بیهوشی و درد
سال:1401 | دوره:13 | شماره:3 |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: کمر درد مزمن یک بیماری شایع در بین مردان می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر یک جلسه ماساژ گرستون بر درد و دامنه حرکتی ناحیه کمری و ران در مردان مبتلا به کمردرد مزمن انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تجربی با طرح پیش ازمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان این تحقیق 56 نفر مرد مبتلا به کمردرد مزمن بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (28 نفر) و کنترل (28 نفر) گنجانده شدند. در این پژوهش درد با شاخص بصری VASو دامنه حرکتی با دستگاه شیب سنج به همراه برنامه اندورید تلفن هوشمند مورد ارزیابی قرار گرفتند. در شرکت کنندگان گروه تجربی، ماساژ با ابزار گرستون یک جلسه به مدت 20 دقیقه انجام شد. گروه کنترل در این مطالعه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. به منظور آزمون فرضیات تحقیق در شرایط نرمال از تحلیل کوواریانس (بین گروهی) و تی همبسته (درون گروهی) استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد اعمال یک جلسه ماساژ گرستون بر درد ثابت، در حین حرکت و دامنه حرکتی مردان مبتلا به کمر درد مزمن موثر بوده است (05/0 ≥,P). نتیجه گیری: باتوجه به تاثیر ماساژ گراستون بر کمر درد و دامنه حرکتی مفاصل، به مربیان و پزشکان ورزشی توصیه می شود از این نوع مداخله در جهت پیشگیری از آسیب ها و درمان استفاده کنند.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر تاثیر تمرینات آنلاین یوگا بر درد، ناتوانی عملکردی و آزمون های عملکردی تنه و کمر در زنان میانسال با کمردرد مزمن غیر اختصاصی در پاندمی کووید 19 بود. روش بررسی: : پژوهش از نوع نیمه تجربی و کاربردی بود. 30 زن مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی در دامنه ی سنی 35 تا 55 سال بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. جهت اندازه گیری متغیر درد از مقیاس دیداری درد، ناتوانی عملکردی از پرسشنامه خود اظهاری ناتوانی عملکردی اسوستری، از آزمون های ایتو برای آزمون های عملکردی تنه و آزمون مقیاس عملکردی کمر استفاده شد. هشت هفته تمرینات یوگا به صورت آنلاین انجام شد. داده ها با آزمون های تی همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0≥, P بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده اثر معنادار تمرینات آنلاین یوگا بر متغیرهای شدت درد، ناتوانی عملکردی، مقیاس اجرایی کمر، استقامت عضلات خم کننده و باز کننده تنه گروه تجربی بود (05/0≥, P) و همچنین در میزان نتایج متغیرهای پژوهش در پس آزمون بین دو گروه اختلاف معناداری وجود داشت (05/0≥, P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش در ارتباط با تاثیر تمرینات آنلاین یوگا در بهبود کمردرد مزمن غیر اختصاصی، استفاده از این نوع تمرینات در کلینیک های حرکات اصلاحی و حرکت درمانی توصیه می شود.

زمینه و هدف: نقص چرخش داخلی شانه به عنوان یکی از مهم ترین ریسک فاکتورها برای ورزشکاران پرتابی و بالای سر به شمار رفته و اثر نامطلوبی بر بیومکانیک مفصل گلنوهومرال در طی فعالیت های پرتابی و بالای سر دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی مروری مقالات انجام شده در زمینه بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی بر درد، عملکرد، حس عمقی و فعالیت عضلانی در افراد دارای نقص چرخش داخلی شانه انجام شد. مواد و روش ها: جستجو با کلید واژگان مرتبط در تمامی سال ها در پایگاه های الکترونیکی معتبر داخلی و خارجی ازجمله، Sid، Magiran، Noormags Science direct، Google Scholar، PubMed، Trip Database، Scopus به عمل آمد. تعداد 444 مقاله مورد بررسی قرار گرفت که براساس معیارهای ورود و خروج 7 مقاله مورد قبول واقع شد، جهت بررسی کیفیت مقالات وارد شده از مقیاس PEDro استفاده گردید. یافته ها: 2 مقاله به بررسی تاثیر تمرینات کششی، 2 مقاله به بررسی تاثیر تمرینات روتیتور کاف، 1 مقاله به بررسی تاثیر تمرینات پرتابی، 1 مقاله به بررسی تاثیر دستکاری فاشیال و در نهایت 1 مقاله به مقایسه اثرات کینزیوتیپ و کشش در افراد دارای نقص چرخش داخلی پرداخته بودند. در پایان بر اساس نتایج به دست آمده از بررسی مقالات، تمرینات اصلاحی در کاهش درد، بهبود عملکرد، حس عمقی و فعالیت عضلانی افراد دارای نقص چرخش داخلی شانه موثر بودند. نتیجه گیری: به منظور بهبود فعالیت عضلانی، عملکرد، حس عمقی و کاهش درد در افراد دارای نقص چرخش داخلی شانه استفاده از تمرینات اصلاحی مناسب توصیه می شود.

