مجله علوم پزشکی فیض
سال:1401 | دوره:26 | شماره:4 |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: آسیب قلبی، یکی از عوارض رادیوتراپی است. با توجه به تاثیر مطلوب فعالیت ورزشی بر قلب، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر تروپونین I و پپتید سدیمی نوع B در رت های تحت رادیوتراپی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 24 رت نر ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه کنترل، HIIT، رادیوتراپی و رادیوتراپی + HIIT تقسیم شدند. پس از بی هوشی، رادیوتراپی با استفاده از اشعه ایکس با دوز 11 Gy شتاب دهنده خطی صورت گرفت. برنامه تمرینی گروه های HIIT و رادیوتراپی + HIIT شامل 10 هفته HIIT بود. جهت اندازه گیری مقادیر سرمی تروپونین I و پپتید سدیمی نوع B (BNP) 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین 5 میلی لیتر خون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آنوای یک راهه در سطح معناداری 0/05>P استفاده شد. نتایج: بین مقادیر تروپونین I گروه HIIT یا گروهی که تحت رادیوتراپی + HIIT قرار گرفتند، نسبت به گروه کنترل، تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05P). همچنین، بین مقادیر BNP هیچ کدام از گروه ها، تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/05

سابقه و هدف: یایسگی فرآیندی است که با قطع عملکرد دایمی تخمدان در زنان اتفاق می افتد و عوارض متعددی در پی دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر مصرف ویتامین D با پوشش کیتوزان همراه با شش هفته تمرین مقاومتی بر شاخص های آنتی اکسیدانی بافت هیپوکامپ رت های اواریکتومی شده بود. مواد و روش ها: 24 سر موش صحرایی، به طور تصادفی به 4 گروه 6 تایی تقسیم شدند. پس از ایجاد اوارکتومی، رت ها به گروه های ویتامین D با پوشش کیتوزان یایسه، گروه تمرین یایسه، گروه ویتامین D با پوشش کیتوزان و تمرین یایسه و گروه کنترل یایسه تقسیم شدند. گروه تمرین 5 روز در هفته به مدت 6 هفته تمرین مقاومتی را انجام دادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، هیپوکامپ از مغز جدا شد و از طریق تکنیک الایزا، مقادیر سوکسینات دهیدروژناز (SOD)، مالون دی آلدیید (MDA) و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) پروتیین سنجی شدند. برای مقایسه گروه ها از آزمون آنووای یک راهه در سطح آلفای 05/0 استفاده شد. نتایج: مقادیر SOD آن به طور معناداری در گروه تمرین-ویتامین D با پوشش کیتوزان نسبت به گروه های ویتامین D با پوشش کیتوزان و گروه کنترل یایسه بیشتر بود (0/05

سابقه و هدف: پروتیین شوک گرمایی 70 (HSP70) و لون پروتیاز یک (LONP1) به عنوان شاخص استرس میتوکندریایی در نظر گرفته می شود که برای زنده ماندن سلول ضروری است. بنابراین، هدف این پژوهش بررسی تاثیر ورزش استقامتی بر تغییرات HSP70 و LONP1 در موش های دیابتی بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع تجربی بود که در آن 30 سر موش آزمایشگاهی نر بالغ به طور تصادفی و یکسان (ده تایی) به گروه های کنترل (C)، دیابتی (D) و دیابتی-ورزش (DE) تقسیم شدند. دیابت به وسیله تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین القا شد. تمرین استقامتی برای 8 هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله EDL موش ها جدا شد. مقادیر گلوکز، انسولین و HSP70، LONP1 و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. نتایج: سطوح انسولین، گلوکز خون و مقاومت به انسولین در گروه DE نسبت به گروه D به شکل معناداری کاهش یافت (0/05>P). همچنین، سطوح پروتیین HSP70 گروه DE نسبت به گروه D به شکل معنا داری افزایش یافت (0/05>P) و در گروه D نسبت به گروه C به شکل معناداری کاهش یافت (0/05>P). همچنین تمرین باعث افزایش معنا دار بیان سطوح LONP1 در گروه DE در مقایسه با گروه D شد (0/05>P). همچنین سطوح LONP1 در گروه D در مقایسه با گروه C به شکل معناداری افزایش یافت (0/05>P). نتیجه گیری: گزارش ها نشان می دهد که دیابت می تواند سطوح HSP70 را کاهش و LONP1 را افزایش دهد. همچنین، ورزش استقامتی با افزایش بیان پروتیین های HSP70 و LONP1 می تواند عملکرد میتوکندری را که در دیابت دچار اختلال شده است، تقویت کند. همچنین باعث بهبود شاخص مقاومت به انسولین شود.

