روان پرستاری
سال:1397 | دوره:6 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

مقدمه: افزایش شیوع بیماری دمانس از جمله پیامدهای دوران سالمندی است، مراقبت از این بیماران با توجه به ماهیت بیماری و وابستگی بالا منجر به مشکلات روانی در مراقبان می گردد، از طرفی وجود بیماری منجر به اختلال در عملکرد خانواده می گردد، از اینروسنجش عملکرد خانواده می تواند ابزار پیش بینی کننده مناسبی برای سلامت روان خانواده باشد. ارزیابی میزان اضطراب مراقبین سالمندان مبتلا به دمانس و ارتباط آن با عملکرد خانواده هدف پژوهش حاضر بود. روش کار: این مطالعه از نظر روش شناختی یک مطالعه همبستگی بود. تعداد 150 نفر از مراقبین خانوادگی سالمندان مبتلا به دمانس مراجعه کننده به انجمن آلزایمرایران واقع در تهران از طریق نمونه گیری در دسترس در سال 1394-1395 و با توجه به معیار ورود مطالعه انتخاب شدنداضطراب مراقبین و عملکرد خانواده آنان از طریق پرسشنامه اضطراب زونگ و عملکرد خانواده مک مستر سنجیده شد. داده ها از طریق آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس، آزمون تعقیبی شفه و رگرسیون خطی چند گانه گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS 19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 4/19% و 3/1% از مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به دمانس به ترتیب دارای اضطراب خفیف و اضطراب شدید بودند. عملکرد خانواده در این بیماران در همه ابعاد بجز حل مسئله دارای اختلال بوده و بین همه خرده مقیاس های عملکرد خانواده با اضطراب مراقبین رابطه منفی و معنی دار (001/0 > P) وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون خطی چندگانه گام به گام برای پیش بینی اضطراب از روی ابعاد عملکرد خانواده و متغیرهای زمینه ای نشان داد بعد کنترل رفتار، وضعیت اقتصادی و وضعیت سلامت قادر به پیش بینی واریانس اضطراب مراقبین بودند. نتیجه گیری: با توجه به شیوع علائم اضطراب در مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به دمانس وارتباط عملکرد خانواده با اضطراب این مراقبین، بررسی ابعاد عملکرد خانواده می تواند به عنوان یکی از شاخص های مهم خانواده درمانی و آموزش خانواده ها در ارتقاء سلامت مراقبین تأثیر گذار باشد.

مقدمه: ارتقای امید در بیماران مبتلا به سرطان سینه از اهمیت به سزایی برخوردار است. مطالعات متعدد روش های متفاوتی برای افزایش امید بیماران مزمن پیشنهاد کرده اند. بر این اساس این مطالعه با هدف تعیین تأثیر تکنیک آرامسازی بنسون بر امید در بیماران مبتلا به سرطان سینه انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده برروی 100 بیمار تحت شیمی درمانی در بیمارستان ولایت شهر قزوین طی 3 ماه در سال 95-1396 انجام شد. نمونه ها به روش تخصیص تصادفی با نمونه گیری در دسترس به روش بلوک بندی تصادفی به دو گروه آزمون (50 نفر) و کنترل (50 نفر) تقسیم بندی شدند. پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی و امیدهرث قبل از اجرای مداخله برای هر دو گروه تکمیل شدند. گروه آزمون، آموزش تکنیک آرامسازی را در طی دو جلسه قبل از شروع شیمی درمانی دریافت کردند. 3 ماه بعد مجدداً پرسشنامه امید هرث توسط هر دو گروه تکمیل شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و کای دو و تی مستقل و آزمون ANCOVA در نرم افزار SPSS نسخه 23 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد بین میانگین نمرات امید بیماران بعد از مداخله در گروه آزمون (1/4 ± 8/38) و گروه کنترل (8/3 ± 4/36) با تعدیل نمرات امید بیماران قبل از مداخله، تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (04/0 = P، 9/3 = F). نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه احتمالاً می توان نتیجه گرفت که استفاده از روش تکنیک آرام سازی بنسون برای ارتقاء امید در بیماران مبتلا به سرطان سینه کاربرد موثری داشته باشد. لذا پیشنهاد می شود تحقیقات بیشتری در این زمینه صورت گیرد.

