آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1400 | دوره:22 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

اهداف: اختلال یادگیری خاص نوعی اختلال عصبی تحولی است که فرایند فهمیدن یا کاربرد زبان شفاهی یا کتبی را با مشکل مواجه می کند و هنگامی اختلال تشخیص داده می شود که مهارت های خواندن، نوشتن و حساب در کودکان به طور چشم گیری پایین تر از حد انتظار باشد. یکی از مشکلات کودکان دچار اختلال یادگیری خاص، وجود نشانه های اضطراب است که اغلب مزمن است و عدم رفع آن ها بر رشد و عملکرد تحصیلی کودک تاثیر منفی می گذارد. آموزش جریت ورزی نوعی مداخله ساختارمند است که برای کاهش نشانه های اضطراب استفاده می شود. هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش جریت ورزی بر نشانه های اضطراب کودکان پسر دچار اختلال یادگیری خاص در شهر تهران بود. روش بررسی: مطالعه حاضر یک پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری پس از پنج هفته بود. از جامعه کودکان پسر 8 تا 11 سال که در مراکز اختلال یادگیری شهر تهران در سال تحصیلی 99-1398 مشغول به تحصیل بودند، 130 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس از پنج منطقه آموزشی (2، 13، 12، 18، 15) انتخاب شدند. پس از اجرای ماتریس های پیشرونده رنگی، 72 نفر که هوشبهر 85 و بالاتر کسب کردند به تکمیل مقیاس اضطراب اسپنس فرم کودک پرداختند. نمونه مورد بررسی بر مبنای فرمول حجم نمونه و در نظر گرفتن احتمال ریزش، 34 نفر تعیین شد. پس از نمره گذاری مقیاس اضطراب اسپنس فرم کودک، 45 کودک نمره اضطراب متوسط (44 تا 88) کسب کردند و از میان آن ها 34 نفر (تعداد 19، 10، 5 نفر به ترتیب واجد اختلال خواندن، اختلال نوشتن، اختلال ریاضی) به طور تصادفی انتخاب و بر مبنای سن، پایه تحصیلی و وضعیت اقتصادی اجتماعی همتا شدند. سپس تمامی افراد به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (به ترتیب با میانگین سنی 25/2±,45/10 و 89/1±,87/8 سال) جایگزین شدند. به دلیل اثربخشی آموزش در گروه های کوچک، گروه آزمایش در سه گروه فرعی (دو گروه 6 نفری و یک گروه 5 نفری) و طی 10 جلسه آموزشی (دوبار در هفته، هر جلسه 90 دقیقه)، برنامه جریت ورزی را دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل فقط برنامه متداول در مرکز اختلال یادگیری را دریافت کرد. پس از آخرین جلسه مداخله و پنج هفته پس از آن، تمامی کودکان با استفاده از مقیاس اضطراب اسپنس دوباره ارزیابی شدند. داده های به دست آمده از موقعیت پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین به منظور بررسی پایداری اثر مداخله پس از پنج هفته پیگیری، از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج به دست آمده از تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره نشان داد بین میانگین نشانه های اضطراب و مولفه های آن در گروه آزمایش و کنترل قبل و بعد از جلسات آموزش جریت ورزی، تفاوت معنی دار وجود دارد (01/0>P). نتایج به دست آمده بر مبنای ضریب اتا نشان داد به ترتیب 66، 66، 32، 63، 63، 71 و 73 درصد از واریانس نشانه های اضطراب کلی و مولفه های اضطراب فراگیر، اختلال وسواس فکری عملی، ترس از آسیب شخصی، فوبیای اجتماعی، اضطراب جدایی و وحشت زدگی / ترس از فضای باز در کودکان دچار اختلال یادگیری خاص از طریق شرکت در مداخله آموزش جریت ورزی قابل تبیین است. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد تاثیر آموزش جریت ورزی پس از پنج هفته پیگیری در کاهش مولفه های اضطراب فراگیر، ترس از آسیب شخصی، فوبیای اجتماعی و وسواس فکری عملی پایدار مانده است، در حالی که این تاثیر برای نشانه های اضطراب کلی، اضطراب جدایی و وحشت زدگی / ترس از فضای باز، پس از گذشت پنج هفته پیگیری، پایدار نبود. نتیجه گیری: نتایج بیانگر آن است که آموزش جریت ورزی می تواند نشانه های اضطراب و مولفه های آن را در کودکان پسر دچار اختلال یادگیری خاص کاهش دهد. درنتیجه، طراحی و اجرای برنامه های آموزشی مشابه به کودکان کمک می کند تا فعالانه در برقراری روابط بین فردی تلاش کنند، رنجش حاصل از شکست های تحصیلی را کاهش دهند، احساسات خود را ابراز نمایند، به راه های احتمالی مختلف در مواجهه با موقعیت های اضطراب زا بیندیشند، رفتار منفی خود را مدیریت کنند و برای پذیرش نقش های متعدد در زندگی بزرگسالی آماده شوند. بدین ترتیب می توان با ارایه آموزش جریت ورزی، از بروز رفتارهای ناسازگارانه و مشکلات مربوط به سلامت روان (به ویژه نشانه های اضطراب) در کودکان دچار اختلال یادگیری خاص جلوگیری کرد و از تداوم مشکلات آتی آن ها در حیطه های تحصیلی و شغلی پیشگیری کرد.

