دانشور پزشکی: نشریه پژوهشی پایه و بالینی
سال:1401 | دوره:30 | شماره:160 |تعداد مقالات:8

مقدمه و هدف: مطالعات بسیاری نشان داده اند که مشتقات جفت می توانند در التیام زخم نقش داشته باشند؛ در عین حال، نقش دقیق ماتریکس خارج سلولی جفت در التیام زخم پوستی واضح نیست. بر این اساس مطالعه حاضر به بررسی اثرات ماتریکس خارج سلولی جفت بر التیام زخم دیابتی در مدل حیوانی پرداخته است. مواد و روش ها: طی این تحقیق تجربی-آزمایشگاهی جفت انسانی آسلولار شده و ماتریکس خارج سلولی تهیه گردید. موشهای صحرایی نر نژاد ویستار پس از القای دیابت به وسیله استرپتوزوتوسین به دو گروه کنترل (9 سر) و گروه تیمار با ماتریکس خارج سلولی جفت (9 سر) تقسیم بندی شدند. سپس زخم هایی به قطر 8/0 سانتی متر در ناحیه پشت موش ها ایجاد شد. در روزهای0، 7، 14 و 21 سطح زخم با استفاده از نرم افزار Image J اندازه گیری شد. جهت مقایسه مساحت زخم میان گروه ها از آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر دو عاملی استفاده شد. نتایج: مساحت زخم در گروه های کنترل و تیمار در روزهای 14 و 21 پس از تیمارنسبت به اولین روز ترجمه دچار کاهش معناداری شد. بر خلاف گروه تیمار، مساحت زخم در گروه کنترل در روز 7 نسبت به روز صفر تفاوت معناداری نداشت. کاهش مساحت زخم در روز 21 در گروه تیمار با جفت آسلولار نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری بیشتر بود. نتیجه گیری: ماتریکس خارج سلولی دارای نقش مهمی در فرآیند تسریع التیام زخم پوستی در موارد دیابت در مدل حیوانی می باشد. یافته های این پژوهش می توانند در حوزه طراحی درمان زخم پوستی در بیماران دیابتی کاربرد داشته باشند.

مقدمه و هدف: اینترلوکین-6 یکی از سایتوکاین هایی است که افزایش و نقش آن در پاتوژنز کووید-19 در مطالعات مختلف گزارش شده است. غلظت اینترلوکین-6 تحت تاثیر چندین عامل محیطی و ژنتیکی، ازجمله مکان های پلی مورفیک در ژن IL-6 قرار می گیرد. در مطالعه حاضر، پلی مورفیسم rs1800795 که در ناحیه ژنی IL6 قرار دارد مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: افراد شرکت کننده در این مطالعه به دو گروه سرپایی (245 نفر) و بستری (245 نفر) به علت ابتلا به COVID-19 تقسیم شدند. نمونه خون محیطی از بیماران تهیه و DNA آن ها استخراج شد، سپس ژنوتیپ پلی مورفیسم rs1800795 به وسیله روش Tetra Arms PCR مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری کای دو، تی تست و رگرسیون لجستیک صورت گرفت. نتایج: میانگین سن بیماران در گروه سرپایی3/12±, 6/41 سال ولی در گروه بیماران بستری، 1/17±, 0/61 سال بود (P-value<0. 001)؛ همچنین فراوانی افراد سیگاری و بیماران دچار مشکلات کلیوی (P-value<0. 05) و همینطور بیماران مبتلا به فشار خون, دیابت ملیتوس و دارای سابقه بیماری قلبی (P-value<0. 001) در گروه های سرپایی و بستری اختلاف معنی داری داشت. از نظر فراوانی افراد دارای آلل G در گروه بستری به صورت معنی داری کمتر از گروه سرپایی (P-value= 0. 045) بود. نتیجه گیری: فراوانی واریانت های پلی مورفیسم rs1800795 اینترلوکین-6 در گروه های مختلف بیماران کووید-19 با شدت علایم بالینی متفاوت، با یکدیگر تفاوت دارد و احتمالا آلل G می تواند نقش حفاظت کننده ای در برابر بیماری COVID-19 داشته باشد.

مقدمه و هدف: نارسایی مزمن کلیوی بیماری پیشرونده و غیر قابل برگشت است که در اثر آن کلیه ها عملکرد خود را از دست می دهند، این بیماری کیفیت زندگی بیماران را نحت تاثیر قرار می دهد. بررسی ابعاد کیفیت زندگی بیماران تحت دیالیز در جهت طراحی مداخلات آموزشی ضروری می باشد. این مطالعه با هدف تعیین عوامل موثر بر کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی اجرا گردید. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی-تحلیلی می باشد که به بررسی سطح کیفیت زندگی کلیه بیماران نارسایی مزمن کلیه تحت همودیالیز (80 نفر)، در دو بیمارستان امام خمینی (ره) و آیت الله بروجردی، شهرستان بروجرد در سال 1400 پرداخته است. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی بیماران کلیوی (KDQOL-SF) بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی نظیر فراوانی و میانگین و همچنین آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: میانگین کل نمره کیفیت زندگی 22/6±, 86/47 بود، همچنین بین درک بیمار از وضعیت سلامت خود با سطح کیفیت زندگی ارتباط معنی داری وجود داشت (005/0=p)، به طوری که هرچه شخص وضعیت سلامت خود را ضعیف تر قلمداد می کند، نمره کیفیت زندگی نیز کاهش می یابد. همچنین آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که همبستگی منفی و معنی دار بین سن و کیفیت زندگی وجود دارد (001/0p=، 390/0r=-). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بیانگر سطح متوسط کیفیت زندگی در بیماران نارسایی مزمن تحت همودیالیز بود.

