بیهوشی و درد
سال:1400 | دوره:12 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: کمردرد یک بیماری شایع بین افراد جامعه است که تا حدود 80 ٪,از افراد در برخی از مراحل زندگی خود از آن رنج م یبرند. استفاده از بریس یک راه کنترل درد م یباشد که فیزیوتراپیس تها استفاده از آن را توصیه م یکنند. باوجود این، شواهد علمی در ارتباط با اثرات بری سها به ویژه در بیماران کمردرد محدود است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو بریس توراکولومبوساکرال بر روی فعالیت الکترومایوگرافی و شاخص درد بیماران مبتا به کمردرد طی راه رفتن بود. مواد و رو ش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 15 آزمودنی دختر و پسر مبتا به کمردرد داوطلب شرکت در پژوهش شدند. آزمودن یها درسه شرایط بدون بریس، بریس ساده و بریس دارای سنسور تکلیف راه رفت را انجام دادند. یک سیستم الکترومایوگرافی 8 کاناله بی سیم جهت ثبت فعالیت عضات ناحیه کمر و اندام تحتانی طی راه رفتن استفاده شد. همچنین برای ثبت میزان درد و راحتی از شاخص مقیاس بصری استفاده شد. از آزمون آنایز واریانس با انداز ه های تکراری جهت تحلیل آماری استفاده شد. سطح معناداری برابر 05 / 0 بود. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان درد در حالت بریس سنسوردار نسبت به حالت بدون بریس کمتر بود 05 / P>0. باوجود این، میزان راحتی در شرایط راه رفتن با بریس ساده کمترین مقدار را دارا بود 05 / P>0. فرکانس عضله دو سر رانی طی فاز هل دادن هنگام استفاده از بریس سنسوردار نسبت به شرایط بدون بریس بطور معناداری افزایش یافت. (007/P=0) نتیجه گیری: بطور کلی میتوان گفت که استفاده از بریس تراکولامبوساکرال دارای سنسور به دلیل کاهش درد، و افزایش فرکانس عضله دوسررانی در بیماران مبتا به کمر درد نسبت به بریس بدون سنسور موثرتر است.

زمینه و هدف: در سال های اخیر بررسی بیداری و ریکال در بیهوشی و عوارض آن بر بیماران مبتلا، برای محققان دارای اهمیت ویژه ای بوده است. هدف از انجام این تحقیق بررسی رابطه مک های مختلف ایزوفلوران (از MAC = 2/1 تا MAC= 3/. ) با بیداری و افزایش استرس، اضطراب و افسردگی بعد از عمل می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 70 مادر دارای کلاس یک یا دو ASA، به صورت تصادفی طی دو ماه انتخاب شده و پس از اخذ رضایت، و اینداکشن بیهوشی، میزان مک ایزوفلوران و معیارهای بیداری حین عمل ثبت شدند. یک ماه بعد از جراحی به صورت شفاهی، آزمون DASS جهت سنجش استرس و اضطراب و افسردگی و آزمون ریکال جهت سنجش بیداری پرسیده شد و سپس داده ها مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: چهار نفر از بیماران دچار بیداری شدند. 17 % افسردگی، 27 % اضطراب و 16 % استرس بعد از عمل را نشان دادند که ارتباط معنی داری بین دوز هوشبر و مشکلات روانی بعد از عمل وجود داشت، به طوری که با کاهش دوز ایزوفلوران از مک 7/. احتمال بروز افسردگی، اضطراب و استرس بعد از عمل افزایش می یابد. نتیجه گیری: تجویز ایزوفلوران با مک کمتر از 7/. می تواند منجر به افزایش بروز بیداری و افسردگی، اضطراب و استرس بعد از عمل جراحی سزارین گردد. لذا توصیه می شود در زمان هایی که ضرورت برای کاهش دوز هوشبرهای استنشاقی هست از هوشبر های وریدی جهت حفظ عمق بیهوشی استفاده گردد.

