علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1401 | دوره:11 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات پیشگیری از آسیب اسپرت متریک ویژه فوتبال بر ثبات مرکزی، نمرات آزمون تاک جامپ و هُپ شش متر در فوتبالیست های جوان بود. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی کنترل شده تصادفی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است. آزمودنی های پژوهش 29 فوتبالیست با سه سال سابقه فعالیت در باشگاه های فوتبال بودند. آزمودنی ها پس از پیش آزمون به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (14=n) و کنترل (15=n) تقسیم شدند. سپس گروه تجربی به مدت شش هفته تمرینات اسپرت متریک ویژه فوتبال را انجام دادند و گروه کنترل به تمرینات عادی خود ادامه دادند. برای ارزیابی از مجموعه آزمون های مک گیل، تاک جامپ و هُپ شش متر استفاده شد. سپس از آزمون آنالیز واریانس اندازه های تکراری جهت تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد (0/05≥, p ). یافته ها: نتایج آنالیز واریانس اندازه های تکراری نشان داد که بین رکورد آزمون های استقامت فلکسور تنه (0/001=p) و اکستنسور تنه (0/001= p)، پلانک جانبی راست (0/001=p) و چپ (0/013=p)، نمرات آزمون تاک جامپ (0/001=p) و جهش هُپ (0/001=p) در گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری پس از شش هفته تمرین وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد تمرینات اسپرت متریک ویژه فوتبال باعث بهبود ثبات مرکزی و عملکرد اندام تحتانی می شود. به دلیل ارتباط ثبات مرکزی و عملکرد اندام تحتانی با آسیب دیدگی های اندام تحتانی به ویژه پارگی رباط صلیبی قدامی (Anterior Cruciate Ligament,ACL)، جهت پیشگیری از آسیب دیدگی، توصیه می گردد به منظور پیشگیری از آسیب و بهبود عملکرد فوتبالیست ها از پروتکل تمرینی پیشگیری از آسیب اسپرت متریک ویژه فوتبال استفاده شود.

هدف: کم شنوایی مادرزادی باعث اختلال در رشد زبان و گفتار می گردد. آزمون P300 یک آزمون الکتروفیزیولوژیک شنوایی می باشد که توانایی های توجه و تمایز شنیداری را بررسی می کند. هدف از این پژوهش بررسی امواج P300 و ارتباط آن با مهارت های گفتار و زبان در کودکان دارای کم شنوایی متوسط تا شدید و مقایسه آن با کودکان دارای شنوایی طبیعی می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی در سال 1401 انجام شد. نتایج آزمون P300 و آزمون های زبان و گفتار (مقیاس Speech Intelligibility Rating (SIR)، Test of Language Development (TOLD) و Wepman) در 21 کودک دارای کم شنوایی حسی عصبی با 21 کودک همسان دارای شنوایی طبیعی مورد مقایسه قرار گرفت. تمامی افراد در دو گروه راست دست بودند. مقایسه بین دو گروه با آزمون تی آزمون (t-test) انجام گردید. برای بررسی رابطه معناداری بین نتایج آزمون های P300 و آزمون های گفتاری از آزمون پیرسون (Pearson) استفاده شد. یافته ها: نتایج نهفتگی امواج P300 در بین دو گروه بیمار و طبیعی تفاوت معناداری داشت اما تفاوتی در دامنه امواج P300 مشاهده نشد (0/05>p). همچنین تمامی آزمون های گفتاری بین دو گروه از لحاظ آماری تفاوت معنی دار داشت. بین نهفتگی امواج P300 و آزمون های گفتاری نیز رابطه معنی دار مشاهده شد (0/01=p). نتیجه گیری: نتایج بدست آمده نشان دهنده تفاوت پردازش شنوایی مرکزی در کودکان کم شنوا و دارای شنوایی طبیعی است و امواج P300 می تواند در شناسایی مشکلات توجهی و پردازش مرکزی کمک کننده باشد.