مقدمه و هدف: از آنجا که ژنهای stx1 و stx2 پلاسمیدی می باشند و قابل انتقال بین سویه ها و گونه های اشرشیا هستند، لذا اشرشیایی که واجد یک یا هر دوی این ژنها باشد، وروتوکسیژنیک خواهد بود. این تحقیق برای اولین بار در ایران و با هدف بررسی حضور ژنهای stx1 و stx2 در اشریشیا آلبرتی های شناسایی شده از بیماران مبتلا به اسهال و عفونتهای ادراری در شهر کرمانشاه انجام گرفت. مواد و روش ها: تعداد 60 نمونه ادراری و40 نمونه مدفوعی که در آزمایشگاه های بالینی اشریشیاکلی شناسایی شده بودند، مجددا از نظر ویژگی های فنوتیپی و بیوشیمیایی مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس با استفاده از جفت پرایمرهای اختصاصی، ردیابی دو ژن lysP و mdh برای اشریشیا آلبرتی و ژن uidA برای اشریشیاکلی و متعاقبا ژنهایstx1 و stx2 به روش PCR انجام شد. نتایج: تست های فنوتیپی و بیوشیمیایی حاکی از مطابقت تمامی نمونه ها با ویژگی های اشریشیاکلی بود، اما یافته های به دست آمده از PCR نشان داد که 6 مورد از آنها متعلق به گونه اشریشیا آلبرتی است (6%). همچنین وجود ژن stx1را در یک نمونه از 6 نمونه اشریشیا آلبرتی نشان داده شد (66/16%). نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان داد که اشریشیا آلبرتی که به اشتباه در آزمایشگاه های بالینی به عنوان اشریشیاکلی تشخیص داده می شود می تواند واجد ژن های stx باشد که از نظر بالینی حایز اهمیت است. از این رو کاربرد روش های مولکولی می تواند به شناسایی هرچه بیشتر و دقیق تر آن کمک کند.

مقدمه و هدف: هدف مدیریت دیابت، پیشگیری از بروز عوارض بیماری با ارتقاء رفتارهای سلامتی است که مستلزم تغییر در سبک زندگی است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر مدل اعتقاد سلامتی بر سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت مبتلایان به دیابت نوع دو انجام شد. مواد و روش ها: این یک مطالعه نیمه تجربی است که در سال 1400 انجام شد. نمونه ها 60 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو بودند که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و با نرم افزار تصادفی سازی آنلاین به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. ابزارهای گرداوری داده پرسشنامه های جمعیت شناختی و سبک زندگی والکر بود. نمونه ها قبل از مداخله به پرسشنامه های مذکور پاسخ گفتند. گروه مداخله، رفتارهای سلامتی در دیابت را در 8 جلسه 5/1ساعته مبتنی بر مدل اعتقاد سلامتی آموزش دیدند. گروه کنترل آموزشهای روتین را دریافت کردند. یکماه بعد مجددا پرسشنامه والکر تکمیل شد. تحلیل داده ها با روش های آماری توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و استنباطی (تی زوجی، مستقل، کای دو، من ویتنی) در نرم افزار SPSS-20 انجام شد. نتایج: میانگین نمره سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت قبل از مداخله در دو گروه اختلاف معنا دار نداشت (05/0=p) اما بعد از مداخله بطور معنادار بیشتر از گروه کنترل بود (0=p). میانگین نمره مذکور قبل و بعد از آموزش در گروه مداخله تفاوت معنادار داشت (0=p). اما در گروه کنترل معنادار نبود (563/0=p). نتیجه گیری: آموزش براساس مدل اعتقاد سلامتی می تواند سبک زندگی را در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو ارتقا دهد که لازم است در آموزش بیماران براساس مسایل فرهنگی حاکم بر جامعه مورد توجه قرارگیرد.