سابقه و هدف: ناکارآمدی میتوکندریایی یکی از سازوکارهای احتمالی پیشرفت بیماری قلبی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PGC-1α,و سیترات سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی انجام شد. مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به 5 گروه کنترل سالم، کنترل سکته قلبی، تمرین هوازی، مکمل و تمرین + مکمل تقسیم شدند. گروه تمرین و تمرین + مکمل به مدت 8 هفته تحت تاثیر تمرین بر روی نوار گردان الکترونیکی هوشمند حیوانی به صورت 5 روز در هفته قرار گرفتند. در این زمان گروه کنترل سکته قلبی و مکمل، برنامه تمرینی نداشت. در ابتدا کنترل سالم، کشتار شدند. بیان ژن PGC-1α,و سیترات سینتاز میتوکندریایی با استفاده از روش Real-time PCRبه دست آمد. داده ها با استفاده از آزمون شاپیروویلک و تحلیل واریانس دوطرفه و یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی آنالیز شدند. نتایج: یافته ها نشان داد که بیان PGC-1α,و سیترات سینتاز کاردیومیوسیت ها در گروه های تمرین کرده با و بدون مصرف کورکومین به طور معنی داری بیشتر از گروه های مکمل و کنترل سکته قلبی است (0/001 =P). بین دو گروه تمرین و تمرین + مکمل هم تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بیان هر دو ژن در گروه کنترل سکته قلبی کمتر از کنترل سالم بود (0/05≥, P). نتیجه گیری: هشت هفته تمرین هوازی به تنهایی و در ترکیب با کورکومین، به افزایش بیان ژن PGC-1α,و سیترات سینتاز منجر گردید. اثر توام تمرین و کورکومین به طور غیر معنی داری بیشتر بود.

سابقه و هدف: چاقی اختلالی متابولیک با درگیری پروتیین های موثر در متابولیسم چربی می باشد. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثرات 8 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین استقامتی کم شدت (LIET) بر میزان بیان ژن های PPARα,و PLIN5 عضله اسکلتی موش های صحرایی نر دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: 40 سر رت نر ویستار 5هفته ای با وزن 2/8±, 155/4 گرم به طور تصادفی به چهار گروه مساوی تقسیم شدند. گروه کنترل، HIIT و LIET غذای پرچرب و گروه شم غذای استاندارد به مدت 16 هفته مصرف کردند. تمرینات گروه HIIT شامل دو دقیقه با شدت 75 درصد سرعت بیشینه بود که به صورت تدریجی تا 90 درصد سرعت بیشینه در هفته چهارم ادامه می یابد. فعالیت با شدت پایین شامل دو دقیقه با شدت 30 درصد از هفته اول تا هفته سوم و 20 درصد سرعت بیشینه از ابتدای هفته چهارم تا انتهای دوره بود. تمرین گروه LIET (شامل سه قسمت گرم کردن با 30 درصد سرعت بیشینه به مدت 5 دقیقه، تمرین اصلی و سرد کردن با 30 درصد سرعت بیشینه به مدت 5 دقیقه) بود. در پایان، میزان بیان ژن های PPARα,و PLIN5 عضله اسکلتی به روش Real-time pcr اندازه گیری شد. نتایج: یافته ها نشان دهنده افزایش معنی دار بیان ژن PPARα,و PLIN5 در گروه های HIIT و LIET نسبت به گروه کنترل بوده است (0/001=P). نتیجه گیری: تمریناتHIIT و LIET با افزایش بیان ژن PPARα,عضله اسکلتی باعث افزایش بیان ژن PLIN5 قطرات چربی بافت عضلانی می شود.