هدف: افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو از ضعف عضلات چهارسر ران و کاهش حس عمقی مفصل زانو رنج می برند. از این رو یکی از عوارض مهمی که بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو با آن مواجه هستند، اختلال در تعادل، سقوط و زمین خوردن است. هدف مطالعه حاضر تعیین اثر چهار هفته ماساژ سوئدی بر شاخص های نوسان مرکز فشار زنان بزرگسال مبتلا به استئوآرتریت زانو بود. روش بررسی: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده و دارای یک گروه مداخله ماساژ سوئدی (سن 6/72±, 52/6، قد 0/05±, 1/57 متر، وزن 9/95±, 74/4 نیوتن) و یک گروه کنترل (سن 6/71±, 52/4، قد 0/05±, 1/61 متر، وزن 9/83±, 75/93 نیوتن) با تعداد برابر 15 نفر در هر گروه است. 30 زن بزرگسال مبتلا به استئوآرتریت یک طرفه زانو بر اساس معیارهای ورود به تحقیق به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و پس از تقسیم شدن به 2 گروه مساوی، بر اساس روش تصادفی سازی محدود از نوع تصادفی سازی بلوکی، وارد مطالعه شدند. جهت اندازه گیری تعادل ایستا بیماران، از یک دستگاه فوت اسکن استفاده شد. پس از انجام پیش آزمون، گروه مداخله به مدت چهار هفته، هر هفته سه جلسه مداخله ماساژ سوئدی (شامل تکنیک های افلوراژ، پتریساژ و تپوتمنت) عضلات چهارسر را دریافت کردند. بعد از اتمام چهار هفته، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. داده های استخراج شده، توسط نرم افزار آماری اس پی اس اس (SPSS) با سطح معناداری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل توصیفی و استنباطی قرار گرفتند. با توجه به تعداد آزمودنی ها، جهت بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون شاپیروو-ویلک (Shapiro-Wilk)، همگنی واریانس ها از طریق آزمون لوین (Leven’, s Test)و پس از تایید این پیش فرض ها جهت مقایسه بین گروهی و درون گروهی از آزمون آنالیز واریانس (Analysis of Variances) استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد یک دوره مداخله ماساژ سوئدی بر بهبود تعادل با چشمان باز و بسته گروه مداخله مؤثر است. پارامترهای مربوط به تعادل ایستا با چشمان باز همچون سرعت نوسان مرکز فشار (0/040=p)، ناحیه بیضی (0/011=p)، طول محور مینور (0/015=p)، طول محور ماژور (0/001=p) و همچنین فاکتورهای مربوط به تعادل ایستا با چشمان بسته: سرعت نوسان مرکز فشار (0/001=p)، ناحیه الیپس (001/0=p)، طول محور مینور (0/001=p)، طول محور ماژور (0/021=p) در پس آزمون کاهش یافته که نشان دهنده ی بهبود تعادل ایستا در گروه مداخله است (p≥, 0/05). نتیجه گیری: این مطالعه، اولین مطالعه بررسی کننده اثر میان مدت ماساژ سوئدی عضلات چهارسر ران بر تعادل ایستا در بیماران مبتلا به استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو بود. نتایج این مطالعه نشان می دهد ماساژ می تواند به طور ثانویه موجب بهبود شاخص های مرکز فشار این بیماران گردد. بنابراین پیشنهاد می شود در کنار سایر مداخلات درمانی از تکنیک های ماساژ نیز به منظور بهبود تعادل و پیشگیری از سقوط این افراد استفاده گردد.