سابقه و هدف: کمردرد مزمن از شایع ترین اختلالات ستون فقرات و مشکلات اسکلتی عضلانی محسوب می شود. مطالعات بسیاری اثر تمرین را بر درد گزارش کرده اند اما با توجه به اینکه افزایش لوردوز کمر یکی از تغییرات پوسچرال مرتبط با درد می باشد، به نظر می رسد بررسی تغییرات درد به همراه لوردوز کمر اهمیت فراوانی داشته باشد؛ همچنین نقص در کنترل حرکت یکی از مشکلات مرتبط با کمردرد می باشد. هدف از انجام مطالعه مروری حاضر، مرور مطالعات بررسی کننده اثر تمرین درمانی بر درد، زاویه لوردوز کمری و کنترل حرکت در افراد دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود. مواد و روش ها: جستجو با کلید واژگان مرتبط در تمامی سال ها و در بانک های اطلاعاتی Google Scholar, PubMed, The PEDro, CINAHL, Cochrane Library, Trip Database, Web of Science به عمل آمد. مطالعات بررسی کننده تاثیر انواع مداخله تمرینی بر درد، زاویه لوردوز کمر و کنترل حرکت در افراد دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی وارد مطالعه شدند. جهت بررسی کیفیت مقالات وارد شده از مقیاس PEDro استفاده گردید. یافته ها: 128 مطالعه مورد بررسی قرار گرفت که از این تعداد، یازده مطالعه که دارای معیار ورود (نمره بالاتر از 5 در مقیاس پدرو) بودند، برای بررسی انتخاب شدند. تفاوت های زیادی در روش کار، شاخص اصلی مورد ارزیابی، تعداد نمونه، روش اجرا، شیوه ارزیابی متغیر ها و غیره در مطالعات وجود داشت. در افرد دارای کمردرد مزمن، تمرین باعث کاهش درد، کاهش زاویه لوردوز کمر و افزایش کنترل حرکت شده بود ولی تمرین تنها باعث کاهش درد در زنان باردار شده بود و اثر معناداری بر زاویه لوردوز در این افراد نگذاشته بود. همچنین مطالعاتی که در آنها کاهش زاویه لوردوز کمر بعد از تمرین درمانی مشاهده شده بود، بیماران کاهش بیشتری در درد کمر گزارش کرده بودند. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین می تواند سبب کاهش درد مرتبط با لوردوز افزایش یافته در افراد دارای کمردرد غیر اختصاصی مزمن شده، و همچنین سبب افزایش کنترل حرکت شود و در زنان باردار هم مداخلات تمرینی سبب کاهش درد بخصوص در ماه های انتهایی بارداری می شود.