مقدمه: افسردگی یکی از شایعترین اختلالات نوجوانی است که مشکلات زیادی برای نوجوانان به خصوص در زمینه های تحصیلی و اجتماعی ایجاد می کند. از این رو بهبود ویژگی های روانشناختی این افراد مورد توجه بسیاری از درمانگران قرار گرفته است. بنا به اعتقاد روانشناسان اهمیت مهارت های ارتباطی در دوره نوجوانی به اندازه ای است که نبود آن می تواند تهدید جدی برای این قشر باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارت های ارتباطی بر خودکارآمدی تحصیلی و ترس اجتماعی در دختران نوجوان افسرده انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم ناحیه 1 شهر خرم آباد بودند که در سال تحصیلی 97-1396 مشغول به تحصیل بودند، که از این میان 40 نفر که در آزمون افسردگی بک نمرات بالا داشتند به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه کنترل و مداخله (هر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. گروه مداخله 10 جلسه 70 دقیقه ای آموزش مهارت های ارتباطی دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. گروه ها پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی جینک و مورگان و مقیاس هراس اجتماعی کانور را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیره (ANCOVA) و به کمک نرم افزار SPSS-21 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته های به دست آمده از پژوهش نشان داد در مرحله پس آزمون بین میانگین های خودکارآمدی تحصیلی و ترس اجتماعی گروه های کنترل و مداخله تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش مهارت های ارتباطی باعث افزایش خودکارآمدی تحصیلی و کاهش ترس اجتماعی در دختران نوجوان افسرده شده است (001/0 > P). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر آموزش مهارت های ارتباطی بر خودکارآمدی تحصیلی و ترس اجتماعی توصیه می شود مشاوران، درمانگران و روانشناسان بالینی از روش مذکور برای افزایش خودکارآمدی تحصیلی و کاهش ترس اجتماعی در نوجوانان افسرده استفاده کنند.

مقدمه: دانشجویان پرستاری در طول تحصیل خود تنش های زیادی را تجربه می کنند که با علائم روانشناختی مانند اضطراب، استرس و افسردگی توام می باشد. هدف از این مطالعه تعیین استرس، اضطراب و افسرگی در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی همدان می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 342 دانشجو کارشناسی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی همدان با روش نمونه گیری سرشماری در سال 1396 وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه 21 سوالی سنجش استرس، اضطراب و افسردگی DASS و همچنین پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک بود داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-16 و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی تحلیل شد. یافته ها: نمونه های مورد مطالعه را 165 نفر پسر (2/48%) و 177 (8/51%) دانشجوی دختر تشکیل داده بودند. میانگین و انحراف معیار سن دانشجویان 11/3 ± 77/21 بود و 52 نفر (2/15%) ترم یک و 220 نفر (3/64%) ساکن خوابگاه بودند. یافته ها نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمرات دانشجویان در ابعاد استرس، اضطراب و افسردگی به ترتیب 27/6 ± 39/8، 24/5 ± 99/4 و 22/6 ± 39/5 بود. بر این اساس 9/21 درصد از دانشجویان دارای علائم افسردگی خفیف تا بسیار شدید، 1/16 درصد دارای علائم استرس و 7/28 درصد دارای علائم اضطراب بودند و میزان اضطراب در دختران بیشتر از پسران بود. نتیجه گیری: شیوع افسردگی، اضطراب و استرس در دانشجویان پرستاری بالاست. برنامه ریزی به منظور ارتقا سلامت روان با هدف پیشگیری و مداخلات درمانی به موقع در دوره تحصیلی دانشجویان پرستاری ضروری می باشد.

