله پرنمودن کانال از اهداف مهم درمان ریشه می باشد. مخروط های گوتاپرکا که امروزه به طور گسترده جهت پر کردن کانال ریشه دندان به کار می روند نیز از این قائده مستثنی نمی باشند؛ ولی از طرفی این مخروط ها مقاومت کافی در برابر روش های معمول استریلیزاسیون (حرارت خشک یا مرطوب) را ندارند؛ بنابراین برای حفظ اصول ضد عفونی طی مراحل درمان، دستیابی به روشی جهت آلودگی زدایی سریع مخروط های گوتاپرکا ضروری است. در بین روش های مختلف، استفاده از محلول های شیمیایی بهترین روش می ‎باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر سه محلول ضدعفونی کننده مختلف در آلودگی زدایی مخروطهای گوتاپرکا در مدت زمان 1 دقیقه انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی - آزمایشگاهی ابتدا 360 مخروط گوتاپرکا در سه گروه در مجاورت سه نوع باکتری استافیلوکوک آرئوس، اشریشیاکلی و اسپورباسیلوس سابتیلیس به مدت 30 دقیقه قرار گرفتند؛ سپس به مدت 1 دقیقه با محلول های ضدعفونی کننده هیپوکلریت سدیم 5.25%، میکروتن 10% و دکونکس 53 پلاس 4% مجاور گشتند. پس از آن با رعایت شرایط آسپتیک مخروطهای گوتاپرکا به لوله های آزمایش حاوی سالین استریل منتقل شدند؛ سپس این محلول 10 مرتبه رقیق گشته و در محیط BHI آگار کشت داده شد. پس از 24 ساعت شمارش تعداد کلونی در واحد میلی لیتر (Cfu/ml) صورت گرفت. پنج مخروط گوتاپرکا به عنوان کنترل منفی در نظر گرفته شد تا استریل بودن مخروطهای گوتاپرکا درون جعبه های بسته بندی مورد بررسی قرار گیرند؛ همچنین تعدادی گوتا پرکا نیز به عنوان گروه کنترل مثبت در نظر گرفته شد.یافته ها: در بررسی نمونه های کشت داده شده در گروه های مختلف آزمایشی و گروه کنترل منفی، هیچ کلونی مشاهده نگردید. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده درباره اثر ضدعفونی کنندگی هیپوکلریت سدیم، میکروتن و دکونکس 53 پلاس، حاکی از آن است که این سه ماده اثرات باکتریسیدال و اسپوروسیدال از خود نشان می دهند و به منظور ضد عفونی سطحی مخروطهای گوتاپرکا در مدت زمان یک دقیقه کارآمد می باشند؛ بنابراین به دلیل بوی نامطبوع و اثرات تحریکی هیپوکلریت سدیم برای پوست و چشم، از دو محلول میکروتن و دکونکس نیز می توان به منظور ضد عفونی سریع مخروطهای گوتاپرکا استفاده نمود.

زمینه و هدف: حفظ شکل اصلی کانال و امنیت کار در حین آماده سازی کانال های منحنی از مشکلات موجود در درمان ریشه دندان می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه چند فاکتور مهم در هنگام آماده سازی کانال با دو سیستم مختلف فایل های چرخشی و دستی نیکل تیتانیوم انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 60 دندان کشیده شده انسان با انحنای ریشه بین 10 تا 42 درجه به دو گروه با میانگین انحنای ریشه مساوی تقسیم شدند. کانال ها در یک گروه توسط فایل های چرخشی فلکس مستر و در گروه دیگر توسط فایل های دستی نیکل تیتانیوم هایژنیک آماده سازی شدند؛ پس از آماده سازی کانال ها، میزان جا به جایی کانال ریشه، از دست دادن طول کارکرد، موارد شکستن فایل، سوراخ شدن ریشه و طول زمان کارکرد در دو گروه ثبت و مقایسه گردید. اطلاعات به دست آمده توسط آزمون t با سطح معنی داری P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: طبق نتایج به دست آمده، در هر دو روش انحنای کانال به خوبی حفظ شد. از دست دادن طول کارکرد، شکستن فایل و یا سوراخ شدن ریشه در هر دو روش مشاهده نشد. میانگین طول زمان کار در وسیله چرخشی به نحو معنی داری از فایل دستی کمتر بود.نتیجه گیری: توصیه می شود با توجه به حفظ شکل کانال و امنیت مناسب در هر دو روش و به خصوص موفقیت آمیز بودن استفاده از وسیله چرخشی، معرفی یک نوع تکنیک چرخشی در برنامه آموزش اندودنتیک دانشجویان دندانپزشکی گنجانده شود.