اهداف: دیسترس اخلاقی هنگامی رخ می دهد که یک متخصص قادر به پیروی از استاندارد های حرفه ای و ارزش های اخلاقی در حرفه خود نیست. دیسترس اخلاقی مسیله ای قابل توجه در حرفه های مراقبت سلامت است و پیامد های منفی به دنبال دارد. به علاوه، این نگرانی وجود دارد که تاثیر منفی بر عملکرد بالینی و در بعضی موارد نتایج بیمار داشته باشد. بر اساس شواهد، متخصصان کاردرمانی دیسترس اخلاقی را تجربه می کنند، بنابراین نیاز به ابزاری است که محققان را قادر سازد تا میزان دیسترس های اخلاقی را در هر فرد شناسایی و اثربخشی استراتژی های طراحی شده برای کاهش پریشانی و جلوگیری از فرسودگی کارکنان را اندازه گیری نمایند. هدف این مطالعه طراحی و بررسی روایی صوری و محتوایی پرسش نامه دیسترس اخلاقی در کاردرمانگران بود. روش بررسی: این مطالعه روان سنجی در دو مرحله انجام شد؛ مرحله اول شامل تهیه استخر گویه های پرسش نامه بود و در مرحله دوم روایی صوری و محتوایی پرسش نامه مورد بررسی قرار گرفت. در ابتدا مرور متون و مطالعات مرتبط جهت استخراج گویه های پرسش نامه انجام شد. پایگاه های اطلاعاتی مختلف بررسی شد تا هرگونه شرایط ایجاد کننده دیسترس اخلاقی در کاردرمانی به دست آید. سه مطالعه کیفی انجام شده در زمینه بررسی مسایل و موضوعات اخلاقی کاردرمانگران در حیطه روان پزشکی، کودکان و بزرگسالان به طور کامل مطالعه شد. کدهای استخراج شده از این مطالعات و نقل قول های مصاحبه شونده ها در این مطالعات خوانده شد. سپس گویه های پرسش نامه از میان کدها، جملات و عبارات مطالعات انجام شده استخراج شد. گویه ها چندین بار خوانده شدند و از نظر وضوح محتوا، دستور زبان و درک مفهوم مورد ویرایش قرار گرفتند و موضوعات تکراری حذف شد. پس از تهیه استخر گویه ها برای پرسش نامه مقدماتی، مراحل علمی روایی صوری و محتوایی پرسش نامه طی شد. روایی صوری پرسش نامه به صورت کیفی و کمی با 30 کاردرمانگر ارزیابی شد که به صورت در دسترس از کلینیک ها، بیمارستان ها و مراکز دولتی و خصوصی انتخاب شده بودند. معیار ورود حداقل یک سال تجربه کار در حیطه های مختلف کاردرمانی بود. ارزیابی روایی صوری کمی با تعیین ضریب تاثیر آیتم انجام شد. جهت تعیین روایی محتوایی کیفی از افراد خبره در زمینه تدریس اخلاق در کاردرمانی و آشنا با طراحی ابزار دعوت شد تا در جلسه ای حضوری به بررسی پرسش نامه و تبادل نظر بپردازند. 7 نفر در جلسه حضور یافتند. در این جلسه ابتدا برای شرکت کنندگان عنوان شد که این ابزار یک ابزار ارزیابی کننده (Evaluative) خواهد بود که به منظور ارزیابی میزان دیسترس اخلاقی میان کاردرمانگرانی که در محیط های بالینی فعالیت می کنند، طراحی شده است. از آن ها درخواست شد تا پس از مطالعه دقیق ابزار، چهار معیار واضح بودن، ساده بودن، شفاف بودن و مرتبط بودن گویه ها با دیسترس اخلاقی را مدنظر داشته باشند و در مورد آن اظهار نظر کنند. برای ارزیابی روایی محتوایی کمی پرسش نامه از 20 نفر از اساتید کاردرمانی با مدرک دکترا خواسته شد تا فرم های مربوطه را جهت سنجش نسبت روایی محتوایی و شاخص روایی محتوایی تکمیل کنند. یافته ها: پس از مرور متون و مطالعات مرتبط و تجزیه و تحلیل یافته ها و مفاهیم، پرسش نامه مقدماتی با 50 گویه استخراج شد. پس از انجام روایی صوری و محتوایی کیفی و کمی، گویه های پرسش نامه به 22 مورد رسید. در طی انجام روایی صوری، میزان تاثیر گویه بین 85/2 تا 83/4 به دست آمد. نسبت روایی محتوایی در محدوده قابل قبول 5/0 تا 1 با میانگین 7/0 قرار گرفت. شاخص روایی محتوایی پرسش نامه 93/0 محاسبه شد. نتیجه گیری: پرسش نامه دیسترس اخلاقی در کاردرمانگران با 22 گویه با مقیاس نمره دهی چهارنقطه ای، دارای روایی محتوایی مناسب است و پس از تکمیل مراحل روایی و پایایی برای اندازه گیری دیسترس های اخلاقی در کاردرمانگران قابل استفاده است.