هدف: استعاره ها از طریق همبستگی با تجربه ی بدن مند قابل درک هستند و هرگونه نقص در سیستم حسی-حرکتی به فقر تجربیات بدن مند و در نتیجه به نقص در درک مفاهیم انتزاعی ازجمله استعاره ها منجر می شوند. درک ضعیف استعاره از مشخصه های اصلی اختلال طیف اتیسم محسوب می شود، با توجه به زبان ویژه بودن استعاره ها و نبود نتایج مشابه در تحقیقات پیشین، لازم است درک استعاره و عوامل مؤثر بر آن در کودکان فارسی زبان دارای اتیسم نیز بررسی شود، لذا هدف این مطالعه بررسی درک استعاره، رابطه بین زبان و درک استعاره و همچنین مسیر درک مؤثرتر استعاره (دیداری، شنیداری) در کودکان فارسی زبان دارای اتیسم و مقایسه ی آن با کودکان طبیعی است. روش بررسی: در این پژوهش، 20 کودک دبستانی فارسی زبان دارای اتیسم از مدارس اتیسم شهر تهران (پیک هنر، بشارت و پیامبر اعظم) انتخاب شدند (با سن تقویمی 7 تا 11 سال) و بعد از اجرای آزمون رشد زبان فارسی نیلی پور و همکاران (38)، 11 کودک که سطح زبانی آن ها 5 تا 6 سال بود، انتخاب شدند و با 11 کودک طبیعی همتای زبانی از نظر درک استعاره های دیداری و شنیداری مورد مقایسه قرار داده شدند. برای بررسی درک استعاره های بدن مند در زبان فارسی آزمون سلطانی و همکاران (22) و برای بررسی سطح زبانی کودکان دارای اتیسم و همتای سنی آن ها از آزمون رشد زبان فارسی نیلی پور و همکاران (38) استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد مقایسه ی درک استعاره بین دو گروه نشان داد در هر سه مورد یعنی امتیاز درک استعاره دیداری، امتیاز درک استعاره شنیداری و امتیاز درک کلی استعاره ها بین دو گروه کودکان دارای اتیسم و همتایان زبانی آن ها تفاوت معنادار وجود دارد. در هر دو گروه میانگین درک استعاره های دیداری کمتر از استعاره های شنیداری است. در کودکان دارای اتیسم در هیچ مورد غیر از تکالیف مربوط به تمییز شنیداری، صرف و درک نحوی، میان زبان و درک استعاره همبستگی معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: بنابراین کودکان دارای اتیسم فارسی زبان در هر دو کانال دیداری و شنیداری استعاره، ضعیف هستند و نیاز به توجه، بررسی و درمان دارند و توجه به عوامل مرتبط به آن مانند توانایی های ارتباطی و زبانی می تواند در طراحی درمان آن ها سودمند باشد.

هدف : کمردرد یکی از مشکلات رایج، ناتوان کننده و پرهزینه در حوزه سلامت است. یکی از شایع ترین دلایل کمردرد بیرون زدگی دیسک بین مهره ای است. حرکات تکراری، بلند کردن اشیاء به شیوه ی نامناسب، اضافه وزن و آسیب دیدگی با ضربه شدید یا روند پیری می تواند باعث فتق دیسک شود. فتق دیسک زمانی رخ می دهد که دیسک از جای خود خارج شده یا برآمده شود و به عصب ها یا ریشه های عصبی مجاور فشار وارد. لذا هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 6 هفته تمرینات توانبخشی پیلاتس بر ناتوانی، انعطاف پذیری تنه، قدرت و استقامت عضلات بخش مرکزی در زنان مبتلا به فتق دیسک کمر است. روش بررسی: تعداد 30 زن مبتلا به فتق دیسک کمر به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری تجربی (سن 4/3 ±,55/6 سال، قد 0/1 ±,1/61 متر، وزن0/1 ±,66/2 کیلو گرم) و کنترل (سن 6/6 ±,56/4، قد 0/04 ±,1/7 متر، وزن 0/04±,67/4 کیلو گرم( تقسیم شدند. میزان ناتوانی، انعطاف پذیری تنه، قدرت و استقامت عضلات بخش مرکزی به ترتیب با استفاده از پرسشنامه آس وستری (Oswestry)، تست شوبر(Schober)، حرکت هاندرد(Hundred) پیلاتس و تست پلانک جانبی مک گیل(Plank Side McGill) اندازه گیری شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 6 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 1 ساعت به تمرین پرداختند. برای تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح خطای 5% و با استفاده از نسخه ی 22 نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: انجام تمرینات پیلاتس به طور معناداری باعث کاهش ناتوانی و افزایش قدرت عضلات بخش مرکزی، انعطاف پذیری تنه (ایستادن عادی و اکستنشن تنه)، استقامت عضلات بخش مرکزی (پهلوی چپ و پهلوی راست) بوده است (0/001>p). نتیجه گیری : با توجه به نتایج اثربخش تمرینات توانبخشی پیلاتس، احتمالا می توان از این تمرینات جهت بهبود علائم افراد با فتق دیسک کمر استفاده کرد.