مقدمه: مادران با کودک کم توان ذهنی با مشکلات و چالش های روان شناختی متعددی درگیر هستند. روش های جدید روان شناختی از جمله؛ روان شناسی مثبت گرا دارای مفاهیمی هستند که می توانند به امید و تاب آوری آنها در برابر مصائب زندگی کمک کنند. پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روانشناسی مثبت نگر بر امید و تاب آوری مادران دارای کودک کم توان ذهنی بود. روش کار: روش این پژوهش از نوع نیمه تجربی و با پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه مادران با کودک کم توان ذهنی در بیمارستان رفیده شهر تهران در سال 1395 بود که از این میان تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون به پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و مقیاس امیدواری اشنایدر و همکاران (1991) پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه آموزش مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر را دریافت کردند. داده های جمع آوری شده به وسیله آزمون کوواریانس و نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که بین نمرات امید در مرحله پیش آزمون (99/4 ± 66/19) و پس آزمون (20/4 ± 25) (001/0 = P) تفاوت معناداری را نشان داد. همچنین، در نمرات تاب آوری در مرحله پیش آزمون (54/13 ± 66/51) و پس آزمون (67/12 ± 06/57) (005/0 = P) در گروه آزمایش پس از اجرای مداخله تفاوت معناداری مشاهده شد. این تفاوت در گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که، ارائه مداخله های آموزشی و درمانی مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا می تواند به ارتقای امید و تاب آوری در برابر استرس در مادران با کودک ناتوان ذهنی اثربخش باشد. برگزاری دوره های آموزشی و درمانی به مادران با کودکان کم توان ذهنی در مراکز و مؤسسات توانبخشی توصیه می شود.

مقدمه: آثار و نتایج زیانبار و مخرب فردی، اجتماعی و فرهنگی وابستگی و اعتیاد به حشیش سبب شده است تا کادر درمانی جامعه برای پیشگیری، ترک و جلوگیری از عود مصرف این ماده مخدر اقدام کنند. لذا این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش خود­ دلسوزی شناختی بر بهبود نیازهای خودتعیین­ گری (خودمختاری، شایستگی و ارتباط ادراک شده) بیماران وابسته به حشیش انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر یک تحقیق نیمه­ تجربی با طرح پیش­ آزمون – پس­ آزمون با گروه کنترل می­ باشد. نمونه پژوهش شامل 40 آزمودنی بود که به صورت تصادفی ساده از بین افرادی که به کمپ ترک اعتیاد تحت نظر بهزیستی شهرستان دزفول مراجعه کردند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه­ های مداخله و کنترل (هرگروه 20 نفر)، گمارده شدند. گروه مداخله 8 جلسه 90 دقیقه­ ای تحت آموزش خوددلسوزی شناختی قرار گرفت و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. گروه­ ها مقیاس نیازهای خودتعیین­ گری سوریبو و همکاران در مراحل پیش­ آزمون و پس­ آزمون تکمیل نمودند. داده­ ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) و تک­ متغیره (ANCOVA)و به کمک نرم افزار SPSS-21 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ­ ها: نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معنی­ داری بین دو گروه نشان داد. به عبارت دیگر آموزش خوددلسوزی شناختی بر بهبود نیازهای خودتعیین گری(خودمختاری، شایستگی و ارتباط ادراک شده) بیماران وابسته به حشیش مؤثر بوده است (05/0 P <). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر آموزش خوددلسوزی شناختی بر بهبود نیازهای خودتعیین گری (خودمختاری، شایستگی و ارتباط ادراک شده) بیماران وابسته به حشیش توصیه می­ شود، مسئولین مربوطه در حوزه اعتیاد، روانشناسان و پرستاران مربوط به حوزه اعتیاد از روش مذکور برای برای افزایش نیازهای خودتعیین گری بیماران وابسته به حشیش استفاده کنند.

