در سال های اخیر پل سازی در کشور رونق زیادی یافته است. پل های بتنی که امروزه بیشتر مورد توجه محققان قرار دارند، اغلب بصورت مقاطع جدار نازک پیش یا پس تنیده ساخته می شوند. در ساخت این نوع سازه ها به جهت حفظ نیروی پیش تنیدگی اعمالی و افت کمتر نیروها می توان از بتن با مقاومت بالا استفاده کرد. در اکثر موارد تراکم میلگردها در مقاطع جدار نازک بتنی باعث عدم ویبره مناسب می گردد. امروزه تکنولوژی استفاده از بتن خودمتراکم (Self Compacting Concrete, SCC)، معروف به نسل جدید بتن که نیاز به ویبره کردن ندارد و بتن تحت وزن خود به راحتی از فضاهای کم، بین میلگردها عبور کرده و در قالب جا می گیرد، در سازه های پیش تنیده می تواند منجر به تحولی اساسی در ساخت این قطعات در جهان گردد. در تحقیق حاضر، مقایسه ای بین نتایج موجود آزمایشگاهی بارگذاری تیرهای ساخته شده بتنی T شکل پیش تنیده حاوی بتن خودمتراکم به طول 9 متر، (بارگذاری بر اساس آئین نامه پل ایران صورت گرفته است) با نتایج مدل سازی انجام شده به روش المان محدود در خمش، برش و شکل پذیری ارائه شده است. مقایسه نتایج حاکی از عملکرد بسیار مطلوب مدل ANSYS و نمونه های آزمایشگاهی می باشد.