هدف اصلی این مقاله شناسایی و پهنه بندی محدوده شهر تبریز از نظر میزان آسیب پذیری در مقابل خطر زمین لرزه است. تحقیق حاضر از نظر نوع جز تحقیقات کاربردی- توسعه ای و از نظر روش جز تحقیقات توصیفی- تحلیلی است. در این راستا ابتدا با استفاده از نظرات کارشناسان رشته های مرتبط با زلزله و رویکردی جامع و سیستمی 15 معیار طبیعی و انسان ساخت موثر در میزان آسیب پذیری شهر در مقابل خطر زمین لرزه شناسایی شد. سپس با استفاده از توابع تحلیلی نرم افزا AacGIS و مدل های وزن دهی معیار؛ تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و شاخص همپوشانی (OI) و تلفیق این دو مدل و همپوشانی لایه ها که منتج از معیارهای موثر در میزان آسیب پذیری بوده اند، نقشه نهایی که نشان دهنده پهنه بندی آسیب پذیری شهر در مقابل خطر زمین لرزه بود بر اساس دو مدل ذکر شده استخراج شد. نتایج دو مدل شباهت زیادی با هم داشتند با فرق اینکه نواحی با خطر بسیار بالا در مدل تحلیل سلسله مراتبی پراکندگی بیشتری نسبت به مدل شاخص همپوشانی داشته و بیشتر قسمت های شهر در مدل شاخص همپوشانی در پهنه های خطر متوسط قرار دارند. در یک نتیجه گیری کلی می توان گفت شهر تبریز از نظر خطر زمین لرزه وضعیت مطلوبی نداشته و بیشتر قسمت های پر تراکم شهری بخصوص قسمت های شمالی و مرکزی شهر در پهنه های آسیب پذیری و خطر بسیار بالا و بالا قرار دارند.