زمینه و هدف: آرتریت روماتویید یک بیماری التهابی، خودایمن، مزمن و پیشرونده بافت همبندی، با علت ناشناخته است که با علایمی از قبیل درد، تورم، حساسیت، سفتی و خشکی در مفاصل و کاهش انرژی همراه است که خود منجر به کم تحرکی و آتروفی عضلات می شود. هدف این پژوهش بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس بر درد و گشتاور ایزومتریک عضلات فلکسور و اکستنسور زانوی زنان مبتلا به آرتریت روماتویید می باشد. مواد و روش ها: تعداد 30 بیمار زن مبتلا به آرتریت روماتویید (مفاصل ران و زانو) به صورت تصادفی به دو گروه (15 نفر گروه تجربی و 15 نفر گروه کنترل) تقسیم شدند. جهت ارزیابی میزان درد بیماران از مقیاس خطی دیداری درد (VAS) و گشتاور ایزومتریک عضلات از دستگاه قدرت سنج آیزوکنتیک کین کام 125 استفاده شد. گروه تجربی تمرینات پیلاتس را به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته اجرا کردند. برای تفسیر داده ها در دو گروه از آزمون های آماری تی همبسته و تحلیل کوواریانس استفاده شد. (05/0≤, p). یافته ها: نتایج نشان داد میزان درد گروه تجربی پس از هشت هفته تمرینات پیلاتس، به طور معناداری کمتر از گروه کنترل می باشد (05/0>P). همچنین گشتاور ایزومتریک عضلات فلکسور و اکستنسور زانو گروه تجربی به طور معناداری بهتر از افراد گروه کنترل است (05/0>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه، تمرینات پیلاتس می تواند باعث بهبود درد و گشتاور ایزومتریک عضلات فلکسور و اکستنسور زانوی بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید شود.

زمینه و هدف: برای داشتن تعادل مناسب، ارتباطات مناسب سیستم های بدن و محیط ضروری می باشد. اختلال در این سیستم ها فرد را با مشکل روبرو می کند که این می تواند در بیماران دیابتی مبتلا به استیوآریت نمود واقعی پیدا کند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر8 جلسه تمرینات با کش های لوپ بر حس عمقی مفصل زانو و مچ پا در بیماران دیابتی مبتلا به استیوآرتریت زانو بود. مواد و روش ها: این مطالعه برروی افراد سالمند دیابتی مبتلا به اسیوآرتریت انجام شد آزمودنی ها به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم شدند و بصورت فعال و غیر فعال به بازسازی زوایای مفصلی می پرداختند و زمان تعادل بر هر دو پا ثبت می شد بعد آزمودنی ها وارد مرحله تمرینات با کش های لوپ می شدند در مرحله آزمون نیز میزان خطای مفصلی و زمان تعادل بر یک پا دو بار ثبت گردید از آزمون T همبسته جهت مقایسه متغییر ها در بین شرایط های مختلف قبل تمرین و بعد از تمرین استفاده شد. سطح معناداری برای تمام تحلیل ها برابر 05/0 قرار گرفت. یافته ها: در بازسازی زاویه مفصلی به صورت غیر فعال نتایج نشان داد که حرکات فلکشن 45 درجه زانوی چپ (001/0 = P)، فلکشن 20 درجه زانوی راست (038/0 = P)، فلکشن 20 درجه زانوی چپ (001/0 = P)، دورسی فلکشن مچ پای راست (016/0 = P) و پلانتار فلکسیون مچ پای چپ (001/0 = P) نسبت به مرحله قبل از تمرین در گروه مداخله به طور معناداری کاهش یافته است. و تفاوت معناداری در گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تمرینات با کش های لوپ باعث بهبود بازسازی زوایای مفصلی وزمان تعادل در بیماران دیابتی مبتلا به استیوآرتریت شده است. بنابراین پیشنهاد می شود این نوع تمرینات در برنامه ورزشی بیماران دیابتی مبتلا به استیوآرتریت سالمند گنجانده شود.