زمینه و هدف: زبان جغرافیایی ضایعه نسبتا شایعی است که معمولا بدون علامت بوده و در طی معاینات معمول مشاهده می گردد. ضایعات اغلب به صورت منفرد یا متعدد دیده می ‎شود و در بیشتر موارد محدود به سطح پشتی و کناره های زبان می ‎باشد. گاهی بیماران ممکن است از احساس سوزش و درد شکایت داشته باشند و از این جهت نیاز به درمان دارند. اگر چه علت این ضایعه مشخص نیست ولی کمبود روی به عنوان یکی از عوامل احتمالی در ایجاد ضایعات مطرح می باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر درمانی سولفات روی در بیماران مبتلا به زبان جغرافیایی است.روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود که به صورت دو سویه کور انجام شد. تعداد بیماران 40 نفر بود که به 20 بیمار گروه آزمایش، سولفات روی و به 20 بیمار گروه کنترل، دارونما تجویز گردید. در روز اول معاینه از ضایعات اسلاید گرفته شد. بعد از 10 روز بیماران در دو گروه بهبودی یا عدم بهبودی قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری chi-square با سطح معنی داری P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 20 بیمار گروه آزمایش، در 16 بیمار و از 20 بیمار گروه کنترل، در 3 بیمار علایم بهبودی مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به نقش روی در سلامت بافت های اپی تلیالی و تکامل پاپی های نخی شکل و نتایج مثبت قابل توجه داروی سولفات روی در درمان ضایعه زبان جغرافیایی، علاوه بر امکان تجویز آن در درمان این ضایعه، مطالعات بر روی اثر دارو در درمان سایر ضایعات مخاطی پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: کلرهگزیدین دهانشویه ای است که اثر ضد باکتریایی آن ثابت شده است؛ ولی اثر ضد قارچ آن در حال بررسی می باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات ضد قارچی دهانشویه های نیستاتین و کلرهگزیدین تولید داخل بر سوش استاندارد و نمونه ایزوله بومی قارچ کاندیدا البیکنس و مقایسه آن با دهانشویه های خارجی مشابه انجام شد. روش بررسی: در این بررسی آزمایشگاهی از سوش های کاندیدا البیکنس که شامل یک سوش استاندارد (5027 (PTCC و 10 نمونه بومی ایزوله شده بود، استفاده شد. نمونه ها از بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های مختلف دندانپزشکی در شهر کرمان، تهیه شد. نمونه ها از ناحیه لثه و کام بیماران با سواب های استریل تهیه شدند و در محیط انتقالی استوارت قرار گرفتند؛ سپس ظرف مدت یک ساعت به آزمایشگاه منتقل و بر روی محیط SDA کشت داده شدند. کلنی های ایجاد شده، مشخصات ویژه کاندیدا را در محیط کشت آشکار کردند و آزمون های متداول افتراقی شامل تشکیل لوله زایا برای تایید تشخیص کاندیدا البیکنس انجام شد؛ سپس یک سوسپانسیون سلول میکروبی با غلظت 0.5 مک فارلند تهیه گردید. هر سوسپانسیون سلولی بر سطح یک پلیت حاوی SDA تلقیح و چهار چاهک به قطر 5 میلیمتر با استفاده از چوب پنبه سوراخ کن استریل ایجاد شد. دهانشویه ها یی که قبلا شماره گذاری شده بودند، به صورت کور (blind) در چاهک خاص خود وارد و پس از 24-48 ساعت قطر هاله عدم رشد توسط خط کش اندازه گیری شد. حداقل غلظت باز دارنده (MIC) مربوط به هر کدام از دهانشویه ها برای هر کاندیدا البیکنس با استفاده از روش رقت لوله ای تعیین گردید. داده های تحقیق با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های کروسکال والیس، من ویتنی و t مورد تحلیل قرار گرفتند. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج مربوط به روش انتشار چاهک اختلاف معنی داری را بین اثرات ضد میکروبی چهار دهانشویه استفاده شده نشان داد. به عبارت دیگر دهانشویه نیستاتین ایرانی بیشترین اثر را داشت و متوسط هاله عدم رشد از بیشترین به کمترین به ترتیب مربوط به نیستاتین ایرانی، نیستاتین خارجی، کلرهگزیدین ایرانی و گلرهگزیدین خارجی بود. بررسی MIC نشان داد که نیستاتین از کلرهگزیدین تاثیر بیشتری داشته و هیچ گونه اختلاف معنی داری بین نیستاتین ایرانی و خارجی یا کلرهگزیدین ایرانی و خارجی مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: با وجود اثرات ضد قارچی کلرهگزیدین، قبل از آن که مصرف بالینی آن به عنوان یک دهانشویه ضد کاندیدا توصیه شود، مطالعات بیشتر در مورد اثر آن بر روی سویه های مختلف کاندیدا البیکنس در نقاط مختلف دنیا توصیه می شود. 

زمینه و هدف: لامپ های هالوژنه از کاربردی ترین دستگاه های تابش در دندانپزشکی می باشند. دستگاه های تابش جدید از جمله دیودهای منتشر کننده نور، اخیرا به بازار عرضه شده است. یکی از عوارض جانبی پلیمریزاسیون نوری، افزایش دما است که اگر از حد مشخصی بیشتر شود، تهدید و خطری برای سلامتی پالپ محسوب می شود. در این افزایش دما علاوه بر نوع دستگاه، نوع کامپوزیت مورد استفاده نیز ممکن است تاثیر داشته باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی میزان افزایش دما در دو نوع کامپوزیت دندانی، پلیمریزه شده با دو نوع دستگاه تابشی با روشهای مختلف تابش بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی دو نوع کامپوزیت هیبرید (Tetric Ceram) ونانوفیلد (Filteke Supreme) با رنگ A2 و دو دستگاه تابشی هالوژنه، Coltolux 50 با توان تابشی 350 mW/cm2 وOptilux 501  با توان تابشی100-1030 mW/cm2 و یک دستگاه تابشی دیود Ultralume-2 با شدت تابشی 620 mW/cm2 استفاده شد. Optilux 501 با دو نوع روش تابشی استاندارد وRamp مورد استفاده قرار گرفت. 5 نمونه از هر کامپوزیت در قالبی با ابعاد مشخص قرار داده شد و تحت تابش با دستگاه های تابشی مختلف قرار گرفتند. میزان تغییرات دمایی، توسط ترموکوپل نوع K اندازه گیری شد. داده های به دست آمده توسط تحلیل واریانس یک طرفه و دو طرفه وآزمون مقایسه چندگانه توکی مورد بررسی آماری قرار گرفتند. P<0.05 به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: نوع دستگاه و روش تابش نور در کامپوزیت تتریک سرام از نظر افزایش دمای کلی و ناشی از تابش تفاوتهای معنی داری داشت (بیشترین مقدار دردستگاه هالوژنه با توان بالا با روش تابشی استاندارد و دستگاه LED و کمترین مقدار در دستگاه هالوژنه با توان پایین)؛ ولی افزایش دمای ناشی از واکنش، اختلاف معنی داری نشان نداد. در کامپوزیت سوپریم نیز افزایش دمای کلی و ناشی از تابش مانند کامپوزیت تتریک سرام بود؛ ولی در افزایش دمای ناشی از واکنش، تنها بین دستگاه هالوژنه توان بالای Ramp و دستگاه هالوژنه توان پایین اختلاف معنی دار به دست آمد. نوع کامپوزیت در حداکثر افزایش دمای کلی، ناشی از تابش و ناشی از واکنش تاثیر معنی داری داشت و کامپوزیت تتریک سرام مقادیر بیشتری نسبت به سوپریم نشان داد. در مورد زمان رسیدن به حداکثر دمای ناشی از واکنش بین دستگاه ها و روشهای مختلف تابش در هر دو نوع کامپوزیت تتریک سرام و سوپریم تفاوتهای معنی داری به دست آمد (در دستگاه هالوژنه با توان بالا با روش استاندارد، کمترین زمان و در دستگاه هالوژنه توان بالا با روش Ramp، بیشترین زمان بود). نوع کامپوزیت نیز در زمان رسیدن به حداکثر دمای ناشی از واکنش تاثیر معنی داری داشت و در کامپوزیت سوپریم بیشتر از تتریک سرام بود.