زمینه و هدف: تغییر در موقعیت قرارگیری استخوان و حرکات کتف، بر عملکرد شانه تاثیرگذار است و می تواند منجر به دیسکنزیای کتف شود. هدف از این مقاله مروری روایی بررسی تاثیر تمرینات ثبات دهنده کتف بر درد و عملکرد حرکتی در افراد مبتلا به دیسکنزیا کتف بود. مواد و روش ها: جستجو با کلید واژگان مرتبط در تمامی سال ها و در پایگاه های اینترنتی Magiran، Google Scholar، Elmnet و PEDRO با کلید واژه های Scapular Stabilization exercise، ، Scapular-focused exercise، Scapular Dyskinesia، Motor function، Pain، Kinematics and scapular position به عمل آمد. مطالعات بررسی کننده تاثیر تمرینات ثبات دهنده کتف بر دیسکنزیای کتف وارد مطالعه شدند. جهت بررسی کیفیت مقالات وارد شده از مقیاس PEDro استفاده گردید. یافته ها: 30 مطالعه مورد بررسی قرار گرفت که از این تعداد، پنج مطالعه که دارای معیار ورود (نمره بالاتر از 5 در مقیاس پدرو) بودند، برای بررسی انتخاب شدند. تفاوت های زیادی در متدولوژی، شاخص اصلی مورد ارزیابی، تعداد نمونه، روش اجرا، شیوه ارزیابی متغیر ها و غیره در مطالعات وجود داشت. در افراد دارای دیسکنزیا، تمرین ثبات دهنده باعث کاهش درد و بهبود عملکرد حرکتی شده است. نتیجه گیری: نتایج بررسی مطالعات گذشته نشان داد که تمرینات ثبات دهنده کتف باعث بهبود اختلال دیسکنزیای کتف می شود.

زمینه و هدف: بررسی ترس از ارزیابی منفی به عنوان یکی از عوامل روانشناختی در بروز سردردهای تنشی در افراد از اهمیت فراوانی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی روایی و پایایی نسخه کوتاه مقیاس ترس از ارزیابی منفی (BFNES؛ لیری، 1983) در بین زنان مبتلا به سردردهای تنشی بود. مواد و روش ها: تعداد 110 نفر از زنان مبتلا به سردردهای تنشی در شهر اصفهان در سال 1398 به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و BFNES را تکمیل کردند. به منظور بررسی روایی مقیاس از روش های روایی صوری ، روایی همگرا و تحلیل عامل تاییدی و برای بررسی پایایی مقیاس از روش همسانی درونی ، پایایی تنصیفی و ترکیبی استفاده شد . داده ها با نرم افزار SPSS و AMOS تحلیل شدند . یافته ها : ضریب آلفای کرونباخ ، پایایی ترکیبی و تنصیفی BFNES به ترتیب 97/0، 94/0 و 86/0 بدست آمد . همچنین شاخص روایی همگرا ی مقیاس 81/0 بود. تحلیل عوامل نیز نشان داد که کلیه گویه ها دارای بار عاملی بالاتر از 40/0 بوده و ساختار تک عاملی BFNES برازش مطلوبی با داده ها دارد . نتیجه گیری : مقیاس ترس از ارزیابی منفی–, فرم کوتاه برای اهداف پژوهشی و بالینی در زنان مبتلا به سردردهای تنشی از ویژگی های روانسنجی مطلوبی برخوردار است .

زمینه و هدف: تزریق پروپوفول دردناک است که باعث م یشود استفاده از آن محدود شود بنابراین، کاهش درد هنگام تزریق پروپوفول در بیماران تحت بیهوشی بسیار مهم است. در نتیجه، مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثرات لیدوکائین، لیدوکائین و مانور والسالوا و مانور والسالوا در کاهش درد تزریق پروپوفول انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور می باشد که بر روی 111 نفر از بیماران کاندید بیهوشی با پروپوفول انجام شد. بیماران به سه گروه لیدوکایین، مانور والسالوا و لیدوکایین-مانور والسالوا تقسیم شدند و شدت درد با استفاده از معیار نمره دهی کلاسی درد (VAS) تعیین گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های توصیفی و آزمون های آماری من ویتنی و کروسکال والیس با استفاده از نرم افزار آماری SPSS v23 استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره ی درد در گروه ترکیب لیدوکایین و مانور والسالوا کمتر از دو گروه دیگر و برابر با 33/0±, 0. 5 بوده است. به علاوه، میانگین نمره ی درد به ترتیب در گروه لیدوکایین و گروه مانور والسالوا برابر با 41/1±,4. 6 و 91/1±, 7/81 بود. میانگین شدت درد در گروه های سنی و دو جنس زن و مرد با یکدیگر تفاوت معناداری نشان نداد. نتیجه گیری: تزریق پروپوفول در سه گروه مورد مطالعه به طور مشابه کاهش یافت، اما در گروهی که لیدوکایین، والسالوا و مانور والسالوا را ترکیب کردند، درد کمترین بود، اما نمره کلی در سه گروه از نظر آماری متفاوت نیست.

