بیهوشی و درد
سال:1401 | دوره:13 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: پیشرفت های نظری و توسعه پژوهش ها، مبانی لازم را برای مفهوم سازی سردرد به عنوان یک اختلال روانی-فیزیولوژیکی فراهم آورده و سرانجام باعث استفاده از درمان های رفتاری و روان شناختی برای سردرد شده است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری و شدت تجربه درد زنان مبتلا به سردرد مزمن بود. مواد و روش ها: روش پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را زنان مبتلا به سردرد مزمن که در سال 1398 برای درمان سردرد خود به کلینیک های دولتی مغز و اعصاب شهر اصفهان مراجعه کرده بودند تشکیل دادند. 30 نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایشی، در 8 جلسه 5/1 ساعته درمان اختصاصی را دریافت کردند. گروه کنترل درمانی دریافت نکردند. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در پیش آزمون، میانگین و انحراف معیار نمره تاب آوری و شدت تجربه درد در گروه آزمایش و کنترل اختلاف معناداری نداشت (05/0p). در مرحله پیگیری، اثر شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی ماندگار بود (001/0>p). نتیجه گیری: شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی احتمالا با کاهش فاجعه آمیزکردن سردرد، و در نتیجه کاهش ترس مرتبط با درد در کاهش شدت سردرد، و از این رو در افزایش تاب آوری زنان مبتلا به سردرد مزمن موثر بوده است، بنابراین ممکن است راهبرد پیشگیرانه مفیدی تلقی شود.

زمینه و هدف: درد عارضه بسیار سختی است که توجه متخصصان سلامت روان بدان معطوف گشته است. این مطالعه با هدف پیش بینی مولفه های درد مزمن بر اساس سبک دلبستگی ناایمن، ذهنی سازی و الکسی تایمیا در بیماران مبتلا به درد اسکلتی-عضلانی در سال 1399 انجام شد. روش بررسی: پژوهش از نوع توصیفی به روش همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به درد مزمن به ویژه دردهای اسکلتی-عضلانی، دردهای مفصلی، آرتروز در بازه زمانی فروردین تا مرداد 1399 بودند که به دو کلینیک یلدا بیمارستان امام خمینی و کلینیک آسا در شهر تهران مراجعه کردند. نمونه پژوهش شامل 232 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به پرسشنامه های درد مزمن، دلبستگی بزرگسال، ذهنی سازی و الکسی تایمیا پاسخ دادند. پس از گردآوری داده ها، تحلیل آن با استفاده از نسخه 22 نرم افزارهایSPSS انجام شد. یافته ها: در همه موراد به جز دلبستگی ناایمن اضطرابی ارتباط معنی داری در سطح کمتر از 05/0 مشاهده گردید و بیشترین میزان تغییر پذیری توسط متغیرهای پیش بین برای ناتوانی درد مربوط به ذهنی سازی (25/0) و پس از آن الکسی تایمیا(09/0) و سپس ناایمن اجتنابی (04/0) بود. میزان ضریب تعیین برای شدت درد 40 درصد حاصل شده است که بیشترین تغییرپذیری مربوط به ذهنی سازی با 26/0 و سپس الکسی تایمیا با 12/0 و پس از آن ناایمن اجتنابی با 019/0 بود. نتیجه گیری: سبک دلبستگی ناایمن، الکسی تایمیا و ذهنی سازی در پیش بینی مولفه های درد مزمن نقش قابل توجهی دارد که جهت اجرای سیاست گذاری و مداخلات لازم در حوزه درد مزمن توسط متخصصین می تواند امری سازنده و کارآمد تلقی شود.

زمینه و هدف: علاوه بر این، منیزیم به صورت داخل وریدی، اپیدورال یا داخل پریتوین تجویز می شود که هر کدام از این روش ها می توانند اثرات متفاوتی را در اعمال جراحی مختلف اعمال نمایند در این بررسی، ما به دنبال کارآزمایی های بالینی تصادفی هستیم که تجویز منیزیم قبل از عمل را با یک گروه شاهد مقایسه کرده باشد و شامل مطالعاتی می باشند که میزان لرز را به عنوان متغیر و پیامد اصلی ارزیابی می کند. هدف اصلی این مطالعه ارزیابی اثر منیزیم قبل از عمل در جلوگیری از لرز پس از جراحی بود. مواد و روش ها: این مقاله از نوع مرور سیتماتیک بود که تمام مقالات با کیفیت و چاپ شده تا انتهای سال 2020 با کلیدواژه های منیزیم، لرز، جراحی، پیشگیری و در دیتابیس های PubMed، Cochrane Central Register of Tested Controlled EMBASE و Web of Science جستجو شدند. یافته ها: در جستجوی اولیه، 3294 نشریه شناسایی شد. 64 مقاله در این مطالعه گنجانده شد. نتایج حاکی از آن بود که بروز لرز در گروه منیزیم با تزریق IV، اپیدورال، داخل پریتوین به میزان معناداری نسبت به گروه کنترل کاهش داشته است. در بررسی عوارض نیز مشخص شد عوارضی همچون زمان اکستوباسیون، طول مدت اقامت در PACU، غلظت سرمی منیزیم، تهوع و یا استفراغ، آرامبخشی، خارش، افت فشار، برادی کاردی نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری کمتر گزارش شده است. نتیجه گیری: استفاده پیشگیرانه از منیزیم می تواند منجر به کاهش شدت و تعداد لرز پس از بیهوشی و همچنین سایر عوارض پس از بیهوشی گردد.