اهداف: فعالیت های روزمره زندگی فعالیت هایی هستند که به منظور مراقبت از بدن انجام می گیرند و برای زندگی و بهزیستی و بقای بنیادی ضروری هستند. این فعالیت ها از نوزادی شروع می شوند و در مراحل متفاوت رشدی، تکامل می یابند. ارزش های فرهنگی، انتظارات والدین، روتین های اجتماعی و محیط فیزیکی روی فعالیت های روزانه اثر می گذارند. نگرانی در مورد استفاده از زمان و فعالیت های روزانه کودکان، موضوع جدیدی نیست، ولی مطالعات روی آن کمیاب و مختصر هستند. پس برای داشتن اطلاعات و دانسته های بیشتر در مورد زندگی کودکان و بهزیستی آنان، نیاز است اطلاعات بیشتری در مورد فعالیت های روزمره آن ها داشته باشیم. هدف از مطالعه حاضر بررسی مدت فعالیت های روزمره زندگی بر پایه روز هفته، سن و جنسیت بود. روش بررسی: در این مطالعه پیمایشی (توصیفی تحلیلی) که کودکان سالم زیر پنج سال شهر اصفهان در آن حضور داشتند، از رده های سنی مختلف متناسب با بار جمعیتی آن رده سنی، تعداد 240 دختر و پسر به گونه ای که تعداد دختران و پسران در رده های سنی زیر یک ماه، 2 تا 3 ماه، 4 تا 6 ماه، 7 تا 12 ماه، 1 تا 2 سال و 3 تا 5 سال برابر بودند به صورت چندمرحله ای، طبقه ای، خوشه ای و هدفمند انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده های پژوهش از پرسش نامه جمعیت شناختی و مقیاس گاه نگار زمان استفاده شد. آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها مورد استفاده قرار گرفت. سپس برای بررسی تفاوت بین متغیر ها از آزمون های آنالیز واریانس یک راهه، کروسکال والیس و من ویتنی یو استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد در روزهای هفته از بین اجزای فعالیت های روزمره زندگی بیشترین زمان به طور میانگین با 59/150 دقیقه در شبانه روز به فعالیت خوردن (و آشامیدن) و کمترین زمان با میانگین 02/0 دقیقه در شبانه روز به مراقبت از وسایل شخصی اختصاص داده شده است، در حالی که در روزهای آخر هفته به طور میانگین بیشترین زمان صرف خوردن (و آشامیدن) و کمترین زمان صرف سایر فعالیت های روزمره شده بود. در بین رده های سنی گوناگون، نوزادان صفر تا یک ماه، هم در روزهای هفته (با میانگین 35/273 دقیقه در شبانه روز) و هم در روزهای آخر هفته بیشترین زمان و کودکان 25 تا 60 ماه هم در روزهای هفته (با میانگین 65/154 دقیقه در شبانه روز) و هم در روزهای آخر هفته کمترین زمان را به فعالیت های روزمره زندگی در روزهای هفته اختصاص داده بودند. دختران و پسران در یک روز آخر هفته از بین اجزای فعالیت های روزمره زندگی بیشترین زمان را صرف خوردن (و آشامیدن) و کمترین زمان را صرف سایر فعالیت های روزمره که در این مطالعه طبقه بندی نشده، کرده بودند. بین مدت زمان اختصاص یافته به فعالیت های روزمره زندگی در روزهای هفته و روزهای آخر هفته و بین مدت زمانی که دختران و پسران زیر پنج سال ساکن شهر اصفهان در یک روز هفته به فعالیت های روزمره زندگی اختصاص داده اند چه در روزهای هفته و چه در روزهای آخر اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0>p)، ولی بین مدت زمان استفاده از فعالیت های روزمره زندگی در رده های سنی مختلف در روزهای هفته و روزهای آخر هفته تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0