سابقه و هدف: شواهد زیادی در مطالعات، درمورد ارتباط واکنش های التهابی با پاتوژنز و عوارض ناشی از دیابت، به خصوص اختلال چربی خون و آترواسکلروز موجود است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین تناوبی با شدت بالا و محدودیت کالریک بر عوامل التهابی و پری لیپین3 بافت چرب احشایی رت های نر دیابتی بود. مواد و روش ها: 32 سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید و محدودیت کالریک تقسیم شدند. در گروه محدودیت کالریک 40 درصد از کالری دریافتی محدود شد و گروه های دیگر غذای استاندارد موردنیاز خود را به صورت آزادانه دریافت کردند. تمرین تناوبی به مدت هشت هفته و پنج جلسه در هفته اعمال شد. بیان نسبی پروتیین پریلیپین 3 (PLIN3) با تکنیک وسترن بلات و TNF-α,و IL-6 به روش الایزا مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکیآنالیز شد. نتایج: تفاوت معنی داری بین میانگین PLIN3، IL-6 و TNF-α,در سه گروه پژوهش مشاهده شد (0/001=P). نتایج آزمون تعقیبی بیانگر افزایش معنی دار PLIN3 و کاهش معنی دار IL-6 و TNF-α,در گروه محدودیت کالریک و تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل دیابتی بود (0/001=P). نتیجه گیری: تمرین تناوبی شدید و محدودیت کالریک احتمالا با افزایش بیان PLIN3می توانند اکسیداسیون چربی ها را افزایش دهند. کاهش این عوامل در طی پژوهش حاضر با توجه به نقش TNF-α, و IL-6 در افزایش مقاومت به انسولین و دیابت نوع دو ممکن است در جلوگیری از ابتلا به این بیماری های متابولیکی سودمند باشد.

سابقه و هدف: ابتلا به دیابت نوع دو در سنین پایین در حال افزایش است، احتمالا عوامل ژنتیکی نقش مهمی در شروع زودرس دیابت نوع دو دارند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر پلی مورفیسم های تک نوکلیوتیدی ژن آدیپونکتین (T/G 45+)2241766rs، (G/T 276+)1501299 rs و (G/A 11391-)17300539rs بر سن ابتلا به دیابت و سن شروع انسولین درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. مواد و روش ها: در این مطالعه موردی-شاهدی، 183 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و 155 فرد سالم شرکت کردند. داده های جمعیت شناختی و تن سنجی جمع آوری شدند. بررسی ژنوتایپی پلی مورفیسم ها با استفاده از روش تقویت سیستم مقاوم به جهش واکنش زنجیره ای پلی مراز (T-ARMS-PCR) انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS نسخه 26 تجزیه وتحلیل شدند. نتایج: طبق نتایج، در T/G45+ SNP سن ابتلا به دیابت و سن شروع انسولین درمانی در حاملین ژنوتایپ TG به طور معنی داری کمتر از حاملین ژنوتایپ GG بود. (به ترتیب 0/035 = P، 0/048 = P). در T/G45+ SNP، 48/6% از بیماران با سن ابتلای <35 سال، حامل ژنوتایپ TG بودند (0/013 =P) و ژنوتایپ TG (0/006 =P، 7/994-1/430 =CI، 2/381 =OR) به طور معنی داری با افزایش خطر ابتلا به دیابت در سن کمتر از 35 سال مرتبط بود. نتیجه گیری: طبق نتایج پژوهش حاضر، T/G45 + SNP از ژن آدیپونکتین اثر قابل توجهی در شروع زودهنگام T2DM و پیشرفت سریع بیماری دارد. بررسی واریانت های ژنتیکی موثر می تواند در غربالگری پیش از ابتلا به دیابت، به منظور تشخیص زودهنگام و ارایه راهکارهای پیشگیرانه، مفید باشد.