زمینه و هدف: یکی از شایع ترین بیماری های تخریبی پیشرونده در سیستم اعصاب مرکزی، مولتیپل اسکلروزیس می باشد. فرآیند التهابی آن، سبب بروز طیف وسیعی از محدودیت ها از جمله کاهش کنترل وضعیت بدنی و توانایی راه رفتن می شود. لذا هدف از مطالعه مروری حاضر، بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی بر کنترل وضعیت بدنی و توانایی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. مواد و روش ها: برای دستیابی به مقالات علمی سال های 2000 تا 2021، جستجوی کلید واژگان مرتبط با پژوهش حاضر که شامل: تمرینات مقاومتی، تمرین درمانی، تعادل، پوسچر، راه رفتن، عملکرد و مولتیپل اسکلروزیس بود، از بانک های اطلاعاتی نظیر PubMed، Magiran، IranDoc، PEDro، SPORTDiscus، Google Scholar، Noormags، Trip Database، Institute for Scientific Information (ISI) و Scopus انجام گرفت. تمرینات مقاومتی بکار گرفته شده بر کنترل وضعیت بدنی و توانایی راه رفتن این بیماران، مورد استفاده قرار گرفت. به منظور بررسی کیفیت مقالات از مقیاس PEDro استفاده گردید. یافته ها: در مجموع 253 مقاله یافت شد که پس از ارزیابی های دقیق تر و شرایط ورود و خروج مطالعه 13 مقاله در رابطه با موضوع پژوهش حاضر، که امتیاز کسب شده در مقیاس PEDro آنها، بیشتر از 5 بود مورد بررسی قرار گرفتند. تفاوت های زیادی در روش شناسی، تعداد نمونه ها، روش اجرا، نحوه بررسی متغیر ها در تحقیقات مورد مطالعه وجود داشته که باید در بکارگیری تمرینات مقاومتی مورد توجه قرار گیرد. نتیجه گیری: به نظر می رسد اگر تمرینات مقاومتی همراه با رعایت دستورالعمل های ورزشی ویژه بیماران مولتیپل اسکلروزیس باشد احتمالا بتواند بر کنترل وضعیت بدنی و توانایی راه رفتن آنها اثر بخش باشد.

زمینه و هدف: هایپرترمی بدخیم یا هایپرپیرکسی بدخیم اختلال نادر و کشنده است. بیمار پسر 16 ساله کاندید جراحی رینوپلاستی و بدون سابقه بیماری و عمل جراحی قبلی، تاریخچه فامیلی منفی و بدون سابقه مصرف دارو در اتاق عمل پذیرفته شد. نگهداری بیهوشی با O2, NO2 (50%-50%) و ایزوفلوران 1 MAC انجام شد. به تدریج از دقیقه 80 بعد از شروع عمل بیمار تاکی کارد گردید و SPO2 شروع به کاهش کرد و به 93 %رسید و ETCO2 افزایش پیدا کرد. در حالیکه همچنان تاکیکارد بود، درجه حرارت بیمار افزایش یافت و با ترمومتر تیمپانیک 38. 5 درجه سانتی گراد بود. بلافاصله گاز ایزوفلوران قطع گردید. هایپرونتیلاسیون آغاز شد و دانترولن با دوز 2. 5 mg/kg تجویز گردید و سرد کردن بیمار با انفوزیون سالین سرد و گاواژ یخ وشستشوی مثانه با یخ و سرد کردن سطح بدن آغاز شد. در این حین ریتم بیمار به V. Tack تبدیل شد و سپس V. Fib و نهایتا ایست قلبی رخ داد. احیا انجام شد. در دقیقه 110 مجددا ریتم بیمار V. Tak وV. fib شد و ایست قلبی رخ داد که مجددا اقدامات احیا انجام شد. بعد از 10 دقیقه نبض برقرار شد و تجویز دوز مجدد 2 m/kg دانترولن انجام شد. بیمار به ICU انتقال یافت. حدود 6 ساعت بعد از ورود به ICU بیمار برادیکارد و ریتم آسیتول شد و CPR پاسخ نداد و بیمار فوت کرد. با توجه به نتایج مطالعه فوق مهمترین اقدام شک به بروز این سندرم در تشخیص اولیه و همچنین شروع فوری درمان بلافاصله پس از شروع علایم است.