هدف: با توجه به اینکه وجود ناهنجاری اندام تحتانی در ورزشکاران رشته کراس فیت، می تواند تأثیر زیادی در آسیب دیدگی- های احتمالی و مهارت و اجرای حرکات این رشته داشته باشد، لذا هدف از پژوهش حاضر، تأثیر استفاده از ده هفته کفی بر تعادل ایستا، پویا و شاخص کف پایی کراس فیت کاران نخبه زن و مرد بود. روش بررسی: 32 نفر از کراس فیت کاران حرفه ای زن و مرد به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم شده و مورد ارزیابی متغیرهای شاخص کف پایی، تعادل ایستا و تعادل پویا قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت 10 هفته از کفی پلی اورتان یا (Poly Urethane,PU) در کفش مخصوص به خود، به طور مداوم استفاده کردند، اما گروه کنترل در طی این مدت مداخله ای نداشتند و به تمرینات متداول خود ادامه دادند. سپس، هر دو گروه مجددا مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون آماری تی زوجی به منظور مقایسه تفاوت پیش آزمون و پس آزمون و از آزمون تی مستقل برای مقایسه تاثیر کفی بر تعادل ایستا، پویا و شاخص کف پایی زنان و مردان کراس فیت کار نخبه استفاده شد. یافته ها: در متغیر تعادل پویا، بین زنان گروه کنترل و مداخله در مرحله پیش آزمون و پس آزمون و در متغیر تعادل پویا در گروه کنترل مردان و زنان هم در مرحله پیش آزمون و پس آزمون و در گروه تجربی تنها در مرحله پس آزمون زنان و مردان تفاوت معناداری مشاهده شد (0/05≥, p). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت کفی بر روی تعادل ایستای زنان ورزشکار در رشته کراس فیت انتظار می رود با انجام صحیح و مداوم تمرینات و استفاده مستمر از کفی شاخص های کف پایی، تعادل ایستا و پویای ورزشکاران بهبود داشته باشند.

هدف: تعیین توزیع گروه های خونی و رابطه آن با برخی شاخص های تن سنجی و بیماری های سیستمیک در شهر تهران روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مقطعی در شهر تهران انجام شد. جمعیت هدف افراد 60 سال به بالا بودند و با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از شهر تهران نمونه گیری به عمل آمد. 160 خوشه از 22 منطقه تهران انتخاب شد. پس از انتخاب نمونه ها و انتقال آن ها به محل مطالعه، پس از اخذ رضایت نامه آگاهانه معاینات انجام شد. برای تمام نمونه ها معاینات تن سنجی و تعیین گروه خون انجام شد. تعیین گروه خون با استفاده از آنتی کورهای سیناژن (کیت تشخیص گروه خونی سیناژن، شرکت زیست فناوری سینوهه، ایران) انجام شد. یافته ها: از 3310 نفری که در مطالعه شرکت کردند؛ تعیین گروه خونی برای 2645 نفر انجام شد. از این تعداد 1661 نفر(62/8%) مونث بودند. میانگین سن این افراد 6/5±, 68/1 ( از 60 تا 95) سال بود. شیوع گروه خونی A، B، AB و O در این مطالعه به ترتیب 30. 4%، 24. 9%، 6. 9% و 37. 8% بود. هم چنین 89. 3% افراد این مطالعه Rh+ بودند. افراد با گروه خونی+B نسبت به سایر افراد از شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به قد بیشتری برخودار بودند (0/010=p) گروه خونی-O کمترین شیوع دیابت (0/039=p) و گروه خونی A و B بیشترین شیوع دیابت را داشتند. و بیشرین شیوع فشار خون (0/034=p) در گروه خونی O-مشاهده شد. نتیجه گیری: شایع ترین گروه خونی در افراد 60 سال به بالای تهران گروه خونی O و A هستند. ریسک فاکتورهای قلبی از قبیل چاقی و دیابت در افراد با گروه خونی A و B بیشتر است. فشار خون نیز با گروه خونی O رابطه معنی داری دارد. توجه به این مساله می تواند در پیشگیری از بیماری های قلبی و عروقی در افراد نقش بسزایی داشته باشد.