مقدمه: اضطراب و استرس یکی از مشکلات عمده در زندگی روزمره کارکنان فوریت پزشکی محسوب می شود. تجربه این عوامل تنش زا و عوارض ناشی از آن، می توانند موجب کاهش کیفیت کار و تمایل به ادامه خدمت فرد گردند. یکی از استراتژیهای مقابله ای در زمان رویارویی با این شرایط، استفاده از رویکرد تاب آوری است این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش مدیریت استرس بر میزان تاب آوری و اضطراب در پرسنل فوریت پزشکی طراحی و اجرا شد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی در فاصله زمانی سالهای 1396-1395 بر روی کارکنان فوریت پزشکی شاغل در 176 پایگاه شهری و جاده ای اورژانس 115 تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد اجرا گردید. برای افراد حاضر در گروه آزمودنی، هشت جلسه کارگاه آموزش مدیریت استرس 45 دقیقه ای برگزار گردید. قبل و بعد از مداخله پرسش نامه های تاب آوری کانر و داویدسون و پرسشنامه اضطراب اشپیل برگر برای هر دو گروه تکمیل شد. از آزمونهای آماری تی زوجی، تی مستقل، من ویتنی، ویکاکسون و آنالیز کوواریانس جهت مقایسه های درون و بین گروهی در نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده گردید. یافته ها: در این پژوهش، 82 نفر از کارکنان فوریت پزشکی با میانگین سنی 4/3 ± 2/28 سال و سابقه کار 7/2 ± 2/5 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد آموزش مدیریت استرس در گروه آزمودنی، موجب افزایش معنادار نمره تاب آوری (001/0 > P)، کاهش میانگین نمره اضطراب آشکار (001/0 > P) و همچنین کاهش میانگین نمره اضطراب پنهان (001/0 > P) گردیده است. نتیجه گیری: آموزش مدیریت استرس می تواند در کاهش میزان اضطراب و افزایش تاب آوری کارکنان فوریت پزشکی نقش قابل قبولی ایفا نماید. از آنجا که کمتر شدن تنش شغلی این افراد می تواند باعث ارائه خدمات بهتر بالینی توسط آنها شود، لذا ضروری است از این استراتژی های مؤثر برای کاهش تنش شغلی و افزایش تاب اوری استفاده گردد.

مقدمه: زنان به عنوان کلیدی ترین عنصر هر خانواده نقش تضمین کننده سلامت روان در خانواده و جامعه را بر عهده دارند. با توجه به آثار و تبعات سوء مصرف مواد، در خانواده افراد سوء مصرف کننده، مهمترین نقش و بیشترین آسیب ها را همسرانشان متحمل میشوند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر معنا درمانی گروهی بر تاب آوری همسران افراد سوء مصرف کننده مواد و در نتیجه بهبود و ارتقاء سطح سلامت روان آنان و خانواده شان بوده است. روش کار: این مطالعه یک کار آزمایی بالینی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه گواه میباشد. از میان کلیه همسران افراد سوء مصرف کننده مواد مراجعه کننده به مراکز خصوصی ترک اعتیاد شهرستان لنگرود در سال 96 که بدنبال فراخوان، اعلام آمادگی نمودند و دارای ملاک های ورود بودند پیش آزمون مقیاس تاب آوری به عمل آمد که در نهایت 33 نفر بطور تصادفی (Random allocation) در دو گروه آزمون (17 نفر) و شاهد (16 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمون طی 8 جلسه گروهی 90 دقیقه ای با فاصله 6 روز تحت مداخله معنا درمانی قرار گرفتند و در این مدت برای گروه شاهد هیچگونه مداخله درمانی انجام نگرفت. سپس دو گروه از لحاظ نمره تاب آوری مجددا مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون به عنوان ابزار ارزشیابی در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه استفاده گردید. داده ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی و آزمون تحلیل واریانس مختلط بین-درون آزمودنی ها (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر) و با نرم افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که تاثیر معنا درمانی گروهی بر تاب آوری در گروه آزمون بطور قابل توجهی بیشتر از گروه شاهد در تک تک حیطه ها و همچنین نمره کل تاب آوری بوده است (0001/0 > P). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش با نتایج سایر پژوهشها در این حیطه همخوانی داشته و نشان دهنده موثر بودن معنا درمانی گروهی بر افزایش تاب آوری همسران افراد سوء مصرف کننده مواد بود.