نتیجه گیری: بر طبق یافته های مطالعه حاضر، دستگاه تابشی هالوژنه با توان بالا و دیود منتشر کننده نور آبی در طی پلیمریزاسیون کامپوزیت های دندانی حرارت قابل ملاحظه ای ایجاد می کنند که احتمال دارد به پالپ دندان صدمه برسانند.

زمینه و هدف: احتمال گسترش عفونت بین مطب و لابراتوار دندانپزشکی همواره مطرح می باشد و ضدعفونی کردن قالبها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از طرف دیگر آلژینات ها پرمصرف ترین مواد قالبگیری در دندانپزشکی هستند. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تاثیر روشهای ضدعفونی اسپری و غوطه ورسازی بر روی ثبات ابعادی آلژینات های آلژینوپلاست و ایرالژین بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، قالبها از یک مدل تایپودونت مربوط به فک پایین گرفته شدند. بر روی مدل تایپودونت سه شاخص از جنس استیل در نواحی سطوح اکلوزال دندان های مولر اول سمت راست و چپ و در سمت لینگوال دندانهای سانترال نصب شد. این شاخصها برای انجام اندازه گیریهای ابعادی مورد نظر، نقاط مرجع محسوب شدند. از دو نوع ماده قالبگیری هیدروکلوئید غیر قابل برگشت با نامهای آلژینوپلاست و ایرالژین استفاده شد. روش های ضدعفونی شامل روش های اسپری و غوطه ورسازی و ماده ضدعفونی مصرفی در این مطالعه محلول هیپوکلریت سدیم 5.2% بود. قالبهای گروه کنترل ضدعفونی نگردید. کلیه قالبها با گچ type III ریخته شد و بر روی کست های گچی، اندازه گیریهای ابعادی با استفاده از دستگاه Nikon profile projector انجام گرفت.جهت تحلیل داده ها از آزمونهای کروسکال والیس و من ویتنی با P<0.05 استفاده شد.یافته ها: کست های مربوط به آلژینات آلژینوپلاست که قالب آنها با روش اسپری ضدعفونی شده بود، 0.38% در بعد قدامی-خلفی بزرگتر و 0.06% در بعد طرفی کوچکتر از گروه کنترل بودند. نمونه های مربوط به آلژینات آلژینوپلاست که با روش غوطه ورسازی ضدعفونی شده بودند، در بعد قدامی خلفی 0.47% بزرگتر و در بعد طرفی 0.11% کوچکتر بودند. کست های مربوط به قالبهای آلژینات ایرالژین که با روش اسپری ضدعفونی شده بودند، هم در بعد قدامی خلفی (0.01%) و هم در بعد طرفی (0.001%) از گروه کنترل کوچکتر بودند. گروه ضدعفونی شده به روش غوطه ورسازی در بعد قدامی خلفی (0.04%) و در بعد طرفی (0.03%) نسبت به گروه کنترل ابعاد کوچکتری داشتند. نتیجه گیری: دقت مورد نیاز برای تهیه کست های تشخیصی، کست مقابل و ساخت پروتز پارسیل متحرک، پس از هر یک از روش های ضدعفونی اسپری و یا غوطه ورسازی به منظور ضدعفونی کردن قالبهای آلژیناتی نوع آلژینوپلاست و ایرالژین محفوظ می ماند. در این موارد بین روشهای اسپری و غوطه ورسازی تفاوت کلینیکی یا آماری مهمی وجود ندارد. تغییرات ابعادی نمونه های مربوط به آلژینات ایرالژین در کلیه ابعاد مورد بررسی در این تحقیق با هر دو روش ضدعفونی اسپری و غوطه ورسازی نسبت به نمونه های آلژینات آلژینوپلاست کمتر می باشد. 