اهداف: دانش آموزان با آسیب بینایی به دلیل مشکلاتی که در دست یابی به مهارت های اجتماعی، جهت یابی و تحرک مستقلانه دارند نگرش منفی نسبت به توانایی های خود پیدا می کنند. نگرش منفی این افراد نسبت به نابینایی موجب می شود آن ها در معرض خطر تنهایی، انزوای اجتماعی، افسردگی، اضطراب، کاهش امید به زندگی، عدم مشارکت در فعالیت های گروهی و حمایت اجتماعی پایین قرار گیرند. کمبود یا فقدان مهارت های اجتماعی موجب کاهش پذیرش اجتماعی و احساس واقعی از خویشتن می شود که به نوبه خود، می تواند حرمت خود را در دانش آموزان با آسیب بینایی کاهش دهد. استفاده از مداخله درمانی مناسب با هدف تامین سلامت روان و ارتقای حرمت خود می تواند از بروز بسیاری از مشکلات روان شناختی در این گروه از افراد جلوگیری کند. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد یکی از رویکردهای موج سوم رفتاردرمانی است که هدف آن کنترل موثر درد، رنج و تنش هایی است که فرد در زندگی با آن ها مواجه می شود و به فرد کمک می کند به جای تغییر شناخت، ارتباط روان شناختی خود را با افکار و احساسات افزایش دهد و سعی نماید با محیط و اجتماع سازگار شود. هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حرمت خود دانش آموزان با آسیب بینایی در شهر تهران بود. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی است که در آن از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل به همراه پیگیری با فاصله زمانی دوماهه استفاده شد. نمونه پژوهش شامل 28 دانش آموز دختر سنین 14 تا 20 سال بود که از جامعه آماری دانش آموزان با آسیب بینایی شاغل به تحصیل در سال تحصیلی 99-1398 در مجتمع آموزشی شبانه روزی نابینایان نرجس انتخاب شدند. در شهر تهران، فقط یک مجتمع آموزشی دخترانه ویژه نابینایان وجود دارد و نمونه مطالعه شده به شیوه هدفمند با توجه به فرمول تعیین حجم نمونه و با احتمال ریزش (28 نفر) انتخاب شد. ابتدا 50 نفر از دانش آموزان پرسش نامه حرمت خود کوپر اسمیت را تکمیل کردند و پس از نمره گذاری پرسش نامه ها، 28 دانش آموز که نمره 23 یا پایین تر در پرسش نامه حرمت خود کسب کردند انتخاب و پس از همتاسازی بر مبنای سن و پایه تحصیلی به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش (در دو گروه فرعی 7 نفره) طی هشت جلسه 75 دقیقه ای (دو جلسه در هفته) درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل فقط در برنامه های رایج در مرکز شرکت نمودند. پس از پایان جلسات درمانی تمامی آزمودنی ها و دو ماه پس از آن آزمودنی های گروه آزمایش با استفاده از پرسش نامه حرمت خود مجددا مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تی همبسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری برای داده های حاصل از پرسش نامه حرمت خود نشان داد شرکت دانش آموزان دختر با آسیب بینایی در جلسات درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب افزایش معنی دار (0/001>P) حرمت خود (عمومی، خانوادگی، اجتماعی، تحصیلی) شده است. در واقع، با توجه به ضرایب اتا می توان نتیجه گرفت که بر اساس داده های پرسش نامه، به ترتیب 71، 78، 78 و 72 درصد از تغییرات حرمت خود (عمومی، خانوادگی، اجتماعی و تحصیلی) در دانش آموزان با آسیب بینایی با توجه به شرکت آن ها در جلسات درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد قابل تبیین است. نتایج آزمون تی همبسته برای مقایسه حرمت خود گروه آزمایش در موقعیت های پس آزمون و پیگیری نشان داد اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حرمت خود (عمومی، اجتماعی، خانوادگی و تحصیلی) در گروه آزمایش پس از دو ماه پیگیری، پایدار باقی مانده است (0/05. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر نتیجه گرفته می شود که درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند در تنظیم و سیاست گذاری برنامه های آموزش دانش آموزان با آسیب بینایی استفاده شود. همچنین متخصصانی که با این گروه از افراد سروکار دارند می توانند از این رویکرد درمانی به عنوان راهکاری عملی در جهت بهبود حرمت خود و سازگاری خانوادگی، اجتماعی و تحصیلی در آن ها بهره مند شوند. افزون بر آن، گنجاندن این برنامه در کنار آموزش برنامه های توانمندسازی متداول می تواند به ارتقای حرمت خود و افزایش عملکرد مثبت دانش آموزان با آسیب بینایی در حیطه های اجتماعی، تحصیلی و خانوادگی منجر شود و به آن ها کمک کند تا یاد بگیرند با استفاده از مهار افکار و احساسات خود از وخیم تر شدن مشکلات پیشگیری نمایند و بتوانند پس از پذیرش افکار و احساسات ناخوشایند خود، تغییرات رفتاری را بپذیرند.

مقدمه: علیرغم کلیه ی پیشرفت هایی که در حیطه ی تقویت صدا و غربالگری شنوایی نوزادان و مداخلات زودهنگام اتفاق افتاده است، هنوز نگرانی هایی در مورد مهارت های زبانی در کودکان با آسیب های شنوایی خفیف تا شدید وجود دارد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی وضعیت کمی و کیفی تکواژهای تصریفی، ساختارهای بند و عبارت و نیز میانگین طول گفته در کودکان با آسیب شنوایی نیمه شدید و کودکان با شنوایی بهنجار انجام گرفت. مواد و روش ها: به روش آسان و دسترس، 88 کودک با شنوایی بهنجار، بین سنین 2 تا 5 سال و 10 کودک با آسیب شنوایی نیمه شدید با سن 6 سال در مطالعه شرکت نمودند. گفتاردرمانگران نمونه های زبانی را در بافت بازی آزاد جمع آوری و سپس بر اساس پی-لارسپ نسخه نویسی و تقسیم بندی کردند. سپس در 100 واحد قابل تجزیه، 14 تکواژ تصریفی و کلیه بندها و عبارات شناسایی و شمارش شد. نتایج: در بخش مقایسه کمی، کودکان با آسیب شنوایی نیمه شدید در مقایسه با کودکان 4-5 ساله با شنوایی بهنجار به صورت معنی داری از تعداد تکواژ تصریفی کمتر (p = 0. 004)، فعل/ متمم + ضمیر شخصی (p = 0. 009) و پیشوند /می/ به عنوان نشانگر تصریف زمان (p = 0. 025)، میانگین طول گفتهتکواژ/واحد قابل تجزیه (p = 0. 003) و ساختارهای بند مرحله پنجم (p = 0. 002) استفاده کرده بودند. همچنین، گروه با آسیب شنوایی به صورت معنی دار درصد بالاتری از گفته های تک کلمه ای (p = 0. 001) را در مقایسه با گروه 4-5 ساله با شنوایی بهنجار در گنجینه ی ساختواژی-نحوی[1] خود داشت. در بخش کیفی، در حالیکه انواع بندهای مورد استفاده در کودکان با آسیب شنوایی مشابه گروه 2-3 ساله با شنوایی بهنجار بود اما انواع تکواژهای تصریفی که به شاخص تولید رسیده بود حتی از همین گروه نیز محدودتر بود. نتیجه گیری: مطالعه ی حاضر نشان داد که کودکان با آسیب شنوایی نیمه شدید در مقایسه با کودکان کم سن تر با شنوایی بهنجار در جنبه های دستور زبان فارسی تاخیر نشان می دهند. کودکان با آسیب شنوایی نیمه شدید در تعامل از بندهای ساده تر، تعداد تکواژهای تصریفی کمتر با تنوع محدودتر، تعداد محدودتر بندها و عبارات، درصد بیشتری گفته های تک کلمه ای و میانگین طول گفته ی کمتر استفاده نمودند. بنابراین، پایش مداوم مهارت های دستوری در این کودکان با توجه به خطر موجود برای مشکلات زبانی توصیه می شود.