زمینه و هدف: انتخاب نوع بیهوشی برای سزارین به عواملی همچون علت عمل، درجه اورژانسی بودن عمل و تمایل خود بیمار بستگی دارد. در پی انتخاب هر یک از روش های بیهوشی عمومی و بیحسی نخاعی برای مادر و نوزاد پیامدهایی را به دنبال خواهد. این مطالعه با هدف مقایسه پیامدهای مادری و نوزادی پس از عمل جراحی سزارین با دو روش بیهوشی عمومی و بیحسی نخاعی در بیمارستان های آموزشی شهر اهواز در سال 1398 انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی در سال 1398 بر روی 110 نفر از زنان باردار 35-20 ساله که جهت ختم حاملگی، کاندید سزارین الکتیو تکراری در بیمارستان های آموزشی شهر اهواز باشند، انجام شد. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه ای سه قسمتی مربوط به مشخصات دموگرافیک و اطلاعات قبل از سزارین و اطلاعات بعد از سزارین بود. برای توصیف و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون های تی زوجی و مستقل و مجذور کای استفاده شد. یافته ها: استفاده از روش بیحسی نخاعی جهت انجام عمل سزارین در مقایسه با بیهوشی عمومی با درد کمتر، مصرف مسکن کمتر، نمره آپگار بالاتر، میانگین هماتوکریت و هموگلوبین بالاتر، عدم گلودرد، رضایت مندی بیشتر همراه بود. ولی عوارض تهوع، استفراغ و سردرد بعد از عمل در گروه با بیحسی نخاعی بیشتر دیده می شود. نتیجه گیری: لذا با توجه به نتایج مطالعه انجام شده توصیه می شود تا در زایمان به روش سزارین تا جایی که ممکن است از روش بی حسی نخاعی استفاده شود.

زمینه و هدف: زندگی کردن با درد مزمن بیماری التهابی روده مستلزم تحمل فشار عاطفی قابل توجهی است به صورتی که درد توانایی های عاطفی و هیجانی فرد را کاهش می دهد، لذا هدف پژوهش حاضر تبیین مدلیابی روابط ساختاری الگوهای ارتباطی خانواده با کیفیت زندگی بیماران التهابی روده با میانجی گری ادراک درد انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش مقطعی از نوع همبستگی با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری شامل کلیه افراد مبتلا به بیماری التهابی روده شهر اصفهان در سال 1399 تشکیل دادند که از میان آن ها، تعداد 331 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش از ابزارهای الگوی ارتباطی خانواده، کیفیت زندگی بیمار التهابی روده و ادراک درد مک گیل استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار Lisrel-V8. 8 استفاده گردید. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که الگوهای ارتباطی خانواده از طریق ادراک درد اثر غیرمستقیم و معنادار بر کیفیت زندگی بیماران التهابی روده دارند. همچنین یافته ها نشان داد مولفه گفت و شنود اثر مثبت بر کیفیت زندگی و اثر منفی بر ادراک درد و مولفه همنوایی اثر منفی بر کیفیت زندگی و اثر مثبت بر ادراک درد دارد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان گفت که ادراک درد نقش مهمی در کیفیت زندگی بیماران التهابی روده دارد لذا توجه به متغیرهای مذکور در پیشگیری و طراحی درمان های مناسب تر به پژوهشگران و درمانگران یاری می رساند.