زمینه و هدف: اضطراب درد از شایعترین اختلالات روان شناختی در مبتلایان به سردرد میگرنی است که پاسخ به درمان را تحت تاثیر قرار می دهد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب با شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی فوردایس بر اضطراب درد زنان مبتلا به سردرد میگرنی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با پیگیری دو ماهه و چهار گروهی بود. نمونه پژوهش شامل 60 نفر از زنان مبتلا به سردرد میگرنی، مراجعه کننده به کلینیک های روانپزشکی شهر کرمان در سال1399بودند که به صورت در دسترس و مبتنی بر ملاک های ورود انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. گروه های آزمایش تحت درمان رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب، شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی فوردایس قرار گرفتند. برای سنجش متغیر وابسته از پرسشنامه اضطراب درد(PASS-20) در سه مرحله پژوهش در چهار گروه استفاده شد. داده های حاصل با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و از طریق نرم افزار SPSS 24 تحلیل شد. یافته ها: رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب، شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی فوردایس بر کاهش اضطراب درد تاثیر معنادار داشت(01/0 P<) و این اثر در طول دوره پیگیری پایدار بود(01/0 P<). نتیجه گیری: رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب، شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی فوردایس به عنوان روش های موثر می تواند در مراکز بهداشتی و درمانی برای کاهش اضطراب درد زنان مبتلا به سردرد میگرنی، بکار برده شود.

زمینه و هدف: گردن درد مزمن مشکلی شایع است و اغلب با تغییرات در عملکردهای حسی-حرکتی مانند کاهش حس عمقی گردن، تغییر هماهنگی عضلات گردنی و افزایش نوسانات وضعیتی همراه است. هدف از این مطالعه اثربخشی تمرین درمانی در بهبود گردن درد مزمن غیراختصاصی ورزشکاران شهرستان خرم آباد است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع کار آزمایی بالینی به صورت پیش آزمون_ پس آزمون با یک گروه مداخله و یک گروه کنترل بود. 30 ورزشکار مبتلابه گردن درد مزمن، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین درمانی (14=n) و کنترل (15=n) تقسیم شدند. ارزیابی درد و ناتوانی گردن، قبل و بلافاصله بعد از هشت هفته 3 جلسه ای (30 دقیقه ای) تمرینات توان بخشی، به ترتیب به وسیله مقیاس بصری درد و مقیاس ناتوانی درد از دو گروه مداخله و کنترل صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های کوواریانس در سطح 05/0=α,مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که شدت درد (001/0 P≤, ) و ناتوانی عملکردی (001/0 P≤, ) در گردن پس از هشت جلسه تمرین درمانی در ورزشکاران با گردن درد مزمن غیراختصاصی کاهش معنی داری داشته است. نتیجه گیری: مداخله تمرینات توان بخشی شامل تمرینات ثبات دهنده و تقویتی گردن باعث بهبود درد و ناتوانی در ورزشکاران دارای گردن درد مزمن می شود، بنابراین پیشنهاد می شود که تمرینات توان بخشی، به عنوان یک روش مناسب و کاربردی در بهبود ورزشکارانی با گردن درد مزمن غیراختصاصی مورداستفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر بخشی مداخله تمرین-ذهن آگاهی بر درد و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان کارسینوم در مرحله شیمی درمانی است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی بود. 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرین به صورت زنده به مدت 45 دقیقه در اینستاگرام به صورت دو جلسه در هفته تمرین و یک جلسه در هفته ذهن آگاهی انجام شد. کیفیت زندگی با پرسشنامه سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL) و درد با مقیاس درد مزمن درجه بندی شده واندروف در قبل، حین و بعد از مداخله ارزیابی شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه های تکراری نشان داد اثر اصلی مربوط به گروه در متغیرهای کیفیت زندگی و درد معنی دار بود (000/0=P). همچنین نتایج مربوط به اثرات اصلی مربوط به تکرار در دو متغیر کیفیت زندگی و درد معنی دار بود (000/0=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد مداخله تمرین-ذهن آگاهی منجر به بهبود کیفیت زندگی و درد بیماران مبتلا به سرطان کارسینوم می شود. به دلیل روند رو به افزایش بیماران سرطانی، نتایج این مطالعه می تواند برای کارکنان درمانی به خصوص پرستاران در جهت مواجهه صحیح با بیماران مفید باشد.