سابقه و هدف: اختلال در عملکرد اندوتلیالی ناشی از چاقی، می تواند به عنوان اولین گام در پیشرفت بیماری قلبی-عروقی در نظر گرفته شود. از این رو، تحقیق حاضر به منظور بررسی آثار تمرینات HIIT بر عملکرد اندوتلیالی ناشی از miR-16، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (TAC) و مالون دی آلدهید (MDA) سرمی در مردان چاق انجام شد. مواد و روش ها: 24 مرد داوطلب چاق با میانگین سنی 3±, 44 سال و 30BMI>، به صورت تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرینی هشت هفته تمرینات HIIT را به صورت دایره ای (زانوبلند، پروانه، بورپی، کتل بل اسنچ و اسکات گابلت)، با شدت 90-80 درصد ضربان قلب کاروونن اجرا کردند (چهار هفته اول: سه جلسه و چهار هفته دوم: چهار جلسه در هفته). نمونه های خونی 48 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه تمرینی به منظور تحلیل شاخص هایmiR-16، NO، MDA و TAC سرمی از آزمودنی ها دریافت شد. نتایج: هشت هفته تمرین HIIT در گروه تمرین، باعث افزایش معنی دار مقادیر NO و TAC و کاهش معنی دار MDA سرمی نسبت به مقادیر پیش آزمون شد (0/05˂, P). همچنین، در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری در سطوح miR-16 و MDA و افزایش معنی دار NO و TAC سرمی در گروه تمرین مشاهده شد (0/05˂, P). نتیجه گیری: احتمالا تمرینات HIIT با اثرگذاری بر مقادیر miR-16 و کاهش استرس اکسایشی ناشی از چاقی، باعث تغییر مقادیر NO سرمی شده و با بهبود عملکرد اندوتلیالی می تواند از بروز بیماری های قلبی-عروقی و یا پیشرفت آن جلوگیری کند.

سابقه و هدف: افزایش سرمایه عاطفی در زنان مبتلا به میگرن یکی از راهبردهای ارتقای سلامت روان شناختی در این بیماران است. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب با شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی فوردایس بر سرمایه عاطفی زنان مبتلا به میگرن انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با پیگیری دوماهه با سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زنان مبتلا به میگرن مراجعه کننده به مراکز روانپزشکی شهر کرمان در سال 1399 بود که از بین آن ها، 60 نفر به صورت دردسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) و تحت درمان رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب، شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی فوردایس قرار گرفتند. برای سنجش متغیر وابسته از پرسشنامه سرمایه عاطفی گل پرور استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و از طریق نرم افزارSPSS ویرایش 24 تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد که بین اثربخشی رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب، شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی فوردایس بر افزایش سرمایه عاطفی تفاوت معناداری وجود ندارد (1=P) و هر سه درمان در افزایش سرمایه عاطفی به یک اندازه اثربخش هستند (0/001=P). نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر، رفتاردرمانی شناختی متمرکز بر بهبود خواب، شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی و آموزش شادکامی می توانند در مراکز روانپزشکی برای افزایش سرمایه عاطفی زنان مبتلا به میگرن، استفاده شوند.