زمینه و هدف: کمردرد مزمن از علل شایع مراجعه بیماران به درمانگاه های تخصصی وعمومی پزشکی است. تاثیر مثبت تزریق کورتیکو استرویید اپیدورال ( Epidural Steroid injection) (در تخفیف درد این بیماران به اثبات رسیده است. دراین مطالعه اثرات اپیدورال متیل پردنیزولون استات در دو روش کودال ولومبار با هم مقایسه شده است. مواد وروش ها: دراین مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 80 بیمار مبتلا به درد رادیکولار اندام تحتانی حاصل از بیرون زدگی دیسک بین مهره ای کمری که به کلینیک درد بیمارستان شهید بهشتی بابل ارجاع شده بودند بطور تصادفی به دو گروه 40 نفره تقسیم شدند. درگروه اول داروی استرویید در محل اپیدورال با روش لومبار ودرگروه دوم با روش کودال تزریق گردید. اثرات این دو روش درکاهش میزان درد بیماران در فاصله های 2ماهه ودر پایان 1 ساله بررسی ومقایسه گردید. یافته ها: براساس این مطالعه تزریق استرویید اپیدورال باعث کاهش درجه درد قابل توجه در بیماران شده است. (P<0. 001) ولی اختلاف معناداری بین دو روش لومبار وکودال درکاهش میزان درد وجودنداشته است. میزان کاهش درد بیماران یک سال پس از تزریق استرویید اپیدورال در دو روش لومبار وکودال با سطح دیسکو پاتی ارتباطی نداشته است. میزان کاهش درد پس از تزریق استرویید اپیدورال در روش لومبار در بیمارانی که سابقه جراحی ستون فقرات کمری داشته اند کمتراز تزریق کودال بوده است. (P=0. 043). بیمارانی که سابقه جراحی ستون فقرات کمری داشته اند تزریق کودال استرویید سبب کاهش بیشتر درجه درد آنان شده است. (P=0. 336). تزریق استرویید اپیدورال باعث بهبود رفلکسهای تاندونی عمیق (DTR) بی حسی وگز گز در اندام تحتانی شده است نتیجه گیری: دربیماران مبتلا به درد رادیکولار اندام تحتانی که به روش های دارویی پاسخ مناسب نداده اند میتوان از تزریق استرویید اپیدورال بهره مند گردند. در بررسی نتایج یک ساله روش تزریق لومبار یا کودال بر دیگری ارجح نمی باشد. فقط در مواردی که بیمار سابقه جراحی ستون فقرات کمری داشته است روش کودال ارجح خواهد بود.

زمینه و هدف: این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی دو روش طرحواره درمانی هیجانی و رفتار درمانگری دیالکتیکی بر کیفیت خواب مبتلایان به اختال سردرد تنشی انجام گرفت. روش پژوهش حاضر، از نوع نیمه تجربی بود که در قالب طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری دوماهه انجام شد. بدین منظور از بین 68 بیمار ارجاعی از مراکز درد دانشگا ه های علوم پزشکی دانشگاه تبریز, تعداد 30 بیمار که دارای تشخیص روانپزشکی سر درد تنشی بودند به صورت هدفمند انتخاب شده، و به شکل تصادفی ساده در دو گروه مداخله هریک با تعداد 15 نفر قرار گرفتند. برای جمع آوری داد ه ها هردو گروه پرسشنامه کیفیت خواب پتزبورگ PSQ را به عنوان پیش آزمون تکمیل نموده و پس از اتمام 12 جلسه درمان طرحواره محور هیجانی، و 10 جلسه رفتاردرمانی دیالکتیکی درهر دوگروه مداخله، مجددا پرسشنام ه های مذکور به عنوان پ سآزمون، و پیگیری دو ماهه اجرا گردیدند. درآزمون فرضی ه های تحقیق، روش تحلیل آماری واریانس مکرر با استفاده از نر مافزار SPSS بر روی گرو ه های آزمایش انجام شد. یافت ه های پژوهش نمایانگر این موضوع بود که بر اساس نتایج تحلیل واریانس مکرر دو مداخله رفتار درمانگری دیالکتیکی و طرحواره درمانی هیجانی، در مراحل پس آزمون و پیگیری، بر کیفیت خواب در مبتلایان به سر دردهای تنشی موثر بودند 001 / P =0، بعاوه، نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی بیانگر این بود که درمان طرحواره محور هیجانی، تاثیر بیشتری نسبت به رفتاردرمانگری دیالکتیکی در بهبود کیفیت خواب در مبتلایان به سر دردهای تنشی دارد 001 / P =0. نتایج از تاثیر دو روش درمانی طرحواره درمانی هیجانی و رفتار درمانگری دیالکتیکی حمایت م یکند و توجه به این دو روش درمانی برای افراد مبتا به سر دردهای تنشی از اهمیت خاصی برخوردار است.

