مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1401 | دوره:22 | شماره:1 |تعداد مقالات:6

مقدمه: فرآیند سالمندی به طور معمول با کاهش عملکرد سیستم های بدن و ظرفیت های فیزیولوژیکی و افزایش استعداد ابتلا به بیماری ها به ویژه سندرم متابولیک همراه است. این مطالعه به بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات مقاومتی بر سطوح آیریزین، اینترلوکین-15، CRP و کلسترول مردان سالمند دارای سندرم متابولیک پرداخته است. روش ها: جامعه ی آماری را مردان سالمند شهرستان خرم آباد تشکیل دادند، که از بین آنها 18 نفر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل (2/2±, 2/65، 1/2±, 4/65) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین مقاومتی شامل پرس پا، پرس سینه، حرکت پارویی، خم کردن زانو، سرشانه، پشت بازو، باز کردن زانو و جلوبازو بود. برنامه ی فوق با30 درصد یک تکرار بیشینه شروع و به 50 درصد یک تکرار بیشینه در پایان هفته هشتم رسید. نمونه های خونی 48 ساعت پیش و پس از جلسات تمرینی گرفته شد. جهت بررسی داده های پژوهش از آزمون t همبسته وt مستقل استفاده شد. سطح معنی داری نیز (05/0

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی و مصرف امپاگلیفلوزین بر شاخص های التهابی و ارتباط آنها با ساختار و عملکرد قلب در رت های نر دیابتی است. روش ها: 40 سر موش نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به پنج گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی+امپاگلیفلوزین، دیابتی+تمرین استقامتی و دیابتی+تمرین استقامتی+امپاگلیفلوزین تقسیم شدند. گروه ها پس از انجام پروتکل تمرینی و دریافت دارو، بیهوش و عملکرد قلبی و شاخص های TNF-α,و TGF-β,با آزمون های آماری آنوای یک طرفه و همبستگی پیرسون بررسی شد. نتایج: تفاوت معنی دار در ضخامت پایان سیستولی بطن چپ (011/0 =P)، حجم پایان سیستولی بطن چپ (008/0 =P)، TNF-α,(014/0= P) و TGF-β,(001/0 =P) بین گروه های پژوهش مشاهده شد. ارتباط منفی معنی داری بین TGF-β,با وزن بدن، درصد کوتاه شدن الیاف قلب و کسر تزریقی و ارتباط مثبت معنی دار با سطوح گلوکز، ضخامت پایان سیستولی بطن چپ و حجم پایان سیستولی بطن چپ نشان داد. به علاوه، ارتباط منفی معنی داری بین TGF-β,با کسر تزریقی مشاهده شد (05/0≤, p). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین هوازی خارج از تاثیر مضاعف امپاگلیفلوزین موجب بهبود وضعیت التهابی، ساختار و عملکرد بافت قلب دیابتی می شود.

مقدمه: دیابت می تواند منجر به آتروفی عضلانی شود. این پژوهش با هدف بررسی ترکیب تمرینات مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال بر بیان فاکتور آتروفی در عضله ی نعلی موش های صحرایی دیابتی انجام شد. روش ها: 30 سر موش صحرایی (با سن 6 هفته با وزن 20±, 200گرم) به صورت تصادفی به پنج گروه سالم پایه، دیابتی کنترل، دیابتی تمرین کرده، دیابتی تمرین نکرده با تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال، دیابتی تمرین کرده با تزریق هم زمان سلول های اجدادی اندوتلیال تقسیم شدند. برای بررسی تغییرات میزان پروتیین شوک گرمایی 25 به روش وسترن بلات اندازه گیری شد. داده های به روش آزمون تحلیل واریانس دو عاملی توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 19 در سطح معناداری α, ≥, %5 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این پژوهش 6 هفته تمرین مقاومتی بر بیان پروتیین شوک گرمایی 25 تاثیر معنی داری نداشت. اما تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال منجر به افزایش معنی دار بیان پروتیین شوک گرمایی 25 شد. اثر تعاملی تمرین مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی بربیان پروتیین شوک گرمایی 25 معنیدار نبود، به عبارت دیگر در هم زمانی تمرین و تزریق نسبت به تنها تمرین یا تزریق برتری معنی دار وجود نداشت. نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش می توان اظهار داشت تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال می تواند سبب بهبود تحلیل رفتگی عضلانی شود اما تمرین مقاومتی به تنهایی موثر نبود. همچنین تعامل این دو راهکار برتری در کاهش عوارض آتروفی در رت های دیابتی نداشت.