مقدمه و هدف: سرطان روده ی بزرگ از جمله سرطان های شایع است که مرگ ومیر بسیاری را در سراسر جهان موجب می شود. تلاش برای یافتن ترکیبات دارای پتانسیل ضد سرطانی به ویژه از محیط های دریایی با توجه به غنی بودن این محیط ها در زمینه ی دارا بودن ارگانیسم های تولید کننده ی ترکیبات فعال زیستی، از جمله موضوعات مورد توجه محققین است. بر همین اساس هدف از تحقیق حاصل، بررسی اثر عصاره ی جلبک دریایی Sargassum tenerrimum بر بیان ژن فاکتور رشد اندوتلیال عروق (VEGF) در سلول های سرطانی کولورکتال بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر سه عصاره ی متانولی، کلروفرمی و هیدروالکلی از جلبک دریایی Sargassum tenerrimum خلیج فارس، تهیه شد و اثر سه غلظت 250، 500 و 750 میلی گرم بر میلی لیتر هر یک از عصاره ها بر روی بیان ژن VEGF در سلول های SW742 رده ی سرطان کولورکتال با استفاده از روش Real Time PCR ارزیابی گردید. آنالیز داده های حاصل با استفاده از آزمون One Way ANOVA همراه با تست LSD انجام شد. نتایج: نتایج حاصل نشان داد که عصاره ی هیدروالکلی در غلظت 500 و 750 میلی گرم بر میلی لیتر و عصاره های کلروفرمی و متانولی در غلظت 700 میلی گرم بر میلی لیتر موجب کاهش معنادار بیان VEGF در سلول های مورد مطالعه می شوند (05/0

مقدمه و هدف: کبد به عنوان بزرگ ترین غده بدن با وظایف متعدد است. متوترکسات سبب آسیب حاد و مزمن در کبد می شود. در این مطالعه اثر دیوسجنین به عنوان ساپوژنین استروییدی، بر پتانسیل غشاء میتوکندری (MMP) و فعالیت انفیلتراسیون نوتروفیلی در مدل آسیب کبد القاء شده با متوترکسات درموش بزرگ آزمایشگاهی نر بررسی شد. مواد و روش ها: تعداد 40 موش به 5 گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با دیوسجنین 50 mg/kg، متوترکسات با دوز 20 mg/kg (i. p) و دو گروه تحت تیمار دیوسجنین با دوزهای 10, 50 mg/kg (گاواژ) تقسیم شدند. با رعایت اخلاق موش ها بی هوش و پس از کشته شدن بافت کبد جدا شد. پس از تهیه هموژنه بافتی فعالیت انفیلتراسیون نوتروفیلی و پتانسیل غشاء میتوکندری سنجش شد. برای آنالیز آماری داده ها از آزمون آنووای یکطرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد و سطح معنی داری p<0. 05 مقررشد. نتایج: پتانسیل غشاء میتوکندری در گروه متوترکسات و تحت تیمار با دیوسجنین 10 mg/kg نسبت به کنترل کاهش معنی دار و در گروه تحت تیمار با دیوسجنین 50 mg/kg نسبت به متوترکسات افزایش معنی دار داشت. از طرفی میلوپراکسیداز در گروه متوترکسات و گروه تحت تیمار با دیوسجنین 10 mg/kg نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار و در گروه تحت تیمار با دیوسجنین 50 mg/kg نسبت به گروه متوترکسات کاهش معنی دار داشت. نتیجه گیری: دیوسجنین با دوز 50 mg/kg در مدل آسیب کبد القاء شده با متوترکسات توانست باعث بهبود سلامت میتوکندری و نیز کاهش انفیلتراسیون نوتروفیلی گردد.

مقدمه و هدف: سرم آمیلویید A (SAA) یک عامل التهابی است که نقش مهمی در پاتوژنز مقاومت به انسولین دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پروتیین SAA و مقاومت به انسولین در زنان چاق اجرا شده است. مواد و روش ها: 24 زن چاق غیرفعال 20 تا 35 سال در دو گروه کنترل (12 نفر) و تمرین مقاومتی (12 نفر) تقسیم بندی شدند. برنامه تمرین مقاومتی طی 12 هفته/سه جلسه در هفته با شدت 75 درصد قدرت یک تکرار بیشینه (1RM) و چهار ست با 12-8 تکرار اجرا شد. قبل از شروع برنامه تمرین مقاومتی و دو روز بعد از جلسه آخر تمرین ورزشی، نمونه های خونی جمع آوری شد و سطوح SAA، انسولین و گلوکز سنجیده شد. یافته های حاضر با نرم افزار SPSS نسخه 24 تجزیه و تحلیل شد. از آزمون آنالیز کوواریانس به منظور مقایسه تغییرات بین گروهی استفاده شد و تغییرات درون گروهی نیز با آزمون t زوجی تعیین شد. نتایج: بر اساس نتایج حاضر، سطوح سرمی SAA در گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه گروه کنترل به صورت معناداری کاهش یافته است (015/0=p). علاوه بر این، کاهش معنادار میزان مقاومت به انسولین در گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (001/0=p). بررسی تغییرات درون گروهی، کاهش معنادار سطوح SAA در گروه تمرین مقاومتی (048/0=p) و عدم تغییر معنادار در گروه کنترل را نشان داد (389/0=p). نتیجه گیری: برنامه تمرین مقاومتی بواسطه تنظیم کاهشی سطوح عوامل التهابی از قبیل SAA، منجر به بهبود مقاومت به انسولین در زنان چاق می شود. باوجود این، شناسایی سازوکارهای کاهش سطوح SAA با تمرین ورزشی نیازمند بررسی بیشتر است.