به نظر می رسد که دوران فراخوان های پژوهشی گسترده و کم اثر در کشور سپری شده است؛ در سی سال گذشته به طور مستمر، فراخوان های متعدد پژوهشی از شرکت ها، دستگاه های اجرایی و بنگاه های اقتصادی (که در این سرمقاله به طور عام "صنعت" نامیده میشود) به دانشگاه ها و مراکز پژوهشی سرازیر و وقت بسایر زیادی از اعضای هیات علمی برای تهیه پروپوزال های پژوهشی و ارسال آنها به صنعت و متقابلا وقت کارشناسان و مدیران میانی صنعت برای ارزیابی آنها اتلاف می شد و در عمل به دلیل نبود اهتمام کافی، نتیجه قابل اعتنایی رخ نمی داد.