زمینه و هدف: کمر درد باعث محدودیت های حرکتی و شغلی در زنان می شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه زنان با و بدون کمردرد و ارتباط آن با تیپ بدنی، درصد عضله و چربی بود. مواد و روش ها: جامعه آماری شامل زنان مبتلا به کمر درد (28 نفر، 30 تا 60 سال) به صورت تصادفی و 28 نفر به عنوان افراد سالم یا شاهد، انتخاب شدند. در این مطالعه، متر نواری، قدسنج، کولیس، کالیپر، آزمون هیث کارتر، نرم افزار آمادگی جسمانی، دستگاه سنجش ترکیب بدن، دوربین و نرم افزار حرکات اصلاحی مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: بین متغیرهای شاخص توده بدنی، در تمامی چین های زیر پوستی (پشت بازو، زیرشکمی، تحت کتفی و میانی پشت ساق)، قطر کندیل بازو، زاویه کمر، درصد چربی و عضله، وزن چربی و عضله و همچنین در تیپ های بدنی اکتومورف و اندومورف تفاوت معنی داری وجود دارد. تیپ غالب زنان دارای کمر درد از نوع اکتومورف-اندومورف است. در مورد ارتباط تیپ بدنی اندومورف و مزومورف با درصد عضله و چربی ارتباط معنی داری مشاهده نشد (به استثناء درصد چربی در گروه دارای کمر درد) نتیجه گیری: در زنان دارای کمر درد و چاق، اضافه وزن شان منجر به تغییر تیپ بدنی و ایجاد ناهنجاری هایی در ناحیه تنه و ستون فقرات می شود. از اینرو به متخصصان رشته تربیت بدنی و حرکات اصلاحی توصیه می شود تمریناتی در جهت اصلاح ناهنجاری های لوردوز و کایفوز ارایه کنند. از طرفی با شناسایی این افراد می توان از ایجاد ناهنجاری و آسیب و هزینه های گزاف درمانی، پیش گیری نمود.

زمینه و هدف: درد تجربه ای چندبعدی است و در مشکلات جسمی و روان شناختی مختلفی یکی از نشانه های بیماری است. در برخی مطالعه ها نشان داده شده است که افراد مبتلابه کووید-19 بعد از دوره حاد بیماری مشکلاتی مانند میالژیا سردرد، درد عضلانی و اضطراب را تجربه می کنند. هدف این مطالعه بررسی تاثیر آرام سازی پیشرونده عضلانی بر روی اضطراب، شدت دردو تداخل در فعالیت های روزمره است. مواد و روش: این پژوهش از نوع مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهشی بیماران مبتلابه کووید-19 شهرستان خوی که تست PCR مثبت دریافت کرده بودند. از میان آن ها 96 نفر را که شکایت هایی مانند، درد عضلانی، سردرد، کمردرد بدون سابقه تجربه درد به طور هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی به دور آزمایشی و کنترل جایگذاری شدند. برای گروه آزمایش تمرینات آرام سازی پیشرونده عضلانی در 12جلسه آموزش و تمرین داده شد و از بیماران خواسته شد 60 جلسه 20 دقیقه ای در طی 8 هفته تمرین کنند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های شدت درد و اضطراب بک در پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شدند. بعد از جمع آوری داده ها، برای کنترل تاثیر پیش آزمون از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره در نرم افزار 26SPSS-استفاده شده است. یافته ها: آزمون لوین نشان دهنده برقرار همگنی واریانس ها است(سطح معناداری از 11/0 تا 58/0)؛ پس می توان از تحلیل کوواریانس استفاده کرد. تحلیل نمرات اضطراب، شدت درد، تداخل در فعالیت های روزمره در هر دو گروه روند کاهشی است، و تفاوت نمرات مولفه های اضطراب، شدت درد، تداخل در فعالیت های روزمره در بین دو گروه بیماران آزمایشی و کنترل در سطح 01/0> P معنادار است. اندازه اثر به دست آمده برای آرام سازی پیشرونده عضلانی در کاهش شدت درد تجربه شده 65/0، کاهش تداخل درد در فعالیت های روزمره 71/0 و برای اضطراب 78/0 به دست آمده بود که نشان دهنده اندازه اثر متوسط آرام سازی عضلانی برای هر سه مولفه است. نتیجه گیری: یافته های این پزوهش نشان می دهد که تمرین آرام سازی پیشرونده عضلانی به طور معنادار و موثری می تواند اضطراب، شدت درد و تداخل در انجام کارهای روزمره را کاهش دهد. تمرینات آرام سازی پیشرونده عضلانی با تحریک اعصاب سمپاتیک می توانند اضطراب و استرس بیماران را کاهش داده و کاهش استرس به نوبه خود می تواند منجر به کاهش تجربه ادراک درد می شود. پس در کنار درمان های دارویی برای کاهش اضطراب، شدت درد می توان از آرام سازی پیشرونده عضلانی استفاده کرد.