مقدمه: چاقی یکی از 10 مشکل نخست در حوزه ی سلامت و بهداشت است. هدف از انجام تحقیق پیش رو، تعیین تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر شاخص های آتروژین، ایوتاکسین و IL-10 در زنان چاق بود. روش ها: تحقیق کاربردی حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود که برای انجام آن از بین زنان چاق 30-45 ساله ی دانشگاه آزاد تهران جنوب (1398-1399) 30 نفر به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند. 24 ساعت قبل از شروع تمرین ها، ویژگی های فردی آزمودنی ها و متغیرهای تحقیق (آتروژین، ایوتاکسین و IL-10) در بافت خون اندازه گیری شد، سپس آزمودنی های گروه تجربی برنامه ی تمرین خود را به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45-30 دقیقه زیر نظر محقق انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی وابسته و مستقل استفاده شد. یافته ها: با توجه به عدم تفاوت در نمرات پیش آزمون مشخص شد گروه ها همسان بودند. همچنین مشخص شد 8 هفته تمرین هوازی بر میزان ایوتاکسین، آتروژین و اینترلوکین-10 در زنان چاق تاثیر معنی داری وجود دارد (P=0/001) نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد می شود زنان چاق از تمرینات هوازی جهت کاهش آثار منفی چاقی استفاده کنند.

مقدمه: هایپرگلیسمی مزمن با افزایش آسیب های سلولی ناشی از فشار اکسایشی همراه است و موجب افزایش مقاومت انسولینی شده و در سلول های بتا p53 و p16 را نیز افزایش می دهد که به القای سالمندی در سلول های ترشح کننده انسولین بافت پانکراس منجر می شود. هدف از این پژوهش تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر بیان پروتیین های سالمندیP53 و P16 بافت پانکراس موش های دیابتی بود. روش ها: در این مطالعه، تعداد 15 سر موش NMRI (22/3 ±,26 گرم) به صورت تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و تمرینی دیابتی قرار گرفتند. سپس از راه غذای پرچرب به مدت 5 هفته و تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین دیابتی شدند. پروتکل تمرین هوازی (Vmax 60-50%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بی هوشی، خون و بافت پانکراس برداشته شد. میزان مقاومت انسولینی، غلظت پروتیین P53 و P16 در سلول های بتای پانکراس اندازه گیری شد. داده ها به روش ANOVA با سطح معنی داری 05/0 ارزیابی شدند. یافته ها: برطبق نتایج هشت هفته تمرین هوازی در موش های مبتلا به دیابت نوع دو، کاهش معنی دار مقاومت انسولینی (005/0=P)، غلظت پروتیین P53 (002/0=P) و P16 (010/0=P) را در بافت پانکراس به دنبال دارد. نتیجه گیری: تمرین هوازی احتمالا با کاهش عوامل مربوط به سالمندی سلولی نظیر P53 و P16 در سلول های بتا موجب بهتر شدن حساسیت انسولینی و به تاخیر افتادن سالمندی سلولی ناشی از دیابت می شود. لذا می توان به این نوع فعالیت ورزشی به عنوان یک رویکرد درمانی غیرتهاجمی جهت بهبود شرایط این بیماران نگریست.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هم زمان تمرین های مقاومتی و تزریق سلول های بنیادی برسطوح برخی از شاخص های آپوپتوز عضله ی اسکلتی در رت های نر دیابتی القاء شده با STZ است. روش ها: در این مطالعه 30 سر موش صحرایی به طور تصادفی در 5 گروه تقسیم شدند. موش های صحرایی گروه دیابتی و گروه دیابت+تزریق سلول های بنیادی به مدت 5 هفته در مجموع 17 جلسه ی تمرین مقاومتی داشتند. دوره ی آشنایی موش های صحرایی با این نوع تمرین 3 روز بود که 48 ساعت قبل از تزریق STZ صورت گرفت. برای بررسی تغییرات Caspase7 و caspase3 از روش وسترن بلات استفاده شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو عاملی با نرم افزار SPSS نسخه ی 19 در سطح معنی داری α, ≤, %5 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که بین میانگین caspase3 گروه تمرین مقاومتی با تزریق هم زمان سلول های بنیادی و گروه تمرین تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین تمرین مقاومتی با ترزیق هم زمان سول های بنیادی اندوتلیال، نسبت به تنها تمرین مقاومتی یا تزریق، منجر به کاهش معنی داری در میزان بیان Caspase7 در بافت عضله ی اسکلتی رت های دیابتی شد. نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه می توان اظهار داشت که احتمالا تمرین مقاومتی و یا تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال می تواند باعث تحریک آپوپتوز در عضله ی اسکلتی شود.