گستره سواد را می باید برای جامعه تعریف نمود و زیرساخت های آن را فراهم کرد. سواد را می توان در سه رده دسته بندی نمود: 1) سواد عمومی شامل خواندن و نوشتن و محاسبه کردن، استفاده از کامپیوترو اینترنت، آشنایی به زبان اینترنت، استفاده از وسایل فنی-رفاهی روزامد، ادب اجتماعی. 2) سواد علمی شامل دانستن نظریه های علمی در رشته مورد نظر، بکار گیری نظریه ها برای تعریف فرضیه برای حل یک مسیله، آشنایی به روش و تکنیک های اندازه گیری، ایجاد داده و اطلاعات علمی و مصرف بهینه علمی و نوآوری از اطلاعات ایجاد شده و تحلیل عمیق از اطلاعات علمی. 3) سواد عقلی و یا حکمت درک حقیقت اشیاء و پی بردن به نورحقیقی عالم و شکرگزاری خالق و پیروی از علوم و ادب الهی در شناخت عوالم دنیا و آخرت. برای تعلیم و پرورش انسان در هر کدام از موارد بالا نیازبه زیرساخت ها می باشد: الف) خانواده منسجم و مودب. ب) مدرسه با فضا و امکانات استاندارد با حضور معلمان و مربیان دانشمدار. ج) دانشگاه و مراکز علمی با برج و بارو با حضور استادان مبرز و دانشجویان مستعد و کارشناسان عالی رتبه، امکانات به روز آموزشی، پژوهشی شامل آزمایشگاه ها و دستگاه های تحقیقاتی با وضوح بالا و ریز بین برای اندازه گیری های دقیق و امکانات پشتیبانی از آنها، سرور های عظیم برای ایجاد دادگان های بزرگ اطلاعات علمی و آنالیز آنها، امکانات ارتباط علمی ملی، فرا ملی و فرا زمینی. د) فرهنگستان ها و آکادمی های علوم با حضور استادان مجرب علمی برای ترسیم سیاست های کلان علمی و تعیین خط مشی پیشروی دانش و ادب درسطح ملی و فرا ملی. ه) مراکز غیر رسمی و خصوصی در جامعه برای پشتیبانی و پیشروی دانش و خلاقیت امروز دانشجویان ودانش آموزان در مسیر موارد بالا تعلیم و تربیت نمی یابند و بیشتر آنها مدرک تحصیلی را دریافت می نمایند و آنطور هم رضایت ندارند. با داشتن اینهمه امکانات شایسته است مدیریت صحیح در بهره برداری هم افزا از توان موجود برای تعلیم و تربیت و رضایت فرزندان مان را داشته باشیم. البته این موضوع همت دولت و ملت را می طلبد تا به موفقیت دست یابیم.