سابقه و هدف: مشکلات روانی می تواند اثربخشی درمان های سوء مصرف مواد مخدر را کاهش دهد، بنابراین از درمان های مکمل برای افزایش اثربخشی درمان در این بیماران استفاده می شود. در این مطالعه، تاثیر ترکیب روان درمانی «پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت» با ونلافاکسین برای کنترل افسردگی، استرس و اضطراب در معتادان به مواد افیونی تحت درمان نگهدارنده متادون مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است. 40 نفر از بیماران سوء مصرف مواد تحت درمان نگهدارنده با متادون به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند و پس از همتاسازی در دو گروه قرار گرفتند. گروه اول تحت درمان ترکیبی درمان پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت و ونلافاکسین و گروه دوم تحت درمان پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت قرار گرفتند. ارزیابی بیماران براساس پرسشنامه اضطراب-استرس-افسردگی (DASS21) انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون های کای اسکویر، t زوجی و گروه های مستقل و تحلیل کوواریانس و در سطح اطمینان 95 درصد تجزیه وتحلیل شد. نتایج: هر دو روش مداخله ای بر افسردگی، اضطراب و استرس موثر بوده است (0/05>P). اما درمان ترکیبی درمان پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت و ونلافاکسین تاثیر بیشتری بر افسردگی، اضطراب و استرس بیماران سوء مصرف مواد تحت درمان نگهدارنده با متادون داشته است (0/05 >P). نتیجه گیری: ترکیب مداخله پذیرش و تعهد غنی شده با شفقت با ونلافاکسین، کنترل افسردگی، اضطراب و استرس را در معتادان به مواد افیونی تحت درمان متادون بهبود می بخشد و می تواند به عنوان روشی موثر در درمان اختلالات روانی در این بیماران استفاده شود.

سابقه و هدف: آپولیپوپروتیینE (ApoE) یکی از چند لیپوپروتیین مهم در متابولیسم لیپیدهاست که پژوهش های فراوانی در رابطه با آن انجام شده است. در این پژوهش ها به نقش این پروتیین در بیماری هایی مثل آلزایمر، بیماری های قلبی-عروقی، دیابت و بیماری های نقص ایمنی مانند ایدز پرداخته شده است. ژن این آپولیپوپروتیین چندشکلی و دارای سه رونوشت یا آلل مختلف به نام های e2، e3 و e4 است. این سه آلل به صورت شش ژنوتیپ E2E2، E2E3، E2E4، E3E3، E3E4 و E4E4 با فراوانی های مختلفی در جمعیت وجود دارند. بسته به ویژگی های جمعیتی، جغرافیایی و نژادی، این ژنوتیپ ها با فراوانی متغیر در جمعیت دیده می شوند که در هر حال بیشترین فراوانی مربوط به E3E3 است. در این تحقیق ژنوتیپ آپولیپوپروتیین E در بیماران دیابتی با عارضه قلبی-عروقی با تکنیک PCR اختصاصی آلل تعیین شد. مواد و روش ها: این مطالعه روی 107 نمونه خون بیمار دیابتی دارای بیماری های قلبی-عروقی ساکن شهر کاشان انجام گرفت. برای تعیین ژنوتیپ این ژن، از تکنیک PCR اختصاصی آلل با پنج پرایمر و سپس بررسی الگوی باندها در الکتروفورز استفاده شد. نتایج: داده ها نشان می دهد که در جمعیت موردمطالعه یعنی بیماران دیابتی دارای بیماری های قلبی-عروقی ساکن شهر کاشان، بیشترین ژنوتیپ E3E3 است. همچنین فراوانی آلل های e2، e3 و e4 به ترتیب برابر با 1/5، 79 و 9/15 درصد است. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که تاثیر متوسط این ژنوتیپ بر لیپوپروتیین های پلاسما یا انواع CVD وجود دارد، بنابراین می تواند برای پیش بینی و پیشگیری از بیماری های مرتبط با این ژنوتیپ مفید باشد.