اهداف: بیماری رتینیت پیگمنتوزا یک مسئله تهدید کننده سلامت است که به طور منفی توانایی های مختلف فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. این مطالعه با هدف کشف چالشهای مرتبط با سلامتی بیماران مبتلا به آرپی انجام شد. روش بررسی: مطالعه حاضر به روش کیفی استقرایی انجام شد. تعداد 11 نفر از بیماران مبتلا به آرپی در این مطالعه مشارکت کردند. محیط انجام مطالعه موسسه حمایت از بیماران آرپی واقع در شهر تهران در کشور ایران بود. بیماران به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته به صورت چهره به چهره انجام شد. داده ها با استفاده از روش آنالیز محتوای مرسوم تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از تجزیه و تحلیل اطلاعات، طبقات «تهدید درک شده سلامت» و «نیازهای درک شده حمایتی» استخراج شدند. طبقه تهدید درک شده سلامت از زیرطبقات «تنزل تدریجی قابلیت جسمی»، «نوسان پایای سلامت روحی و روانی» و «تضعیف قابلیت اجتماعی» تشکیل شد. همچنین طبقه نیازهای درک شده حمایتی از زیر طبقات «نیاز به حمایت اجتماعی اقتصادی»، «نیاز به حمایت آموزشی»، «نیاز به حمایت روحی و روانی» و «نیاز به همراه حامی» به دست آمد. نتیجه گیری: بیماران مبتلا به آرپی همواره تضعیف توانایی قابلیت های مختلف جسمی، روانی و اجتماعی را تجربه می کنند. همچنین آن ها همواره نیاز به دریافت حمایت های همه جانبه در جامعه را احساس می کنند. بر این اساس، به منظور ارتقای سلامت این بیماران تدوین برنامه مراقبتی کل نگر و بافتارمدار از طریق همکاری بین رشته ای پیشنهاد می شود.

اهداف: تربیت دانش آموختگان توانمند، متعهد و پاسخ گو به نیازهای جامعه و نظام سلامت را می توان مهم ترین ماموریت دانشگاه های علوم پزشکی دانست. به طورکلی، پاسخ گویی در برابر جامعه یکی از اولویت های اصلی نظام آموزش عالی سلامت است. بنابراین اگر دانشگاه ها بخواهند نیازهای جامعه تحت پوشش خود را برآورده کنند، باید نظام آموزشی خود را بر اساس نیازها و اولویت های سلامت جامعه طراحی نمایند. این مطالعه با هدف شناسایی ابعاد و مولفه های آموزش پاسخ گو برای برنامه آموزش علوم توانبخشی در دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام شد. روش بررسی: این مطالعه با رویکرد کیفی در سال 1400 و با مشارکت 25 نفر از خبرگان حوزه توانبخشی از دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران و با استفاده از روش تحلیل محتوای قراردادی و ازطریق نمونه گیری هدفمند انجام گرفت. به منظور گردآوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختاریافته با خبرگان استفاده شد. هر مصاحبه بین 45 تا 60 دقیقه به طول انجامید و قبل از انجام مصاحبه، هدف مطالعه برای مشارکت کنندگان توضیح داده شد. تحلیل داده ها بر اساس روش گرانهیم بود و همچنین به منظور ارزیابی صحت و استحکام داده ها از چهار معیار مقبولیت، قابلیت اطمینان، قابلیت انتقال و قابلیت تایید گوبا و لینکلن استفاده شد. یافته ها: پس از پیاده سازی مصاحبه ها نهایتا شش بعد کلی و 21 مولفه شناسایی شد و در جلسه بارش فکری به تایید خبرگان توانبخشی رسید. ابعاد شناسایی شده شامل: جامعه، نظام آموزش عالی سلامت، دانشگاه، استاد، دانشجو و برنامه آموزشی و درسی و 21 مولفه و همچنین 136 شاخص نهایی بود. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد شش بعد کلی جامعه، نظام آموزش عالی سلامت، دانشگاه، استاد، دانشجو و برنامه آموزشی به عنوان ابعاد آموزش پاسخ گو نقش مهمی در تحقق رسالت دانشگاه های نسل سه و چهار ایفا می کنند. انتظار می رود نتایج این مطالعه به منظور نهادینه سازی آموزش پاسخ گو مورد استفاده سیاست گذاران نظام آموزش عالی سلامت در دانشگاه های علوم پزشکی در حوزه علوم توانبخشی قرار گیرد و بتواند کمک موثری در راستای هدایت برنامه های آموزشی به سمت پاسخ گویی به نیازها و انتظارات جامعه کند. پیشنهاد می شود با توجه به اهمیت آموزش پاسخ گو، مطالعات گسترده تری در این زمینه در سطح دانشگاه های علوم پزشکی کشور انجام گیرد.