هدف: کم توان ذهنی به شرایطی گفته می شود، که عملکرد کلی ذهن کمتر از میانگین بوده و با محدودیت هایی در دو یا بیشتر از دو سطح مهارتی و انطباقی قابل اجرا، همراه می باشد. کنترل و ضعف تعادل یکی از مشکلات افراد کم توان است. از طرفی افتادن- هایی که منجر به جراحت در افراد کم توان ذهنی می شود بسیار معمول است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه تعادل درکم توانان ذهنی آموزش پذیر بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دخترکم توان ذهنی استان گیلان بود که از میان آن ها 30 دانش آموز دخترکم توان ذهنی آموزش پذیر با بهره هوشی 50-70 در دو گروه کودک با میانگین سنی 0/862±, 8/20 سال و نوجوان با میانگین سنی 0/756±, 16 سال و شاخص توده بدنی با میانگین 5/159±, 20/98 در گروه کودک و میانگین 4/479±, 24/636 در گروه نوجوان به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون ( SLS؛ Single limb Standing ) و برای ارزیابی تعادل پویا از آزمون Y استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل نتایج از نرم افزارSPSS نسخه 26 و آزمون های تی مستقل و یومن ویتنی در سطح معنی داری (0/05≤, p) استفاده شد. همچنین جهت بررسی نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون شایپرو-ویلک استفاده شد. یافته ها: براساس نتایج پژوهش حاضر تفاوت معناداری در تعادل پویا در گروه کودکان (0/823=p) با میانگین و انحراف استاندارد (9/67±, 7/06) و گروه نوجوانان (4/65±,8/39)، ضعف در تعادل در شرایط اغتشاش دهلیزی و حس عمقی (مشارکت سیستم بینایی) (0/174=p) با (10/0±, 2/94) در گروه کودکان، (9/40±, 3/62) در گروه نوجوانان، ضعف در تعادل در شرایط اغتشاش بینایی و حس عمقی (مشارکت سیستم دهلیزی) گروه کودکان (0/818=p )، (7/91±, 4/64 )، گروه نوجوانان (7/64±,2/80)، در بین دو گروه مشاهده نشد. در دو حالت تعادل ایستا در گروه کودکان در شرایط بدون اغتشاش (0/026= p) (7/15 ±, 3/24)، در گروه نوجوانان (5/82±,2/24) و در شرایط اغتشاش دهلیزی و بینایی (مشارکت سیستم حس عمقی) گروه کودکان (0/039=p )، (9/80 ±,3/02) در گروه نوجوانان (11/02±,2/50) بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد در شرایطی که هر سه سیستم حسی عمقی، دهلیزی و بینایی درکنترل تعادل دخیل بودند بین دو گروه کودک و نوجوان تفاوت معنی داری مشاهده شد که درگروه کودکان تعداد خطا بیشتر بوده و از ضعیف تری برخوردار می باشند. در شرایطی که اطلاعات سیستم دهلیزی و بینایی در کنترل تعادل دخیل بودند بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد و تنها در شرایط اغتشاش در سیستم دهلیزی و بینایی، یعنی هنگامی که سیستم حس عمقی در کنترل تعادل دخیل بود بین دو گروه تفاوت مشاهده شد که تعداد خطا درگروه کودکان کمتر بوده و کودکان نسبت به گروه نوجوانان از وضعیت بهتری برخوردار بودند که می تواند نشان دهنده تقویت حس عمقی با افزایش سن باشد. علاوه براین در متغیر تعادل پویا نیز بین دو گروه تفاوت مشاهده نشد.

هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش رونده است که منجر به بروز علائم حرکتی و رفتاری می شود. تاکنون دارویی برای درمان قطعی این بیماری کشف نشده و پزشکان استفاده از توانبخشی جهت بهبود اختلالات حرکتی را در کنار درمان دارویی تجویز می کنند. با انجام تمریناتی که در توانبخشی حرکتی توسط درمانگر مشخص می شود، پیشرفت در انجام کارهای روزمره زندگی و وابستگی کمتر به اطرافیان برای بیمار حاصل می شود. با این حال با گذشت زمان، بیماران خسته شده و به ندرت در برنامه های بازتوانی شرکت می کنند، زیرا محتوی برنامه های معمولی ممکن است تکراری، غیر انگیزشی و یا دشوار باشد. پیشرفت فناوری و گنجاندن آن در توانبخشی سنتی، گزینه ای امیدوارکننده در توانبخشی بیماران مبتلا به پارکینسون است. در این بررسی، مروری مختصر به پیشرفت فناوری در زمینه توانبخشی عصبی و حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون انجام شده و به نقش فن