سابقه و هدف: بیماری کووید-19 یک بیماری ویروسی نوظهور است که طی 2 سال اخیر به مرگ ومیر بسیاری در سطح جهان منجر شده است. با این وجود همچنان به علت ابتلای کمتر کودکان به این بیماری، اطلاعات موجود در زمینه مقایسه کودکان و بالغین مبتلا به کووید-19 محدود است. به همین جهت این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه یافته های پاراکلینیکی کودکان و بالغین مبتلا به کووید-19 طراحی شد. مواد و روش ها: پس از استخراج یافته های آزمایشگاهی، سی تی اسکن و پیامد بستری کودکان و بالغین بستری شده به علت کووید-19 در بیمارستان شهید بهشتی کاشان از اسفند 1398 تا اسفند 1399 از طریق پرونده و سیستم HIS و PACS، کلیه این اطلاعات بین دو گروه کودکان و بالغین با یکدیگر مقایسه گردید. نتایج: پس از آنالیز اطلاعات 15 کودک و 66 فرد بالغ مورد مطالعه مشاهده شد که فراوانی افراد دارای افزایش CRP (0/030=P) و LDH (0/002=P) و لنفوپنی (0/001>=P) و هایپوناترمی (0/030=P) در بالغین بیشتر می باشد اما افزایش کراتینین (0/001>=P) در کودکان بیشتر است. همچنین Ground-glass opacity (0/020 =P) در کودکان بیشتر از بالغین بود، اما Halo sign (0/001=P) و نمره شدت درگیری ریوی (0/001>=P) در بالغین بالاتر بود. نتیجه گیری: کودکان و بالغین مبتلا به کووید-19 از جنبه های اختلالات آزمایش ها شامل CRP، LDH، لنفوسیت، سدیم و کراتینین با یکدیگر تفاوت دارند. در مورد درگیری ریه و برخی نماهای رادیولوژیک نیز این تفاوت مشاهده می شود و نمره شدت درگیری ریوی بالغین در سی تی اسکن بیشتر از کودکان می باشد.

سابقه و هدف: از اواخر دسامبر سال 2019 میلادی یک بیماری ناشی از کروناویروس جدید تحت عنوان COVID-19 در چین گزارش شد. این مطالعه به منظور بررسی یافته های جمعیت شناختی، بالینی، پاراکلینیک و پیامد بیماران مبتلا به سوش دلتای COVID-19 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه سری-موارد، 239 نفر از بیماران مبتلا به سوش دلتای COVID-19 با PCR مثبت انتخاب شدند. پرونده بیماران حاوی اطلاعات دموگرافیک، علایم بالینی، یافته های پاراکلینیک و پیامد بود. داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در بین بیماران موردمطالعه، زنان با 6/53 درصد بیشترین فراوانی را داشتند و بیش از نیمی از بیماران بالای 50 سال بودند. اکثریت بیماران، گروه خونی O (45/2 درصد) داشته و نزدیک به 60 درصد بیماران، حداقل دارای یک بیماری زمینه ای بوده اند که فشار خون بالا، دیابت و قلبی-عروقی شایع ترین آن ها می باشد. نزدیک به 90 درصد از بیماران، واکسن دریافت نکرده بودند. شایع ترین علایم بالینی، شامل تب (60/3 درصد)، سرفه (59/8 درصد) و تنگی نفس (50/2 درصد) بود. نزدیک به 90 درصد بیماران، درگیری ریوی را در سطح خفیف تا شدید تجربه کرده و همچنین نزدیک به 75 درصد بیماران از لحاظ شدت بیماری کووید-19 در محدوده متوسط تا شدید بودند. درنهایت 13 این بیمار (5/4 درصد) فوت کردند. نتیجه گیری: با توجه به این که عمده بیماران واکسن دریافت نکرده بودند و همچنین اکثریت آن ها در فاز متوسط تا شدید بیماری قرار داشتند، بنابراین ضرورت دریافت واکسن جهت پیشگیری از بیماری کووید-19 مشخص می شود.