اهداف: استیوآرتریت زانو بیماری رایج، پیشرونده و مزمنی است که تقریبا 13 درصد جمعیت بالای 60 سال را درگیر کرده است. استیوآرتریت با ایجاد بد راستایی در زانو در صفحه فرونتال به دنبال تخریب غضروف مفصلی باعث ناتوانی حرکتی پیشرونده و تغییر در پارامترهای راه رفتن، کاهش عملکرد و کیفیت زندگی بیماران می شود. بریس ها به عنوان یک مداخله مکانیکال، یک درمان موفق برای استیوآرتریت زانو و بد راستایی ناشی از آن هستند. بریس ها با استفاده از مکانیسم سه نقطه فشار باعث ایجاد راستای طبیعی در زانو توسط استرپ های متصل به شل های ران و ساق می شوند که منجر به کاهش بار ایجادشده در قسمت داخلی زانو و اصلاح راستای وارومی می شود. این کار باعث توزیع مناسب نیرو در طی راه رفتن در زانو می شود. اما اعمال نیروی ثابت به صورت سه نقطه فشار بر ساق، ران و مفصل زانوی مبتلا، باعث کاهش زاویه اداکتوری زانو در همه مراحل راه رفتن می شود و این در حالی است که اصلاح زاویه اداکتوری زانو در مبتلایان، فقط در فاصله 30 تا 60 درصد از مرحله استانس راه رفتن که انحراف زانو به اوج می رسد، ضروری به نظر می آید. هدف این مطالعه، طراحی و ساخت مفصل بریس با مکانیسم جدید اصلاح منقطع واروم برای بیماران مبتلا به استیوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو و بررسی تاثیر آن بر پارامترهای راه رفتن یک بیمار به عنوان مطالعه اولیه بود. روش بررسی: طراحی مفصل جدید بریس زانو بر اساس تبدیل حرکت اکستنشن زانو در انتهای سویینگ در صفحه ساجیتال به حرکت ابداکشن در صفحه فرونتال با کشش قطعه تبدیل کننده بود. راه رفتن فرد شرکت کننده در دو حالت با و بدون بریس ارزیابی شد. متغیرهای سینماتیک شامل زوایای مفصل زانو در صفحات ساجیتال و فرونتال و متغیرهای فضایی زمانی راه رفتن بیمار اندازه گیری و ثبت شدند. یافته ها: نتایج کلی عملکرد مفصل جدید بریس روی زانو نشان داد زاویه فلکشن زانو در فاز سویینگ از44/72 درجه به 46/19 درجه در زمان استفاده از بریس افزایش یافت. همچنین زاویه اداکشن زانو در فاز استانس از 4/25درجه به 2/3 درجه کاهش یافت و سرعت راه رفتن بیمار هنگام پوشیدن بریس از0/88 متر بر ثانیه به 0/93 متر بر ثانیه افزایش پیدا کرد. از سوی دیگر طول گام از1/125 متر به 1/145 متر در زمان استفاده از بریس افزایش یافت و در صد فاز استانس در زمان استفاده از بریس از 63/53 به 62/68 کاهش پیدا کرد. نتیجه گیری: در این مطالعه تک نمونه ای، بریس زانو با مفصل جدید توانست به اصلاح راستای مفصل زانو درصفحه فرونتال و ساجیتال کمک کند و بر پارامترهای راه رفتن بیمار موثر باشد. به نظر می آید در صورت به دست آوردن همین نتایج در یک مطالعه بالینی با مقیاس بزرگ، این بریس می تواند جانشینی مناسب برای روش های تهاجمی و ارتوزهای نامناسب باشد.