آوری های واقعیت مجازی، Wii، کینکت، تبلت و ربات پرداخته شده است. روش بررسی: مقاله حاضر از نوع مروری روایتی بوده و جستجوی منابع بر اساس ترکیب کلیدواژه های "توانبخشی"، "بیماری پارکینسون"، "واقعیت مجازی"، "Wii"، "کینکت"، "تبلت" و "ربات" در مقالات منتشرشده در پایگاه های اطلاعاتی Google Scholar و PubMed بین سال های 2000 الی 2022 انجام شده است. همچنین از نظرات متخصصین انفورماتیک پزشکی و فیزیوتراپی برای تکمیل مباحث مربوطه استفاده شد. یافته ها: از بین منابع یافت شده با حذف نسخه های تکراری و مطالعه متن کامل، تعداد 38 منبع معیار های ورود مورد نظر را برای استفاده در مطالعه حاضر بدست آوردند. تجمیع نتایج مقالات و نظرات متخصصین نشان داد که استفاده از فناوری های نوین شامل واقعیت مجازی، Wii، کینکت، تبلت و ربات در توانبخشی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می تواند باعث بهبود بیشتر در عملکرد حرکتی نسبت به تمرینات توانبخشی مرسوم شود. اگرچه در کنار فرصت ها و مزایای استفاده از این فناوری ها، چالشهایی نیز وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج مطالعاتی که توسط محققین بر روی فناوری های نوین در توانبخشی انجام شده، نشان می دهند با وجود چالش هایی در استفاده از فناوری های نوین جهت توانبخشی بیماران مبتلا به پارکینسون، این فناوری ها باعث بهبود قابل توجهی در عملکرد حرکتی و استقلال فردی افراد نسبت به توانبخشی مرسوم در توانبخشی بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون می شوند.

هدف: افراد سندرم داون با اختلال در رشد روانی-حرکتی توصیف می شوند که ضعف تعادل یکی از ویژگی های رشد حرکتی این افراد می باشد. یکی از راه های کاهش اختلال تعادل در این گروه انجام مداخلات تمرینی است. مطالعات اندکی، به بررسی مداخلات تمرینی مختلف در راستای کاهش یا بهبود این اختلال در افراد سندرم داون پرداخته است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی، اثر برنامه های مداخله ای بر تعادل افراد سندرم دوان است. روش بررسی: روش بررسی: بررسی سیستماتیک مطالعات تجربی و نیمه تجربی که به تأثیر مداخلات تمرینی بر بهبود تعادل در افراد سندرم داون طراحی شده اند، انجام شد. جستجوها در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Web of Science، Medline، Google Scholar، Scopus. همچنین در پایگاه های فارسی، پایگاه مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی (MedLib)، بانک جامع مقالات پزشکی ( IranMedex)، پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران (IRANDOC)، بانک اطلاعات نشریات کشور (MAGIRAN) با ترکیبی از کلمات کلیدی سندرم داون، تعادل، برنامه تمرینی در بازه زمانی سال 2002 تا 2020 انجام شد. مطالعات با استفاده از معیارهای از پیش تعریف شده ورود و خروج انتخاب شدند. برای جمع آوری ویژگی های اصلی هر مقاله یک فرم استخراج داده و ارزیابی ارسالی تهیه شده بود. یافته ها: از بین 242 مقاله شناسایی شده با حذف نسخه های تکراری و مطالعه متن کامل، 27 مقاله معیار های ورود مورد نظر را برای مطالعه نهایی بدست آوردند. یافته ها نشان داد که مداخلات تمرینی نسبت به شرایط کنترل برای بهبود تعادل افراد سندرم داون موثرتر است. همچنین نتایج مطالعات نشان می دهد اکثر برنامه های تمرینی و پروتکل های توانبخشی تاثیر مثبتی بر تعادل افراد سندرم داون دارند و تنها تمرینات سوپربرین یوگا تاثیر معناداری بر تعادل ایستا نداشت، همچنین نتایج برخی مطالعات نشان داد که برنامه تمرینی ترکیبی در مقایسه با دیگر برنامه های تمرینی تاثیر بهتری بر تعادل افراد سندرم دوان دارد. نتیجه گیری: بررسی این مطالعه نشان می دهد که برای حمایت از متخصصان سلامت در انتخاب، توسعه و اجرای مداخلات برای افزایش سلامت جسمی افراد سندرم داون، مداخلات تمرینی دقیق تر و گزارش تمرینات لازم است. با این حال، با توجه به تعداد کمی از مطالعات و محدودیت های آن ها، یافته های حاضر این مطالعه باید در نظر گرفته شود.