مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1400 | دوره:44 | شماره:3 (پیاپی 115) |تعداد مقالات:6

مقدمه: سلامتی مادران باردار از اولویت های سازمان بهداشت جهانی و تمام کشورهای دنیا است. در این راستا ترویج زایمان فیزیولوژیک همیشه از نظر کارگزاران و سیاست گزاران سلامت اهمیت داشته است. یکی از دلایل مهم عدم پذیرش زایمان طبیعی توسط مادران باردار ترس از درد زایمان است در حالی که این درد می تواند با روش های بیدردی مختلف کاهش یابد. این مطالعه گزارشی از تجربیات ما در انجام زایمان بی درد و مشکلات و عوارض آن است. مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر مقطعی موارد زایمان بی درد انجام شده در بازه زمانی هفت ساله در بیمارستان طالقانی تهران وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بررسی شده است. اطلاعات ثبت شده در دفاتر بخش زایمان با استفاده از پرسشنامه جمع آوری گردید. یافته ها: از 3398 خانم باردار مراجعه کننده به بلوک زایمان، 421 نفر(11%) تحت انواع روش های بی دردی قرار گرفتند. از این تعداد در 283 نفر (67%) روش های نوراگزیال انجام شد که شامل 208 (73%) اسپاینال، 33 (11%) اپیدورال و 46 (16%) ترکیب اسپاینال و اپیدورال بودند. 13 بیمار (4%) علیرغم بی حسی نوراگزیال، زایمان همراه با درد داشتند. نتیجه گیری: در اکثر موارد روش اسپاینال انجام شد. نتایج نشان داد که علیرغم وجود مرکز مجهز و امکانات مناسب، تعداد قابل توجهی از مادران باردار با انجام بیحسی نوراگزیال موافق نبودند.

مبحث درد از موضوعات مورد توجه رشته های متعدد علمی است. رشته های مختلفی همچون انسان شناسی، جامعه شناسی، فلسفه، ادبیات، هنر و غیره در کنار رشته های پزشکی درد را با رویکردهای متفاوتی مورد بحث و توجه قرار داده اند. در میان دانشگاه ها و مراکز مطالعاتی فعال در حوزه درمان، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از مراکز مهم و اولیه ایجاد فلوشیپ درد و پیشرفت اینترونشن های پیشرفته در زمینه درمان درد مزمن محسوب می گردد. در این بررسی نویسندگان کوشش دارند تا اطلاعات ضروری درباره نحوه شکل گیری و روند ایجاد این رشته را از طریق گفتگو با بنیان گذاران آن به دست آورده و در قالب مقاله ای مدون در اختیار مراکز و نهادهای مرتبط، مانند دانشگاه و انجمن درد و سایر رشته های نزدیک به این حوزه قرار دهند تا بر این مبنا دیدگاه و مسیر روشنی برای ایجاد تشکل ها و زیرمجموعه های خاص و پروسیجرهای پیشرفته تر باشد. مطالعه حاضر یک پژوهش توصیفی کمی کیفی است. از جمله نقایص موجود در تمام گروه های آموزشی بیهوشی و مراقبت های ویژه در کشور نقص آموزش درمان درد حاد و مزمن توسط دستیاران رشته بیهوشی بود. بر این مبنا پروپوزال اولین دوره فلوشیپ چند تخصصی درد بر اساس کوریکولوم های اجرایی دانشگاه های معتبر آمریکا و اروپا، در سال 1385 تدوین شد. این پروپوزال پس از تصویب در دانشگاه شهید بهشتی و دبیرخانه شورای تخصصی و طی مراحل قانونی تایید و در سال 1386 اولین دوره فلوشیپ درد شامل 4 متخصص بیهوشی شروع شد.

این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مقابله درمانگری بر عملکرد نبض زنان دارای استرس در روابط بین فردی انجام شد. روش پژوهش به صورت نیمه آزمایشی و جامعه آماری شامل کلیه زنان دارای استرس در روابط بین فردی که فرزند نوجوان آنها در منطقه 2 شهر قم به تحصیل اشتغال داشتند. در همین راستا توسط نمونه گیری در دسترس، 100 نفر از زنان که فرزند نوجوان آنها در سال تحصیلی 1401-1400 در مدرسه آسیه قم مشغول به تحصیل بودند، به سوالات پرسشنامه وقایع استرس زای زندگی مک کابین و تامپسون، (1996) پاسخ دادند. از این افراد 34 نفر که بیشترین نمره از این پرسشنامه را کسب کرده بودند، انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه 17 نفری قرار گرفتند. در ادامه تعداد نبض هر دو گروه در سه مرحله اندازه گیری شد. ملاک های ورود به پژوهش عبارت بود از سن بین 25 تا 50 سال، تاهل و میزان تحصیلات بین پایه دهم تا دیپلم؛ ملاک های خروج از پژوهش عبارت بود از وجود بیماری های جسمی و روانی که مخل شرکت در جلسات درمانی و آموزشی باشد. گروه آزمایش در 14جلسه مقابله درمانگری و گروه آزمایش 14جلسه مداخله خنثی در زمینه آموزش های پزشکی و سلامت شرکت کردند. یافته های سه مرحله آزمون با روش آماری MANCOVA و توسط SPSS-26 بررسی شد. یافته ها نشان داد که مقابله درمانگری راهی مناسب برای بهبود نبض زنان دارای استرس در روابط بین فردی است. از همین رو این روش درمانی می تواند راهی برای بهبود عملکرد فیزیولوژیک قلب و بخصوص نبض زنان باشد.