زمینه و هدف: امروزه تمرینات ثبات مرکزی از اهمیت زیادی برای ارتقاء عملکرد، پیشگیری از آسیب و توانبخشی پس از آسیب برخوردار است. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر شش هفته تمرینات منتخب ثبات مرکزی بر انحنای کمر و آزمون غربالگری حرکت عملکردی (FMS,Functional Movement Screen) زنان با سندروم متقاطع تحتانی در پاندمی کووید 19 بود. روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون می باشد. نمونه آماری تحقیق زنان با دامنه سنی20 تا 30 سال (12نفر) و 40 تا 50 سال (12نفر) شهر مشهد بودند. ابتدا قوس لوردوز آزمودنی ها بوسیله خط کش منعطف بررسی و زوایا بیشتر از 30 درجه به عنوان هایپرلوردوزیس انتخاب شدند. سپس آزمون FMS گرفته شد. هر دو گروه تمرینات منتخب ثبات مرکزی را به مدت 6 هفته انجام دادند. میزان انحنای کمر و آزمون FMS در پایان 6 هفته مداخله تمرینی اندازه گیری شد. از آزمون تی زوجی به منظور بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر دو گروه 20-30 و 40-50 سال استفاده شد. همچنین برای مقایسه میزان تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بین دو گروه 20-30 و 40-50 سال از آنالیز کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده کاهش معنی دار در میزان زاویه لوردوز زنان در هر دو گروه پس از شش هفته تمرینات منتخب ثبات دهنده بود (05/0≥, P). همچنین نتایج به دست آمده از نمره کلی آزمون FMS نشان دهنده بهبود معنی داری در این آزمون در هر دو گروه پس از شش هفته مداخله تمرینی بود (05/0≥, P). میزان تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر هر دو گروه 20-30 و 40-50 سال سن از نظر هر دو متغیر لوردوز و آزمون FMS مشابه بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، انجام تمرینات منتخب ثبات مرکزی می تواند در کاهش زاویه لوردوز و اصلاح الگوهای ناکارآمد حرکتی و ارتقاء عملکرد نقش به سزایی داشته باشد و به دلیل عدم نیاز به زمان طولانی در هر جلسه تمرینی می تواند باعث استفاده مداوم از آنها در طول زندگی شود، همچنین قابلیت اجرا در منزل به دلیل شیوع ویروس کرونا را نیز دارد. لذا میتوان از این پروتکل به عنوان جایگزینی برای تمرینات پرحجم و زمانبر استفاده کرد.

مقدمه: تسکین درد پس از عمل C/Sدارای اهمیت زیادی است. استامینوفن از شایعترین داروها جهت کنترل درد پس از عمل می باشد. با توجه به اینکه استامینوفن IV باید چند نوبت در روز برای بیماران تزریق شود، برای صرفه جویی در وقت، نیروی انسانی و هزینه، پیشنهاد تزریق استامینوفن وریدی بصورت دریپ 24 ساعته داده می شود. لذا این مطالعه با هدف مقایسه دریپ استامینوفن با تزریق IV روتین بر کنترل درد پس از عمل جراحیC/S طراحی و اجرا شد. روش ها: این مطالعه مداخله ای روی 80 نفر از خانم های مراجعه کننده جهت C/S به بیمارستان خانواده اصفهان در سال 1396 انجام شد. بیماران در دو گروه دریپ 24 ساعته و تزریق IV روتین استامینوفن قرار گرفتند. سپس درد و عوارض پس از عمل در ریکاوری و طی 24 ساعت بعد عمل ارزیابی گردید. در پایان داده ها با استفاده از SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمره درد پس از عمل در هر دو گروه تفاوت معنادارآماری داشت(P-Value<0/05). میانگین نمره درد در گروه دریپ استامینوفن به صورت معنادار کمتر از گروه استامینوفن IVروتین بود(P-Value=0/014). میانگین فشارخون دیاستولیک در گروه استامینوفن IVروتین به صورت معنادار بالاتر از گروه دریپ استامینوفن بود (P-Value=0/004). عوارض دارویی در گروه استامینوفن IVروتین بیشتر بود. بحث: این مطالعه نشان داد که دریپ 24 ساعته استامینوفن اثرات ضددردی بهتر با عوارض جانبی کمتر نسبت به تزریق روتین استامینوفن IV بعد از عمل C/S به همراه دارد.