زمینه و هدف: اگرچه در حیطه وظایف آموزشی اعضای هیات علمی دندانپزشکی کشور اطلاعات مفیدی موجود است؛ ولی در خصوص عملکرد پژوهشی آنها اطلاعات مناسبی وجود ندارد. این تحقیق که دندانپزشکان هیات علمی در سال 83 را شامل می شود، با هدف حصول به این اطلاعات و نیز تعیین عملکرد پژوهشی و نیازهای واقعی اعضای هیات علمی دندانپزشکی در مقوله آموزش پژوهش طراحی گردیده است. روش بررسی: مطالعه حاضر با طراحی cross sectional بر روی کلیه اعضای هیات علمی دندانپزشکی کشور انجام گرفت. خصوصیات فردی شامل سن، جنس، محل خدمت، سوابق تحصیلی و آموزشی، کارگاه های طی شده، تمایل به شرکت در کارگاه ها و نیز عملکرد پژوهشی بر اساس تعداد طرح های مصوب، تعداد مقاله های منتشره داخلی و خارجی و استفاده از اینترنت از طریق پرسشنامه ای مورد ارزیابی قرار گرفت و با آمار توصیفی ارایه گردید. یافته ها: با توجه به فرم های اطلاعاتی ارسالی، تعداد 436 پرسشنامه واجد شرایط وجود داشت که حدود 58% اعضای هیات علمی را شامل می شد. از نظر تعداد طرح های پژوهشی 7.4% بیش از 10 طرح، 15 % بین 5 تا 10 طرح، 49.9% کمتر از 5 طرح داشتند و 27.7% فاقد طرح تحقیقاتی بودند. از نظر تعداد مقاله های داخلی، 28.2% فاقد مقاله بودند و 51.8% بین 1 تا 5 مقاله و20% بیش از 5 مقاله داشتند. از نظر تعداد مقاله های خارجی 77.5% فاقد مقاله بودند، 20.2% بین 1-3 مقاله و3.2% بیش از 3 مقاله داشتند. از نظر شرکت در کارگاه های پژوهشی، کارگاه روش تحقیق مقدماتی با 71.6% بیشترین و آشنایی با stata با 0.7% کمترین تعداد شرکت کنندگان را به خود اختصاص دادند. در مورد تمایل به شرکت در کارگاه ها، کارگاه مقاله نویسی جهت مقالات انگلیسی با 26.3%، اصول مقاله نویسی با 17.5% و تهیه پروپوزال های تحقیقاتی با 16.1% به عنوان سه اولویت نخست انتخابی بودند. نتیجه گیری: هرچند عملکرد پژوهشی هیات علمی دندانپزشکی در سالهای اخیر بهتر شده؛ ولی در مجموع نازل است. به همین منظور، برگزاری کارگاه های متدولوژی تحقیق، مقاله نویسی و تهیه و تدوین پروپوزال های تحقیقاتی توصیه می شود.