زمینه و هدف: هدف اصلی این پژوهش، بررسی فرهنگ سازمانی در بیمارستان شهید بهشتی قم در بحران کرونا است. بدین منظور، از مدل دنیسون که دارای چهار بعد مشارکتی، انطباق پذیری، سازگاری و ماموریتی استفاده شده است. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع مطالعه توصیفی تحلیلی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پرسنل درمانی بیمارستان شهید بهشتی قم که در مجموع 1000 نفر می باشند که 278 نفر از آن ها با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده پرسشنامه ای بود که پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 97/0 تایید شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss و روش های توصیفی و استنباطی شامل همبستگی، مقایسه میانگین(T تست) و تحلیل واریانس (F تست) استفاد شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد، 85 درصد پاسخگویان وضعیت فرهنگ سازمانی بیمارستان را متوسط به بالا ارزیابی کردند و فرهنگ غالب بیمارستان ماموریتی بوده است، همچنین کم ترین امتیاز در بعد سازگاری حاصل شده است. در مجموع هر چهار بعد فرهنگ سازمانی دارای امتیاز متوسط به بالا بوده اند. که نشان از فرهنگ سازمانی مطلوب در این بیمارستان می باشد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه ابعاد مشارکتی و سازگاری فرهنگ سازمانی امتیاز کمتری را کسب نموده اند لذا پیشنهاد می گردد که مدیران این بیمارستان برای ارتقای فرهنگ سازمانی خود به سمت فرهنگ مشارکتی و سازگاری تلاش نمایند.

مقدمه: سکته مغزی دومین علت مرگ و میر و عامل اصلی ناتوانی های بلند مدت در جهان است. زمان، اهمیت حیاتی در درمان سکته مغزی دارد. لذا این مطالعه با هدف بررسی فاصله زمانی از لحظه ورود بیمار تا شروع درمان آنتی ترومبوتیک و مقایسه آن با استاندارد بین المللی در مبتلایان به سکته حاد مغزی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی قم در سال 1397-1396 انجام گردید. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی گذشته نگر برروی 136 بیمار بر اساس معیار ورود ابتلا به سکته حاد مغزی انجام شد. داده ها شامل اطلاعات دموگرافیک، زمان انجام تریاژ، زمان ویزیت متخصص طب اورژانس، زمان ویزیت متخصص نورولوژی، زمان آزمایشات، زمان انجام سی تی اسکن مغزی، زمان شروع تزریق دارو با استناد به پرونده پزشکی بیماران و با استفاده از چک لیست و با روش نمونه گیری در دسترس تا رسیدن به حجم نمونه مورد نظر جمع آوری و تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: از 136 بیمارمورد مطالعه، (53 درصد) 72نفر مرد و بیشتر بیماران (52 درصد) بالای 55 سال بودند. براساس یافته های پژوهش، مدت فاصله زمانی بین ورود بیمار به اورژانس تا دریافت آنتی ترومبوتیک 104 دقیقه محاسبه شد. ارتباط میانگین مدت زمان انجام تریاژ تا دریافت درمان ویژه معنی دار نبوده ولی بین میانگین مدت زمان انجام اولین ویزیت طب اورژانس، میانگین مدت زمان انجام اولین ویزیت نورولوژیست، میانگین مدت زمان انجام سی تی اسکن، میانگین مدت زمان انتقال به بخش استروک تا دریافت درمان ویژه ارتباط معناداری و همبستگی مشاهده شد. نتیجه گیری: مدت زمان به دست آمده در این مطالعه در مقایسه با استاندارد نشان داد که میانگین DTNدر این مرکز نزدیک به 60دقیقه بیشتر از زمان مطلوب می باشد. بنابراین با برطرف نمودن عوامل دخیل می توان گام موثری در برطرف نمودن این مشکل برداشت.

زمینه و هدف: ایجاد آرام بخشی مناسب جهت کنترل اضطراب بیمار با کمترین تغییرات همودینامیک و کمترین عوارض در بیماران تحت عملهای جراحی نسبتا طولانی ارتوپدی با بیحسی اپیدورال بسیار مهم و ضروری است. هدف از این مطالعه مقایسه اثر آرام بخشی دکسمدتومیدین و مورفین در عملهای جراحی شکستگی ساق پا تحت بیحسی اپیدورال می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 80 بیمار 18 تا 60 سال با ASA: I, II پس از مانیتورینگ اولیه تحت بیحسی اپیدورال کمری قرار گرفتند. بیماران به دو گروه D-دریافت کننده دکسمدتومیدین-(N=40) و گروه M-دریافت کننده مورفین-(N=40) تقسیم شدند سپس سطح بلوک حسی و حرکتی جهت شروع عمل جراحی، طول مدت بلوک حسی و حرکتی، درجه آرامبخشی با مقیاس Modified Ramsay Sedation Scale و تغییرات همودینامیک در طول مدت عمل جراحی اندازه گیری و ثبت گردید. یافته ها: گروه D نسبت به گروه M زمان رسیدن به سطح بلوک حسی و حرکتی کمتر بود (P<0/001) درجه آرام بخشی در گروه D نسبت به گروه M بالاتر بوده است (P<0. 0001) ولی تغییرات همودینامیک و عوارض تنفسی بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: دکسمدتومیدین می تواند آرام بخشی مناسب و مطلوبی را با کمترین تغییرات همودینامیک در بیماران تحت تحت بیحسی اپیدورال فراهم آورد.