زمینه و هدف: بررسی و مقایسه تاثیر شیوه درمانی هینوتراپی و درمان روان پویشی کوتاه مدت بر کیفیت زندگی بیماران با درد مزمن. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع آینده نگر، کاربردی و آزمایشی است. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به اختلال درد مزمن در شهر تهران در سال 1399 بود. نمونه گیری به روش هدفمند صورت گرفت و 60 نفر (هر گروه 20 نفر (دوگروه آزمایشی و یک گروه کنترل)) از بیماران مبتلا به اختلال درد مزمن انتخاب و به روش گمارش تصادفی در گروه های آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. آموزش روانپوشی کوتاه مدت و هیپنوتراپی به گروه آزمایش به مدت 8 جلسه ارایه شد؛ از پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، پرسشنامه چند بعدی درد و ستهاون-ییل، پرسشنامه هیپنوتیزم پذیری واترلو استنفورد (1993)، درمان روانپویشی کوتاه مدتدانلو و هیپنوتراپی واتسون به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. یافته ها: تفاوت میانگین مولفه های سلامت جسمی، سلامت روانی، سلامت اجتماعی و سلامت محیطی کیفیت زندگی در مراحل پیش آزمون-پس آزمون و پیش آزمون-پیگیری معنادار، اما تفاوت آن میانگین ها در مراحل پس آزمون پیگیری غیر معنادار بود. هر دو شیوه مداخله منجر به افزایش میانگین مولفه های چهار گانه کیفیت زندگی در مراحل پس آزمون و پیگیری شده است. همچنین درمان روانپویشی کوتاه مدت در مقایسه با هیپنوتراپی مولفه های سلامت جسمی کیفیت زندگی (021/0=p)، سلامت محیطی (032/0=p) و سلامت روانی (007/0=p) را بیشتر افزایش داده است. نتیجه گیری: هر دو روش درمان روانپویشی کوتاه مدت و هیپنوتراپی کیفیت زندگی را در بیماران مبتلا به درد مزمن افزایش می دهد، اما درمان روانپویشی کوتاه مدت در مقایسه با هیپنوتراپی روش موثرتری است.

زمینه و هدف: دو داروی فنتانیل و سوفنتانیل از داروها افزوده شده به داوری بیحس کننده هستند که نسبت به سایر داروها، بیشتر مورد استفاده قرار گرفته اند، با این حال هنوز اطلاعات دقیقی نسبت به ایمنی افزودن این دو دارو به داروی بیحسی در بروز احتباس ادراری در دست نیست، لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه افزودن فنتانیل و سوفنتانیل به داروی بی حسی کننده و اثرات آن بر احتباس ادراری پس از بی حسی نخاعی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مرور سیستماتیک و متاآنالیز و بر اساس بیانیه PRISMA انجام شد. جستجو در پایگاه های داده MEDLINE، CENTRAL و EMBASE، وب آو ساینز، اسکوپوس، مگ ایران و SID با استفاده از کلیدواژه های بی حسی، بیحسی نخاعی، فناتیل، سوفنتانیل، بوپیواکایین، روپیکایین، لووبوپیوا، بیحسی منظقه ای، احتباس ادراری و پس از بیهوشی به کمک عملگراهای بولین انجام شد. نتایج: تفاوت معنی داری در احتباس ادرار([49/1-70/0]02/1=RR؛ 95%CI) بین گروه مداخله و کنترل وجود نداشت؛ همچنین تفاوت معنی داری بین فنتانیل یا سوفنتانیل وجود نداشت (13/0=Chi/ 0%=I2). نتیجه گیری: افزودن فنتانیل یا سوفنتانیل به داروی بیحس کننده در طی بیحسی نخاعی اثری بر احتباس ادراری پس از جراحی ندارند.