زمینه و هدف: گردن درد مزمن غیراختصاصی مشکل شایع و با تغییرات در سیستم حسی حرکتی می باشد که علاوه بر درد و نگرانی فردی، بار مالی بالایی بر جامعه دارد. هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات تنفسی با و بدون یوگا بر درد، دامنه حرکتی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. به همین منظور، تعداد 45 زن (40تا50 ساله) مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی که شرایط ورود به تحقیق را داشتند، در 3 گروه مساوی 15 نفری (به صورت تصادفی) انتخاب شدند. دو گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای برنامه های تمرینی (تنفسی با یوگا) و تنفسی را اجرا کردند. به منظور ارزیابی شدت درد، دامنه حرکتی و کیفیت زندگی آزمودنی ها به ترتیب از پرسشنامه شاخص بصری درد، گونیامتر و پرسشنامه کیفیت زندگی WHOQOL-BRIEF استفاده گردید. کلیه متغیرها بلافاصله قبل و پس از مداخله و نیز چهار هفته پس از آن مورد ارزیابی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری با سطح معناداری (05/0p≤, ) استفاده گردید. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که هر دو پروتکل تمرینات تنفسی با و بدون یوگا بر شدت درد، دامنه حرکتی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی در پس آزمون تاثیر معنی داری داشته اند (05/0p≤, ) و در مقایسه بین گروهی بیشترین تغییر پذیری به ترتیب مربوط به گروه تمرینات تنفسی با یوگا و گروه تمرینی تنفسی بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، تمرینات تنفسی با یوگا نسبت به تمرینات تنفسی موثرتر واقع شد. لذا تمرینات تنفسی با یوگا به عنوان یک روش پیشنهادی و مکمل در درمان زنان مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی توصیه می شود.

زمینه و هدف: در هر عصری از تاریخ، بشر گرفتار ترس از یک بیماری بوده است. بی شک سرطان از نگران کننده ترین این بیماری هاست و درد های سرطانی ازمطرح ترین دردهاستهدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی گروه درمانی شناختی-رفتاری و درمان ذهن آگاهی برکاهش ناتوانی جسمی وشدت درد بیماران مبتلا به سرطان بود. روش کار: پژوهش حاضراز لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش نیمه آزما یشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه و گروه گواه است. جامعه آماری، همه زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به مرکز تحقیقات سرطان تهران در سال 1397 که با روش نمونه گیری در دسترس مشتمل بر 30 بیمار انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مداخله درمانی( شناختی-رفتاری و ذهن آگاهی)، و گروه کنترل، قرار داده شدند ابزار پژوهش نیز به منظور بررسی وضعیت جسمانی و شدت درد، پرسشنامه مقیاس ناتوانی جسمی( رولند و موریس، 1984) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از طرح تحلیل واریانس مختلط با اندازه گیری مکرر استفاده شد. . یافته ها: نتایج تحلیل نشان داد که بین عملکرد اعضای سه گروه در متغیر ناتوانی جسمانی و شدت درد تفاوت معنا دار وجود دارد ولی تاثیر این دو روش بر هر دو گروه آزمایش در کاهش ناتوانی جسمانی یکسان بوده است. نتیجه گیری: در پژوهش حاضر علاوه بر درمان های پزشکی، گروه درمانی شناختی/رفتاری وذهن آگاهی روش های موثری جهت به حداقل رساندن ناتوانی جسمی و شدت درد در بیماران مبتلا به سرطان هستند.