زمینه و هدف: در طی چند سال اخیر روند استفاده از داروهای غیراوپیوییدی برای مدیریت درد پس از جراحی با استقبال بالایی همراه شده است و از طرفی با توجه به نتایج متناقض استفاده پیشگیرانه ایبوبروفین وریدی قبل از جراحی، مطالعه حاضر با هدف تاثیر تک دوز ایبوپروفن وریدی قبل از جراحی بر درد پس از بیهوشی به صورت مرور سیستماتیک و متاآنالیز انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مروری سیستماتیک و متاآنالیز در شش ماهه اول سال 1401 بر اساس بیانیه PRISMA انجام شد. بدین منظور کلیدواژه های ایبوپروفن، داخل وریدی، درد پس از جراحی، بی دردی، اوپیوییدو بی دردی تحت کنترل بیمار در پایگاه های داده ای پابمد، اسکاپوس، MEDLINE، Embase، مرکز ثبت کارآزمایی های کنترل شده کاکرین و پایگاه های داده Web of Science، مگ ایران و SID جستجو شدند. نتایج: بررسی شدت درد در ساعت 12 (64/1-=MD-(56/2-، 72/0-)95%CI-001/0=P و 95%=I2) و 24 ساعت (58/0-=MD-(18/0-، 99/0-)95%CI-001/0=P و 90%=I2) پس از اتمام جراحی حاکی از آن بود که تجویز پیشگیرانه ایبوبروفین به صورت چشمگیری منجر به کاهش شدت درد شده بود. نتیجه گیری: تجویز تک دوز پیشگیرانه ایبوبروفین وریدی منجر به کاهش شدت درد در طی 24 ساعت اول پس از جراحی می شود، با این حال اثرات آن با گذشت زمان کمتر می شود.

زمینه و هدف: بی حسی موضعی روش ارجح بیهوشی در سزارین الکتیو است. اضطراب قبل از عمل مشکلی بسیار شایع در تمامی اعمال جراحی است. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر آموزش قبل از سزارین انتخابی بر پذیرش بی حسی نخاعی و اضطراب اتاق عمل بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی بود. تعداد70 مادر باردار کاندید عمل سزارین الکتیو بصورت تصادفی به دو گروهA و B تقسیم شدند. نمونه گیری به روش تصادفی سازی انجام شد. جهت بررسی اضطراب از پرسشنامه اضطراب همیلتن استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه 24 استفاده شد. یافته ها: آموزش های قبل از عمل باعث افزایش میزان پذیرش بی حسی نخاعی در مادران باردار کاندید سزارین الکتیو نسبت به گروه کنترل شد(003/0=p). بر اساس مقیاس اضطراب همیلتون فراوانی اضطراب در حد متوسط و شدید در گروه آموزش دیده نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشته است(001/0=p). میزان اضطراب متوسط و اضطراب شدید بعد از اموزش کاهش معناداری داشت(001/0=p). بر اساس مقیاس اضطراب Hamilton میانگین اضطراب بعد از آموزش دارای تفاوت معنی داری نسبت به قبل از آموزش بود(001/0=p). همچنین میزان اضطراب بر اساس مقیاس اضطراب همیلتون در گروه آموزش دیده تفاوت معناداری نسبت به گروه کنترل داشت(001/0=p). نتیجه گیری: ارجاع مادران باردار کاندید سزارین الکتیو به درمانگاه بیهوشی و ارائه آموزش باعث کاهش اضطراب وکاهش بیهوشی های عمومی می شود.